Alune Wade: ο Σενεγαλέζος μπασίστας και τραγουδοποιός με τους έξοχους δίσκους

Alune Wade: ο Σενεγαλέζος μπασίστας και τραγουδοποιός με τους έξοχους δίσκους Facebook Twitter
Με προσωπική δισκογραφία, που ξεκινάει το 2006, για να κορυφωθεί τα τρία τελευταία χρόνια με τα άλμπουμ του στην Enja, o Alune Wade κάνει πράματα και θάματα στους δίσκους του.
0


ΓΕΝΝΗΜΕΝΟΣ ΤΟ 1978
στο Ντακάρ της Σενεγάλης, ο Alune Wade είναι ένας σημαντικότατος σύγχρονος συνθέτης, μπασίστας, τραγουδοποιός και τραγουδιστής – κάτι που το αποδεικνύει εδώ και χρόνια εξάλλου. Και το λέμε τούτο έχοντας κατά νου το γεγονός πως είναι οι δύο τελευταίοι δίσκοι του, στην ιστορική γερμανική ετικέτα Enja (A&N Music), εκείνοι, που χαίρουν, ακόμη πιο πολύ, της διεθνούς προσοχής.

Τον Wade τον ανακαλύπτει ο περίφημος συνάδελφός του Ismaël Lô (γενν. το 1956), όταν ήταν ακόμη μικρός (ο Wade), στα 18 του, δίνοντάς του το πρώτο «σπρώξιμο». Το αποτέλεσμα δεν θα αργήσει να φανεί. Όπως διαβάζουμε στο βιογραφικό του, όλα τα επόμενα χρόνια ο Wade να βρεθεί δίπλα σε τεράστια ονόματα (Salif Keita, Oumou Sangaré, Bobby McFerrin, Joe Zawinul, Béla Fleck, Cheick Tidiane Seck, Deep Forest, Gregory Porter κ.ά.), πριν επιλεγεί από τον αμερικανό μπασίστα της τζαζ και του r&b Marcus Miller (γενν. το 1959) για να παίξει έναν ξεχωριστό ρόλο στο άλμπουμ του “Afrodeezia” [Blue Note, 2015].

Με προσωπική δισκογραφία, που ξεκινάει το 2006, για να κορυφωθεί τα τρία τελευταία χρόνια με τα άλμπουμ του στην Enja, o Alune Wade κάνει πράματα και θάματα στους δίσκους του, βγάζοντας φοβερή ενέργεια – ενώ, προφανώς, χαμός θα γίνεται και στα live του...

Ώρες-ώρες, καθώς ακούς το “Sultan”, σου δημιουργείται η εντύπωση πως ο Alune Wade θέλει να πιάσει τον σφυγμό όλης της μουσικής από τον ισημερινό και πάνω. Και της αφρικανικής, και της ευρωπαϊκής και της αμερικάνικης.

Ήταν το 2022, όταν ο Wade θα κυκλοφορούσε το πέμπτο (τότε) άλμπουμ του, που είχε τίτλο “Sultan” [Enja & Yellowbird Records] και που ήταν ηχογραφημένο σε διάφορες πόλεις του κόσμου (Παρίσι, Νέα Υόρκη, Ντακάρ, Τύνιδα) – οπότε, και κατά έναν τρόπο, συζητάμε για ένα κλασικό ethnic άλμπουμ. Μπορείς να το πεις και ethno-beat ή και ethno-jazz ακόμη, και βεβαίως να το δεις στα sections των δισκάδικων (και) κάτω από την ταμπέλα “world music”.

Alune Wade: ο Σενεγαλέζος μπασίστας και τραγουδοποιός με τους έξοχους δίσκους Facebook Twitter

Υπό αυτή την έννοια, το “Sultan”, είναι ένα CD, που θυμίζει πολύ 90s. Θυμίζει μόνο, γιατί στην πράξη διαθέτει πολλά σύγχρονα στοιχεία και μείξεις – ανακατέματα, που είναι αρκετά προχωρημένα, σε σχέση με τα προ 30ετίας συμβαίνοντα. Ώρες-ώρες, καθώς ακούς το “Sultan”, σου δημιουργείται η εντύπωση πως ο Alune Wade θέλει να πιάσει τον σφυγμό όλης της μουσικής από τον ισημερινό και πάνω. Και της αφρικανικής, και της ευρωπαϊκής και της αμερικάνικης.

Sultan
Alune Wade: Sultan [Enja & Yellowbird Records, 2022]
 

Ας πούμε στο “Nasty sand” ακούς ένα σύγχρονο ethno-rock, με την ηλεκτρική κιθάρα του Guimba Kouyate να πετάει φωτιές, απλωμένη πάνω από ένα υπνωτικό beat, που φέρνει στη μνήμη «πειραγμένη» (μαροκινή) gnawa music. Σ’ ένα άλλο track, το “Uthiopic”, συνδυάζονται δυτικο-αφρικανικά και ανατολικο-αφρικανικά patterns, σαν να γεφυρώνεται η τεράστια απόσταση ανάμεσα στη Σενεγάλη και την Αιθιοπία (εδώ τα σαξόφωνα του Daniel Blake, όπως και η τρομπέτα του Josh Deutsch, πρωταγωνιστούν, με το ρυθμικό τμήμα να είναι βαθύ και κάπως funky). 

Σε άλλο track, το “L'ombre de l’âme”, ανακατεύονται τζαζ, με ήχους από τα Βαλκάνια (και με πρωταγωνιστή το κλαρίνο του Ismaïl Lumanovski), ενώ στο “Lullaby for sultan” και πάλι η τζαζ πρωταγωνιστεί, μαζί με ethiopiques (ντραμς εδώ από τον Lenny White). Φοβερό κομμάτι είναι και το “Portrait de Maure”, που δημιουργεί ιδιόμορφες groovy καταστάσεις, με επιρροές από τις μουσικές της νοτιοδυτικής Σαχάρας.

Στο “Sultan” δεν υπάρχει σταθερή ομάδα μουσικών σε όλα τα tracks, αλλά διαφορετικοί παίκτες για κάθε σύνθεση (δηλαδή παικταράδες), με τον Alune Wade να δίνει, φυσικά, το γενικό πρόσταγμα. Ένα πολύ καλό άλμπουμ, σε κάθε περίπτωση, έχουμε εδώ, με... επιστημονικό ανακάτεμα «εθνικών» μουσικών, που δεν χάνει ποτέ το στόχο.

Nasty Sand

Η πιο πρόσφατη δουλειά του σενεγαλέζου μουσικού αποκαλείται “New African Orleans” [Enja & Yellowbird Records, 2025], αποτελώντας, και αυτή, άλλη μία ιδιαίτερη πρότασή του.

Στο έκτο άλμπουμ του, λοιπόν, ο Wade καταγράφει δικές του συνθέσεις, όπως και διασκευές, ηχογραφώντας σε Παρίσι, Ντακάρ, Λάγκος και Νέα Ορλεάνη. Οι τοποθεσίες δεν είναι τυχαία επιλεγμένες, καθώς συνδέονται και με κάποιες πολύ βασικές διαστάσεις της μουσικής του. Τις επιρροές του, εννοούμε, που μπορεί να εκκινούν από τη δυτικο-αφρικανική παράδοση και το afrobeat, πριν καταλήξουν στο ροκ του Hendrix, στην τζαζ και το νεο-ορλεανικό funk.

Alune Wade: ο Σενεγαλέζος μπασίστας και τραγουδοποιός με τους έξοχους δίσκους Facebook Twitter

Περαιτέρω, κοιτώντας (και ακούγοντας) τις διασκευές, που συμπεριλαμβάνονται στο “New African Orleans”, αμέσως προσανατολίζεσαι. Λέμε για συνθέσεις των Dr. John (“Gris-gris gumbo ya ya”), Jimi Hendrix (“Voodoo child”), Fela Kuti (“Water no get enemy”) και Herbie Hancock (“Watermelon man”) και οι οποίες, εδώ, δεν δρουν μόνο συμβολιστικά. Εννοούμε πως μέσα από τα συγκεκριμένα tracks o Wade αρπάζει την ευκαιρία για να δημιουργήσει τον δικό του ήχο, αυτό το «μαύρο» αμάλγαμα, που μπορεί να ακούγεται, ταυτοχρόνως, χθεσινό, σημερινό ή –γιατί όχι;– και μελλοντικό ακόμη.

Alune Wade: Sultan [Enja & Yellowbird Records, 2022]
Alune Wade: New African Orleans [Enja & Yellowbird Records, 2025]

Έχουμε, έτσι, έναν ήχο αρκετά afro, με πολλά πνευστά, πλήκτρα, φωνές και κρουστά σε πρώτο πλάνο – και με το μπάσο, βεβαίως, του Wade να είναι πάντα εκεί, βαρύ, δυνατό και αποφασιστικό. Και κάπως έτσι τα κομμάτια του αποκτούν, αμέσως, λόγω των δικών του παιξιμάτων, και άλλα, deep αυτή τη φορά, χαρακτηριστικά. Υπάρχει λοιπόν από τη μια μεριά μια χορευτική διάθεση, που μπορεί να παραπέμπει ακόμη και σε George Clinton (Funkadelic κτλ.), αλλά από την άλλη υπάρχουν και οι soulful προσαρμογές, που χαλαρώνουν κάπως το κλίμα κάνοντάς το πιο... αγαπησιάρικο.

Φυσικά, οι μεγάλες προσφορές του δίσκου είναι κάτι κομμάτια σαν το... σενεγαλέζικο afrobeat “Same Fufu” ή σαν την mid-tempo funky ballad “Three baobabs”, με τα νοσταλγικά breaks από το πιάνο και τη γενικότερη δυτικο-αφρικανική ατμόσφαιρα να σε ταξιδεύουν. Γενικώς, τα επτά πρωτότυπα είναι το ένα καλύτερο από τ’ άλλο, κάνοντας το “New African Orleans” να ηχεί εντελώς απολαυστικά (και όχι μόνο λόγω του μπασιστικού οδοστρωτήρα του Wade). Με τρεις λέξεις; Ένα σπουδαίο άλμπουμ!

Same Fufu

Μουσική
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Η ηλεκτρονική μουσική δεν είναι απολιτίκ - ή τουλάχιστον δεν ήταν

Μουσική / Η ηλεκτρονική μουσική δεν είναι απολιτίκ - ή τουλάχιστον δεν ήταν

Μέσα σε ένα παγκόσμιο σκηνικό βίας, πολέμων και γενοκτονιών, η ηλεκτρονική μουσική καλείται να ξαναβρεί τη χαμένη της τιμή, ανακτώντας τον άμεσο, ενωτικό και απελευθερωτικό της χαρακτήρα.
ΦΩΦΗ ΤΣΕΣΜΕΛΗ
«Έπαθα νευρολογική διαταραχή, είχα αυτοκτονικές σκέψεις» - Κι εκεί γεννήθηκε ο Ivy Robins

Μουσική / Πέτρος Βεντουρής: «Έγραψα τραγούδια για να μην πεθάνω»

Όταν ο Πέτρος Βεντουρής βυθίστηκε στη σιωπή της κατάθλιψης λόγω μιας νευρολογικής ασθένειας, γεννήθηκε ένας άλλος εαυτός, ο Ivy Robins. Περνώντας μέσα από το σκοτάδι, την απώλεια και την ψυχοθεραπεία, βρήκε στη μουσική τον τρόπο να ξανασταθεί στα πόδια του.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΛΑΡΗΣ
Φεστιβάλ Ελάτειας: Εκεί που η μουσική στήνει φωλιά κάτω απ’ τα πλατάνια εδώ και 12 χρόνια

Φεστιβαλ Ελάτειας / «Δεν ήταν φεστιβάλ, δεν υπήρχε σκηνή, ούτε πρόγραμμα»

Ξεκίνησε ως ένα πάρτι στο δάσος. Σήμερα, δώδεκα χρόνια μετά, το Μουσικό Φεστιβάλ Ελάτειας έχει γίνει σημείο αναφοράς για όσους πιστεύουν στη δύναμη της κοινότητας, της αυθεντικότητας και της μουσικής που ενώνει.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΛΑΡΗΣ
Φιλιώ Πυργάκη (1939-2021) : «Το δημοτικό, παιδί μου, δεν είναι τραγούδι για να πλένεις τα πιάτα…»

Μουσική / Φιλιώ Πυργάκη: «Το δημοτικό, παιδί μου, δεν είναι τραγούδι για να πλένεις τα πιάτα…»

«Λέω κουράστηκα, αλλά μόλις ανέβω εκεί πάνω στο παλκοσένικο γίνομαι αλλιώτικος άνθρωπος». Η κορυφαία των Ελληνικών πανηγυριών, που πέθανε σαν σήμερα το 2021, είχε μιλήσει στη LIFO για μιαν Ελλάδα που υπνοβατεί στο DNA μας.
M. HULOT
Fotis Benardo: «Εξάγουμε πολιτισμό, αλλά στην Ελλάδα δεν μας το αναγνωρίζουν»

Μουσική / Fotis Benardo: «Κανένα ΑΙ δεν μπορεί να εκφράσει αυτά που νιώθω, ούτε αυτά που έχω περάσει»

Είναι ο ντράμερ των Nightfall. Έκανε τη μουσική όχημα για τα ταξιδέψει σε ολόκληρο τον κόσμο. Μοιράστηκε τη σκηνή με θρύλους της μουσικής όπως οι Black Sabbath, οι Iron Maiden οι Kiss και οι Motorhead. Πιστεύει πολύ στη νέα μουσική σκηνή της Ελλάδας και ότι ο άνθρωπος θέλει άνθρωπο και όχι ΑΙ. Είναι ο Αθηναίος της εβδομάδας.
M. HULOT
Πόσο τελικά έχει ακυρωθεί ο Morrissey;

Μουσική / Morrissey: Η συναυλία ακυρώθηκε, το beef συνεχίζεται

Η πορεία ενός από τους πιο δημοφιλείς μουσικούς της εποχής μας έχει έχει στιγματιστεί από τις πολιτικές του τοποθετήσεις υπέρ ενός ακροδεξιού κόμματος, καθώς και από τις προκλητικές δηλώσεις του για ζητήματα όπως η μετανάστευση, η ισλαμοφοβία και η πολιτική ορθότητα. Το κοινό χωρίζεται στα δύο. Τι πιστεύει η κάθε πλευρά;
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΜΑΡΙΑ ΠΑΠΠΑ
Νταϊάνα Ρος, η βασίλισσα της μουσικής 

Μουσική / Νταϊάνα Ρος: «Θέλει χρόνο και δουλειά για να γίνεις Diva, δεν είναι τόσο απλό»

Μια από τις πιο μεγάλες τραγουδίστριες του πλανήτη, η ακαταπόνητη ερμηνεύτρια που με τη μαγνητική της παρουσία μαγεύει το κοινό, είναι ένα φαινόμενο πιο ασυνήθιστο από όσο νομίζετε. Έρχεται σε λίγες μέρες στην Αθήνα για μια μοναδική συναυλία.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ