«Ζούμε ανατριχιαστικές εποχές μακαρθισμού»: Η Ναν Γκόλντιν ντρέπεται για όσα συμβαίνουν στη Γάζα

Η Ναν Γκόλντιν ντρέπεται για όσα συμβαίνουν στη Γάζα και λέει: «Ζούμε ανατριχιαστικές εποχές μακαρθισμού» Facebook Twitter
«Ήμουν πραγματικά αμφίθυμη απέναντι στο έργο για μεγάλο χρονικό διάστημα. Πίστευα ότι ήταν υπερβολικά αυτάρεσκο. Αλλά τώρα μου αρέσει πολύ». Φωτ.: Getty Images/ Ideal Image
0

Ψίθυροι, κραυγές και φωνές κατηγορίας, τραύματα που περνούν από γενιά σε γενιά, αυτοτραυματισμοί και αυτοκτονίες – όλα μέρος του έργου «Sisters, Saints, Sibyls» της Ναν Γκόλντιν, μιας προβολής σε τρεις οθόνες που δημιουργήθηκε ακριβώς πριν από 20 χρόνια και τώρα είναι εγκατεστημένη σε ένα αποχαρακτηρισμένο ουαλικό παρεκκλήσι στο κέντρο του Λονδίνου. «Είναι σημαντικό που προβάλλεται σε μια εκκλησία», λέει η ίδια στον Έιντριαν Σιρλ, κριτικό τέχνης της «Guardian», στο διαμέρισμά της στο Μπρούκλιν.

Η ιστορία ξεκινάει σαν προβολή διαφανειών που λένε την ιστορία της Αγίας Βαρβάρας μέσω μιας αλληλουχίας από ιστορικά έργα τέχνης. Η Γκόλντιν εξηγεί: «Την κλείνουν μέσα λόγω των πεποιθήσεών της, καταφέρνει να επαναστατήσει και να δραπετεύσει, ασπάζεται τον χριστιανισμό, οι τοίχοι δακρύζουν και την επισκέπτεται το άγιο πνεύμα. Είναι μια σπουδαία ιστορία». Αλλά τελειώνει άσχημα, με τον αποκεφαλισμό της από τα χέρια του πατέρα της, ο οποίος στη συνέχεια πέφτει νεκρός, χτυπημένος από μια βιβλική αστραπή.

Το «Sisters, Saints, Sibyls» μας μεταφέρει από τη ζωή και το μαρτύριο της Αγίας Βαρβάρας στην ιστορία της μεγαλύτερης αδελφής της Γκόλντιν με το ίδιο όνομα, Μπάρμπαρα, ενός έξυπνου και ανυπότακτου παιδιού που στάλθηκε σε ορφανοτροφεία, αναμορφωτήρια και ψυχιατρικά ιδρύματα στην εφηβεία και αυτοκτόνησε το 1965, σε ηλικία μόλις 19 ετών. Το «Sisters, Saints, Sibyls» θίγει το θέμα ευθέως και καταπιάνεται με τις συνέπειές του.

Το «Sisters, Saints, Sibyls» αφορά το τραύμα που μεταβιβάζεται από γενιά σε γενιά, με όλες τις συνέπειές του. Πρόκειται για μια αλυσίδα που είναι δύσκολο να σπάσει. 

Η Γκόλντιν αφηγείται την ιστορία της αδελφής της, καθώς υπήρξε καθοριστική για εκείνη. Όπως το μεγαλύτερο μέρος του έργου της, είναι μια αυτοβιογραφία με άλλα μέσα. «Ήμουν πραγματικά αμφίθυμη απέναντι στο έργο για μεγάλο διάστημα. Πίστευα ότι ήταν υπερβολικά αυτάρεσκο. Αλλά τώρα μου αρέσει πολύ. Προσπαθώ επίσης να αποφεύγω την αυτολύπηση».

Η Ναν Γκόλντιν ντρέπεται για όσα συμβαίνουν στη Γάζα και λέει: «Ζούμε ανατριχιαστικές εποχές Μακαρθισμού» Facebook Twitter
Η Μπάρμπαρα (αριστερά) και η Ναν, παιδιά. Φωτ: Nan Goldin/ Gagosian

Στο διαμέρισμά της, σ' ένα κόκκινο κουτί πάνω στο τζάκι, βρίσκεται ο Χρυσός Λέων του Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας του 2022, τον οποίο κέρδισε μαζί με τη σκηνοθέτιδα Λόρα Πόιτρας για την ταινία «All the Beauty and the Bloodshed». Το προσωπικό και το πολιτικό είναι άρρηκτα συνδεδεμένα στην καίρια, ασυμβίβαστη τέχνη της Γκόλντιν. Μαζί με ένα εκτενές σχόλιο για το έργο και τη ζωή της καλλιτέχνιδας, στην ταινία αναδεικνύεται και όλη η ακτιβιστική της δράση, ιδιαίτερα όσον αφορά τις καταγγελίες της για την οικογένεια Sackler, ιδιοκτήτρια της φαρμακευτικής εταιρείας που ευθύνεται για μεγάλο μέρος της επιδημίας οπιοειδών φαρμάκων στην Αμερική.

Στο «Sisters, Saints, Sibyls» τα ασπρόμαυρα στιγμιότυπα φαινομενικά ευτυχισμένων οικογενειών και παιδιών που μεγαλώνουν δίνουν τη θέση τους στις φωτογραφίες της ίδιας της Γκόλντιν από τα νοικοκυρεμένα και καταπράσινα προάστια της Ουάσινγκτον όπου μεγάλωσε, και στη συνέχεια στους ζοφερούς διαδρόμους και τα υπνοδωμάτια των ορφανοτροφείων, τις άθλιες σκάλες και τις κλειδωμένες πόρτες των ιδρυμάτων όπου έστειλαν οι γονείς της την αδελφή της. Άναρχη βλάστηση δίπλα στις σιδηροδρομικές γραμμές, τσακισμένα δέντρα και τρένα που περνάνε και φεύγουν.

Βλέπουμε την Γκόλντιν στην κλινική αποτοξίνωσης στο Priory, στην υγρή αγγλική ύπαιθρο, και το νεκροταφείο όπου είναι θαμμένη η αδελφή της. Ορισμένες εικόνες είναι ακατανόητες. Κάποιος σε μια καρέκλα καλυμμένος ολόκληρος με μια κουβέρτα, ένας μίζερος χιονάνθρωπος που λιώνει, ένα όρνιο που κάνει κύκλους σε έναν άδειο ουρανό. Οι εικόνες συνεχίζονται καθώς ξετυλίγεται η ιστορία. Κι ενώ η ταινία σε αιχμαλωτίζει, κάποιες στιγμές είναι δύσκολο να τις παρακολουθήσεις.

«Τι καλύτερο απ' το να κάνεις κάποιον να λιποθυμήσει με το έργο σου, σωστά;» λέει η Γκόλντιν, μιλώντας για μια σειρά σταθερών εικόνων στις οποίες καίει το χέρι της με ένα αναμμένο τσιγάρο. Υπάρχουν κι άλλα εγκαύματα στο χέρι της, που είναι χαλαρά δεμένο εξαιτίας μιας προηγούμενης κρίσης ψυχαναγκαστικού αυτοτραυματισμού. Η σκηνή είναι σύντομη, αλλά από τότε που το «Sisters, Saints, Sibyls» παρουσιάστηκε για πρώτη φορά, στο Παρίσι το 2004, και κάποιοι θεατές στο συγκεκριμένο σημείο όντως λιποθύμησαν ή σηκώθηκαν να φύγουν, την έχει μοντάρει ξανά ώστε να διαρκεί λιγότερο.

Η Ναν Γκόλντιν ντρέπεται για όσα συμβαίνουν στη Γάζα και λέει: «Ζούμε ανατριχιαστικές εποχές Μακαρθισμού» Facebook Twitter
Η μητέρα της Ναν Γκόλντιν. Φωτ: Nan Goldin/ Gagosian

«Έκοψα δύο λεπτά που με έδειχναν να καίγομαι και άλλαξα τη λέξη “νέγρος” σε “μαύρος”», λέει. «Ίσως δεν έπρεπε να το κάνω γιατί το “νέγρος” ήταν αυτό που γράφτηκε σε μια ψυχιατρική έκθεση για την αδελφή μου. Νόμιζαν ότι είχε “νέγρο” φίλο. Πρόσθεσα επίσης ότι οι ψυχίατροι πίστευαν ότι η μητέρα μου, η κυρία Γκόλντιν, ήταν εκείνη που έπρεπε να βρίσκεται στο νοσοκομείο. Δουλεύοντας πάνω στην ταινία, ξεκλειδώσαμε το κουτί της Πανδώρας. Ο πατέρας μου ζήτησε όλο αυτό το υλικό από τα ιδρύματα όπου κρατούνταν η αδελφή μου και μου το έδωσε χωρίς να το διαβάσει προηγουμένως».

Η Γκόλντιν μιλάει εκτενώς για το προβληματικό οικογενειακό της υπόβαθρο. «Η μητέρα μου δεν ήξερε πού έμπλεκε. Δεν είχε ιδέα. Ήταν θύμα σεξουαλικής κακοποίησης για χρόνια. Ο πατέρας της δεν έκανε τίποτα για να τη βοηθήσει. Ήταν ανορεξική και στις δεκαετίες του '40 και του '50, όταν όλοι έπρεπε οπωσδήποτε να κάνουν παιδιά, ένας ψυχίατρος είχε πει στους γονείς μου να μην κάνουν.

Η αδελφή μου πρέπει να έφερε τρομερό τραύμα που γεννήθηκε σε αυτή την οικογένεια και την πίεζαν να είναι τέλεια. Όταν θέλησα να μιλήσω στη μητέρα μου για όλα αυτά, είχε ήδη άνοια και δεν καταλάβαινε για τι πράγμα μιλούσα. Ήταν εντελώς κατεστραμμένη. Όλη της η ζωή ήταν ο πατέρας μου. Κι εκείνος, όπως η μητέρα μου, είχε μεγαλώσει σε μια πολύ ορθόδοξη οικογένεια, αλλά τα είχε αφήσει πίσω του όλα αυτά. Όταν γεννήθηκα εγώ, ήταν άθεος».

Η Γκόλντιν μεγάλωσε σε εβραϊκή γειτονιά. Σαράντα τέσσερις οικογένειες συγκεντρώθηκαν κάποτε και έχτισαν σπίτια ταυτόχρονα. Ενώ δούλευε επάνω στο «Sisters, Saints, Sibyls», επέστρεψε για να φωτογραφίσει το σπίτι της. Λέει ότι ήθελε να αναπνεύσει τον αέρα του, αλλά οι άνθρωποι που ζούσαν σ' αυτό δεν την άφησαν να μπει. Το πρώτο μέρος που είχαν στείλει οι γονείς της την αδελφή της ήταν ένα ορφανοτροφείο. Την είχαν στείλει και σε ένα αναμορφωτήριο. Η Γκόλντιν τα επισκέφθηκε όλα.

Θυμάται: «Το ορφανοτροφείο είναι εκεί που ακούς το κοριτσάκι να κλαίει πίσω από μια πόρτα και τη νοσοκόμα να προσπαθεί να το παρηγορήσει. Οι ήχοι είναι αληθινοί. Ήξεραν ότι κάναμε γυρίσματα. Ένα από τα ιδρύματα στα οποία την έστειλαν ήταν κάπως κυριλέ, αλλά υπήρχαν γυμνά στρώματα στο πάτωμα και κλειδωμένα δωμάτια. Δεν ήταν ωραίο μέρος. Και αυτό ήταν το 2003. Το πιο τραγικό είναι ότι η αδελφή μου είχε πει: "Θέλω να πάω σπίτι μου, αλλά δεν έχω σπίτι"».

Η Γκόλντιν επιμένει ότι η πραγματική Μπάρμπαρα ήταν αστεία και δημιουργική, μια καταξιωμένη πιανίστρια από νεαρή ηλικία. «Η κριτική της για τη μητέρα μου, την οικογένεια και την κοινωνία ήταν εκπληκτική. Έβλεπε τα προάστια ως παγίδα. Μακάρι να είχε γνωρίσει τις γυναίκες της γενιάς των μπιτ».

Η Ναν Γκόλντιν ντρέπεται για όσα συμβαίνουν στη Γάζα και λέει: «Ζούμε ανατριχιαστικές εποχές Μακαρθισμού» Facebook Twitter
Η αδελφή της Γκόλντιν, Μπάρμπαρα, στο κέντρο, σκηνή από την ταινία. Φωτ: Nan Goldin/ Gagosian

Ορισμένες ιστορίες δεν τελειώνουν ποτέ. Η ταινία, που έχει διάρκεια μισής ώρας και προβάλλεται παράλληλα σε τρεις οθόνες, παίζεται αυτήν τη στιγμή σε μια αναδρομική έκθεση της Γκόλντιν που περιοδεύει στην Ευρώπη. Είναι ενδεικτικό ότι έχει τον τίτλο «This Will Not End Well» («Αυτό δεν θα έχει καλό τέλος»). Τι θα κάνει η Γκόλντιν από εδώ και πέρα;

Λέει: «Αν σταματούσα, δεν θα είχα τίποτα να κάνω». Πρόσφατα άρχισε να συγκεντρώνει υλικό από ζώα που κάνουν σεξ, κουνέλια, χελώνες, αλεπούδες. Την ενδιαφέρουν τα ψάρια, αλλά δεν έχει ιδέα πώς αναπαράγονται. Συμπληρώνει: «Δουλεύω πάνω σε ένα νέο κομμάτι για την έκλειψη, γυρισμένο σε 16mm. Θα είναι η πιο απολίτικη δουλειά που έχω κάνει. Δεν θέλω να με καταδικάσουν λόγω πολιτικής στους καιρούς που ζούμε».

Τον περασμένο Απρίλιο, στην ομιλία της κατά την παραλαβή του βραβείου για το σύνολο του έργου της από το Κέντρο Φωτογραφίας στο Woodstock της Νέας Υόρκης, εξαπέλυσε σφοδρή επίθεση εναντίον του πολέμου στη Γάζα, εναντίον της λογοκρισίας και μίλησε για το πώς είναι να βλέπεις εικόνες ζωής και θανάτου σε πραγματικό χρόνο, κάθε μέρα, στο Instagram. «Ως Εβραία, το βρίσκω τόσο ντροπιαστικό. Μεγάλωσα πιστεύοντας ότι οι Εβραίοι, όπως εγώ, είμαστε εξαιρετικοί άνθρωποι με καλοσύνη και ανθρωπιά. Η γενοκτονία στη Γάζα με έχει επηρεάσει πάρα πολύ βαθιά», λέει.

Τι μπορούμε να κάνουμε, αναρωτιέται, όταν η Γάζα σύντομα θα είναι ισοπεδωμένη σαν γήπεδο γκολφ; «Ζούμε ανατριχιαστικές εποχές μακαρθισμού και αποτελεσματικής προπαγάνδας από τα δυτικά μέσα ενημέρωσης. Υπάρχει μια ολόκληρη γενιά τραυματισμένων ανθρώπων στην Παλαιστίνη και φυσικά ριζοσπαστικοποιούνται από αυτό που συμβαίνει», προσθέτει.

Το «Sisters, Saints, Sibyls» αφορά επίσης το τραύμα που μεταβιβάζεται από γενιά σε γενιά, με όλες τις συνέπειές του. Πρόκειται για μια αλυσίδα που είναι δύσκολο να σπάσει. «Μπορεί οι φοιτητές να επικρατήσουν στην Αμερική, αλλά δεν θα ψηφίσουν τον Μπάιντεν», λέει. «Αυτό σημαίνει ότι ο Ντόναλντ Τραμπ θα κερδίσει;», αναρωτιέται ο Έιντριαν Σιρλ. Η Γκόλντιν απαντά χαμογελώντας: «Δεν είναι πολύ αργά για να μπει κάποιος άλλος στο ψηφοδέλτιο. Ίσως μια ηλικιωμένη, μικροκαμωμένη Εβραία. Είναι κι αυτό μια ιδέα».

Εικαστικά
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Η συναρπαστική νέα δουλειά της Ναν Γκόλντιν από το «κουκούλι» της καραντίνας της

Φωτογραφία / Η συναρπαστική νέα δουλειά της Ναν Γκόλντιν από το «κουκούλι» της καραντίνας της

Η έκθεση «Memory Lost» στην γκαλερί Marian Goodman της Νέας Υόρκης παρουσιάζει μια ευρεία γκάμα ιστορικών έργων της σπουδαίας φωτογράφου, μαζί με το ντεμπούτο δύο νέων φωτογραφικών σειρών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Όλη η ομορφιά και η αιματοχυσία

Οθόνες / «Όλη η ομορφιά και η αιματοχυσία»: Η Ναν Γκόλντιν, τα οπιοειδή και ένας ηθικός θρίαμβος

Η ταινία της Πόιτρας διασταυρώνει αβίαστα και οργανικά την καλλιτεχνική με την ακτιβιστική πλευρά μιας γυναίκας που ξεκίνησε τη ζωή της με ένα τεράστιο τραύμα, την αυτοκτονία της μεγαλύτερης αδελφής της (μια κατάσταση που οι «ανίκανοι στην ανατροφή παιδιών» γονείς της δεν παραδέχτηκαν ποτέ), και την καριέρα της με την έκθεση των ανθρώπων που την ενδιέφεραν, με την ίδια πάντα στο κάδρο.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
The Other Side: Επανεκδίδεται σε νέα, ανανεωμένη εκδοχή το ιστορικό φωτογραφικό βιβλίο της Nan Goldin

Φωτογραφία / The Other Side: Επανεκδίδεται σε νέα, ανανεωμένη εκδοχή το ιστορικό φωτογραφικό βιβλίο της Nan Goldin

Στις αρχές της νέας χρονιάς θα κυκλοφορήσει η νέα, μεγαλύτερη και αναθεωρημένη έκδοση το βιβλίο της μεγάλης φωτογράφου με τις εικόνες από τη ζωή της στις κοινότητες των drag queens στη Βοστώνη, τη Νέα Υόρκη και την Μπανγκόκ από τα '70s ως τα '90s
«Όλη η ομορφιά και η αιματοχυσία»: Ο φετινός Χρυσός Λέοντας της Βενετίας στις Νύχτες Πρεμιέρας

Πολιτισμός / «Όλη η ομορφιά και η αιματοχυσία»: Ο φετινός Χρυσός Λέοντας της Βενετίας στις Νύχτες Πρεμιέρας

Το ντοκιμαντέρ της Λόρα Πόιτρας που κέρδισε την ανώτατη διάκριση στο πρόσφατο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας θα προβληθεί στις Νύχτες Πρεμιέρας.
LIFO NEWSROOM

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ρόι Λιχτενστάιν: Ο πρωτοπόρος της pop art που έβαλε τον Mίκι Μάους στα μουσεία

Σαν σήμερα / Ρόι Λιχτενστάιν: Ήταν όντως ο «χειρότερος καλλιτέχνης» της εποχής του;

Σαν σήμερα γεννήθηκε ο πρωτοπόρος καλλιτέχνης της pop art που με το γενναίο έργο του ειρωνεύτηκε το κλασικό, έβαλε τον Mίκι Μάους σε μουσεία και γκαλερί και άλλαξε οριστικά τους κανόνες της σύγχρονης τέχνης.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μόλις τελείωσε το αριστούργημά του, ο Γκογκέν επιχείρησε να αυτοκτονήσει

Εικαστικά / Μόλις τελείωσε το αριστούργημά του, ο Γκογκέν επιχείρησε να αυτοκτονήσει

Ο πίνακας με τίτλο «Από πού ερχόμαστε; Τι είμαστε; Πού πάμε;» θα ήταν η τελευταία του διαθήκη, ένα έργο που θα έλυνε επιτέλους, όπως ο ίδιος έλεγε, το «παράδοξο μεταξύ του κόσμου των συναισθημάτων και του κόσμου του μυαλού».
THE LIFO TEAM
Ο ευά παπαδάκης φέρνει την ποίηση στα Ζαγοροχώρια

Εικαστικά / Ο ευά παπαδάκης φέρνει την ποίηση στα Ζαγοροχώρια

Το πρώτο διεθνές πολυθεματικό φεστιβάλ ποίησης «Σολοικισμός», έρχεται το Σάββατο 25 και την Κυριακή 26 Οκτωβρίου 2025 στον Ελαφότοπο, στα Ζαγοροχώρια. Ο εμπνευστής και καλλιτεχνικός διευθυντής του μίλησε στη LifO.
M. HULOT
Δυο νέες εκθέσεις στο φθινοπωρινό πρόγραμμα του ΕΜΣΤ

Εικαστικά / Δυο νέες εκθέσεις στο φθινοπωρινό πρόγραμμα του ΕΜΣΤ

Η καλλιτεχνική πρωτοπορία εκτός συνόρων και έργα που ενσωματώνουν και συνάμα απεικονίζουν φυσικά τοπία και τις απροσδιόριστες ανθρώπινες παρεμβάσεις που αυτά προδίδουν, στο νέο πρόγραμμα του μουσείου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ Μαρίνα Ξενοφώντος: «Η μνήμη δεν είναι κάτι που απλώς κουβαλάμε – ενεργεί, αντιδρά και μεταβάλλεται συνεχώς»

Εικαστικά / Μαρίνα Ξενοφώντος: «Η μνήμη δεν είναι κάτι που απλώς κουβαλάμε»

Η εικαστικός μιλάει για την εγκατάσταση με την οποία θα εκπροσωπήσει στην Μπιενάλε της Βενετίας το 2026 την Κύπρο, για την επιρροή της χώρας στο έργο της και για τη θέση του καλλιτέχνη στη σύγχρονη κοινωνία.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Το μαγευτικό, υπερβατικό σύμπαν της Yayoi Kusama προσγειώνεται στην Ευρώπη

Εικαστικά / Tα πλοκάμια και οι κολοκύθες της Yayoi Kusama προσγειώνονται στην Ευρώπη

Από τη Βασιλεία ξεκίνησε η ευρωπαϊκή περιοδεία της μεγάλης αναδρομικής έκθεσης της πιο διάσημης και πιο επιτυχημένης εν ζωή εικαστικού στον κόσμο, με περισσότερα από 300 έργα που καλύπτουν επτά δεκαετίες.
THE LIFO TEAM
Τι μυστήριο κρύβει η ιστορία της αυτοπροσωπογραφίας του Κουρμπέ;

Εικαστικά / «Ο απελπισμένος»: Ο περίφημος πίνακας του Κουρμπέ εκτίθεται ξανά μετά από 20 χρόνια

Ίσως το πιο γνωστό έργο του μεγάλου Γάλλου ζωγράφου, «Ο απελπισμένος» θα εκτεθεί στο Μουσείο Ορσέ αρχικά και έπειτα στο Μουσείο Art Mill στη Ντόχα. Ποια είναι η ιστορία του; Σε ποιον ανήκει τώρα ο πίνακας;
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μια νέα έκθεση αναδεικνύει τη συμβολή των γυναικών στην τέχνη της γεωμετρικής αφαίρεσης

Εικαστικά / Έξι γυναίκες. Έξι πρωτοποριακές καλλιτέχνιδες της γεωμετρικής αφαίρεσης

Έργα των Όπυ Ζούνη, Etel Adnan, Samia Halaby, Saloua Raouda Choucair, Ebtisam Abdulaziz και Lubna Chowdhary, αποτελούν το υλικό της έκθεσης του Ιδρύματος Εικαστικών Τεχνών και Μουσικής Β. & Μ. Θεοχαράκη που ξεκίνησε μόλις.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Όταν ο Αντώνης Μπενάκης απέδειξε ότι οι Ελληνικές ενδυμασίες είναι Υψηλή Ραπτική

Εικαστικά / Όταν ο Αντώνης Μπενάκης απέδειξε ότι οι Ελληνικές ενδυμασίες είναι Υψηλή Ραπτική

Αμέτρητες είναι οι ιστορίες που κρύβονται πίσω από την έκδοση «Ελληνικαί Εθνικαί Ενδυμασίαι», φέρνοντας στο φως την επίδραση που άσκησε η ενδυμασία στη διαμόρφωση της εθνικής συνείδησης και στην κυρίαρχη μόδα του Μεσοπολέμου.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
«Και λοιπόν τι;»: Μία έκθεση στον Ταύρο «φωτίζει» το θρυλικό άλμπουμ των Εν Πλω

Εικαστικά / «Οι Εν πλω άφησαν πίσω τραγούδια που συνδέουν όσους ονειρεύονται με παρόμοιο τρόπο»

Έγιναν θρύλοι της εγχώριας μουσικής σκηνής με την κυκλοφορία ενός μόνο άλμπουμ. Μετά, εξαφανίστηκαν. Ο Κωνσταντίνος Χατζηνικολάου, ο Απόστολος Βασιλόπουλος και η Μαρία-Θάλεια Καρρά επιμελήθηκαν, μετά από δεκαετή έρευνα, μια έκθεση για ένα από τα μεγαλύτερα μυστήρια της ελληνικής δισκογραφίας. Mίλησαν στη LifO.
M. HULOT
Με Chryssa και Iannis Xenakis η μεγάλη έκθεση για τον μινιμαλισμό στο Παρίσι

Εικαστικά / Με Chryssa και Ιάννη Ξενάκη η μεγάλη έκθεση για τον μινιμαλισμό στο Παρίσι

Μέσα από 100 έργα και 40 καλλιτέχνες επιχειρείται η διερεύνηση της διεθνούς εξέλιξης του κινήματος το οποίο από τις αρχές της δεκαετίας του 1960 επαναπροσδιόρισε ριζικά την έννοια του καλλιτεχνικού έργου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Πολλές, πάρα πολλές εκθέσεις τον Οκτώβριο στην Αθήνα. Και καλές μάλιστα

Εικαστικά / Πολλές, πάρα πολλές εκθέσεις τον Οκτώβριο στην Αθήνα. Και καλές μάλιστα

Από την έκθεση του Juergen Teller στο ολοκαίνουργιο Onassis Ready, στην ποιητική αρχιτεκτονική του Πικιώνη και στις έξι πρωτοποριακές γυναικείες φωνές της γεωμετρικής αφαίρεσης. Αυτόν τον μήνα οι λέξεις «μουσείο» και «γκαλερί» θα ακούγονται πολύ συχνά.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Τζον Σίνγκερ Σάρτζεντ: Ο ζωγράφος των στυλάτων της εποχής του επιστρέφει

Εικαστικά / Τζον Σίνγκερ Σάρτζεντ: Ο ζωγράφος των στυλάτων της εποχής του επιστρέφει

H έκθεση στο Μουσείο Ορσέ συγκεντρώνει 90 έργα του Αμερικανού στυλίστα ζωγράφου, εστιάζοντας στην πιο καθοριστική περίοδο του έργου του. Aνάμεσά τους και η περίφημη «Madame X», το πιο διάσημο έργο του.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Φρα Αντζέλικο: «Ένας μεγάλος ζωγράφος, ένας άγιος άνθρωπος»

Εικαστικά / Φρα Αντζέλικο: «Ένας μεγάλος ζωγράφος, ένας άγιος άνθρωπος»

Η έκθεση «Beato Angelico», συγκεντρώνει στο Palazzo Strozzi και στο Mουσείο του Αγίου Μάρκου στη Φλωρεντία περισσότερα από 140 έργα με δάνεια από 70 συλλογές ιδιωτών και μουσείων και φιλοδοξεί να εδραιώσει τη φήμη του Φρα Αντζέλικο ως κορυφαίου δασκάλου της Αναγέννησης.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Γιατί η Νυχτερινή Περίπολος του Ρέμπραντ αποτελεί μέχρι σήμερα ένα μυστήριο της Τέχνης

Εικαστικά / Γιατί η Νυχτερινή Περίπολος του Ρέμπραντ αποτελεί μέχρι σήμερα ένα μυστήριο της Τέχνης

Πεθαίνει σαν σήμερα το 1669 ο φλαμανδός ζωγράφος Ρέμπραντ φαν Ράιν. Αυτός ο πίνακας υπήρξε η πραγματική αιτία της οικονομικής καταστροφής του καλλιτέχνη ή πρόκειται περί θεωρίας συνωμοσίας;
THE LIFO TEAM
«Πρωτόλεια»: Οι πρώτες πινελιές αλλάζουν μέσα στα χρόνια αλλά πάντα κάτι μένει

Εικαστικά / «Πρωτόλεια»: Οι πρώτες πινελιές αλλάζουν μέσα στα χρόνια αλλά πάντα κάτι μένει

Η νέα έκθεση του Μουσείου Μπενάκη, χαρτογραφεί την πορεία έντεκα Ελλήνων και Ελληνίδων εικαστικών και θέτει ένα πολύ ενδιαφέρον ερώτημα: «Σε μια πορεία πλούσια, γεμάτη ανατροπές αλλά και επαναλήψεις, ποιες ήταν οι πρωτόλειες αναζητήσεις τους, στις οποίες επέτρεψαν ακολούθως να εισχωρήσουν στις ώριμες αποφάσεις τους»
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Aμερικανικός σουρεαλισμός; Κι όμως υπάρχει. Απλώς δεν το γνώριζε κανείς

Εικαστικά / Aμερικανικός σουρεαλισμός; Κι όμως υπάρχει. Απλώς δεν το γνώριζε κανείς

Μια έκθεση στο Μουσείο Γουίτνεϊ ενώνει διαφορετικές φωνές και αποκαλύπτει την άγνωστη ως τώρα τάση Αμερικανών καλλιτεχνών που στράφηκαν στον σουρεαλισμό για να εκφράσουν την ταραχώδη δεκαετία του '60.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ