Αυτό που έμεινε από τα προχθεσινά βραβεία της ΕΘΜΚ ήταν οι φασαρίες για τη βράβευση του Σάκη Ρουβά. Μια επιτροπή που αμφισβητείται, φωνές και ξεκατινιάσματα, αιτήματα για να υπάρχει άδεια σε έναν κλάδο επαγγελματιών που έχει απαξιωθεί δραματικά τα τελευταία χρόνια. Ανάμεσα στους υποψήφιους ξεχάστηκαν οι σοβαροί επαγγελματίες και καμία συζήτηση δεν έγινε. Τόσο τα εκτός Σάκη θεατρικά βραβεία όσο και τα βραβεία μουσικής που δόθηκαν πέρασαν σχεδόν απαρατήρητα. Άδικο, επειδή η λίστα των υποψηφίων και των βραβευμένων, τουλάχιστον στην μουσική ήταν «καλή και δίκαιη».
Μια νέα γυναίκα, η υψίφωνος Χριστίνα Πουλίτση απέσπασε την τιμητική διάκριση για νέο ή πρωτοεμφανιζόμενο καλλιτέχνη για την συνολική ποιότητα της ερμηνείας της στον εξαιρετικά απαιτητικό ρόλο της Τζίλντα στην αναβίωση της όπερας του Βέρντι «Ριγκολέττο» από την Εθνική Λυρική Σκηνή στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών (8/12/2013).
Όταν ήμουνα μικρή, Μαρία Κάλλας ήθελα να γίνω. Ήθελα να της μοιάσω όσο μπορώ. Όσο μεγαλώνεις και μπαίνεις στο χώρο βλέπεις και άλλους καλλιτέχνες. Αυτό που θαυμάζουμε περισσότερο στην Κάλλας και σε άλλους μεγάλους καλλιτέχνες δεν είναι μόνο η φωνή αλλά και η ψυχή.
Η Χριστίνα Πουλίτση γεννήθηκε στην Αθήνα από νησιώτες γονείς και σε ηλικία πέντε ετών ξεκίνησε τη μουσική της πορεία με σπουδές κιθάρας και πιάνου. Αποδεικνύοντας γρήγορα την κλίση της στη μουσική έλαβε τα διπλώματα αρμονίας, αντίστιξης και φούγκας με άριστα παμψηφεί, ενώ παράλληλα φοίτησε για ένα χρόνο στο Πολιτικό Τμήμα της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Συνέχισε τις σπουδές της στο Τμήμα Μουσικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών, απ’ όπου έλαβε το πτυχίο της με άριστα. Ένα χρόνο αργότερα έλαβε το πτυχίο μονωδίας με άριστα παμψηφεί και πρώτο βραβείο. Αφορμή στο να ξεκινήσει η πορεία μου στο εξωτερικό υπήρξε η συστατική επιστολή που έγραψε για μένα ο Μαέστρος Ζούμπιν Μέτα στην Κρατική Όπερα της Δρέσδης. Κάτοικος Γερμανίας, Μοιράζει τη ζωή της στις πρωτεύουσες του κόσμου και είναι μια ακόμα καλλιτέχνης που κάνει καριέρα στο εξωτερικό. Αυτό τον καιρό βρίσκεται στο Μπάρι στο Θέατρο Περουτσέλι στο ρόλο της «Βασίλισας της Νύχτας», ετοιμάζει τις βαλίτσες της για την Κρατική Όπερα της Δρέσδης ενώ τον Νοέμβριο συνεργάστηκε με τον μαέστρο Κρίστιαν Τήλεμαν στο ρόλο της Ιταλίδας Τραγουδίστριας στην όπερα του Ρ. Στραους "Καπρίτσιο" δίπλα στην Ρενέ Φλέμινγκ. Αυτή τη χρονιά ήταν φιναλίστ στον διεθνή διαγωνισμό Οπεράλια του Πλάθιντο Ντομίνγκο στο Λος Άντζελες.
Βρήκαμε την ευκαιρία να μας επαληθεύσει μερικές απορίες για τον κόσμο της όπερας.
Είναι αλήθεια ότι υπάρχει πολύ καλή εικόνα στο εξωτερικό για τους Έλληνες καλλιτέχνες;
Υπάρχει πολύ καλή εικόνα. Οι ελληνικές φωνές για μένα έχουνε μια πολύ ιδιαίτερη ζέστη και ωριμότητα, που λείπει από κάποιες άλλες χώρες, είναι μεσογειακές φωνές, πλούσιες. Και εκτιμάται αυτό στο εξωτερικό. Όταν είχε ξεσπάσει η κρίση, ειδικά στη Γερμανία, υπήρχαν κάποια θέματα μόνο και μόνο επειδή ήσουν Έλληνας, αλλά εντάξει, τώρα αυτό έχει ξεπεραστεί.
Πήρατε πέρσι μέρος στον διαγωνισμό Οπεράλια. Είναι αλήθεια ότι οι διαγωνισμοί βοηθούν μια καριέρα;
Υπάρχουν πιστεύω δύο τύποι, δύο κατηγορίες ανθρώπων. Κάποιοι οι οποίοι κάνουν την καριέρα τους απ’ το διαγωνισμό και άλλοι που ξεκινάνε μέσα από τις παραστάσεις. Εμένα μου ταιριάζει πιο πολύ αυτό. Δηλαδή πάνω στη σκηνή, στα πλαίσια μιας παράστασης ή ενός κονσέρτου αισθάνομαι πολύ πιο άνετα. Έχει τύχει κάποιοι οι οποίοι έχουν πάρει τα πρώτα βραβεία ή έχουν κερδίσει ένα σωρό διαγωνισμούς, να μην έχουνε κάνει καθόλου καριέρα. Κάποιοι ζούνε απ’ τους διαγωνισμούς, με χρηματικά έπαθλα, και κάποιοι άλλοι που δεν έχουνε κερδίσει έχει τύχει να κάνουν πολύ μεγαλύτερες καριέρες από αυτούς που έχουνε. Σίγουρα είναι ένα δείγμα του αν είσαι καλός ή όχι αλλά δεν είναι και απαραίτητο δείγμα της μετέπειτα πορείας σου.
Οπεράλια 2014
Είναι αλήθεια ότι ένας δάσκαλος μπορεί να σε καταστρέψει;
Ναι, αυτό είναι αλήθεια. Η σχέση δασκάλου και τραγουδιστή – μαθητή είναι πάρα πολύ ιδιαίτερη. Είναι σαν το μπαμπά με το παιδί. Ένας δάσκαλος μπορεί να είναι πολύ καλός, αλλά να μην ταιριάζει με εσένα, να μην ταιριάζει η χημεία του, να μην μπορείς να τον καταλάβεις και για κάποιον άλλον να είναι ο καλύτερος δάσκαλος. Γιατί το τραγούδι δεν είναι όπως τα όργανα. Γιατί για παράδειγμα στο πιάνο δείχνεις, φαίνεται, είναι κάτι αντικειμενικό, μπορείς να το καταλάβεις. Στο τραγούδι, επειδή προσπαθείς με τη σκέψη σου να κατευθύνεις τον αέρα και το κύμα που δημιουργείς στα οστά του εγκεφάλου, είναι κάτι δύσκολο να το εξηγήσεις σε κάποιον. Οπότε, γι’ αυτό είναι και δύσκολη η δουλειά του καθηγητή τραγουδιού. Πρέπει μέσα από διάφορες εκφράσεις της φαντασίας σου να μπορέσεις να δώσεις τις εικόνες στο μαθητή, οι οποίες είναι πολύ αφηρημένες. Είναι πολύ ιδιαίτερο το να ταιριάξεις με το δάσκαλο, γιαυτό και είναι πολύ ιδιαίτερη αυτή τη σχέση.
Η ζωή είναι σαν ένα ποτάμι, προχωράει, και αλλάζουν όλα. Είτε σε κάτι καλό θα αλλάξει, είτε σε κάτι κακό. Αλλά θα αλλάξει. Δεν μπορείς να στέκεσαι εσύ ενάντια στο ποτάμι και να μεμψιμοιρείς, πρέπει να προχωρήσεις. Είναι πολύ ωραίο την ευθύνη της ζωής σου να την έχεις εσύ.
Είναι αλήθεια ότι όλες οι τραγουδίστριες θα ήθελαν να γίνουν Κάλλας;
Και εγώ όταν ήμουνα μικρή, Μαρία Κάλλας ήθελα να γίνω. Ήθελα να της μοιάσω όσο μπορώ. Όσο μεγαλώνεις και μπαίνεις στο χώρο βλέπεις και άλλους καλλιτέχνες. Αυτό που θαυμάζουμε περισσότερο στην Κάλλας και σε άλλους μεγάλους καλλιτέχνες δεν είναι μόνο η φωνή αλλά και η ψυχή. Δεν είναι μόνο το τραγούδι και η τεχνική. Το να μπορείς αυτό που έχεις στην ψυχή σου, αυτό που έχεις ως άνθρωπος να είναι αξιόλογο και βαθύ και να μπορείς να το μεταδίδεις. Γιατί στο τραγούδι, όταν είσαι πάνω στη σκηνή, όσο και να θες να υποκριθείς, όσο και να θες να κρυφτείς, όσο και να θες να δείξεις κάτι άλλο από αυτό που είσαι, είσαι σαν γυμνός, δεν μπορείς. Είσαι αυτός που είσαι και το κοινό καταλαβαίνει. Ένας άνθρωπος ρηχός δεν μπορεί να το παίξει ότι είναι κάτι άλλο. Και αυτό είναι και το ωραίο στο τραγούδι. Μπορεί να λένε όλοι την ίδια άρια και όλες οι ερμηνείες να είναι διαφορετικές, γιατί όλοι οι άνθρωποι είμαστε διαφορετικοί.
Είναι αλήθεια ότι σήμερα στην όπερα έχει μεγάλη σημασία και η υποκριτική;
Όχι μόνο στην όπερα, γενικότερα στο θέαμα. Τα τελευταία χρόνια είμαστε στην εποχή του θεάματος, παίζει πολύ σημαντικό ρόλο η εμφάνιση και πλέον, ενώ παλιότερα ο μαέστρος ήταν αυτός που είχε το πάνω χέρι, τώρα είναι ο σκηνοθέτης. Οπότε υποχρεώνεσαι και εσύ να έχεις και μια ωραία παρουσία.. Έχουν αλλάξει τα πράγματα. Οι σκηνοθέτες έχουν άλλες απαιτήσεις από τους τραγουδιστές και το επάγγελμά μας έχει γίνει πολύ πιο απαιτητικό από ότι τα προηγούμενα χρόνια. Σήμερα, κυρίως στη Γερμανία, υπάρχει ένα κόλλημα με την ηλικία γενικότερα, κυρίως στη Γερμανία, πρέπει να είσαι πολύ μικρή για να μπεις στο χώρο, αλλιώτικα σου λένε «τραγουδάτε πολύ ωραία, αλλά είσαστε μεγάλη». Γι’ αυτό κιόλας βλέπεις πολλούς μικρούς σε ηλικία που εκτοξεύονται σε μια βραδιά. Η αλήθεια είναι ότι δε μπορείς να τα κάνεις όλα σε νεαρή ηλικία. Εννοώ ότι ο η φωνή και το τραγούδι εξελίσσονται με το χρόνο, δε μπορεί κανείς να πιέσει τα πράγματα. Και για να έχεις την απόδοση ενός υψηλού επιπέδου, πρέπει να περιμένεις, να ωριμάσεις, να έχεις εμπειρία.
Είναι αλήθεια ή μύθος ότι οι περισσότεροι καλλιτέχνες έχουν ένα αίσθημα αδικίας που τους βασανίζει, ένα ανικανοποίητο;
Όταν ήμουν μικρή διάβαζα και μάθαινα για το Σωκράτη, που μέσα στα διάφορα που έλεγε, μιλούσε για τους Αθηναίους, ότι είναι άνθρωποι οι οποίοι καλοδέχονται τις ατυχίες και δεν μεμψιμοιρούν, και δεν μπορούσα να το καταλάβω. Και έλεγα πώς είναι δυνατόν να συμβαίνει κάτι κακό και να μην μεμψιμοιρείς. Έφτασα σήμερα στα τριάντα για να μπορώ να το καταλάβω. Ότι η ζωή είναι σαν ένα ποτάμι, προχωράει, και αλλάζουν όλα. Είτε σε κάτι καλό θα αλλάξει, είτε σε κάτι κακό. Αλλά θα αλλάξει. Δεν μπορείς να στέκεσαι εσύ ενάντια στο ποτάμι και να μεμψιμοιρείς, πρέπει να προχωρήσεις. Είναι πολύ ωραίο την ευθύνη της ζωής σου να την έχεις εσύ. Ειδικά στο δικό μας το επάγγελμα που είναι ασταθές πρέπει να ρισκάρεις και είναι σαν αυτή την άσκηση που αφήνεσαι και πρέπει να σε πιάσει ο άλλος, κάπως έτσι. Ή θα αφεθείς και θα έχεις και στις δικές σου τις δυνάμεις εμπιστοσύνη ή θα κάτσεις στα σίγουρα και σε αυτά που έχεις. Τα πάντα είναι θέμα επιλογών. Και ευκαιρίες υπάρχουν ακόμα και στην ατυχία, μπορείς να ανοίξεις τα μάτια σου και να τα δεις. Οποιαδήποτε στιγμή. Η ζωή σου δίνει πάντα ευκαιρίες.
Είναι αλήθεια ότι η ζωή σας μοιάζει με των αθλητών;
Είμαστε σαν τους αθλητές, σαν τους πρωταθλητές. Πρέπει να στοχεύεις στο να είσαι υγιής. Για μένα δεν χρειάζονται υπερβολές. Αλλά όμως είναι τόσο απαιτητικό το επάγγελμα και ψυχολογικά και σωματικά, που πρέπει να είσαι υγιής από όλες τις πλευρές. Εμένα με ενδιαφέρει η ψυχική υγεία. Πιστεύω ότι οι σκέψεις επηρεάζουν το σώμα, έτσι προσπαθώ να φιλτράρω τις σκέψεις μου και να μην αφήνομαι, να ενδοσκοπώ, να σκέπτομαι, να βρίσκω τον εαυτό μου και τις ισορροπίες μου.
Είναι αλήθεια ότι η προσωπική ζωή των καλλιτεχνών που ζουν σαν νομάδες σχεδόν είναι πολύ δύσκολη;
Η αλήθεια είναι ότι είναι πολύ απαιτητικό επάγγελμα όσον αφορά την προσωπική σου ζωή, γιατί πρέπει να βρεις έναν άνθρωπο δίπλα σου, ο οποίος να είναι σε θέση να καταλάβει αυτό που κάνεις και να σε στηρίζει παράλληλα. Οι περισσότεροι άνθρωποι είμαστε εγωιστές και θέλουμε να είμαστε εμείς στο προσκήνιο. Το να ζεις με έναν άνθρωπο ο οποίος είναι αυτός στο προσκήνιο, που δεν είναι ανεκτό από όλους. Εγώ μέχρι τώρα έχω την τύχη να είμαι με έναν άνθρωπο που με στηρίζει πολύ και είμαι σε μία σχέση που είναι πολύ υγιής. Εγώ λέω στο φίλο μου ότι «πίσω από την κάθε μου επιτυχία, το 50% οφείλεται σε σένα». Γιατί μου παρέχει μία τέτοια ασφάλεια και ισορροπία στη ζωή μου, δηλαδή ισορροπεί την επαγγελματική μου ζωή με την προσωπική μου, η οποία μου δίνει το χαλί για να μπορέσω εγώ να ανθίσω. Οι ισορροπίες είναι πολύ δύσκολες. Στη δουλειά μας όταν είσαι πάνω στη σκηνή είσαι ντίβα ή έτσι νιώθεις και μετά φεύγεις και είσαι μόνη σου σε ένα ξενοδοχείο. Καμιά φορά οι άνθρωποι μεταφέρουν αυτό που είναι στη σκηνή και στην προσωπική τους ζωή. Συμβαίνει. Και τότε τα πράγματα είναι δύσκολα.
Πόση αλήθεια υπάρχει στην εικόνα μιας ντίβας σήμερα;
Κατά τη δική μου άποψη, σίγουρα δεν είμαστε στην εποχή της Κάλλας. Τότε ανθούσαν οι ντίβες κυριολεκτικά. Καλώς ή κακώς, το marketing έχει μπει και στο δικό μας τομέα και έχει αλλάξει πάρα πολλά πράγματα. Δηλαδή τα τελευταία πέντε χρόνια, όχι παλιότερα. Αυτό που βλέπω είναι ότι αναλαμβάνουν κάθε χρονιά κάποιον καλλιτέχνη, επενδύουν πάνω του και η εικόνα που χτίζεται είναι κατευθυνόμενη. Εννοώ υπάρχουν πια συγκεκριμένα βήματα για να κάνει κάποιος. Επίσης οι περισσότεροι καλλιτέχνες απολαμβάνουν και μια άλλη δημοφιλία που έχει σχέση με τα social media. O κόσμος θέλει να μαθαίνει, θέλει να είναι στην προσωπική σου ζωή. Αν μπει κάποιος στα site όλων των τραγουδιστών, έχουν φωτογραφίες on stage, backstage και προσωπικές. Είσαι αναγκασμένος δηλαδή θες δεν θες. Έτσι νιώθουν πιο κοντά σου.
σχόλια