Η επιστροφή των Franz Ferdinand είναι πιστή στις αρχές που τους έκαναν διάσημους

Η επιστροφή των Franz Ferdinand είναι πιστή στις αρχές που τους έκαναν διάσημους Facebook Twitter
Οι Franz Ferdinand έχουν σταματήσει να ασχολούνται με τις τάσεις (στην πραγματικότητα ποτέ δεν το έκαναν) και δεν τους ενδιαφέρει να έχουν σχέση με το τι θεωρείται δημοφιλές σήμερα.
1

Θυμάμαι πως υπήρχε μια εποχή που οι Franz Ferdinand βρίσκονταν στην κορυφή.

Το 2004 η σκηνή που αναβίωνε το post-punk και το κιθαριστικό βρετανικό indie ρεύμα διήνυαν τις πιο ένδοξες μέρες τους, το ομότιτλο ντεμπούτο των Franz Ferdinand άγγιζε τις κορυφές των charts και κέρδιζε το ένα βραβείο μετά το άλλο, ενώ το θρυλικό single τους «Take me out» έπαιζε μανιωδώς σε κάθε ενημερωμένο ραδιοφωνικό σταθμό.

Δεκατέσσερα χρόνια μετά τον εμβληματικό, παρθενικό τους δίσκο και πέντε μετά την τελευταία τους μέτρια προσπάθεια, ο Alex Kapranos και το ανανεωμένο σχήμα του (αποχώρησε ο Nick McCarthy και προστέθηκαν οι Julian Corrie και Dino Bardot, στα πλήκτρα και στις κιθάρες αντίστοιχα) επιστρέφουν με την πέμπτη κυκλοφορία τους «Always Αscending».


Αν γίνεται κάτι εμφανές μετά από 2-3 ακροάσεις, είναι πως τελικά δεν έχουν αλλάξει και τόσο πολλά από εκείνη την εποχή:

Tο χορευτικό post-punk και οι πιασάρικοι, sing-along στίχοι που έφτιαξαν το όνομά τους είναι ακόμη εδώ, με την προσθήκη μερικών παραπάνω πλήκτρων και κάποιων προσεκτικά επιλεγμένων κοινωνικοπολιτικών σχολίων.

Σε μια βιομηχανία που φτύνει ό,τι δεν ταιριάζει με τα πιο υψηλά plays στις υπηρεσίες του streaming, το να παραμένεις πιστός στις θεμελιώδεις αρχές σου και να «φτιάχνεις δίσκους που θα κάνουν τα κορίτσια να χορεύουν» φαντάζει κάπως ανατρεπτικό.

Το τελευταίο στοιχείο αποτυπώνεται πολύ χαρακτηριστικά στο τραγούδι «Huck and Jim». Μέσα από την επική μελωδία του, ο Kapranos υιοθετεί έναν σουρεαλιστικό τρόπο γραφής και σχολιάζει τα κακώς κείμενα της πρωθυπουργίας της Theresa May, ταξιδεύοντας στην Αμερική και μιλώντας σε δύο φανταστικούς λογοτεχνικούς φίλους του για τα προβλήματα που έχει δημιουργήσει στον τομέα της δημόσιας υγείας στη χώρα του.


Ο Ελληνοβρετανός frontman σχολίασε συγκεκριμένα στο μουσικό site Consequence Of Sound πως για τον ίδιο ένδειξη πολιτισμού αποτελεί η προσπάθεια μιας κυβέρνησης να φροντίσει τους αδύναμους και από τη στιγμή που στη χώρα του δεν συμβαίνει τίποτα τέτοιο ένιωσε το χρέος να θίξει το ζήτημα μέσα από τη μουσική του.

Η επιστροφή των Franz Ferdinand είναι πιστή στις αρχές που τους έκαναν διάσημους Facebook Twitter
«Ακούς ιστορίες για συγκροτήματα που απορρίπτουν κομμάτια που έχουν γράψει στο παρελθόν γιατί έγιναν δημοφιλή. Μου φαίνεται εντελώς παράλογο. Αν έχεις βαρεθεί να παίζεις ένα κομμάτι, απλώς σταμάτα να το παίζεις live και μην γκρινιάζεις». Φωτο: Christopher Polk/Getty Images for KROQ

Σε άλλα κομμάτια η μπάντα επιχειρεί να σχολιάσει, με μικρότερη επιτυχία, το θέμα της αγάπης την εποχή του Tinder («Glimpse οf Love»), όπως επίσης και τον ναρκισσισμό των ανθρώπων έτσι όπως αποτυπώνεται μέσα από τις selfies, τα social media και τις σκηνοθετημένες ζωές («Academy Award»).

Χωρίς να αποτυγχάνουν εντελώς, σίγουρα οι απόπειρές τους για κοινωνικό σχολιασμό κάπου σκοντάφτουν, ενώ παράλληλα γίνεται εμφανές πόσο πιο απολαυστικοί γίνονται μουσικά και στιχουργικά όταν τραγουδούν γι' αυτά που ξέρουν καλύτερα: τις σχέσεις («Slow don't kill me slow»), τους ελαττωματικούς χαρακτήρες («Lois Lane»), την αγάπη που χάνεται («Feel the love go) και την αυτοαμφισβήτηση («Lazy Boy»).

Το «Always Ascending» μέχρι στιγμής έχει συγκεντρώσει θετικές βαθμολογίες σε γενικές γραμμές, με τα περισσότερα μέσα να τονίζουν πως είναι ό,τι καλύτερο έχουν κυκλοφορήσει αυτήν τη δεκαετία.

Πάντως, το συμπέρασμα για το πού βρίσκονται οι Franz Ferdinand μέσα στη χαοτική, μουσική πραγματικότητα του 2018 προκύπτει έμμεσα από τη συνέντευξη που έδωσε ο Alex Kapranos στο «Rolling Stone» στα τέλη Ιανουαρίου.

 

Franz Ferdinand - Always Ascending (Official Video)


Στην ερώτηση για το αν είναι από τις μπάντες που έχουν σιχαθεί το τραγούδι που τους έκανε γνωστούς, δηλαδή το «Take me out», απάντησε:

«Ακούς ιστορίες για συγκροτήματα που απορρίπτουν κομμάτια που έχουν γράψει στο παρελθόν γιατί έγιναν δημοφιλή. Μου φαίνεται εντελώς παράλογο. Αν έχεις βαρεθεί να παίζεις ένα κομμάτι, απλώς σταμάτα να το παίζεις live και μην γκρινιάζεις. Εμένα, πάντως, το "Take me out" μου αρέσει πολύ και θα συνεχίσουμε να το παίζουμε».

Μπορεί κάποιος να τους κατηγορήσει λέγοντας ότι είναι κολλημένοι στο «χρυσό» παρελθόν τους, αλλά από αυτή την απάντηση, σε συνδυασμό με την οικειότητα που αποπνέει το νέο τους άλμπουμ, προκύπτει κάτι πιο ενδιαφέρον.

Οι Franz Ferdinand έχουν σταματήσει να ασχολούνται με τις τάσεις (στην πραγματικότητα ποτέ δεν το έκαναν) και δεν τους ενδιαφέρει να έχουν σχέση με το τι θεωρείται δημοφιλές σήμερα.

Σε μια βιομηχανία που φτύνει ό,τι δεν ταιριάζει με τα πιο υψηλά plays στις υπηρεσίες του streaming, το να παραμένεις πιστός στις θεμελιώδεις αρχές σου και να «φτιάχνεις δίσκους που θα κάνουν τα κορίτσια να χορεύουν» −χαρακτηρισμός που είχε δώσει η ίδια η μπάντα στη μουσική της− φαντάζει κάπως ανατρεπτικό.

Στην περίπτωση των νέων Franz Ferdinand μπορεί να γίνει και πραγματικά πολύ διασκεδαστικό.

 

Franz Ferdinand - Take Me Out (Official Video)

Μουσική
1

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Νίκος Ζιώγαλας

Μουσική / Νίκος Ζιώγαλας: «Δεν ξέρεις ποτέ πώς θα τα φέρει η ζωή, να είσαι ευγενικός, να παλεύεις για την καλοσύνη»

Aπό πολύ νωρίς, η μουσική τον χτύπησε στο δόξα πατρί, μπήκε σε αυτό το τριπ και δεν βγήκε ποτέ. «Σαν star του σινεμά», «Πάρε με απόψε πάρε με», «Βασιλική», «Βέροια, Θεσσαλονίκη, Αθήνα», «Πέρασε η μπόρα» και για πολλά ακόμα τραγούδια ευθύνεται ο τραγουδιστής και τραγουδοποιός που σήμερα αφηγείται τη ζωή του στη LifO
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μαντόνα: «Είμαι σκληρή, φιλόδοξη και ξέρω ακριβώς τι θέλω. Αν αυτό με κάνει σκύλα, δεν πειράζει»

Μουσική / «Είμαι σκληρή, φιλόδοξη και ξέρω τι θέλω. Αν αυτό με κάνει σκύλα, δεν πειράζει»

Pop icon, μίλησε για το woman empowerment πριν υπάρξει καν ο όρος, gay icon, fashion icon, η απόλυτη σταρ, η πιο πετυχημένη γυναίκα μουσικός όλων των εποχών, όπως και να τη χαρακτηρίσει κανείς, είναι μία και μοναδική και ήρθε για να αλλάξει τα πάντα.
M. HULOT
«Love to love you baby»: Αυτό είναι το τραγούδι που γέννησε τη Disco

Μουσική / «Love to love you baby»: Το τραγούδι των 23 οργασμών που γέννησε τη Disco

Με 23 οργασμούς και τη βοήθεια του μάγου Τζόρτζιο Μορόντερ, η Ντόνα Σάμερ, μισό αιώνα πριν, εγκαινίασε επίσημα, με το επικό και ατελείωτα ερωτικό «Love to love you baby», την ντίσκο μουσική, ένα είδος που πολεμήθηκε λυσσαλέα λίγα χρόνια μετά την επέλασή του και κρατάει γερά μέχρι σήμερα.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ