Υπήρξαν πολλοί μεγάλοι ντράμερ στο ροκ. Υπήρξαν πολλοί μεγάλοι ντράμερ στην τζαζ. Υπάρχουν-υπήρξαν πολλοί μεγάλοι ντράμερ-περκασιονίστες στην avant-garde και στη σύγχρονη μουσική. Κανένας, όμως, απ' αυτούς δεν συνδύαζε όλα τα επιμέρους προτερήματα του Ginger Baker.
O Baker, που έφυγε χθες από τη ζωή στα 80 χρόνια του, δεν ήταν απλώς ένας ογκόλιθος των ροκ-ντραμς, όπως ήταν ο John Bonham (Led Zeppelin) ή o Keith Moon (The Who). Ήταν επίσης ένας μουσικός χωρίς αισθητικές παρωπίδες, διαπρέποντας σε πολύ υψηλό επίπεδο προς κάθε κατεύθυνση, παίζοντας rock, jazz και free jazz, blues, funk, afro, post-punk, συμμετέχοντας ακόμη σε avant εγγραφές ή σε εγγραφές με ηλεκτρονικά κ.λπ., όντας στα '60s μέλος δύο τουλάχιστον κορυφαίων συγκροτημάτων των Cream (που προηγήθηκα όλων σαν ροκ-τρίο, ακόμη και των Experience του Jimi Hendrix) και των Blind Faith.
Υπάρχουν ντράμερ και περκασιονίστες κορυφαίοι, σε κάθε μουσικό στυλ και φυσικά στην τζαζ (ποιος μπορεί να αμελήσει έναν Buddy Rich ή έναν Elvin Jones;). Κανένας απ' αυτούς, όμως, δεν θα μπορούσε να επηρεάσει τα πλήθη, όπως ένας ντράμερ ενός μεγάλου ροκ συγκροτήματος.
Ο μεγάλος Βρετανός ντράμερ θα παίξει για πρώτη φορά στη χώρα μας το 1986, κάνοντας μια σειρά εμφανίσεων στο AN Club! Κάποιοι το θυμούνται ακόμη...
Πόσοι ντράμερ ξεκίνησαν να παίζουν ροκ, ή και τζαζ στην πορεία, ακούγοντας τους Cream και τους Blind Faith; Άπειροι. Αν, τώρα, στην παρουσία του Ginger Baker σ' αυτά τα σούπερ γκρουπ, που επηρέασαν τους πάντες, συνυπολογίσουμε την τέλεια τεχνική του και τους ανοιχτούς ορίζοντές του, τότε το συμπέρασμα στο οποίο θα καταλήξουμε δεν μπορεί παρά να είναι ένα. Ο Ginger Baker υπήρξε η μεγαλύτερη, η πιο σημαντική μορφή των ντραμς τα τελευταία 60 χρόνια.
Η καριέρα του ξεκινάει, χαλαρά, προς τα τέλη των '50s, όταν στην Αγγλία έχει ακόμη πέραση η trad-jazz (traditional jazz), η jazz της Νέας Ορλεάνης βασικά. Έτσι κάπως ο 19χρονος Baker συμμετέχει στην μπάντα The Storyville Jazzmen τυπώνοντας τους πρώτους δίσκους του (78 στροφών και 10ιντσα LP), το 1958.
Με την αυγή της δεκαετίας του '60 η παραδοσιακή τζαζ έχει ήδη υποχωρήσει στα ακούσματα της νεολαίας, όπως και το skiffle εξάλλου, που ήταν πιο νεανικό, αλλά κι εκείνο παλιομοδίτικο. Το rhythm n' blues είναι το νέο είδος που συγκινεί τα παιδιά των λαϊκών συνοικιών, εκείνα που τόσο αδρά αποτύπωσε το free cinema στο φιλμ, κι έτσι κάπως οι Blues Incorporated του Alexis Korner μετατρέπονται σε μήτρα όχι μόνο του rhythm n' blues, αλλά και του ροκ που σιγά-σιγά κατέφθανε. Αν πούμε πως σ' αυτή την μπάντα, δίπλα στον Alexis Korner βρέθηκαν τα φιντάνια Jack Bruce, Charlie Watts, Mick Jagger, Davy Graham, Ronnie Jones, Graham Bond και Ginger Baker –ανάμεσα σε πολλούς άλλους– μάλλον τα έχουμε πει όλα.
Το 1964 ο Ginger Baker, που πλέον αρχίζει να είναι ένας απολύτως αναγνωρίσιμος ντράμερ, βρίσκεται στους Graham Bond Organization (του χαμοντίστα και σαξοφωνίστα Graham Bond). Τα δύο επίσημα άλμπουμ τού γκρουπ από το 1965 ("Τhe Sound of 65", "There's A Bond Between Us") θεωρούνται σήμερα θρυλικά, ακρογωνιαίοι λίθοι του british r&b.
Η επόμενη στάση για τον Ginger Baker ίσως είναι η σημαντικότερη στην καριέρα του. Λέμε για τους Cream, που από τον Ιούλιο του '66 μέχρι τον Νοέμβριο του '68, αλλάζουν εντελώς το χάρτη και τον ήχο του ροκ. Είναι τρίο (Eric Clapton κιθάρα, Jack Bruce μπάσο, Ginger Baker ντραμς), παίζουν σφοδρό ηλεκτρικό blues και σκληρό, ψυχεδελικό ροκ, δίνοντας τέσσερα μυθικά άλμπουμ ("Fresh Cream", "Disraeli Gears", "Wheels of Fire", "Goodbye"), πριν αποχαιρετήσουν.
Το νέο όχημα θα είναι έτοιμο λίγο αργότερα. Ήταν βραχύβιο, καθώς φτιάχτηκε και διαλύθηκε μέσα στο 1969, αλλά και αυτό έγραψε ανεπανάληπτη ιστορία. Λέμε για τους Blind Faith, δηλαδή τους Eric Clapton, Steve Winwood, Rick Grech και Ginger Baker, το πρώτο σούπερ γκρουπ, όπως ονομάστηκε, στην ιστορία του ροκ. Ιστορικό θα μείνει όχι μόνο το μοναδικό LP τους με το κλασικό εξώφυλλο με τη γυμνόστηθη πιτσιρίκα, που κρατάει ένα... φαλλικό αεροπλανάκι (στην Αμερική κυκλοφόρησε και με διαφορετικό, λογοκριμένο, cover), αλλά και η συναυλία τους στο Hyde Park, την 9 η Ιουνίου 1969, μπροστά σε δεκάδες χιλιάδες φαν τους. Ο Ginger Baker ήταν πια ένας ροκ-ήρωας.
Το αποδεικνύει με το επόμενο σχήμα του, τους Ginger Baker's Airforce, με τους οποίους κάνει άλλα δύο σπουδαία άλμπουμ μέσα στο 1970, συνεργαζόμενος και με αφρικανούς μουσικούς (τον περκασιονίστα Remi Kabaka, τον οργανίστα Joni Haastrup κ.ά.). Και κάπως έτσι ξεκινάει η ηχογραφική περιπέτεια τού Ginger Baker στην Αφρική.
Ginger Baker's Air Force - Sunshine Of Your Love / Toad - Live, 1970 (Remastered)
Παρότι βρίσκεται σ' ένα κρίσιμο στάδιο της πορείας του, ο Βρετανός ντράμερ δεν επαναπαύεται, δεν μένει στις δάφνες του. Η αγάπη του για τη μουσική, η αγάπη του για τα ντραμς, τον οδηγούν στη μήτρα του ρυθμού. Φτάνει στη Νιγηρία, παίζει με ντόπιους μουσικούς, ενώ κάποια στιγμή κάνει κι ένα στούντιο στο Λάγκος, τον Νοέμβρη του '71. Ηχογραφεί ένα ιστορικό afrobeat LP την ίδια εποχή με τον Fela Kuti (ως Fela Ransome-Kuti τότε) και τους Africa '70, συμμετέχει σε απίστευτα jams στο Λάγκος, όπως και σε εγγραφές, ο Βρετανός σκηνοθέτης και συγγραφέας Tony Palmer έχοντάς τον από κοντά καταγράφει την πορεία του στη Νιγηρία σε φιλμ (Ginger Baker in Africa), κάνει ένα ακόμη σπουδαίο άλμπουμ με progressive-funk-afrobeat, το "Stratavarious" (1972), με τις συμμετοχές των Fela Kuti ξανά και Guy Warren (κορυφαίος Γκανέζος ντράμερ), και γενικώς δείχνει το δρόμο σε κάθε μουσικό, που θέλει να παραμείνει ενεργός και καινοτόμος.
Ginger Baker jams with Afro-Rock artistes (& Joni Haastrup)
Με τους Baker Gurvitz Army, το 1974, ο Ginger Baker επανέρχεται στη Βρετανία, με πιο straight hard rock αυτή τη φορά, χωρίς ποτέ να ξεπέσει στην επανάληψη και την αδιαφορία. Και μάλιστα σε μια τελματωμένη για το ροκ εποχή, έχει ακόμη τη δύναμη να προσφέρει καθαρόαιμους ροκ δίσκους. Είναι τα τρία LP με τους Baker Gurvitz Army ("Same", "Elysian Encounter", "Hearts of Fire"), που κερδίζουν και αυτά τις εντυπώσεις.
Υπάρχει μια κάμψη για τον Baker μετά το 1976 και μέχρι τις αρχές των '80s, όταν τον συναντάμε πλέον στους space-rockers Hawkwind (θα κάνει ένα βασικό LP μαζί τους, το "Levitation"), με τους οποίους όμως δεν θα κολλήσει για πολύ. Όπως δεν θα κολλήσει και με τους Atomic Rooster.
Εκείνα τα χρόνια συναντάμε τον Ginger Baker να συνεργάζεται και με έναν όχι πολύ γνωστό κιθαρίστα, τον John Mizarolli. Βασικά έχουν ξεκινήσει να παίζουν μαζί πριν το 1980, για να συμπορευτούν μέχρι τα τέλη σχεδόν των '80s. Ο Mizarolli, που είχε και κάποια κυπριακή ρίζα, όπως είχαν γράψει τότε τα περιοδικά, κάποια στιγμή έρχεται στην Αθήνα (περί τα μέσα εκείνης της δεκαετίας) και μένει, εδώ, σχεδόν δυο χρόνια.
Ο κιθαρίστας αυτός πράττει κάτι, που έχει μια ιδιαίτερη αξία για εμάς. Τυπώνει στην Ελλάδα ένα άλμπουμ, το "Wake Up and Live" (1986), σε μια μικρή εταιρεία του Γιαννίκου. Στο άλμπουμ εκείνο συμμετείχε φυσικά ο Ginger Baker, όπως και άλλοι καλοί μουσικοί. Με αφορμή την κυκλοφορία του δίσκου ο Mizarolli καλεί τον Baker να έρθει στην Ελλάδα, στην Αθήνα, για να εμφανισθούν μαζί! Και όντως! Ο μεγάλος Βρετανός ντράμερ θα παίξει για πρώτη φορά στη χώρα μας το 1986, κάνοντας μια σειρά εμφανίσεων στο AN Club! Κάποιοι το θυμούνται ακόμη...
Πάντως εκείνη την εποχή το πιο σημαντικό γεγονός στη διαδρομή του Ginger Baker ήταν η γνωριμία του με τον παραγωγό, μπασίστα, ιδρυτή των Material κ.λπ., Bill Laswell. Η γνωριμία αυτή επισφραγίζεται τόσο με την παρουσία του Ginger Baker στο "Album" (1986) των Public Image Ltd. (John Lydon, Nicky Skopelitis, Steve Vai, Ryuichi Sakamoto, Malachi Favors και πολλοί άλλοι κορυφαίοι στο team), όσο και με την ηχογράφηση του προσωπικού άλμπουμ του "Horses & Trees" (1986), στο οποίο συμμετείχαν επίσης οι Skopelitis, Laswell και άλλοι πολλοί και τρομεροί. Η μουσική του Baker αποκτά άλλα διαφορετικά χαρακτηριστικά. Ανακατεύεται με την punk-jazz, τους world ήχους, το funk κ.λπ., βγάζοντας μια τρομερή ενέργεια. Ακούγοντας κομμάτια σαν το "Interlock" νιώθεις το που θα έφθαναν οι Socrates π.χ., αν αφουγκράζονταν τα νέα μηνύματα.
Με jazz-funk και free-funk μάς ταξιδεύει το "African Force" (1987), για να φθάσουμε στο εξαιρετικό free "No Material" (1989), τη συνεργασία δηλαδή του Ginger Baker με τους Sonny Sharrock, Peter Brötzmann, Nicky Skopelitis και Jan Kazda.
Θα υπάρξουν κι άλλοι δίσκοι στην πορεία, αλλά ένα βασικό είναι η περιοδεία του με τους Material, δηλαδή τους Bill Laswell μπάσο, Bernie Worrell πλήκτρα, Nicky Skopelitis κιθάρες, Aïyb Dieng κρουστά και Foday Musa Susa κρουστά (αυτή πρέπει να ήταν η line-up, αλλά το λέμε με επιφύλαξη), που θα τον φέρει ξανά και στην Αθήνα, στο Λυκαβηττό, το καλοκαίρι του 1992.
Από τα πιο σημαντικά projects, που οδήγησε ο Ginger Baker στα μέσα του '90 ήταν αναμφισβήτητα το Ginger Baker Trio, με τους κορυφαίους Bill Frisell ηλεκτρική κιθάρα και Charlie Haden μπάσο. Από 'κει θα προκύψουν δύο άλμπουμ-διαμάντια ηλεκτρικής τζαζ ("Going Back Home", "Falling off the Roof"), δείχνοντας πως ο Βρετανός μουσικός δεν μασάει και πως έχει ακόμη να δώσει. Αν και δεν θα πρέπει απ' αυτή την εποχή να λησμονήσουμε και το τρίο BBM (1994), με Gary Moore και Jack Bruce, σε μια καθαρή blues-rock φάση. Οι παλιές αγάπες δεν ξεχνιούνται...
Στα μέσα των 00s, το 2005, ξαναφτιάχνονται οι Cream (Clapton, Bruce, Baker), για μια σειρά συναυλιών στο Royal Albert Hall του Λονδίνου (Μάιος). Το γεγονός δισκογραφείται σε 2CD και 3LP. Ακούγονται σε άριστες, νέες εκτελέσεις όλα τα κλασικά του Cream-ρεπερτορίου ("I'm so glad", "Spoonful", "N.S.U.", "Politician", "Crossroads", "White room", "Toad", "Sunshine of your love"...).
To 2010 κυκλοφορεί από τις John Blake Publishing η αυτοβιογραφία του Ginger Baker (Hellraiser: The Autobiography of the World's Greatest Drummer), ενώ το 2012 προβάλλεται η ταινία-ντοκιμαντέρ Beware of Mr.Baker (σκην. Jay Bulger), γύρω από τη ζωή του μεγάλου ντράμερ, που αφήνει γερές εντυπώσεις (και βραβεύεται).
Το 2014 θα κυκλοφορήσει το τελευταίο προσωπικό άλμπουμ του Ginger Baker, το "Why?". Πρόκειται για ένα θαυμάσιο jazz CD, jazz με τον τρόπο του Baker, με πολλά funk και afro στοιχεία και με το πάντα πληθωρικό παίξιμό του να συναρπάζει.
Τα πιο πρόσφατα χρόνια μάθαμε πως ο Ginger Baker αντιμετώπιζε κάποια προβλήματα υγείας, τα οποία χειροτέρεψαν τις τελευταίες μέρες του Σεπτέμβρη. Και ήταν χθες, 6 Οκτωβρίου, όταν ο μεγάλος Βρετανός ντράμερ θα φύγει τελικά από τη ζωή, στα 80 χρόνια του, αφήνοντας πίσω του μια τεράστια μουσική κληρονομιά.
Απολαύστε τον κι εδώ...
Ginger Baker: In The Moment & Drum Solo (Bill Frisell - Charlie Haden)
