Alune Wade: ο Σενεγαλέζος μπασίστας και τραγουδοποιός με τους έξοχους δίσκους

Alune Wade: ο Σενεγαλέζος μπασίστας και τραγουδοποιός με τους έξοχους δίσκους Facebook Twitter
Με προσωπική δισκογραφία, που ξεκινάει το 2006, για να κορυφωθεί τα τρία τελευταία χρόνια με τα άλμπουμ του στην Enja, o Alune Wade κάνει πράματα και θάματα στους δίσκους του.
0


ΓΕΝΝΗΜΕΝΟΣ ΤΟ 1978
στο Ντακάρ της Σενεγάλης, ο Alune Wade είναι ένας σημαντικότατος σύγχρονος συνθέτης, μπασίστας, τραγουδοποιός και τραγουδιστής – κάτι που το αποδεικνύει εδώ και χρόνια εξάλλου. Και το λέμε τούτο έχοντας κατά νου το γεγονός πως είναι οι δύο τελευταίοι δίσκοι του, στην ιστορική γερμανική ετικέτα Enja (A&N Music), εκείνοι, που χαίρουν, ακόμη πιο πολύ, της διεθνούς προσοχής.

Τον Wade τον ανακαλύπτει ο περίφημος συνάδελφός του Ismaël Lô (γενν. το 1956), όταν ήταν ακόμη μικρός (ο Wade), στα 18 του, δίνοντάς του το πρώτο «σπρώξιμο». Το αποτέλεσμα δεν θα αργήσει να φανεί. Όπως διαβάζουμε στο βιογραφικό του, όλα τα επόμενα χρόνια ο Wade να βρεθεί δίπλα σε τεράστια ονόματα (Salif Keita, Oumou Sangaré, Bobby McFerrin, Joe Zawinul, Béla Fleck, Cheick Tidiane Seck, Deep Forest, Gregory Porter κ.ά.), πριν επιλεγεί από τον αμερικανό μπασίστα της τζαζ και του r&b Marcus Miller (γενν. το 1959) για να παίξει έναν ξεχωριστό ρόλο στο άλμπουμ του “Afrodeezia” [Blue Note, 2015].

Με προσωπική δισκογραφία, που ξεκινάει το 2006, για να κορυφωθεί τα τρία τελευταία χρόνια με τα άλμπουμ του στην Enja, o Alune Wade κάνει πράματα και θάματα στους δίσκους του, βγάζοντας φοβερή ενέργεια – ενώ, προφανώς, χαμός θα γίνεται και στα live του...

Ώρες-ώρες, καθώς ακούς το “Sultan”, σου δημιουργείται η εντύπωση πως ο Alune Wade θέλει να πιάσει τον σφυγμό όλης της μουσικής από τον ισημερινό και πάνω. Και της αφρικανικής, και της ευρωπαϊκής και της αμερικάνικης.

Ήταν το 2022, όταν ο Wade θα κυκλοφορούσε το πέμπτο (τότε) άλμπουμ του, που είχε τίτλο “Sultan” [Enja & Yellowbird Records] και που ήταν ηχογραφημένο σε διάφορες πόλεις του κόσμου (Παρίσι, Νέα Υόρκη, Ντακάρ, Τύνιδα) – οπότε, και κατά έναν τρόπο, συζητάμε για ένα κλασικό ethnic άλμπουμ. Μπορείς να το πεις και ethno-beat ή και ethno-jazz ακόμη, και βεβαίως να το δεις στα sections των δισκάδικων (και) κάτω από την ταμπέλα “world music”.

Alune Wade: ο Σενεγαλέζος μπασίστας και τραγουδοποιός με τους έξοχους δίσκους Facebook Twitter

Υπό αυτή την έννοια, το “Sultan”, είναι ένα CD, που θυμίζει πολύ 90s. Θυμίζει μόνο, γιατί στην πράξη διαθέτει πολλά σύγχρονα στοιχεία και μείξεις – ανακατέματα, που είναι αρκετά προχωρημένα, σε σχέση με τα προ 30ετίας συμβαίνοντα. Ώρες-ώρες, καθώς ακούς το “Sultan”, σου δημιουργείται η εντύπωση πως ο Alune Wade θέλει να πιάσει τον σφυγμό όλης της μουσικής από τον ισημερινό και πάνω. Και της αφρικανικής, και της ευρωπαϊκής και της αμερικάνικης.

Sultan
Alune Wade: Sultan [Enja & Yellowbird Records, 2022]
 

Ας πούμε στο “Nasty sand” ακούς ένα σύγχρονο ethno-rock, με την ηλεκτρική κιθάρα του Guimba Kouyate να πετάει φωτιές, απλωμένη πάνω από ένα υπνωτικό beat, που φέρνει στη μνήμη «πειραγμένη» (μαροκινή) gnawa music. Σ’ ένα άλλο track, το “Uthiopic”, συνδυάζονται δυτικο-αφρικανικά και ανατολικο-αφρικανικά patterns, σαν να γεφυρώνεται η τεράστια απόσταση ανάμεσα στη Σενεγάλη και την Αιθιοπία (εδώ τα σαξόφωνα του Daniel Blake, όπως και η τρομπέτα του Josh Deutsch, πρωταγωνιστούν, με το ρυθμικό τμήμα να είναι βαθύ και κάπως funky). 

Σε άλλο track, το “L'ombre de l’âme”, ανακατεύονται τζαζ, με ήχους από τα Βαλκάνια (και με πρωταγωνιστή το κλαρίνο του Ismaïl Lumanovski), ενώ στο “Lullaby for sultan” και πάλι η τζαζ πρωταγωνιστεί, μαζί με ethiopiques (ντραμς εδώ από τον Lenny White). Φοβερό κομμάτι είναι και το “Portrait de Maure”, που δημιουργεί ιδιόμορφες groovy καταστάσεις, με επιρροές από τις μουσικές της νοτιοδυτικής Σαχάρας.

Στο “Sultan” δεν υπάρχει σταθερή ομάδα μουσικών σε όλα τα tracks, αλλά διαφορετικοί παίκτες για κάθε σύνθεση (δηλαδή παικταράδες), με τον Alune Wade να δίνει, φυσικά, το γενικό πρόσταγμα. Ένα πολύ καλό άλμπουμ, σε κάθε περίπτωση, έχουμε εδώ, με... επιστημονικό ανακάτεμα «εθνικών» μουσικών, που δεν χάνει ποτέ το στόχο.

Nasty Sand

Η πιο πρόσφατη δουλειά του σενεγαλέζου μουσικού αποκαλείται “New African Orleans” [Enja & Yellowbird Records, 2025], αποτελώντας, και αυτή, άλλη μία ιδιαίτερη πρότασή του.

Στο έκτο άλμπουμ του, λοιπόν, ο Wade καταγράφει δικές του συνθέσεις, όπως και διασκευές, ηχογραφώντας σε Παρίσι, Ντακάρ, Λάγκος και Νέα Ορλεάνη. Οι τοποθεσίες δεν είναι τυχαία επιλεγμένες, καθώς συνδέονται και με κάποιες πολύ βασικές διαστάσεις της μουσικής του. Τις επιρροές του, εννοούμε, που μπορεί να εκκινούν από τη δυτικο-αφρικανική παράδοση και το afrobeat, πριν καταλήξουν στο ροκ του Hendrix, στην τζαζ και το νεο-ορλεανικό funk.

Alune Wade: ο Σενεγαλέζος μπασίστας και τραγουδοποιός με τους έξοχους δίσκους Facebook Twitter

Περαιτέρω, κοιτώντας (και ακούγοντας) τις διασκευές, που συμπεριλαμβάνονται στο “New African Orleans”, αμέσως προσανατολίζεσαι. Λέμε για συνθέσεις των Dr. John (“Gris-gris gumbo ya ya”), Jimi Hendrix (“Voodoo child”), Fela Kuti (“Water no get enemy”) και Herbie Hancock (“Watermelon man”) και οι οποίες, εδώ, δεν δρουν μόνο συμβολιστικά. Εννοούμε πως μέσα από τα συγκεκριμένα tracks o Wade αρπάζει την ευκαιρία για να δημιουργήσει τον δικό του ήχο, αυτό το «μαύρο» αμάλγαμα, που μπορεί να ακούγεται, ταυτοχρόνως, χθεσινό, σημερινό ή –γιατί όχι;– και μελλοντικό ακόμη.

Alune Wade: Sultan [Enja & Yellowbird Records, 2022]
Alune Wade: New African Orleans [Enja & Yellowbird Records, 2025]

Έχουμε, έτσι, έναν ήχο αρκετά afro, με πολλά πνευστά, πλήκτρα, φωνές και κρουστά σε πρώτο πλάνο – και με το μπάσο, βεβαίως, του Wade να είναι πάντα εκεί, βαρύ, δυνατό και αποφασιστικό. Και κάπως έτσι τα κομμάτια του αποκτούν, αμέσως, λόγω των δικών του παιξιμάτων, και άλλα, deep αυτή τη φορά, χαρακτηριστικά. Υπάρχει λοιπόν από τη μια μεριά μια χορευτική διάθεση, που μπορεί να παραπέμπει ακόμη και σε George Clinton (Funkadelic κτλ.), αλλά από την άλλη υπάρχουν και οι soulful προσαρμογές, που χαλαρώνουν κάπως το κλίμα κάνοντάς το πιο... αγαπησιάρικο.

Φυσικά, οι μεγάλες προσφορές του δίσκου είναι κάτι κομμάτια σαν το... σενεγαλέζικο afrobeat “Same Fufu” ή σαν την mid-tempo funky ballad “Three baobabs”, με τα νοσταλγικά breaks από το πιάνο και τη γενικότερη δυτικο-αφρικανική ατμόσφαιρα να σε ταξιδεύουν. Γενικώς, τα επτά πρωτότυπα είναι το ένα καλύτερο από τ’ άλλο, κάνοντας το “New African Orleans” να ηχεί εντελώς απολαυστικά (και όχι μόνο λόγω του μπασιστικού οδοστρωτήρα του Wade). Με τρεις λέξεις; Ένα σπουδαίο άλμπουμ!

Same Fufu

Μουσική
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Νίκος Ζιώγαλας

Μουσική / Νίκος Ζιώγαλας: «Δεν ξέρεις ποτέ πώς θα τα φέρει η ζωή, να είσαι ευγενικός, να παλεύεις για την καλοσύνη»

Aπό πολύ νωρίς, η μουσική τον χτύπησε στο δόξα πατρί, μπήκε σε αυτό το τριπ και δεν βγήκε ποτέ. «Σαν star του σινεμά», «Πάρε με απόψε πάρε με», «Βασιλική», «Βέροια, Θεσσαλονίκη, Αθήνα», «Πέρασε η μπόρα» και για πολλά ακόμα τραγούδια ευθύνεται ο τραγουδιστής και τραγουδοποιός που σήμερα αφηγείται τη ζωή του στη LifO
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μαντόνα: «Είμαι σκληρή, φιλόδοξη και ξέρω ακριβώς τι θέλω. Αν αυτό με κάνει σκύλα, δεν πειράζει»

Χρόνια Πολλά Μαντόνα! / «Είμαι σκληρή, φιλόδοξη και ξέρω τι θέλω. Αν αυτό με κάνει σκύλα, δεν πειράζει»

Pop icon, μίλησε για το woman empowerment πριν υπάρξει καν ο όρος, gay icon, fashion icon, η απόλυτη σταρ, η πιο πετυχημένη γυναίκα μουσικός όλων των εποχών, όπως και να τη χαρακτηρίσει κανείς, είναι μία και μοναδική και ήρθε για να αλλάξει τα πάντα.
M. HULOT
«Love to love you baby»: Αυτό είναι το τραγούδι που γέννησε τη Disco

Μουσική / «Love to love you baby»: Το τραγούδι των 23 οργασμών που γέννησε τη Disco

Με 23 οργασμούς και τη βοήθεια του μάγου Τζόρτζιο Μορόντερ, η Ντόνα Σάμερ, μισό αιώνα πριν, εγκαινίασε επίσημα, με το επικό και ατελείωτα ερωτικό «Love to love you baby», την ντίσκο μουσική, ένα είδος που πολεμήθηκε λυσσαλέα λίγα χρόνια μετά την επέλασή του και κρατάει γερά μέχρι σήμερα.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
«Στην αρχή με ενοχλούσαν τα σχόλια για το Ozempic, όχι όμως πια»

Lifo Videos / «Στην αρχή με ενοχλούσαν τα σχόλια για το Ozempic, όχι όμως πια»

Η Marseaux, μια από τις πιο αναγνωρίσιμες φωνές της σύγχρονης ελληνικής ποπ σκηνής μιλά για την τυχαία της συνάντηση με το τραγούδι αλλά και για τις προσωπικές δυσκολίες που έχει αντιμετωπίσει και την έφεραν μέχρι το σήμερα.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΛΑΡΗΣ