Η Ελεάνα Στραβοδήμου είναι μία από τις νέες πιο δυναμικές παρουσίες στην τηλεόραση και το θέατρο. Σε μια αφήγηση για ρόλους, όνειρα και επιβίωση, μιλά με ειλικρίνεια για τα βήματά της στην υποκριτική, τις σειρές που τη σημάδεψαν, τις κακοποιητικές συμπεριφορές στον χώρο και την προσωπική της αφύπνιση, όταν ήρθε αντιμέτωπη με το δίλημμα ανάμεσα στο πάθος για την τέχνη και την ανάγκη για αυτοπροστασία.
«Έχω παίξει μέχρι τώρα σε επτά σειρές. Η πρώτη ήταν ο “Πρίγκιπας της φωτιάς” στο Open. Έγινα κάπως πιο γνωστή με τη “Φαμίλια” στον ΑΝΤ1. Μετά ήρθε η “Παραλία”, το “Ναυάγιο”, η “Σκοτεινή Θάλασσα” και τώρα είμαι στον “Τιμωρό”, σε έναν ρόλο αρκετά κοντά σε μένα.
Δεν είναι μόνο ο ρόλος. Είναι το πόσο δεσμεύεσαι και επενδύεις εκείνη την περίοδο σε αυτό. Δεν ήμουν το παιδί που έλεγε από μικρό ότι θέλει να γίνει ηθοποιός. Μου συνέβη όταν είδα μια μαθητική ομάδα να παίζει την “Γκόλφω”– που είναι ένας ρόλος που θέλω πολύ να παίξω. Εκεί κάτι έμεινε. Είχα στενοχωρηθεί που δεν ήμουν σε αυτή την ομάδα.
Το πρώτο πράγμα που έκανα όταν ήρθα στην Αθήνα ήταν να μπω στη θεατρική ομάδα του πανεπιστημίου. Η θεία μου με πήρε από το χέρι και είδαμε παραστάσεις με σημαντικούς σκηνοθέτες. Ήμουν δεκαοκτώ χρονών όταν πήγα να δω τη “Λήθη” του Δημήτρη Δημητριάδη, σε σκηνοθεσία Θεόδωρου Τερζόπουλου. Με σημάδεψε.
Το εργασιακό είναι κάτι που επηρεάζει πολύ τη σχέση σου με την τέχνη. Εμείς, τα παιδιά της κρίσης, προσπαθούσαμε για πολλά χρόνια απλώς να επιβιώσουμε. Αυτό επηρεάζει την αυτοδιάθεση και την αυτοαντίληψή σου. Η αίσθηση που έχεις για τον εαυτό σου γίνεται κατώτερη από αυτό που δημιουργείς, γιατί έρχεται σε αντίφαση με τη ζωή σου. Χάνεις το κέντρο σου.
Στο θέατρο, τα όρια επαγγελματικού και προσωπικού είναι δυσδιάκριτα. Ένας σκηνοθέτης είχε άποψη για το αν έπρεπε, εκείνη την περίοδο, να ψάχνω για σπίτι ή να επικεντρωθώ στον ρόλο μου. Αυτό δημιούργησε σε μένα μια εσφαλμένη αντίληψη για τις προτεραιότητές μου. Είναι κακοποιητικό το “σε φτάνω στα όριά σου για το καλό σου”. Εκεί είπα “στοπ, δεν θέλω”.
Κάποια στιγμή, άνοιξε μια πόρτα που δεν είχα χτυπήσει ποτέ: η τηλεόραση. Μου άρεσε. Νιώθω ότι μέχρι τώρα μου έχει πάει καλά. Όταν κατάλαβα από μέσα πώς δημιουργείται ένα τηλεοπτικό προϊόν, αντιλήφθηκα ότι τόσα χρόνια τα σκεφτόμουν λάθος.
Νομίζω ότι μπήκα και σε μια περίοδο άνθησης της τηλεόρασης. Γίνονται προσεγμένες παραγωγές, με νέους ανθρώπους. Και πιστεύω ότι αυτό θα συνεχιστεί».
