Όλη η υπεροψία της ελληνικής εικαστικής σκηνής καθισμένη γύρω από ένα τραπέζι

Όλη η υπεροψία της ελληνικής εικαστικής σκηνής καθισμένη γύρω από ένα τραπέζι Facebook Twitter
Στη μέση του χώρου είχε τοποθετηθεί ένα μακρύ τραπέζι καλυμμένο με τσόχα και δυνατό φως έπεφτε πάνω του. Γύρω του καθόντουσαν οι παίκτες, ενώ ο κρουπιέρης, που κρατούσε και την μπάνκα, στεκόταν στο κέντρο της μίας πλευράς και συντόνιζε το παιχνίδι. Φωτο: Katy Green
5

Με τη Σύλβια Κούβαλη γνωριζόμαστε από τον καιρό που διατηρούσε την γκαλερί Rodeo μέσα στο Depo, ένα ανακαινισμένο παλιό εργοστάσιο που έχει μετατραπεί σε πολιτιστικό κέντρο, στο Τοπ Xανέ στην Κωνσταντινούπολη.

Τότε είχε σημαντική παρουσία στην εικαστική σκηνή της πόλης, όταν ακόμα χαρακτηριζόταν από εξωστρέφεια και κοσμοπολιτισμό, πριν από τις κοινωνικοπολιτικές εξελίξεις που ακολούθησαν το πραξικόπημα του καλοκαιριού του '16.
Μάλιστα, εκείνη τη φοβερή βραδιά και τις αμέσως επόμενες ημέρες ήμουν ανάμεσα σ' εκείνους με τους οποίους επικοινωνούσε μέσω Facebook υπό καθεστώς τρόμου.

Μετά τα γεγονότα, αν και για εκείνη είχε αρχίσει ήδη η αντίστροφη μέτρηση, αποχαιρέτησε οριστικά την Τουρκία, μεταφέροντας τη Rodeo στο Σόχο του Λονδίνου. Εδώ και έναν χρόνο έχει ανοίξει παράρτημα στον Πειραιά.

 

Δεν το είχα επισκεφτεί μέχρι που με κάλεσε την περασμένη Κυριακή να παρακολουθήσω μια περφόρμανς. Πήρα τον Ηλεκτρικό απόγευμα, γύρω στις 6, κατέβηκα μέχρι το λιμάνι, διένυσα μικρή απόσταση από τον σταθμό, ανέβηκα την οδό Μαυρομιχάλη και έφτασα στην Πολυδεύκους, ένα σκοτεινό δρομάκι που μοιάζει να έχει ζωή μόνο τα πρωινά. Στον αριθμό 41, έξω ένα παλιό κτίσμα σαν αποθήκη με μεταλλική πόρτα, είδα ένα γκρουπ νέων ανθρώπων με κρασί στο χέρι. «Εδώ είμαστε» είπα.

Ο χώρος της τέχνης, ενδείκνυται απολύτως για διακωμώδηση, αλλά ανακαλύπτεις πολύ περισσότερα αν τον παρατηρήσεις ψύχραιμα. Η ντόπια εικαστική σκηνή ουσιαστικά δεν διαφέρει από εκείνες των μεγάλων μητροπόλεων (εφόσον κάνει γενναίες προσπάθειες να τους μοιάσει) που τόσο ευφυώς σατίρισε στο παρελθόν ο λαϊκός κινηματογράφος αλλά και πρόσφατα ταινίες όπως η «Τέλεια Ομορφιά» και το «Τετράγωνο».

Μπαίνοντας, βρέθηκα σε μια σκοτεινή αίθουσα κι εκεί αντίκρισα το γνωστό σκηνικό που, ούτε λίγο ούτε πολύ, μου θυμίζει πάντοτε χαρακτήρες από το «Πανηγύρι της ματαιοδοξίας» του Ουίλλιαμ Θάκερυ (Vanity Fair απ' όπου και η ονομασία του γνωστού περιοδικού), το οποίο μπορεί να γράφτηκε τον 19ο αι. αλλά εύκολα βρίσκεις ομοιότητες με το σήμερα.

Ο χώρος της τέχνης, ως πιο κοντινός στην κυρίαρχη τάξη, ενδείκνυται απολύτως για διακωμώδηση, αλλά ανακαλύπτεις πολύ περισσότερα αν τον παρατηρήσεις ψύχραιμα. Η ντόπια εικαστική σκηνή ουσιαστικά δεν διαφέρει από εκείνες των μεγάλων μητροπόλεων (εφόσον κάνει γενναίες προσπάθειες να τους μοιάσει) που τόσο ευφυώς σατίρισε στο παρελθόν ο λαϊκός κινηματογράφος αλλά και πρόσφατα ταινίες όπως η «Τέλεια Ομορφιά» και το «Τετράγωνο».

Και η δική μας αποτελείται από ένα «φευγάτο», αλλά συγχρόνως ενδιαφέρον πλήθος. Πολύχρωμο, εκκεντρικό, απροσδιόριστης κοινωνικής προέλευσης (συχνά αναγνωρίζεις γόνους γνωστών οικογενειών, άλλοτε nouveau pauvre, άλλοτε το ακριβώς αντίθετο) που βρίσκουν έναν τρόπο απασχόλησης και δικαίωσης σε χώρους όπου προωθείται η σύγχρονη τέχνη, τοπικώς και διεθνώς.

Όλη η υπεροψία της ελληνικής εικαστικής σκηνής καθισμένη γύρω από ένα τραπέζι Facebook Twitter
Στα «τραπουλόχαρτα», αντί για φιγούρες, ήταν τυπωμένες αγγλικές λέξεις, υπέρ των οποίων οι παίκτες έπρεπε να επιχειρηματολογήσουν. Με λίγα λόγια, έπρεπε να αποδείξουν ότι η έννοια που επέλεξαν ήταν «δυνατότερη» απ' όσες κυκλοφορούσαν στο τραπέζι. Φωτο: Katy Green

Φυσικά, έχουν αποκτήσει τον δικό τους κώδικα επικοινωνίας και αναφοράς στα τεκταινόμενα, ενώ με κάθε ευκαιρία δίνουν το παρών σε βερνισάζ, μπιενάλε ή φουάρ, σαν λιμασμένα μέλη ενός εκλεκτικού fan club. Στην πραγματικότητα, τους ενώνει μόνο η κοσμικότητα του πράγματος.

Η διεθνής δραστηριότητα της εικαστικής σκηνής έχει εκτοξευτεί τα τελευταία χρόνια, και, όσον αφορά τα δικά μας, μόλις πέρσι είχαμε στην Αθήνα την documenta, ενώ πριν από λίγες μέρες έκλεισε η 6η Μπιενάλε. Αναμφίβολα, δεν είναι λίγοι οι Έλληνες που ακολουθούν τη μόδα, από γκαλερίστες και συλλέκτες μέχρι κάθε είδους επίδοξους καλλιτέχνες και λάτρεις της τέχνης.

Αυτό ήταν πάνω-κάτω το απίθανο κοινό που την Κυριακή το βράδυ συγκεντρώθηκε στον νέο χώρο της Σύλβιας, ένα υπέροχο ψηλοτάβανο κτίσμα, πρώην μηχανουργείο, ανακαινισμένο, με δύο εκθεσιακούς χώρους. Εκεί, η 80χρονη καλλιτέχνης Λίλιαν Λιν (πρώην σύζυγος του γλύπτη Τάκη, απ' ό,τι πληροφορήθηκα) εκθέτει το υπερμέγεθες installation-τοτέμ «Conjunction of the οpposites: The woman of war (1986) and the lady of the wild things (1983)» μαζί με σχέδιά της.

Δεν ήταν όμως αυτός ο λόγος της πρόσκλησης. Η καλλιτέχνις, κάπου στα μακρινά '70s, σκαρφίστηκε ένα «παιχνίδι»-καλλιτεχνικό statement για να παίζει με τους φίλους και τους ομότεχνούς της, με την έννοια της κλειστής καλλιτεχνικής λέσχης, όπως την εποχή των σουρεαλιστών και των ντανταϊστών.

Πρώτη φορά το έστησε μέσα στο Royal College of Art για να τιμήσει τον Σαλβαδόρ Αλιέντε, τον πρώτο διεθνώς εκλεγμένο κομμουνιστή Πρόεδρο της Χιλής. Τότε είχε κάνει μεγάλη αίσθηση η παρουσία του κινηματογραφιστή Ντέρεκ Τζάρμαν − ετοιμαζόταν μέρες γι' αυτή την εμφάνιση, όπως μου διηγήθηκε η Σύλβια. Το ζεύγος που καθοδηγεί το παιχνίδι, ένας Βρετανός κρουπιέρης καζίνο και η σύζυγός του (ντυμένη με εξαιρετική τουαλέτα), που κρατάει μικρόφωνο για τους συμμετέχοντες, ακολουθούν τη Λιν μέχρι σήμερα.

Όλη η υπεροψία της ελληνικής εικαστικής σκηνής καθισμένη γύρω από ένα τραπέζι Facebook Twitter
Οι παίκτες ήταν σελέμπριτις του χώρου, όπως άλλωστε και οι περιφερόμενοι γύρω τους με ένα ποτήρι κρασί ανά χείρας: γνωστοί εικαστικοί, γκαλερίστες, δημοσιογράφοι, θεωρητικοί της τέχνης... Φωτο: Stephen Weiss

Στη μέση του χώρου είχε τοποθετηθεί ένα μακρύ τραπέζι καλυμμένο με τσόχα και δυνατό φως έπεφτε πάνω του. Γύρω του καθόντουσαν οι παίκτες, ενώ ο κρουπιέρης, που κρατούσε και την μπάνκα, στεκόταν στο κέντρο της μίας πλευράς και συντόνιζε το παιχνίδι.

Οι παίκτες είχαν αγοράσει μάρκες και η παρτίδα παιζόταν με λέξεις και έννοιες. Στα «τραπουλόχαρτα», αντί για φιγούρες, ήταν τυπωμένες αγγλικές λέξεις, υπέρ των οποίων οι παίκτες έπρεπε να επιχειρηματολογήσουν. Με λίγα λόγια, έπρεπε να αποδείξουν ότι η έννοια που επέλεξαν ήταν «δυνατότερη» απ' όσες κυκλοφορούσαν στο τραπέζι. Εξού και το παιχνίδι ονομάζεται «Game of Power» («Παιχνίδι Εξουσίας»).

Μετά από αυτό, οι υπόλοιποι, διά της ανάτασης του χεριού, έδιναν ψήφο εμπιστοσύνης κι έτσι καθοριζόταν η νίκη ή ήττα. Για παράδειγμα, όταν εμφανίστηκαν οι λέξεις «woman» και «water» (εδώ να σημειώσω ότι το παιχνίδι πως παιζόταν σε άψογα αγγλικά), η γκαλερίστα Ρεβέκκα Καμχή υποστήριξε τη «γυναίκα» και ο ζωγράφος Απόστολος Γεωργίου για το «νερό». Νίκησε το νερό, ως δυνατότερη και αναγκαιότερη έννοια.

Οι παίκτες ήταν σελέμπριτις του χώρου, όπως άλλωστε και οι περιφερόμενοι γύρω τους με ένα ποτήρι κρασί ανά χείρας: γνωστοί εικαστικοί, γκαλερίστες, δημοσιογράφοι, θεωρητικοί της τέχνης, άφυλα πλάσματα, εντυπωσιακές cross dressers, όπως η σούπερ περσόνα και curator του ιταλικού περιπτέρου της Μπιενάλε της Βενετίας, Μίλοβαν Φαρονάτο, που φορούσε τεράστια απαστράπτοντα ροζ γυαλιά ηλίου-νυκτός.

Στο τραπέζι διέκρινα τη δημοσιογράφο Μελίνα Σπαθάρη, τους καλλιτέχνες Αντωνάκη Χριστοδούλου, Ανδρέα Αγγελιδάκη και την γκαλερίστα Δάφνη Ζουμπουλάκη, μεταξύ άλλων. Όρθια δίπλα τους συντόνιζε και, όποτε χρειαζόταν, επενέβαινε η ίδια η καλλιτέχνις.

Με όλα αυτά που παρατηρούσα πρέπει να κοιτούσα αποσβολωμένος, γι' αυτό, όταν με πλησίασε ο καλλιτέχνης Ευτύχης Πατσουράκης, ο οποίος είχε φέρει και την κορούλα του, γελώντας μου είπε: «Έχεις μείνει με το στόμα ανοιχτό!». «Μα, φέρνεις και τη μικρή μαζί σου;» τον ρώτησα, για να πάρω την «πληρωμένη» απάντηση: «Από το να βλέπει τηλεόραση, που είναι πιο τρομακτικό, καλύτερα».

Περιφερθήκαμε κουτσομπολεύοντας στον χώρο ανάμεσα στο λαμπερό πλήθος, όπου διακρίναμε τη Ράνια Μπέλλου, τους ιδιοκτήτες της Breeder, τον Γιώργο Τζιρτζιλάκη, τον Θεόφιλο Τραμπούλη, τον Ντένη Ζαχαρόπουλο κι άλλους πολλούς. Δυο-τρεις φωτογράφοι, ένας κάμεραμαν και άπειρα smartphones απαθανάτιζαν το γεγονός.

Όλη η υπεροψία της ελληνικής εικαστικής σκηνής καθισμένη γύρω από ένα τραπέζι Facebook Twitter
Φωτο: Vittorio Visciano

Κάποια στιγμή εμφανίστηκε από το πουθενά μια κυρία, φορώντας δωδεκάποντα. Μια απρόσμενα σέξι παρουσία που περισσότερο ταίριαζε στα μπουζούκια κάθισε στο τραπέζι και έπαιξε. Κανείς δεν την ήξερε, κανείς δεν κατάλαβε πώς βρέθηκε εκεί, αλλά αυτό το αισθητικό «ατύχημα» ταίριαζε μια χαρά στο περιβάλλον, προσθέτοντας ακόμα έναν «τύπο» στη συνθήκη του «ματαιόδοξου πανηγυριού» της υπεροπτικής εικαστικής κοινότητας.

Δεν είναι, βέβαια, αυτονόητο ότι μπορείς να (επι)κρίνεις και να αμφισβητείς απερίσκεπτα τη σύγχρονη καλλιτεχνική πιάτσα. Για να βγάλεις συμπεράσματα χρειάζεται γνώση και συνδιαλλαγή. Δηλαδή, οι όποιες καλλιτεχνικές αυθαιρεσίες δεν σου δίνουν οπωσδήποτε το δικαίωμα να αμφισβητείς το φαινόμενο.

Εκείνο το βράδυ, λοιπόν, που έρρεε πολύ κρασί, συντελέστηκε ένα αναπάντεχο χάπενινγκ που ένωσε πολλά διαφορετικά «στρατόπεδα» του αθηναϊκού art scene. Κάθισαν στο ίδιο τραπέζι θεωρητικά ανταγωνιστές του χώρου, χωρίς να ανοίξει ρουθούνι, και συντονίστηκαν απολύτως μεταξύ τους, ακριβώς γιατί δεν τους χωρίζει τίποτα, ανήκουν όλοι στο ίδιο «καρτέλ».

Εκείνη τη βραδιά, χάρη στο βρετανικό φλέγμα και το τέλειο British accent του κρουπιέρη, όλοι τους ένιωθαν λιγάκι σαν να βρίσκονταν αλλού, σε μια υποβαθμισμένη γειτονιά του Λονδίνου ή της Νέας Υόρκης που μόλις ανακάλυψαν και εκστασιασμένοι έσπευσαν να διερευνήσουν.

Όσοι το διαθέτουν (και η αλήθεια είναι ότι τη διαθέτουν οι περισσότεροι) έκαναν επίδειξη της άπταιστης γνώσης τους των αγγλικών. Μετά από μιάμιση ώρα και ενώ ακόμα παιζόταν το «Game of Power» είπα να αποχωρήσω. Κι ας έχανα την πίτσα που είχε παραγγείλει η Σύλβια.

Εικαστικά
5

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Μέσα στο εργαστήριο του Χριστόφορου Κατσαδιώτη 

Εικαστικά / Ο Χριστόφορος Κατσαδιώτης αναδεικνύει το άχρηστο σε τέχνη

Το εργαστήριο του χαράκτη, όπου ξεδιπλώνεται ένα σύμπαν βγαλμένο από κάποιο σκοτεινό παραμύθι, μεταφέρεται προσωρινά σε μια σχεδόν κρυμμένη αίθουσα του μουσείου Μπενάκη, στην οδό Πειραιώς.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Άνοιξε το πολυαναμενόμενο πρώτο μουσείο μετανάστευσης

Εικαστικά / Fenix: Το πρώτο μουσείο μετανάστευσης άνοιξε στο Ρότερνταμ

Τι κοινό έχουν ένα πλοίο που κατασχέθηκε από τη Λαμπεντούζα, ένα κομμάτι του Τείχους του Βερολίνου και δύο γιγάντιες φωτεινές μπλε παντόφλες; Όλα βρίσκουν τη θέση τους στο νέο μουσείο της Ολλανδίας που επικεντρώνεται εξ ολοκλήρου στη μετανάστευση.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
O Χρήστος Οικονόμου και ο Ζώης Γέρος ξέρουν περισσότερα απ’ όσα περίμενα για την Τζένη Χειλουδάκη

Εικαστικά / O Χρήστος Οικονόμου και ο Ζώης Γέρος ξέρουν περισσότερα απ’ όσα περίμενα για την Τζένη Χειλουδάκη

O Χρήστος Οικονόμου και ο Ζώης Γέρος είναι δυο νεαροί ζωγράφοι και δυο πολύ καλοί φίλοι. Τους έφερε κοντά η αγάπη για τη μυθολογία, την τέχνη και μια ανεξήγητη εμμονή με την Τζένη Χειλουδάκη. Τα έργα τους πραγματεύονται το τραύμα με τρόπο ωμό και βαθύ. Παρά τα όσα θα πίστευαν πολλοί, διαψεύδουν τις φήμες που τους θέλουν ζευγάρι…
ΙΩΝΑΣ ΚΑΛΛΙΜΑΝΗΣ
Μυστήρια του σύμπαντος και σύγχρονα έργα τέχνης σε μια έκθεση στο Αστεροσκοπείο Αθηνών

Εικαστικά / Μυστήρια του σύμπαντος και σύγχρονα έργα τέχνης σε μια έκθεση στο Αστεροσκοπείο Αθηνών

Η έκθεση με τίτλο «Κοσμική Σκόνη/Άγνωστες Γαίες» αντλεί έμπνευση από την προσωπικότητα και το έργο του Γερμανού αστρονόμου Ιούλιου Σμιτ, διευθυντή του Εθνικού Αστεροσκοπείου Αθηνών κατά τον 19ο αι., και μας προσκαλεί να περιηγηθούμε ανάμεσα σε μακρινούς πλανήτες και σε γήινα, απτά υλικά.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Καραβάτζιο: Κανείς δεν είχε ζωγραφίσει έτσι πριν από αυτόν

Guest Editors / Καραβάτζιο: Κανείς δεν είχε ζωγραφίσει έτσι πριν από αυτόν

Η έκθεση «Caravaggio 2025» αποτελεί μια σπάνια ευκαιρία για τους λάτρεις της τέχνης να έρθουν σε επαφή με τον ρεαλισμό και τη συναισθηματική δύναμη του ανυπέρβλητου καλλιτέχνη του μπαρόκ, ο οποίος επαναπροσδιόρισε την εικαστική αφήγηση και έθεσε τα θεμέλια της σύγχρονης ζωγραφικής.
ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΑΝΤΩΝΙΟΥ
Ο Άγγελος Παπαδημητρίου ανάγει το κοινό γούστο σε καλλιτεχνική χειρονομία μεγάλης δυναμικής 

Εικαστικά / Το νέο έργο του Άγγελου Παπαδημητρίου είναι ένα εικονοστάσι για τα όνειρά μας

Ο αγαπημένος καλλιτέχνης επιστρέφει με ένα νέο έργο-εγκατάσταση στην Πινακοθήκη του Μουσείου Βορρέ, έναν χαιρετισμό στην Ελλάδα της Κάλλας και του Καβάφη, του Αττίκ και της Στέλλας Γκρέκα· μιας εποχής μεγάλης ευαισθησίας που έχει πια χαθεί.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Γιατί να κοιτάμε τα ζώα; Δικαιοσύνη για τη μη ανθρώπινη ζωή

Εικαστικά / Η πρώτη μεγάλη έκθεση για τα δικαιώματα των ζώων στο ΕΜΣΤ

Πρόκειται για τη μεγαλύτερη έκθεση που έχει διοργανώσει το ΕΜΣΤ και για την πρώτη μεγάλη έκθεση με θέμα την ευημερία των ζώων διεθνώς, στην οποία συμμετέχουν περισσότεροι από 60 καλλιτέχνες από 25 χώρες (από Ευρώπη, Ασία, Αφρική και Αμερική) – πάνω από 200 έργα καταλαμβάνουν όλους τους ορόφους του μουσείου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Romaine Brooks: Συμφωνία σε γκρι από μια ξεχασμένη κυρία της ζωγραφικής

Εικαστικά / Romaine Brooks: Η ζωγράφος με το ανδρόγυνο στυλ που έσπασε όλα τα ταμπού της εποχής της

Μια πρωτοπόρος καλλιτέχνιδα που έζησε μια συναρπαστική και αντισυμβατική ζωή, μέσα στη δίνη των «Roaring Twenties», δημιουργώντας τέχνη πέρα από τα κυρίαρχα ρεύματα του καιρού της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Allspice» στο Μουσείο Ακρόπολης: Mια έκθεση για τις αρπαγές, τις λεηλασίες, τις διώξεις των πολιτισμών

Εικαστικά / «Allspice» στο Μουσείο Ακρόπολης: Mια έκθεση για τις αρπαγές, τις λεηλασίες, τις διώξεις των πολιτισμών

Ο Michael Rakowitz, χρησιμοποιώντας αντισυμβατικές προσεγγίσεις, ανοίγει έναν διάλογο με έργα συγκινητικά, φανερά πολιτικά, υπενθυμίζοντάς μας την επανάληψη οδυνηρών γεγονότων της Ιστορίας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κατερίνα Βαγενά: «Δεν καταλαβαίνω γιατί φερόμαστε λες και το να μεγαλώνεις είναι αρρώστια»

Οι Αθηναίοι / «Δεν έκανα την Κιμωλία για τα λεφτά αλλά για να δείξω αυτό που είμαι»

Eίναι η ιδιοκτήτρια της Κιμωλίας, του art café που έγινε σημείο αναφοράς στην Πλάκα. Δηλώνει αυτοδίδακτη στα πάντα και πιστεύει στη δύναμη των ανθρώπων να ξαναγεννιούνται. Η Κατερίνα Βαγενά είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΛΑΣΚΑΡΙΝΑ ΛΙΑΚΑΚΟΥ
CHECK ANTISOCIAL

Εικαστικά / Antisocial: Η Φρόσω Πίνη έφερε την τέχνη σε ένα θρυλικό αθηναϊκό αφτεράδικο

Στη στοά της Λεωκορίου, στου Ψυρρή, η Φρόσω με αφοσίωση δίνει ζωή σε έναν χώρο τέχνης που κάνει τους Αθηναίους να φτάνουν στην Cantina Social πιο νωρίς απ’ ό,τι είχαν συνηθίσει — και έτσι, τουλάχιστον, έχουν μαζί τους τα γυαλιά ηλίου· just in case.
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ
Ximena Maldonado Sánchez: «cardón, carmín y ola»

Εικαστικά / «Τα έργα μου δεν είναι φωτογραφίες, ούτε καρτ ποστάλ»

Η 26χρονη Μεξικανή ζωγράφος Ximena Maldonado Sánchez παρουσιάζει σε μία νέα έκθεση στην γκαλερί Bernier/Eliades στην Αθήνα μια τοπιογραφία με κάκτους, υπόγεια νερά και το κόκκινο του πάθους, που θυμίζει έντονα την πατρίδα της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Ένας Μάιος γεμάτος τέχνη: Όλες οι εκθέσεις που δεν πρέπει να χάσεις

Εικαστικά / Ένας Μάιος γεμάτος τέχνη: 24 εκθέσεις που αξίζει να δείτε

Οικολογία, αποικιοκρατία, εξουσία, η σχέση μας με τα ζώα, μετανάστευση, ρατσισμός: Η εικαστική κίνηση της Αθήνας σήμερα αναδεικνύει τα φλέγοντα και επίκαιρα θέματα που απασχολούν τους σύγχρονους εικαστικούς.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Μπάμπης Ρετζεπόπουλος: Ένας ανένταχτος, εκλεκτικός και ασυμβίβαστος καλλιτέχνης

Εικαστικά / Η αθώα, ανόθευτη, παιδική ματιά στο έργο του Μπάμπη Ρετζεπόπουλου

Η Πινακοθήκη του Δήμου Αθηναίων τιμά με μία αναδρομική έκθεση τον, γνωστό και ως Babis R., ζωγράφο και χαράκτη, έναν ανένταχτο καλλιτέχνη που, πέρα από το πολύτιμο εικαστικό του έργο, μάς άφησε παρακαταθήκη την ακεραιότητά του και την απροκατάληπτη στάση του απέναντι στην τέχνη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
H εκρηκτική συνάντηση του Francis Bacon με τον Peter Beard

Σαν σήμερα / Φράνσις Μπέικον: «Σιχαίνομαι εννιά στις δέκα ζωγραφιές που βλέπω, ανάμεσά τους και τις δικές μου»

Σαν σήμερα το 1992 πεθαίνει ο σπουδαίος αιρετικός Βρετανός ζωγράφος και ανατόμος της ανθρώπινης υπαρξιακής αγωνίας. Ο Βασίλης Κιμούλης είχε μεταφράσει αποκλειστικά για τη LIFO αποσπάσματα από τις εκρηκτικές συνομιλίες του Μπέικον με τον φωτογράφο Peter Beard.
ΒΑΣΙΛΗΣ ΚΙΜΟΥΛΗΣ
Η Κιμώνα τα μεσάνυχτα γίνεται γάτα

Εικαστικά / Όταν η Κιμώνα ήταν μικρή έκλεβε τους μαγνήτες του παππού της, του γλύπτη Takis

Η τοσοδούλα γκαλερί Red Carpet, με το τέλειο γκράφιτι στον τοίχο, ξεχωρίζει από μακριά στην οδό Σολωμού. Κόρη της εικαστικού Λυδίας Βενιέρη και εγγονή του γλύπτη Takis, η ιδιοκτήτριά της, η Κιμώνα, φιλοξενεί 7 καλλιτέχνες σε 15 τετραγωνικά. Όταν της μιλούν για τα Eξάρχεια τα μάτια της βγάζουν καρδούλες.
ΤΖΟΥΛΗ ΑΓΟΡΑΚΗ
Άγγελος Μεργές: Οff season παραθεριστές με χρώματα που εκπέμπουν ηλεκτρισμένη ενέργεια

Εικαστικά / Παραθεριστές ή πρόσφυγες; Οι αινιγματικές φιγούρες του Άγγελου Μεργέ

Ο 36χρονος Έλληνας ζωγράφος, με έδρα τη Ζυρίχη, εκθέτει στην γκαλερί Καλφαγιάν έργα του με διφορούμενες –έντονα χρωματισμένες και ηλεκτρισμένες– ανθρώπινες φιγούρες σε off season παραλίες, που θυμίζουν ήρωες του Αντονιόνι.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ

σχόλια

4 σχόλια
Συγκεντρώνονται, κοιτάνε ο ένας τον άλλον και λένε μεταξύ τους πόσο σημαντικοί είναι. Για γέλια και για κλάματα...Αλλά και η LIFO συχνότατα τους προβάλλει, ενώ ξέρει ότι είναι ασήμαντοι και υπάρχουν μόνο μέσω του θορύβου και της χαζής πόζας τους.Είναι ένα παρεάκι κοσμικό εντέλει.Οι ελάχιστοι σοβαροί Ελληνες καλλιτέχνες, δεν σχετίζονται με αυτούς.
Πάντως, το παιχνίδι μου φαίνεται ότι αποτελεί μια καλή ιδέα (στην μητρική γλώσσα των παικτών πάντα, εκτός βέβαια κι αν ενταχθεί ως δοκιμασία στις εξετάσεις για την πιστοποίηση γλωσσομάθειας, γεγονός που θα τις καθιστούσε σίγουρα περισσότερο ενδιαφέρουσες).
Ειναι οντως ενδιαφερον κ ως statement για τη δυναμη κ τη ρευστοτητα της γλωσσας κ των διαφορων memes. Αν κατι μου λεει οτι δεν θα εβρισκες παντως στη ΝΥ η στο Λονδινο θα ηταν τοσο τσιγαρο γυρω απο το τραπεζι. Παρακμιακη εικονα που σιγουρα ταιριάζει στον "εξυπνοτερο λαό του κοσμου"
Ίσως, απλούστατα, να πρόκειται για χώρους όπου συνευρίσκονται "νεκροί" πλέον, "ταριχευμένοι" καλλιτέχνες που κεφαλαιοποιούν και εξαργυρώνουν την έμπνευση του παρελθόντος και τις άριστες δημόσιες σχέσεις (του παρελθόντος και του παρόντος).Έχω την αίσθηση ότι η πραγματική τέχνη (ό,τι και αν σημαίνει αυτό, όσο υποκειμενικός κι αν είναι ο όρος) βρίσκεται αλλού... Ευτυχώς...
Μοιάζει λίγο σαν σκηνή από φτηνό 70's soft porn με μια δόση Μπουνιουέλ (ίσως μια κακή απομίμηση του Histoire d' O;) όπου το παιχνίδι είναι απλώς η αφορμή για το όργιο που θα ακολουθήσει μεταξύ των εκκεντρικών "μπουρζουά" χαρακτήρων (τότε είχε ακόμα πολύ πέραση η "εξευτελιστική" απεικόνιση της "ανώμαλης" μπουρζουαζίας).Επίσης, δεν ξέρω γιατί, αλλά θυμήθηκα την σκηνή από την "Αναζήτηση" με τον Άγγελο Αντωνόπουλο και τον μπάτλερ του που τον περιμένει στην είσοδο με τον δίσκο στο χέρι.-Το μαρτίνι σας, κύριε.-Δεν το θέλω, πιες το εσύ...