ΟΤζέικομ Ελόρντι στη νέα καμπάνια της Bottega Veneta είναι ονειρεμένος, όπως κι αν το δεις. Ένα αγόρι-φαντασίωση απαγγέλλει το ποίημα «What are dreams?» του καλλιτέχνη Ντουέιν Mίκαλς, ενός μύστη της μεταφυσικής τέχνης και του σουρεαλισμού. Με αυτά τα μαυρόασπρα κάδρα, όπου ο Elordi αντικρίζει το είδωλό του σε έναν κοίλο καθρέφτη, παίζει με ένα ιπτάμενο φτερό ή διαβάζει στοχαστικά, η Λουίζ Τρότερ α οδήγησε τη μόδα στη διάσταση του αόρατου, περιβάλλοντας τα ρούχα της με μυστήριο.
Στα νιάτα, και σε μια επίσης καλλιτέχνιδα φωτογράφο, την Αμερικανίδα Talia Chetrit, εμπιστεύτηκαν οι νέοι καλλιτεχνικοί συγκάτοικοι στη Loewe, Jack McCollough και Λάζαρο Χερνάντεζ, τον διάλογο που θέλουν να εγκαινιάσουν με το κοινό. Παρότι ο παλμός και το φως διαφέρουν αισθητά, άγουρα αγόρια και κορίτσια –οι Έριν Κέλιμαν, Ίσλα Τζόνστον, Ορλάντο Nόρμαν και Théodore Pellerin– επιλέχτηκαν εδώ για την εκκολαπτόμενη ποιότητα και τον χειροπιαστό ερωτισμό τους που μιλά για τη διαχρονική φρεσκάδα του χειροποίητου.
Όμως άλλοι σχεδιαστές –όλο και περισσότεροι τελευταίως– δεν αναζητούν τη μαγεία στη νεότητα. Αντίθετα, επιλέγουν για τις καμπάνιες τους τον ρεαλισμό της ωριμότητας.
Πολυτέλεια και streetwear έχουν προφανώς συμφωνήσει: ένα διάσημο πρόσωπο με κάποια χρόνια καριέρας στην πλάτη του, οικείο στο κοινό από τον κόσμο του σινεμά ή της μουσικής, χωρίς να συνδέεται απαραίτητα με το στυλ, «πουλάει» καλύτερα τα ρούχα, κάνοντας ένα brand να φαίνεται «κουλ».
Η Moncler συνέδεσε τη θέρμη –και την αυθεντία– των μπουφάν της με τη φιλία δυο σταρ που άντεξε στις κακουχίες του χρόνου και του Χόλιγουντ, του Ρόμπερτ ντε Νίρο και του Αλ Πατσίνο. Ο Τζόναθαν Άντερσον στήριξε την προώθηση της loafer bag του στην μπλαζέ (αλλά και με έναν τρόπο «κλασική») εκκεντρικότητα του Τζον Μάλκοβιτς και μιας πρώην Spice Girl, της Mel C, που, εκτός από την τσάντα, πόζαρε και με ρούχα από τη resort συλλογή του 2026. «Μια σπουδή στα αρχεία, στα ραφιναρισμένα υλικά (ιρλανδικά τουίντ Donegal, αγνό σκωτσέζικο μαλλί Lochcarron, ντένιμ από τα χέρια Γιαπωνέζων τεχνιτών) και στον διαχρονικό σχεδιασμό», σημείωσε ο σχεδιαστής. Σ’ αυτό το πινγκ πονγκ του Άντερσον με τη βρετανική παράδοση και την ανατροπή, οι πιο «σιτεμένοι» –αλλά ακόμα hip– ambassadors μοιάζουν ο ιδανικός θίασος.
Κάπως έτσι σκέφτηκε και η Adidas, που για τη σειρά των Originals πόνταρε στο εκτόπισμα του Σάμιουελ Τζάκσον με το σλόγκαν «An icon build to last». Στη νέα του θέαση για την Gucci, o Aλεσάντρο Μικέλε δεν πόνταρε μόνο στη σπαρταριστή φρεσκάδα της Ντακότα Τζόνσον και της Tέιτ Μακρέι για να στείλει την cruise συλλογή του στον κόσμο. Στην καμπάνια που γύρισε σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου –ως μεταφορά της σύγχρονης κατάστασης, δηλαδή έναν τόπο εγγύτητας χωρίς επαφή– την παράσταση κλέβει η Μαρίζα Μπέρενσον!
Tο πιο τρανταχτό πρόσφατο παράδειγμα του φλερτ της μόδας με την τρίτη ηλικία είναι η περίπτωση του Richard E Grant, του οποίου η φωτογραφία από την καμπάνια της H&M για τη συνεργασία με τον Γκλεν Μάρτενς δικαίωσε τους φαν του και θύμισε στους λιγότερο britophiles την ξεχωριστή περίπτωση αυτού του ηθοποιού και παρουσιαστή. Ο 68χρονος Βρετανός με καταγωγή από τη Σουαζιλάνδη πρωτοεμφανίστηκε στο σινεμά ως ένας χαοτικός, άνεργος ηθοποιός στην cult μαύρη κωμωδία Withnail & Ι (1987). Παρότι μέσα στα χρόνια δοκιμάστηκε στο horror και στην κωμωδία (σε ρόλους στο Dracula και το Wolverine), η αναμαλλιασμένη φιγούρα του Γουίθνεϊλ ήταν αυτή που τον καθόρισε, τυποποιώντας τον ως έναν στερεοτυπικό Βρετανό δανδή. Αυτό το στυλ τον έφερε τον Σεπτέμβριο στην πασαρέλα της Miu Miu και της Burberry, και τον ανέδειξε σε role model της βρετανικής κουλτούρας στη συλλογή του Mάρτενς.
Δεν πιστεύω ότι η μόδα έχει ειλικρινά συμφιλιωθεί με τα ώριμα πρόσωπα. Δεν μπορεί, όμως, και να τα σπρώξει κάτω από το χαλί, τη στιγμή που ο παγκόσμιος πληθυσμός ατόμων άνω των 60 θα διπλασιαστεί ως το 2050, φθάνοντας στα 2,1 δισεκατομμύρια. Έτσι, γίναμε μάρτυρες τα τελευταία χρόνια μιας μετατόπισης στο μάρκετινγκ (από anti-ageing σε pro-age) που παρακολουθεί αυτήν τη νέα πραγματικότητα: Στα ρυτιδιασμένα –κάποτε και βαριεστημένα– είδωλα που περπάτησαν ήσυχα ως το προσκήνιο της μόδας η βιομηχανία βρίσκει έναν αέρα αυθεντικότητας και την αυτοπεποίθηση που προσφέρει η εμπειρία.
Η Πάμελα Άντερσον, χωρίς μακιγιάζ, φοράει αντρικό κοστούμι The Row και γίνεται –ποιος το περίμενε– μια σοφιστικέ 60άρα, η Άντι ΜακΝτάουελ γκριζάρει και το καμαρώνει στις Κάννες και η Μάγκι Σμιθ (στον τελευταίο της δημόσιο ρόλο) χαμογελά σαν ντροπαλό κορίτσι στην SS24 καμπάνιας της Loewe. Ο 82χρονος Κρίστοφερ Γουόκεν, με ατσάλινο βλέμμα και φυσική ένταση, έγινε ένας σύγχρονος Ρόμπερ Μέιπλθορπ στην καμπάνια του Saint Laurent και o συνομήλικός του Μπομπ Ντίλαν, φορώντας μαύρο δερμάτινο Celine μπροστά στον φακό του Χέντι Σλιμάν, συντονίστηκε με τον θρύλο του. Ο Μαντς Μίκελσεν παραμένει ιδανικός εκφραστής της ήσυχης κομψότητας της Zegna τις τελευταίες σεζόν, ενώ ο 68χρονος Σπάικ Λι (εδώ και χρόνια μοντέλο της Stone Island) μόλις συνεργάστηκε με τη βασίλισσα του skatewear, τη Supreme, μία από τις πρώτες φίρμες που αγκάλιασαν το αφηγηματικό πλεονέκτημα της ωριμότητας (ποιος θυμάται τον Neil Young το 2015;).
Πολυτέλεια και streetwear (αν πρέπει να βάλουμε διακριτικά στα παραπάνω ανομοιογενή brands) έχουν προφανώς συμφωνήσει: ένα διάσημο πρόσωπο με κάποια χρόνια καριέρας στην πλάτη του, οικείο στο κοινό από τον κόσμο του σινεμά ή της μουσικής, χωρίς να συνδέεται απαραίτητα με το στυλ, «πουλάει» καλύτερα τα ρούχα, κάνοντας ένα brand να φαίνεται «κουλ».
Όσο ακριβές κι αν είναι το επιχείρημα της συμπερίληψης που έχει μεταβάλει τις αντιλήψεις της μόδας περί νεότητας, το αιφνίδιο σουξέ της τρίτης ηλικίας βασίζεται στην κυνική αποδοχή ότι η νοσταλγία αποδίδει όταν αφυπνίζεται στους Boomers (60+) ή στην Gen X (οι σημερινοί 45άρηδες+), ηλικιακές ομάδες που έχουν την άνεση να ψωνίσουν ένα μπουφάν των 5.000 ευρώ ή ένα αθλητικό των 800!
Η συνειδητοποίηση ότι, τουλάχιστον στην Ευρώπη, το πελατολόγιο της μόδας είναι κάτι παραπάνω από ώριμο εκφράστηκε θεωρητικά από την αειθαλή κυρία Prada στις σημειώσεις μιας πρόσφατης επίδειξής της. Οι συλλογές της, έγραφε, είναι συχνά «μια εξερεύνηση του πώς αντιλαμβάνομαι τα κοριτσίστικα ρούχα. Η λέξη "κοριτσίστικο" επαναξιολογείται από ένα κάπως υποτιμητικό επίθετο που αφορά συγκεκριμένο φύλο σε μια καθολική φράση που εκφράζει ένα ελεύθερο πνεύμα και μια μοναδικότητα, τα οποία συνεισφέρουν στο σύνολο».
Νέος στην ψυχή, που έλεγαν και οι παλιοί…
