Το «Requiem» της Ero Seagull (γραμμένο για τη δολοφονία του George Floyd και αφιερωμένο σε όλα τα θύματα της αστυνομικής βίας) είναι ένα συγκινητικό κομμάτι, από τα πιο πολιτικά που έχουν βγει τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα. Η Ηρώ Γλαρού κάνει ένα σχόλιο για την κοινωνική αδικία και τη βία κάθε είδους που αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι καθημερινά, κάτι που έχει βιώσει και η ίδια σε διάφορες φάσεις της ζωής της.
Το πρώτο άλμπουμ της, το «Evolution», που κυκλοφόρησε το 2019, είναι μια τολμηρή, ιδιοσυγκρασιακή, queer δουλειά με ηλεκτρονικό ήχο που θυμίζει το χορευτικό πανκ των Le Tigre, DIY. Το «Requiem» είναι το πρώτο δείγμα από το νέο «επαναστατικό» άλμπουμ της που ετοιμάζει αυτήν τη στιγμή με τίτλο «Revolution». «Θα αναφέρεται σε ένα ιντερνετικό σύστημα που θα εξασφαλίζει άμεση δημοκρατία σε ολόκληρο τον κόσμο, χωρίς πολιτικούς. Η κοινωνία θα διοικείται από τον λαό», όπως εξηγεί.
«Μικρή νόμιζα ότι είμαι αγόρι, δεν είχα καταλάβει ότι είμαι κορίτσι», λέει με ειλικρίνεια που σε αφοπλίζει. «Είχα ερωτευτεί κορίτσι και το όνειρό μου ήταν να υιοθετήσω οχτώ παιδιά απ’ όλο τον κόσμο και να γίνω γιατρός για να πάω στην Αφρική και να βοηθήσω όπως μπορώ. Το πάθος μου είναι η μουσική και τα ταξίδια, να γνωρίζω καινούργιους πολιτισμούς, κουλτούρες, μουσικές. Μου αρέσει να ανακαλύπτω ανθρώπους, να ακούω τις ιστορίες τους, να γράφω σενάρια. Μου αρέσει η συγγραφή, η φιλοσοφία.
Με εξοργίζει που ακόμα πρέπει να παλεύουμε για να εδραιωθούν τα δικαιώματά μας, των ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων, που σε άλλες χώρες είναι αυτονόητα. Για παράδειγμα, εάν δύο γυναίκες έχουν παιδί, η μη βιολογική μητέρα δεν έχει κανένα δικαίωμα σε αυτό.
Σπούδασα θέατρο στην Αγγλία, συγκεκριμένα στο Μπρέτον Χολ, που τώρα ανήκει στο Πανεπιστήμιο του Λιντς. Σπουδάζαμε εκεί με την αδερφή μου τη Μυρτώ και η τοποθεσία ήταν ένα μαγευτικό μέρος γεμάτο ιστορίες από το παρελθόν, με ερωτευμένους Ρωμαίους και Ιουλιέτες, με τον Τζακ τον Αντεροβγάλτη και άλλους θρύλους και μυθικούς ήρωες. Είχε μια ενέργεια αυτό το μέρος κάπως μαγική. Έχω δει νεράιδες εκεί και δεν είμαι η μόνη.
Στο πανεπιστήμιο έκανα την πρώτη μου εμφάνιση ως τραγουδίστρια σε ένα κομμάτι του φίλου μου του Gedge και εκεί κατάλαβα ότι αυτή η τέχνη έχει μια αμεσότητα με το κοινό, όπως καμία άλλη. Το 2011, μαζί με τον Στέφανο Κρυσταλλίδη συμμετείχαμε σε έναν διαγωνισμό στο Λονδίνο με τον τίτλο «The People’s Music Awards» και η σύνθεσή μας βγήκε πρώτη στην κατηγορία «Off the beaten track». Ένας κριτής, μάλιστα, είπε ότι το κομμάτι αυτό είναι μια κατηγορία από μόνο του, κάτι που έδωσε ώθηση στην καριέρα μου, έτσι έκανα την πρώτη μου συναυλία στο venue Scala. Εκεί ένιωσα για πρώτη φορά ότι είμαι στο στοιχείο μου.
Λόγω της χρήσης LSD κάποια στιγμή νοσηλεύτηκα σε ψυχιατρείο, γιατί νόμιζα ότι είμαι ο Χριστός και μια κοπέλα που είχα ερωτευτεί η Μαγδαληνή. Ο λόγος που κατέληξα να παίρνω LSD ήταν γιατί στα early ’20s μου πίστεψα ότι έτσι θα κατάφερνα να μιλήσω σε μια κοπέλα, την Crystal, την οποία είχα ερωτευτεί ‒ ήταν ο πρώτος μου έρωτας. Tότε κατάλαβα τι σημαίνει έρωτας.
Της μίλησα τελικά, αλλά δεν ήταν κυριολεκτικά εκεί, δηλαδή την έβλεπα και την άκουγα, αλλά ήταν όλα στο μυαλό μου. Ο εγκέφαλος είχε καταγράψει με ακρίβεια τη φωνή της και δεν μου περνούσε καν από το μυαλό ότι εγώ το δημιουργούσα αυτό. Ήταν τέλειο. Η ζωή με εκπλήσσει. Δεν έχουμε ανακαλύψει το μυαλό και τις δυνατότητές του ακόμα, τουλάχιστον σε αυτό το σύμπαν ‒ το λέω σε περίπτωση που υπάρχουν και παράλληλα. Χρησιμοποιούμε μόνο το 10% του εγκεφάλου μας, όπως λένε οι επιστήμονες. Έχασα τα λογικά μου για τον έρωτα. Έχω γράψει το βιβλίο μου πάνω σε αυτό, το Ero & The Remembrance (When a bad trip turns into your new reality). Είναι επικίνδυνος ο έρωτας, αλλά αξίζει!
Βγήκα τελικά από αυτόν τον κόσμο το 2017 με τη βοήθεια της ψυχιάτρου μου και με μια διάγνωση από το Θριάσιο για Borderline Personality Disorder. Έχω και ΔΕΠΥ και στοιχεία Άσπεργκερ, αλλά πιστεύω ότι έχω κι άλλα και ότι όλοι μας έχουμε σε κάποιο βαθμό τα πάντα. Σε κάποια φάση της ζωής μου, μόλις συνειδητοποίησα ότι όλο αυτό που ζούσα για δέκα χρόνια ήταν ψεύτικο, έπαθα κατάθλιψη για έναν χρόνο. Ο φίλος μου ο Σάμι με έβγαλε από αυτό. Γενικά, οι φίλοι μου είναι οικογένεια. Και η οικογένεια είναι οι φίλοι μου.
Όταν βγήκα την πρώτη φορά από το ψυχιατρείο ο φίλος μου ο Στέφανος, που είναι φοβερός μουσικός, μου είπε να πάω από το σπίτι του, που είναι και στούντιο, να τζαμάρουμε και ό,τι βγει. Εκεί άρχισα να γράφω στίχους πάνω στη μουσική του, άρχισα να βρίσκω μελωδίες και να εξερευνώ αυτή την τέχνη. Βγάζαμε κομμάτια όπως το «You bring the light», που το γράψαμε σε ένα take, και με αυτόν τον τρόπο έδιωχνα τους δαίμονες και γυρνούσα στο φως. Η μουσική με βοήθησε σε αυτό. Και αυτό το οφείλω στον Στεφ. Έχουμε συνεργαστεί στο «Evolution» και ετοιμάζουμε και καινούργια κομμάτια.
You bring the light
Το μόνο όφελος από τη μουσική στην Ελλάδα του 2022 είναι ψυχολογικό. Οικονομικό δεν υπάρχει για τους καλλιτέχνες. Το κράτος είναι ανύπαρκτο, οι καλλιτέχνες δεν βγάζουν καν τα προς το ζην, η βοήθεια που έχουμε είναι κυρίως από ιδιωτική πρωτοβουλία. Θεωρώ εξωφρενικό σε μια χώρα με τέτοιο παρελθόν στις τέχνες να απαξιώνονται τόσο οι καλλιτέχνες, αλλά αυτό είναι παγκόσμιο φαινόμενο. Βέβαια, δεν συμβαίνει παντού τόσο έντονα όσο στην Ελλάδα. Η ζημιά είναι μεγάλη, αλλά τη γουστάρω! Όπως λένε και στη slang των ξενυχτάδικων «έκανα μεγάλη ζημιά», που σημαίνει τα έσπασα όλα, έμεινα άφραγκος, αλλά γούσταρα πολύ!
Το γεγονός ότι έχω νοσηλευτεί λόγω κατάχρησης ναρκωτικών ουσιών στο παρελθόν μπορεί να με κάνει να φαίνομαι αναξιόπιστη, έτσι μας λένε να προσέχουμε πού το λέμε. Εγώ μιλάω ανοιχτά, αλλά πολλά άτομα αναγκάζονται να το κρύβουν για self-care, για να μην τους διασύρουν, για να μην τους πουν τρελούς, για να μην έχει κανένας το δικαίωμα να τους υποβιβάσει ή, αν πουν «θέλω να πεθάνω», να τους κλείσει με εισαγγελική εντολή σε ψυχιατρείο. Όλα αυτά τα παραδείγματα είναι βγαλμένα από τη ζωή, έχουν συμβεί.
Με εξοργίζει που ακόμα πρέπει να παλεύουμε για να εδραιωθούν τα δικαιώματά μας, των LGBTQIP ατόμων, που σε άλλες χώρες είναι αυτονόητα. Για παράδειγμα, εάν δύο γυναίκες έχουν παιδί, η μη βιολογική μητέρα δεν έχει κανένα δικαίωμα σε αυτό. Στην περίπτωση που πεθάνει η βιολογική μητέρα, οι γονείς της μπορούν να πάρουν το παιδί, ενώ η μη βιολογική μητέρα (η κανονική του μάνα, που το μεγαλώνει) δεν αναγνωρίζεται πουθενά. Μου φαίνεται απίστευτο. Είναι απόλυτη αδικία να μην έχεις τα ίδια δικαιώματα με ένα ετερόφυλο ζευγάρι. Η πατριαρχία είναι ακόμα ισχυρή και παντοδύναμη και δημιουργεί καθημερινά προβλήματα στη ζωή μας.
Δεν επιτρέπεται να υπάρχει μισθολογική ανισότητα μεταξύ αντρών και γυναικών. Μη στήριξη της εργαζόμενης μητέρας, rape culture, mansplaining, gaslighting, body shaming, όλα αυτά πρέπει επιτέλους να τα αφήσουμε πίσω μας! Τον πόλεμο, τον ρατσισμό, τις κοινωνικές ανισότητες, το προσφυγικό, το μεταναστευτικό, όλα αυτά που υποδαυλίζουν την ποιότητα της ζωής μας και το δικαίωμά μας σε αυτήν, το αναφαίρετο κεκτημένο μας στην αυτοδιάθεση. Live and let live! Ζήσε και άσε τους άλλους να ζήσουν.
Ένας queer καλλιτέχνης έχει τις ίδιες δυσκολίες που αντιμετωπίζει κάθε μειονότητα. Πρέπει να δουλέψεις διπλά για να αποδείξεις την αξία σου, σε τοποθετούν σε ένα κουτάκι με αυστηρά προδιαγεγραμμένα όρια και περιορισμούς. Νιώθεις ότι είσαι καλός «για queer καλλιτέχνης», αλλά όχι αρκετά καλός για να γίνεις κάτι huge. Για παράδειγμα, έχεις δει κάτι αντίστοιχο της Rihanna σε queer; Δεν νομίζω. Δεν τυγχάνεις της απόλυτης αποδοχής της μάζας.
Στην Ελλάδα η κοινωνία είναι ακόμη βαθιά συντηρητική. Θα ήθελα να αλλάξουν αυτά τα πρότυπα κάποια στιγμή, να εξαφανιστούν τα στερεότυπα. Ειδικά η μουσική βιομηχανία το έχει πολύ ανάγκη αυτό.
Έχω βιώσει ομοφοβία και στην Αμερική και στην Ελλάδα. Θυμάμαι ένα περιστατικό που επειδή φορούσα γραβάτα δεν με εξυπηρέτησαν σε ένα βενζινάδικο, μέχρι και φραστικά επεισόδια στον δρόμο όταν κρατιόμουν χέρι-χέρι με την κοπέλα μου. Εγώ μπόρεσα να τα αγνοήσω και να τα προσπεράσω γιατί είχα καλό background από την οικογένειά μου, με αποδοχή και συναίσθηση. Αλλά δεν είναι όλοι τόσο δυνατοί ή τυχεροί, γι’ αυτό πρέπει να φροντίσουμε να καταπολεμήσουμε τον ομοφοβία και να απομονώσουμε τους θιασώτες της.
Πιστεύω σήμερα ότι τα πράγματα είναι διαφορετικά σε σχέση με παλιότερα, αν είναι καλύτερα ή όχι θα το κρίνει η Ιστορία, αυτό που ξέρω είναι ότι γίνονται πράγματα, τουλάχιστον στην κατεύθυνση του visibility και του inclusivity. Τώρα έχουμε το βήμα να ακουστούμε, αλλά φυσικά υπάρχουν περιθώρια βελτίωσης και θέλω να πιστεύω ότι αυτό είναι γνήσιο, ένα βήμα μπροστά και ότι δεν γίνεται στο πλαίσιο του politically correct.
Requiem
Το «Requiem» το έγραψα με το που είδα στις ειδήσεις τη δολοφονία του George Floyd. Ήμουν συγκλονισμένη, συντετριμμένη, μου φάνηκε απίστευτο, παρότι έχουμε συνηθίσει στην ασχήμια. Κάθισα στο πιάνο, άρχισα να παίζω και οι πρώτοι στίχοι, «Perhaps I’m million bucks but now I feel like I’m dirt on the ground», μου ήρθαν στο μυαλό λες και μου τους υπαγόρευε κάποιος. Το έγραψα μέσα σε ένα βράδυ, χωρίς να φιλτράρω τη σκέψη μου, χωρίς πολλές διορθώσεις, σχεδόν αυτόματα.
Μόλις ολοκλήρωσα το γράψιμο, το έδωσα στη Μαριλένα Ορφανού (Someone Who Isn’t Me), η οποία έκανε τη μουσική σύνθεση/παραγωγή. Είχα κερδίσει και έναν διαγωνισμό στο Melboss, ένα site για μουσικούς, όπου ο Antonio Escobar, μουσικός παραγωγός και συνθέτης, μου έκανε το mixing-mastering. Μόλις ολοκληρώθηκε, μίλησα με τη Σμαράγδα Νιτσοπούλου, τη σκηνοθέτρια, και αποφασίσαμε να το κάνει βιντεοκλίπ. Το κομμάτι ήταν σαν τα surprise babies που θέλουν να βγουν στον κόσμο μας. Έγιναν όλα αβίαστα. Είναι αφιερωμένο σε όλους αυτούς που έχουν βιώσει αστυνομική βία, στα θύματά της και σε όσους νιώθουν ότι ο κόσμος δεν είναι ασφαλής γι’ αυτούς. Σου ζητάει να ξανασκεφτείς τις επιλογές σου και να τις κάνεις μέσα από την αγάπη.
Στην είσοδο του ιστορικού κτιρίου της Φιλοσοφικής Σχολής του ΑΠΘ αναγράφεται το ρητό «ΜΟΥΣΑΙΣ ΧΑΡΙΣΙ ΘΥΕ» το οποίο σημαίνει «Θυσίαζε στις Μούσες και στις Χάριτες». Αυτό μου έμαθε ο αδελφός μου, ο Αντώνης Γλαρός, που είναι σκηνοθέτης, να αφιερώνω τη ζωή μου στην τέχνη. Σε όλες τις μορφές της, στη μουσική, στο γράψιμο, στο θέατρο, σε ό,τι με γεμίζει κάθε περίοδο της ζωής μου. Η ζωή με έχει διδάξει να κυνηγάω το όνειρό μου. Αλλιώς θα με κυνηγήσει αυτό».
www.eroseagull.com
Facebook
Soundcloud
Instagram
Twitter
YouTube
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.
