The Best of Αργύρης Ζήλος εν τάχει!

Μερικές από τις πιο καυστικές κριτικές ατάκες του Πάπα της δισκοκριτικής στο ''Αθηνόραμα''

ΜΟΥΣΙΚΗ / ΘΕΜΑΤΑ 12.8.2015 | 17:00

12.8.2015 | 17:00

Τον Αργύρη Ζήλο έχω να τον συναντήσω πολλά χρόνια. Τελευταία φορά θα ήταν πριν καμιά δεκαριά χρόνια στο σπίτι της ζωγράφου Χάρης Τσεκούρα, της κοινής μας φίλης, όπου ακόμη θυμάμαι τα ανέκδοτα που έπεφταν βροχή, το ένα μετά το άλλο, μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες. Θυμάμαι όμως και τη στιγμή που δόθηκε στον Αργύρη ν'ακούσει ένα ολοκαίνουργιο τραγούδι με τη Σαβίνα Γιαννάτου. Εκεί, μας παράτησε όλους, φόρεσε τα ακουστικά, έκλεισε τα μάτια του και ''χάθηκε'' κυριολεκτικά μεσ' στο κομμάτι, ακούγοντας το ξανά και ξανά πολλές φορές. Ήμουν σχεδόν σίγουρος πως αν έγραφε κριτική για εκείνο το επερχόμενο CD της Σαβίνας, θα το έβαζε ''πρόταση της εβδομάδας'' στο ''Αθηνόραμα'', όπως είχε κάνει και με δίσκους των Γιάννη Αγγελάκα - Νίκου Βελιώτη, του Θανάση Παπακωνσταντίνου και του Νίκου Χαλβατζή.

Έτσι άκουγε και ακούει μουσική ο Ζήλος! Η διαδικασία ακρόασης ενός δίσκου από τον Ζήλο έχει περάσει κάπως στη σφαίρα του μύθου. Λέγεται πως στην οικία του υπάρχει μια ειδική πολυθρόνα, στην οποία κάθεται με τα ακουστικά του, ακούει ό,τι έχει να ακούσει με προσήλωση κι ύστερα κάθεται στο γραφείο του και γράφει την κριτική του.

Οι δισκοκριτικές του Αργύρη Ζήλου, ειδικά στο ''Αθηνόραμα'', ήταν μια πραγματική όαση! Δε θυμάμαι να διάβαζα κατ' ευθείαν καμιά άλλη σελίδα απ' το εν λόγω εβδομαδιαίο έντυπο, με το που έπεφτε στα χέρια μου, πλην του δισέλιδου του Ζήλου. Και τι απογοήτευση όταν δεν υπήρχε κριτική για κάποιο λαϊκοπόπ ή και έντεχνο CD...Διότι ο Ζήλος δεν χαριζόταν σε κανέναν, ακόμη κι αν τον εκτιμούσε πραγματικά! ''Τεμπέλη'' είχε χαρακτηρίσει τον Πουλικάκο από δισκογραφικής άποψης, ενώ από τα πυρά του δεν είχαν ξεφύγει καλλιτέχνες σαν τον Διονύση Σαββόπουλο, τη Μαρίζα Κωχ, τη Νένα Βενετσάνου, την Άλκηστη Πρωτοψάλτη και το τρίο Μποφίλιου - Ευαγγελάτος - Καραμουρατίδης.

Κάποτε, όταν είχαν πρωτοβγεί στην κυκλοφορία τα κινητά τηλέφωνα, το συνηθέστερο sms πολλών συναδέλφων ήταν οι επιγραμματικές κριτικές του, με το εισαγωγικό γραπτό σημείωμα, το ίδιο πάντοτε, ''Ο Ζήλος ζωγράφισε πάλι''! Αναφέρομαι βέβαια στις κριτικές του στα σκυλάδικα CD, πολλές απ' τις οποίες έμοιαζαν με σύντομα ευφυέστατα ανέκδοτα! Το βασικότερο ήταν, όμως, ότι ο Αργύρης Ζήλος, έχοντας αποδείξει σαράντα χρόνια στο χώρο, την αγάπη του γι' αυτό που λέμε πρωτοποριακή ή απλά καλή μουσική, κατάφερνε να προσεγγίζει, ακόμη και να ασχολείται με το σκυλολόι, με μια δέουσα πίκρα που κρυβόταν καλά κάτω από το φαρμακερό χιούμορ του!