Οι τελευταίες μέρες του Αυγούστου είναι το Απέραντο Θέρος*(1), τα σύννεφα όταν έρχονται*(2), οι ιπτάμενες γέφυρες στο Τρίκλινο, ο γάιδαρος που πέφτει στον γκρεμό, ο παπάς που σέρνει το χορό, η αράχνη που κατεβαίνει στον ύπνο σου, τα επάρατα όνειρα, η αμαρτία που δικαιώνεται, η παρέκκλιση που αποθεώνεται.

 

...Ο Κήπος του Λαού σε λογοτεχνική συζήτηση, η Μυστική Εταιρεία στα τελευταία της, Οι Λούπες της Αποσύνθεσης*(3),ο τρόμος του τίποτα, Ο Ξένος.

 

...Το Π. όπως «Πολυθρόνα ψυχοθεραπείας», το Μ. όπως «Μαρτίνος», το Κ. όπως «Κέρκυρα», το Μ. όπως «Μαγνήτης» ή «Μάγισσα».

 

...Η συνειδητοποίηση ότι θα είσαι πάντα «τσιμπημένος» όταν βλέπεις φωτογραφίες της, η σιγουριά ότι ακόμα δεν είπες την τελευταία σου λέξη, η επίγνωση ότι αυτή η σιγουριά δεν είναι παρά μια ακόμα έκρηξη του ναρκισσισμού σου, η σιγουριά ότι αυτή η επίγνωση δεν αναιρεί το προδιαγεγραμμένο τού να σε στοιχειώνουν για πάντα...

 

...Τα μάτια του όταν σας χαιρετούσε στο λιμάνι, ο φόβος πως «δεν θα 'ναι πια μαζί σας», τα μάτια της όταν την πλήγωνες, ο φόβος πως ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΘΑ 'ΣΑΙ ΕΤΟΙΜΟΣ.

 

...Τα τελευταία ένσημα του Μεσημερά, οι φθίνουσες φωνές των παιδιών στα Μαντουκιώτικα λίγο πριν νυχτώσει, οι σκύλοι στο Ν. Φάληρο, ο Οφορίκουε, ο Αργύρης, το κοτόπουλο σχάρας, τα ζυμάρια και τα χόρτα, ο Κεφαλλονίτης περιπτεράς που νοσταλγεί μέσα απ' τα μάτια σου, η παρακμή, η ευθύνη, η σκληρή αλήθεια, οι Βαρυπατάδες που αδειάζουν, η κόκα-κόλα στο ποτήρι, που τώρα δεν ζεσταίνει τόσο γλήγορα, ο Γιώργης με το σώβρακο.

 

...Η φρίκη της προδοσίας από «έμπιστο άτομο», τα άξεστα χέρια στο λαιμό σου, όλα όσα πέρασες εξαιτίας του, όλα όσα έζησες εξαιτίας του.

 

...Το χορτάτο από τον ύπνο μάγουλο*(4) της αναλγησίας που αποστρέφεσαι αλλά υπομένεις, το ζηλιάρικο αφτί της ανασφάλειας, που σε θέλει αδύναμο για να το 'χεις ανάγκη, η διαβεβαίωση ότι «μπορείς να μ' αγαπάς και να την αγαπήσεις ταυτόχρονα»*(5), το μίσος του πέους σε έξαρση, το μέρος όπου ο καουμπόης του καρκίνου ιππεύει*(6), μια εφήμερη απόλαυση «κάτω από έναν ήλιο, που σε σημαδεύει για πάντα»*(7).

 

...Ο τελικός του Ολυμπιακού Τουρνουά Υδατοσφαίρισης (ανδρών), η σκοτεινή φωνή του Στράτου Σεφτελή, τα προκριματικά του Champions League, η πρόκριση με την ψυχή στο στόμα στην παράταση, οι πανηγυρισμοί στους Άγιους Δέκα τη μέρα του πανηγυριού της Οδηγήτριας, «ένα γκολ με το στανιό ο Ντελγάδο», η αναπόληση των βραδιών του Ιουνίου*(8), τα «υπέροχα οπίσθιά» του.

 

...Το Καρδάκι, η Μυρτιώτισσα, τα βράχια στη Λάκκα, ένα ολέθριο κύμα, Ο Πόρφυρας *(9).

 

...Ο άρχων Μιχαήλ, ο άρχων Γαβριήλ, ο άρχων Εωσφόρος, το τέλος του κόσμου χωρίς απτή προειδοποίηση, το μέρος όπου οι άντρες καλούνται καβαλάρηδες, το «αντίο» στα τσίνουρα που λίγο λάμπει, το μεγάλο «γιατί» που...*(10) απαντήθηκε.

 

1. Fennesz: EndlessSummer, 2001
2.
Μάνος Χατζιδάκις: «Όταν έρχονται τα σύννεφα», Το Χαμόγελο της Τζοκόντας, 1965
3. William Basinski:
The Disintegration Loops, 2004
4. Οδυσσέας Ελύτης:
ΤοΆξιονΕστί, 1959 (τρις)
5. PJ Harvey:
«Oh My Lover»,
Dry, 1992
6. Neil Young:
«Big Green Country», Mirrorball, 1995
7.
Witness: Under A Sun, 2001
8.
Air France: «June Evenings», No Way Down, 2008
9.
Διονύσιος Σολωμός: ΟΠόρφυρας, 1849
10. Sunset Rubdown: «The men are called horsemen there», Shut Up I Am Dreaming, 2006

Κόρε.Ύδρο.: «Το τελευταίο (μας) καλοκαίρι», Όλη η Αλήθεια για τα Παιδιά του '78, 2009

_________

To άρθρο δημοσιεύτηκε στην έντυπη LIFO το 2009

Ο Πόρφυρας - Σολωμός Διονύσιος

"Kοντά 'ναι το χρυσόφτερο και κατά δω γυρμένο,
π' άφησε ξάφνου το κλαδί για του γιαλού την πέτρα
κι εκεί γρικά της θάλασσας και τ' ουρανού τα κάλλη
κι εκεί τραβά τον ήχο του μ' όλα τα μάγια πόχει.
Γλυκά 'δεσε τη θάλασσα και την ερμιά του βράχου 5
κι α δεν είν' ώρα για τ' αστρί θε να συρθεί και νά 'βγει.
(Xιλιάδες άστρα στο λουτρό μ' εμέ να στείλ' η νύχτα !).
Πουλί πουλάκι που λαλείς μ' όλα τα μάγια πόχεις,
ευτυχισμός α δέν ειναι το θαύμα της φωνής σου,
καλό δεν άνθισε στη γη, στον ουρανό, κανένα. 10
Δεν το 'λπιζα να 'ν' η ζωή μέγα καλό και πρώτο !
Aλλ' αχ, αλλ' αχ, να μπόρουνα σαν αστραπή να τρέξω,
ακόμ', αφρέ μου, να βαστάς και να 'μαι γυρισμένος
με δυο φιλιά της μάνας μου, με φούχτα γη της γης μου !".
Kι η φύσις όλη τού γελά και γένεται δική του.
Eλπίδα, τον αγκάλιασες και του κρυφομιλούσες
και του σφιχτόδεσες το νου μ' όλα τα μάγια πόχεις.
Nιος κόσμος όμορφος παντού χαράς και καλοσύνης.

 

Aλλ' απαντούν τα μάτια του τρανό θεριό πελάγου
κι αλιά, μακριά 'ναι το σπαθί, μακριά 'ναι το τουφέκι !
Kοντά 'ν' εκεί στο νιον ομπρός ο τίγρης του πελάγου·
αλλ' όπως έσκισ' εύκολα βαθιά νερά κι εβγήκε
κατά τον κάτασπρο λαιμό που λάμπει ωσάν τον κύκνο,
κατά το στήθος το πλατύ και το ξανθό κεφάλι,
έτσι κι ο νιος ελεύτερος, μ' όλες τες δύναμές του,
της φύσης από τσ' όμορφες και δυνατές αγκάλες,
οπού τον εγλυκόσφιγγε και του γλυκομιλούσε,
ευτύς ενώνει στο λευκό γυμνό κορμί π' αστράφτει,
την τέχνη του κολυμπιστή και την ορμή της μάχης.
Πριν πάψ' η μεγαλόψυχη πνοή χαρά γεμίζει: 30
Άστραψε φως κι εγνώρισεν ο νιος τον εαυτό του.

 

Aπομεινάρι θαυμαστό ερμιάς και μεγαλείου,
όμορφε ξένε και καλέ και στον ανθό της νιότης,
άμε και δέξου στο γιαλό του δυνατού την κλάψα.

 

 

(από τα Ποιήματα και Πεζά, Στιγμή 1994)

 

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ