Είναι οι Shame οι νέοι Oasis;

Είναι οι Shame οι νέοι Oasis; Facebook Twitter
Ακόμη κι αν θεωρείς αυτήν τη μουσική μπαγιάτικη, ο τρόπος που αντιμετωπίζουν κάποιες καταστάσεις που συμβαίνουν γύρω τους είναι φρέσκος για τέσσερα λευκά αγόρια που αποφάσισαν να πιάσουν τις κιθάρες.
0

Υπήρχε ένα μικρό σχετικά άρθρο στην «Guardian» τις προάλλες που έλεγε ότι οι συλλογές «best of» οδεύουν προς αργό θάνατο εξαιτίας του streaming. Οι μόνες συλλογές με τα καλύτερα που κυριάρχησαν στις πωλήσεις πέρσι ήταν το «100» της Vera Lynn και το «50 Greatest Hits» του Elvis Presley.

To 2012 οι τελικές λίστες της χρονιάς με τις πωλήσεις περιλάμβαναν μόνο έξι συλλογές και το 2008, δεκατρείς. Η πτώση είναι εμφανέστατη και απολύτως αναμενόμενη. Για παράδειγμα, γιατί να αγοράσεις μια συλλογή όταν μπορείς να φτιάξεις τη δική σου στο Spotify, ειδικά όταν μπορείς να αφήσεις απέξω τα κομμάτια που βαριέσαι;

Η πιο αξιοπερίεργη είδηση όμως που μπορεί να πετύχει κάποιος τελευταία σχετικά με τη μουσική είναι ότι υπάρχει μια τάση των καλλιτεχνών να ηχογραφούν από την αρχή παλιότερα άλμπουμ τους, να τους κάνουν κάτι σαν remake, όπως οι ταινίες. Για τα τραγούδια, μια τέτοια πρακτική δεν θεωρείται κάτι ασυνήθιστο. Στο παρελθόν, αρκετοί μουσικοί γυρνούσαν συχνά στο παλιότερο υλικό τους.

Στην ουσία δεν κάνουν κάτι καινούργιο, αλλά είναι πιο ιδιαίτεροι και φιλόδοξοι μουσικά από αρκετά ανάλογα βρετανικά συγκροτήματα που βγήκαν στις αρχές των '00s και υποτίθεται ότι θα αναβίωναν ένα παλιό ήχο, στην πραγματικότητα όμως έπαιζαν καμουφλαρισμένη britpop.

Σε περιπτώσεις όπως αυτή του Φρανκ Σινάτρα, που είναι ο ορισμός του κρούνερ, του αισθαντικού ερμηνευτή δηλαδή, επιβάλλοταν η δισκογραφία του να περιέχει επανεκτελέσεις λόγω της φύσης των τραγουδιών που ερμήνευε και της ηλικίας του κάθε φορά – θα ακουγόταν γελοίο να τραγουδάει ερωτοτράγουδα ο Φράνκι με την ίδια καψούρα στα 80 του.

Ένας λόγος που εξηγεί το πρόσφατο φαινόμενο είναι ότι οι καλλιτέχνες θεωρούν πως κάποια άλμπουμ τους δεν είναι ολοκληρωμένα επειδή οι συνθήκες της αρχικής τους ηχογράφησης δεν ήταν οι καλύτερες. Ας μη γελιόμαστε, όμως, οι κυριότεροι λόγοι που κάποιος επιχειρεί κάτι ανάλογο σήμερα φαίνεται να είναι καθαρά οικονομικοί.

Είναι οι Shame οι νέοι Oasis; Facebook Twitter
Επιτέλους, βρέθηκε ένα συγκρότημα που ξεφεύγει από την απόλυτη βαρεμάρα που μάστιζε την κιθαριστική σκηνή της Γηραιάς Αλβιώνας εδώ και καιρό.

Οι μουσικοί ηχογραφούν από το μηδέν παλιότερο υλικό τους όσο πιο πιστά γίνεται επειδή δεν είναι πια δέσμιοι ενός συμβολαίου με μια μεγάλη δισκογραφική εταιρεία και προσπαθούν να μαζέψουν όσα μπορούν, βασιζόμενοι στην επιτυχία της δουλειά τους κατά το παρελθόν και στα χαμένα δικαιώματα που θέλουν να επανακτήσουν.

Υπάρχουν, βέβαια, πάντα και αυτοί που θέλουν να δώσουν μια δεύτερη ευκαιρία στο πιο παραγνωρισμένο έργο της δισκογραφίας τους.

Τέλος πάντων, σε αυτό το «δυστοπικό» για τη μουσική βιομηχανία τοπίο δεν προκαλεί έκπληξη η δήλωση των Shame, του πιο φρέσκου ροκ συγκρότηματος που έχει ξεπηδήσει από τη Βρετανία την τελευταία πενταετία, ότι το να είσαι ροκ-σταρ σήμερα είναι κάτι προσβλητικό. Τι να πουν, δηλαδή, κι αυτοί στη Βρετανία του Brexit; Αν είχαν βγει άλλες εποχές, θα τους υποδέχονταν με δάφνες από το πρώτο τραγούδι που θα έπεφτε στο Διαδίκτυο. Τώρα μετράς τα views που έχουν κάνει στο YouTube (δεν είναι πολλά) και δεν ξέρεις αν γίνεται τόσος χαμός για την πάρτη τους όπως το παρουσιάζουν τα βρετανικά μέσα.

Είναι οι Shame οι νέοι Oasis; Facebook Twitter
Κατάφεραν να υπογράψουν στην αμερικανική ανεξάρτητη Dead Oceans και τo πρώτο τους άλμπουμ με τίτλο «Songs of Praise» κυκλοφόρησε πριν από λίγες μέρες.


Η αλήθεια είναι ότι είχε καιρό να εμφανιστεί μια ροκ μπάντα με τόση δυναμική στο νησί. Βασικά, αν το καλοσκεφτείς, δεν υπήρχε τίποτα. Μπορεί ο μουσικός Τύπος να τους αντιμετωπίζει σαν τους νέους Oasis, αυτή η αλλεργία τους για το σταριλίκι όμως τους διαφοροποιεί από κάτι καμένους τύπους όπως οι Fat White Family που νομίζεις ότι έχουν δαιμονιστεί από το πνεύμα του Liam Gallagher κάθε φορά που γράφουν κάτι στο Τwitter. Οι Shame μπορεί να καλύπτουν ένα τεράστιο κενό χωρίς να το καταλαβαίνουν, δεν δείχνουν όμως να ενδιαφέρονται ιδιαίτερα να γίνουν άξιοι συνεχιστές της britpop παράδοσης όπως την έχουμε γνωρίσει.

Επιτέλους, βρέθηκε ένα συγκρότημα που ξεφεύγει από την απόλυτη βαρεμάρα που μάστιζε την κιθαριστική σκηνή της Γηραιάς Αλβιώνας εδώ και καιρό. Τελικά, δεν είναι οι μόνοι, όπως φαίνεται. Είναι μέρος μιας μικρής, αλλά ανερχόμενης σκηνής που μπορεί να συναντήσει κάποιος στο νότιο Λονδίνο αυτήν τη στιγμή και αποτελείται από σχήματα όπως οι Sorry, οι Goat Girl, οι Dead Pretties και οι πιστοί στο glam HMLTD(ομολογώ ότι αυτοί οι τελευταίοι με σόκαραν λίγο). Πρόκειται για μια σκηνή που γεννήθηκε από την ανάγκη επικοινωνίας, σύμφωνα με τους Shame.

«Ήταν περίεργο να συναντάς συνομηλίκους σου που τους άρεσε η ίδια μουσική» λέει o Charlie Steen, ο χαρισματικός τραγουδιστής του πενταμελούς γκρουπ. «Αρκετά άτομα που γνωρίζαμε στο σχολείο έπαιρναν χάπια και πήγαιναν μόνο σε βραδιές techno. Τότε αρχίσαμε να συναντάμε κόσμο που ασχολιόταν με κάτι που δεν πιστεύαμε ότι υπήρχε πια». Και εννοεί, φυσικά, την ανεξάρτητη κιθαριστική μουσική.

Είναι οι Shame οι νέοι Oasis; Facebook Twitter
Η φωτογραφία στο εξώφυλλο του δίσκου τους «Songs of Praise».

Για 20άρηδες, πάντως, είναι πολύ μετρημένοι και αρκετά κωλόφαρδοι, επειδή δεν χρειάστηκε να πληρώσουν ούτε μία πένα για να συντηρήσουν το χόμπι τους − κάτι που απλώς δεν γίνεται στο πανάκριβο Λονδίνο όπου ζουν και το αναγνωρίζουν. Ο πατέρας του κιθαρίστα τους Charlie Forbes ήταν ο καλύτερος φίλος του ιδιοκτήτη μιας παλιάς παμπ κι έτσι, για 15 μήνες, περνούσαν το μεγαλύτερο μέρος του ελεύθερου χρόνου τους εκεί ως μαθητές, κάνοντας πρόβες τσάμπα και συνομιλώντας με τους εκκεντρικούς θαμώνες της παμπ, που ναι μεν τους συμβούλευαν να μείνουν μακριά από την ηρωίνη, αλλά όταν τελείωναν το κήρυγμα πήγαιναν στις τουαλέτες και κάπνιζαν ό,τι παράνομο έβρισκαν. Ήταν τόσο άβγαλτοι, που δεν κατάλαβαν, παρά μόνο αργότερα, ότι έκαναν παρέα με άτομα εξαρτημένα από τα ναρκωτικά.

Η τύχη τους πάντως δεν στέρεψε όταν έκλεισε η παμπ για να γίνει gastropub. Είχαν γνωρίσει ήδη τους κατάλληλους ανθρώπους ώστε να μπορέσουν να κλείσουν ένα στούντιο αλλά και μουσικούς που τους καθοδήγησαν στα πρώτα τους βήματα. Το βίντεο για το «Gold Hole» το έχει σκηνοθετήσει, μεταξύ άλλων, η Mica Levi, που τους τραβάει συχνά βίντεο live.

Κατάφεραν να υπογράψουν στην αμερικανική ανεξάρτητη Dead Oceans και τo πρώτο τους άλμπουμ με τίτλο «Songs of Praise» κυκλοφόρησε πριν από λίγες μέρες. Έχει κι ένα χαριτωμένο εξώφυλλο, την μπάντα να κρατάει τρία γουρουνάκια. Τραγουδάει ο Steen στο post-punk χιτάκι τους «One Rizla»: «My nails ain't manicured, My voice ain't the best you 've heard/ And you can choose to hate my words, but do I give a fuck?».

 

Shame - One Rizla

Στην ουσία δεν κάνουν κάτι καινούργιο, αλλά είναι πιο ιδιαίτεροι και φιλόδοξοι μουσικά από αρκετά ανάλογα βρετανικά συγκροτήματα που βγήκαν στις αρχές των '00s και υποτίθεται ότι θα αναβίωναν ένα παλιό ήχο, στην πραγματικότητα όμως έπαιζαν καμουφλαρισμένη britpop. Ακόμη κι αν θεωρείς αυτήν τη μουσική μπαγιάτικη, ο τρόπος που αντιμετωπίζουν κάποιες καταστάσεις που συμβαίνουν γύρω τους είναι φρέσκος για τέσσερα λευκά αγόρια που αποφάσισαν να πιάσουν τις κιθάρες. Έχουν ένα υποδειγματικό ήθος, όπως διαβάζεις παντού.

Γενικά, πάντως, το post-punk ίσως είναι ιδανικός ήχος για τις μηδενιστικές μέρες τους Brexit. Ένα άλλο πράγμα που προσωπικά μού έχει κάνει εντύπωση είναι ότι οι συνεντεύξεις που δίνουν μου δημιουργούν ένα αίσθημα déjà vu από συνεντεύξεις που διάβαζα και παίρναμε από τους μουσικούς τα πρώτα χρόνια της κρίσης. Σχεδόν πέφτω πάνω σε παρόμοιες ερωτήσεις που έκανα πριν από μερικά χρόνια σε συγκροτήματα για το αν ασχολούνται με την πολιτική, πώς βλέπουν το Brexit, ακόμα κι αν είναι βιώσιμο αυτό που κάνουν.


Για να επανέλθω στο συγκρότημα, αρχικά απέφευγαν να απαντούν σε πολιτικές ερωτήσεις, τελικά όμως «υπέκυψαν». Προδόθηκαν από το εξώφυλλο που χρησιμοποίησαν για το κομμάτι «Visa Vulture» που δείχνει την Τερίσα Μέι ως βαμπίρ. «Δεν μπορείς να αποφύγεις την πολιτική» λέει ο Steen. «Ως άνθρωπος έχεις τις δικές σου πολιτικές απόψεις. Το θέμα είναι αν θέλεις να τις μοιραστείς ή όχι». Τέλος, όσον αφορά τα views στο YouTube, υποθέτω ότι είναι πολύ νωρίς ακόμη.

 

Shame - Visa Vulture

Μουσική
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

PinkPantheress: H απόλυτη ποπ σταρ της Gen Z

Μουσική / PinkPantheress: Από το παιδικό της δωμάτιο στo παγκόσμιo Billboard

Η καριέρα της γεννήθηκε μέσα από τα social media, αλλά είναι κάτι παραπάνω από αυτό. Το μόνο σίγουρο είναι ότι η μουσική της, μια lo-fi μείξη bedroom pop, drum ‘n’ bass και UK garage, δεν μπαίνει σε κανένα κουτάκι, είτε ηχητικό είτε αισθητικό.
ΜΑΡΙΑ ΠΑΠΠΑ
Παύλος Παυλίδης: «Δεν ξέρω αν τελικά θα σώσει τον κόσμο η ομορφιά, θέλω όμως να την εμπιστευτώ»

Μουσική / Παύλος Παυλίδης: «Δεν ξέρω αν τελικά θα σώσει τον κόσμο η ομορφιά, θέλω όμως να την εμπιστευτώ»

Με αφορμή την εμφάνισή του στο φετινό Release Athens, ο δημοφιλής τραγουδοποιός μιλά στη LiFΟ για το νέο του άλμπουμ «Μπρανκαλεόνε», για την ποίηση, την τραπ και τον ΛΕΞ, τις ευκαιρίες που δίνει στους ανθρώπους, καθώς και για την ωμή, απρόκλητη βία που τον οδήγησε να γράψει το τραγούδι «Ένα αλλιώτικο παιδάκι» για τον Ζακ Κωστόπουλο.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Θέατρο / 13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Τέχνη με φαντασία, αστείρευτη δημιουργία, πρωτοποριακές προσεγγίσεις: ένα επετειακό, εορταστικό, πολυσυλλεκτικό πρόγραμμα για τα 70 χρόνια του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου μέσα από 83 επιλογές από το θέατρο, τη μουσική και τον χορό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Απλώνοντας ρούχα με τη Δανάη στο κέντρο του κόσμου

Μουσική / Απλώνοντας ρούχα με τη Δανάη στο κέντρο του κόσμου

Η Δανάη Δέδε γιορτάζει τα 20 της στην Αθήνα με μια κιθάρα στο χέρι και πολλά λουλούδια γύρω της. Της αρέσει η θάλασσα της πόλης, αλλά προτιμά αυτήν της Ρόδου, όπου και μεγάλωσε. Το κομμάτι της «Αύριο» την έκανε γνωστή, αλλά σίγουρα δεν την τρομάζει ‒ μάλλον την ενθουσιάζει. Η μαμά της πιστεύει πως θα ήταν πολύ καλή ως ψυχολόγος.
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΣΑΡΑΝΤΗΣ
Όταν ο Τσαϊκόφσκι περιέγραφε τη μοίρα του με μια Συμφωνία

Συμφωνική Μουσική - Ιστορίες / Όταν ο Τσαϊκόφσκι περιέγραφε τη μοίρα του με μια Συμφωνία

Την Παρασκευή 30 Μαΐου, ο αρχιμουσικός Διονύσης Γραμμένος και η Κρατική Ορχήστρα Αθηνών φέρνουν στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών το δράμα της Πέμπτης Συμφωνίας του Τσαϊκόφσκι, ενός έργου που περιγράφει την ένταση ανάμεσα στις προσταγές της μοίρας και την προσωπική ελευθερία τού συνθέτη.
ΜΑΤΟΥΛΑ ΚΟΥΣΤΕΝΗ
AEON: Η «ντίβα από την Κρήτη» που παντρεύει τη ραπ με τη λύρα

Μουσική / AEON: Η «ντίβα από την Κρήτη» που παντρεύει τη ραπ με τη λύρα

Ξεκίνησε από την παραδοσιακή μουσική, όμως, η ανάγκη της για κοινωνικοποίηση την οδήγησε στη ραπ. Με αφορμή το τελευταίο της άλμπουμ, «Χαϊμαλίνα», η 25χρονη AEON μιλά για τον σεξισμό που αντιμετώπισε στα πρώτα της βήματα και για το πώς συνδύασε την κρητική μπουκόλυρα με ραπ ρυθμούς.
M. HULOT
56’ με τον Degear0001

Μουσική / Το νέο διαστημικό άλμπουμ του Degear0001 έχει ήχους από παιδικά παιχνίδια

Ο νεαρός μουσικός, που πειραματίζεται με παιδικά πλήκτρα και «χακαρισμένα» αντικείμενα, μόλις κυκλοφόρησε ένα spacey άλμπουμ με weird pop, που σίγουρα θα ήθελες να χορέψεις σε ένα παραληρηματικό πάρτι με χαμόγελα και φλούο χρώματα.
M. HULOT
Νέγρος του Μοριά: «Mιλάω για τη σκοτεινή πλευρά της Ελλάδας»

Μουσική / Νέγρος του Μοριά: «Mιλάω για τη σκοτεινή πλευρά της Ελλάδας»

Ο ταλαντούχος μουσικός κυκλοφόρησε ένα από τα καλύτερα ραπ άλμπουμ της χρονιάς, στο οποίο εξερευνά την εμπειρία του να είσαι μαύρος στην Ελλάδα του 2025 και το οποίο αποθέωσε η Guardian. Μιλά αποκλειστικά στη LiFO, λίγο πριν τη συναυλία του στις 31 Μαΐου στο Universe Multivenue Open Air.
ΜΑΡΙΑ ΠΑΠΠΑ
Οι γονείς της Αγγελίνας κάποια στιγμή κουράστηκαν να παρακολουθούν τις παραστάσεις που οργάνωνε ως παιδί

Μουσική / Οι γονείς της Αγγελίνας κάποια στιγμή κουράστηκαν να παρακολουθούν τις παραστάσεις που οργάνωνε ως παιδί

Η Aγγελίνα είναι μια τραγουδοποιός 22 ετών που μεγάλωσε στην Αθήνα. Όταν ήταν μικρή ήθελε να γίνει ηθοποιός και συγγραφέας, αλλά ο δρόμος την πήγε στη μουσική κι έτσι έβγαλε το πρώτο της τραγούδι το 2023, που λέγεται «Sta Riha». Αγοράζει ακόμη μπουρμπουλήθρες από τα περίπτερα και της αρέσει να οδηγάει το σαράβαλό της. Κοιμάται καλά τα βράδια, αν δεν σκέφτεται πολύ. Όταν ανεβαίνει στην σκηνή, λέει μέσα της πως το άγχος της είναι ενθουσιασμός.
ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΚΑΚΟΥΛΑΚΗ
«Ο Χελμός δεν είναι απλά ένα μουσικό φεστιβάλ και αυτό θα το βλέπετε κάθε χρόνο»

Μουσική / «Θα τρέχει ο κόσμος στο βουνό και στο κρύο για φεστιβάλ;» Κι όμως, έτρεξε

Ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Helmos Mountain Festival, Αλέξης Άγριος, εξηγεί πώς γεννήθηκε η ιδέα για το φεστιβάλ, τι συνέβαλε στην επιτυχία του, ποια φιλόδοξα projects ετοιμάζονται για φέτος και πώς, πέρα από μουσικό γεγονός, έδωσε ώθηση στον τουρισμό της περιοχής.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΛΑΡΗΣ
Καλά, πάλι για τη ραπ θα λέμε;

Guest Editors / «Γιατί απαιτούμε από τη ραπ να είναι κάτι άλλο από αυτό που όντως είναι;»

Το μεγαλύτερο κομμάτι του κοινού που ήρθε σε επαφή με τη ραπ τα τελευταία χρόνια ξαφνικά ανακάλυψε, ομολογουμένως με άσχημο τρόπο, τι ήταν αυτό που προηγουμένως εκθείαζε ως ποίηση του περιθωρίου.
ΚΩΣΤΑΣ ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΣ