Οι φιγούρες στους πίνακες του Κώστα Λάβδα ασφυκτιούν και σε προκαλούν να τις κοιτάξεις

Οι φιγούρες στους πίνακες του Κώστα Λάβδα ασφυκτιούν και σε προκαλούν να τις κοιτάξεις Facebook Twitter
Αυτό που πάντα με εκπλήσσει ευχάριστα είναι το πόσο διαφορετική ερμηνεία έχει για τον ίδιο πίνακα κάθε θεατής του. Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO
0

Γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Χαλάνδρι τη δεκαετία του 1980. Σπούδασε Γραφιστική και Ελληνικό Πολιτισμό στο ΕΑΠ και εργάζεται ως ζωγράφος αλλά κυρίως ως αγιογράφος, με τα έργα του να κοσμούν ναούς σε όλη την Ελλάδα. Σήμερα μένει με την οικογένειά του σε ένα χωριό έξω από το Ξυλόκαστρο.


Πρόσφατα παρευρέθηκα, φορώντας τη μάσκα μου και τηρώντας τις αποστάσεις, στην έκθεσή του με τίτλο «Άτη», που φιλοξενείται στην γκαλερί Άλμα.


Από την αρχή στάθηκα εντυπωσιασμένη μπροστά από τα έργα του. Πρόσωπα φοβισμένα, αινιγματικά, άλλοτε εξοργισμένα ή αποχαυνωμένα, παραδομένα σε ένα είδος ακαταμάχητης σύγχυσης. Σώματα διαμελισμένα, παραμορφωμένα, χωρίς ωστόσο ίχνος αποκρουστικότητας, φανερώνουν τις βαθιές ψυχικές τους διαταραχές, την αταξία του νου, την παντελή έλλειψη αντανακλαστικών.


Για αρκετή ώρα περιπλανήθηκα ανάμεσα στις γκροτέσκες φιγούρες που με θολωμένο ψυχισμό δείχνουν να ασφυκτιούν πίσω από κλειστές πόρτες, μέσα σε εφηβικά δωμάτια και οικογενειακά σαλόνια, σε μια άκρως «σαλταρισμένη» κοινωνία. Θαρρείς ότι επιδιώκουν την απώθηση του βλέμματος. Εντούτοις, σιγοτραγουδούν στίχους των Nirvana και των Metallica, κρατάνε τα κινητά τους στο χέρι, βλέπουν τηλεόραση και σε προκαλούν να τις κοιτάξεις πιο προσεκτικά. Να αναγνωρίσεις τη θλίψη, τη σκληρότητα, την παραίτηση. Να βουτήξεις μαζί τους στον βυθό των καταπιεσμένων ενορμήσεων, των ανομολόγητων φαντασιώσεων, των εφηβικών απωθημένων.


Πέρα από τα έντονα χρώματα, την ποπ αισθητική και τη βυζαντινή τεχνοτροπία, σίγουρα υπάρχει κάτι ακόμα πιο οικείο για όλους μας σε κάθε πίνακα.

Η αισθητική απόλαυση είναι σίγουρα ένας στόχος. Ένας άλλος στόχος, που είναι ελπίδα περισσότερο, είναι τα έργα να λειτουργήσουν ως αφορμές προσωπικής και συλλογικής αυτογνωσίας.

— Γιατί ονόμασες την έκθεση «Άτη»; Σήμερα με ποιον τρόπο πιστεύεις ότι διαπράττουμε ύβρη στην καθημερινότητά μας;

Μας είναι γνωστές η Ύβρη και η Νέμεση, ωστόσο το πλήρες κοσμολογικό σχήμα είναι Ύβρη>Άτη>Νέμεση>Τίση. Η Άτη είναι μια κατάσταση θολώματος του νου, όπου ο ήρωας ή μια συλλογικότητα, που προηγουμένως έχει διαταράξει την κοσμική τάξη, ξεπερνώντας το μέτρο, επιδίδεται σε πράξεις άλογες και τελικά καταστροφικές.

Νομίζω ότι η ανθρωπότητα, εκκοσμικευμένη και αυτονομημένη για τα καλά πλέον, αυτοθεσμίζεται βάσει κριτηρίων που απορρέουν από την ίδια. Σχετικοποιώντας διάφορα απόλυτα του παρελθόντος, καταλήγει στο να απολυτοποιεί τη σχετικότητά της. Αυτή η συνθήκη είναι η πλέον πρόσφορη για την απώθηση κάθε έννοιας μέτρου, αποτελώντας τον ορισμό της Ύβρης.

Ονόμασα την έκθεση «Άτη» γιατί νομίζω ότι έτσι περιγράφεται καλύτερα αυτή η κατάσταση του σύγχρονου ανθρώπου, που, όπως εύστοχα είχαν προφητεύσει στα τέλη της δεκαετίας του '60 οι King Crimson στο τραγούδι τους «21st century schizoid man», είναι σχιζοειδής, καθώς κινείται και υπάρχει μεταξύ δύο πραγματικοτήτων: αυτής που ορίζεται από τη ρεαλιστική συνθήκη του εκάστοτε τόπου, χρόνου και προσώπων και της άλλης, της σκηνοθετημένης εν πολλοίς από τον ίδιο ζωής του προφίλ του στον εικονικό κόσμο των κοινωνικών δικτύων.

Ως κριτήριο ελευθερίας του ατόμου σήμερα τίθεται η δυνατότητα πρόσβασής του σε πολλαπλές επιλογές. Αυτή η δυνατότητα, ωστόσο, είναι μάλλον μια χίμαιρα ή ένα «καρότο», που μοιάζει να πραγματώνεται στον εικονικό κόσμο του Διαδικτύου. Η κοινωνία του θεάματος εισβάλλει στην πραγματική ζωή και με όχημά της τη ναρκισσιστική μας ανωριμότητα (την οποία με τη σειρά της καλλιεργεί) απολυτοποιεί την επιθυμία και αξιώνει συνειδησιακή pax romana.

Οι φιγούρες στους πίνακες του Κώστα Λάβδα ασφυκτιούν και σε προκαλούν να τις κοιτάξεις Facebook Twitter
Η μαθητεία μου στη ζωγραφική είναι στη λεγόμενη βυζαντινή. Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO


— Τι θα απαντούσες σε μια/έναν έφηβη/-ο αν σε ρωτούσε «τι ακριβώς συμβαίνει στον πίνακα "Περσεφόνη";»

Επειδή σέβομαι την προσωπική σχέση του εκάστοτε αποδέκτη του έργου με το έργο, νομίζω ότι θα ήταν αδιακρισία να διατυπώσω τις δικές μου προβολές και αφηγήσεις. Εξάλλου, τίποτα και ποτέ δεν συμβαίνει «ακριβώς», όλα στο περίπου συμβαίνουν.

— Πότε τελειώνει για σένα η δημιουργία ενός έργου;

Μοιάζει σαν να υπάρχουν δύο φάσεις: η πρώτη ολοκληρώνεται όταν το έργο σταματήσει να διατυπώνει αιτήματα, με την προϋπόθεση ότι δεν του έχω μπλοκάρει αυτήν τη δυνατότητα με τις σιγουριές μου. Όσον αφορά τη δεύτερη, αν καταφύγουμε στην ετυμολογία της λέξης «δημιουργία», είναι φανερό ότι προκύπτει από τις λέξεις «δήμος» και «έργο». Άρα, ένα έργο μοιάζει να ολοκληρώνεται στη συνάντησή του με τον δήμο, με τον αποδέκτη του. Αυτή όμως είναι μια κατάσταση δυναμική, που υπονομεύει την παγίωση κάποιας ολοκλήρωσης τελικά.


— Είναι τα έργα σου ένας τρόπος να εκφράζεις τα θέματα που σε απασχολούν σε προσωπικό επίπεδο;

Είναι κι αυτό, αλλά πιο πολύ ένας τρόπος τα έργα μου να εκφράσουν ποια θέματα με απασχολούν.

— Πότε είναι η κατάλληλη στιγμή για να ζωγραφίσεις;

Δεν ξέρω να σου πω. Δουλεύω κάθε μέρα από το πρωί μέχρι το βράδυ. Κάποιες φορές η συνθήκη είναι πιο εύφορη και άλλες πιο στείρα.


— Πότε έπιασες πινέλο πρώτη φορά στη ζωή σου;

Η δασκάλα μου στις πρώτες τάξεις του δημοτικού ήταν αυτή που διέκρινε το ταλέντο μου στη ζωγραφική και το ανέφερε στους γονείς μου. Στο δημοτικό, η ζωγραφική λειτουργούσε για μένα ως στοιχείο ταυτότητας και διάκρισης.


— Τι σε εμπνέει περισσότερο γύρω σου;

Οι κοινωνικές σχέσεις που δεν είναι προϊόν επιλογής. Για παράδειγμα, οι οικογενειακές.


— Πώς είναι τα πράγματα με τις εκθέσεις σήμερα, την εποχή του κορωνοϊού; Πόσο εύκολο είναι να επικοινωνήσετε το έργο σας με τα μέτρα που έχουν επιβληθεί;

Αποφεύγονται γενικώς ο συνωστισμός, οι πολλές μετακινήσεις κ.λπ., οπότε μοιραία έχει ελαττωθεί η προσέλευση. Από την άλλη, σ' αυτούς που έρχονται διαφαίνεται μεγαλύτερη ένταση και ενθουσιασμός από άλλες φορές. Το Διαδίκτυο είναι ένας τρόπος, αλλά απέχει πολύ από την εμπειρία της φυσικής παρουσίας.


— Σε μια περίοδο που η πανδημία βάλλει τους καλλιτέχνες, τι θα συμβούλευες έναν νέο ζωγράφο;

Θα του απαντούσα με τον στίχο του Καρυωτάκη από το ποίημα του «[Είμαστε κάτι...]» του 1927: Μας διώχνουνε τα πράγματα, κι η ποίησις είναι το καταφύγιο που φθονούμε.

 

Οι φιγούρες στους πίνακες του Κώστα Λάβδα ασφυκτιούν και σε προκαλούν να τις κοιτάξεις Facebook Twitter
Πέρα από τα έντονα χρώματα, την ποπ αισθητική και τη βυζαντινή τεχνοτροπία, σίγουρα υπάρχει κάτι ακόμα πιο οικείο σε όλους μας μέσα σε κάθε πίνακα. Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO


— Τι έκανες στο lockdown; Πώς το πέρασες;

Η καθημερινότητά μου δεν άλλαξε κατά τη διάρκεια της καραντίνας. Ζωγράφιζα.


— Υπάρχει κάποια κεντρική ιδέα πριν ξεκινήσεις την παραγωγή έργων για μια έκθεση ή λειτουργείς αντίστροφα;

Ναι, αντίστροφα. Το τελικό θέμα δεν το γνωρίζω, προκύπτει στη διάρκεια της δημιουργίας και πολλές φορές μετά το πέρας της.


— Οι εικόνες σου έχουν κάποια χρηστική λειτουργία; Υπάρχει στόχος πίσω από κάθε πίνακα ή αποσκοπεί μόνο στην αισθητική απόλαυση του θεατή;

Η αισθητική απόλαυση είναι σίγουρα ένας στόχος. Ένας άλλος στόχος, που είναι ελπίδα περισσότερο, είναι να λειτουργήσουν ως αφορμές προσωπικής και συλλογικής αυτογνωσίας.

— Πιστεύεις ότι η βυζαντινή εικονογραφία είναι παρεξηγημένη στη χώρα μας;

Ναι, αν και νομίζω ότι αυτό το κλίμα, που ήταν ίδιον της Μεταπολίτευσης, μάλλον μοιάζει να φθίνει πλέον.


— Βυζαντινή τέχνη και ποπ αρτ. Από τη μια η υπερφυσική αφαίρεση, το θείο και η αποϋλοποίηση της εικόνας και από την άλλη το μαζικό, ο σαρκασμός και η επανένταξη στον κόσμο. Πώς επέλεξες να συνδυάσεις δύο διαφορετικούς κόσμους; Πόσο εύκολο είναι να ταιριάξουν οπτικά ανόμοια μεταξύ τους στοιχεία;

Αποδίδοντας τα πνευματικά δικαιώματα στον Sonke Wia, θα μπορούσα να πω ότι η βυζαντινή τέχνη και η ποπ αρτ συνδυάζονται άριστα ως Π.Ο.Π. αρτ! (χα χα!) Κοίτα, ο συνδυασμός τους δεν είναι ακριβώς προϊόν επιλογής. Είναι οι πιο οικείες μου εικονογραφικές παραδόσεις. Και νομίζω όχι μόνο δικές μου. Οι φορές που όλοι μας έχουμε έλθει σε επαφή με τη βυζαντινή ζωγραφική στις εκκλησίες, σε βαφτίσια, γάμους, κηδείες κ.λπ. είναι αμέτρητες, ενώ η ποπ κουλτούρα μέσω των κόμικς, των κινουμένων σχεδίων, της street art και της γραφιστικής είναι παντού γύρω μας. Έχουν κοινά στοιχεία τα οποία αφορμούν από την εικονογραφική τους στόχευση και αφορούν κυρίως την παραστατικότητα και την αφηγηματικότητα.

Όσον αφορά τη μεταξύ τους διάκριση, όπως την έθεσες στην ερώτησή σου, καθεμία από τις λέξεις που χρησιμοποίησες είναι από μόνη της μια πολύ μεγάλη συζήτηση. Οι αφαιρετικές τάσεις στη βυζαντινή εικόνα δεν νομίζω ότι συντείνουν στην υπερβατικότητα και την αποϋλοποίησή τους, μάλλον σε έναν ρεαλισμό που αποφεύγει να πέσει στην παγίδα της φαινομενοκρατίας («τα πράγματα της περιεργείας του κόσμου τούτου»), προκειμένου να αναδείξει εναργέστερα τα υποστατικά χαρακτηριστικά του εικονιζόμενου προσώπου ή της συνθήκης.


— Πότε κατέληξες στην τεχνοτροπία που χρησιμοποιείς στα έργα σου;

Η μαθητεία μου στη ζωγραφική έγινε στη λεγόμενη «βυζαντινή». Περνώντας τα χρόνια, όπως είναι φυσικό, αποκτά κανείς ένα πιο προσωπικό ύφος, που προκύπτει από την πορεία του στη ζωγραφική, από τις διάφορες μικρές απαντήσεις που διατυπώνει στα διάφορα εικαστικά ερωτήματα που προκύπτουν κατά τη ζωγραφική διαδικασία.

Οι φιγούρες στους πίνακες του Κώστα Λάβδα ασφυκτιούν και σε προκαλούν να τις κοιτάξεις Facebook Twitter
Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO


— Ξεχωρίζεις κάποιον πίνακά σου;

Σε αυτή την έκθεση ίσως το Smells like teen spirit. Νομίζω ότι εκεί ίσως είναι πιο ολοκληρωμένα διατυπωμένη η ζωγραφική προβληματική μου.


— Υπάρχει κάποια ερμηνεία που έχει δοθεί από θεατή σε πίνακά σου, που σε εξέπληξε ευχάριστα;

Αυτό που πάντα με εκπλήσσει ευχάριστα είναι το πόσο διαφορετική ερμηνεία έχει για τον ίδιο πίνακα κάθε θεατής του. Μια περίπτωση που θυμήθηκα τώρα που με ρωτάς είναι όταν μια φίλη με είχε επισκεφτεί στο εργαστήρι, καθώς ζωγράφιζα έναν πίνακα. Γυρνώντας στο σπίτι της, έγραψε ένα τρισέλιδο κείμενο με τις σκέψεις της πάνω στο έργο που έφτιαχνα. Μου το έδωσε την επόμενη μέρα και η οπτική της με επηρέασε τόσο, που άλλαξε την πορεία του πίνακα και καθόρισε και το ίδιο του το θέμα.

— Με δυο λέξεις, τι αίσθημα θα ήθελες να αφήσει στον θεατή η έκθεσή σου;

Μια καλή ανησυχία.


Η έκθεση θα διαρκέσει έως τις 17 Οκτωβρίου 2020

alma - Contemporary Art Gallery, Υψηλάντου 24, Κολωνάκι

Εικαστικά
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Ο Νικόλας Γιατρομανωλάκης εξηγεί γιατί η καρέκλα του Ρασίντ Τζόνσον στο ΕΜΣΤ είναι σημαντική

Culture / Ο Νικόλας Γιατρομανωλάκης εξηγεί γιατί η καρέκλα του Ρασίντ Τζόνσον στο ΕΜΣΤ είναι σημαντική

Το έργο " Thrown for Chinua Achebe" που εκτίθεται για τους επόμενους μήνες στο Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, έχει προκαλέσει ένα ανιστόρητο τρολάρισμα στα social media. O Γ.Γ. του ΥΠΠΟ υπερασπίζεται την σημασία του.

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Takis: Αρχαϊκός καλλιτέχνης, προφήτης, μάντης, μάγος. Σίγουρα μοναδικός

Εικαστικά / Takis: Αρχαϊκός καλλιτέχνης, προφήτης, μάντης, μάγος. Σίγουρα μοναδικός

Με μια μεγάλη έκθεση σε δύο μέρη, στην Αθήνα και στην Άνδρο, το Ίδρυμα Βασίλη και Ελίζας Γουλανδρή γιορτάζει τα εκατό χρόνια του Takis, μίας από τις σημαντικότερες σημαντικότερες προσωπικότητες της ελληνικής αλλά και της παγκόσμιας εικαστικής σκηνής.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μια νέα τοιχογραφία με τη ζωή των σεξεργατριών σε έναν δρόμο του Μεταξουργείου

Εικαστικά / Μια νέα τοιχογραφία για την αόρατη ζωή των σεξεργατριών στην οδό Ιάσωνος

Η διεθνής εικαστικός Paulina Olowska δημιουργεί μια τοιχογραφία στον πεζόδρομο του Μεταξουργείου για τις γυναίκες και γειτόνισσές της με τις οποίες καλημερίζεται και πίνει καφέ.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο ζωοπλάστης γλύπτης Ευριπίδης Βαβούρης (1911-1987) 

Εικαστικά / Ευριπίδης Βαβούρης: Πέρα από το «Λαγωνικό» της Φωκίωνος Νέγρη

Ο δημιουργός του γνωστού αγάλματος της Κυψέλης υπήρξε ένας στοχαστικός γλύπτης της Αθήνας με αξιόλογη πορεία, που απέδιδε πειστικά και με μεγάλη ευαισθησία τα κατοικίδια ζώα. Μια επίσκεψη στο ατελιέ του, που έχει διατηρηθεί σε άψογη κατάσταση, αποτέλεσε το ερέθισμα για να τον ανακαλύψουμε και να τον επανεκτιμήσουμε. 
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Ένας Ιούνιος γεμάτος τέχνη: 28 εκθέσεις που αξίζει να δείτε

Εικαστικά / Ένας Ιούνιος γεμάτος τέχνη: 28 εκθέσεις που αξίζει να δείτε

Μια σειρά από εκθέσεις σημαντικών καλλιτεχνών χαρακτηρίζουν την έναρξη του καλοκαιριού. Από τα Plásmata 3 της Στεγης έως την αναδρομική έκθεση του Takis κι από τη Marlene Dumas έως την Charline von Heyl.
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Μαρλέν

Εικαστικά / Marlene Dumas: «Η τέχνη είναι πάντοτε μια πράξη εναντίον της βίας»

Η κορυφαία Νοτιοαφρικανή ζωγράφος παρουσιάζει την πρώτη ατομική της έκθεση στην Ελλάδα, στην οποία τα έργα της διαλέγονται με αρχαιότητες από τις μόνιμες συλλογές του Μουσείου Κυκλαδικής Τέχνης.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Πρόδρομος Τσιαβός: «Στην παρουσία μας στον δημόσιο χώρο ο στόχος μας δεν είναι απλά να κάνουμε μια έκθεση αλλά να ακούσουμε, να συζητήσουμε, να αφήσουμε κάτι πίσω μας»

Plāsmata 3 / Πρόδρομος Τσιαβός: «Στόχος μας δεν είναι απλά να κάνουμε μια έκθεση, αλλά να αφήσουμε κάτι πίσω μας»

Ο επικεφαλής Ψηφιακής Ανάπτυξης και Καινοτομίας του Ιδρύματος Ωνάση μιλά με υπόκρουση τα ασταμάτητα τιτιβίσματα των πουλιών που έρχονται από τα σκιερά δέντρα του Πεδίου του Άρεως.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η Ραλλού Μάνου, ο Γρηγόρης Σεμιτέκολο και η Ναυσικά Πάστρα σε μια συνάντηση με τη σύγχρονη τέχνη σε ένα εργοστάσιο στον Πειραιά

Εικαστικά / Η Ραλλού Μάνου, ο Γρηγόρης Σεμιτέκολο και η Ναυσικά Πάστρα «συνομιλούν» με τη σύγχρονη τέχνη

Οι τρεις Έλληνες πρωτοπόροι καλλιτέχνες που στιγμάτισαν την ελληνική δημιουργία, σε μια απρόσμενη διαγενεακή συνάντηση με τη Sagg Napoli και τον Mungo Thomson, σε ένα εργοστάσιο στον Πειραιά.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
PLASMATA 3 TOPIC

Plāsmata 3 / Plāsmata 3: «Ο πιο σύντομος δρόμος είναι πάντα ο λιγότερο ενδιαφέρων»

Η Αφροδίτη Παναγιωτάκου, καλλιτεχνική διευθύντρια του Ιδρύματος Ωνάση, επιμελείται μαζί με την ομάδα της Στέγης μια έντυπη «ξενάγηση» στην έκθεση «Plāsmata 3: We’ve met before, haven’t we?», που παρουσιάζεται στο Πεδίον του Άρεως.
THE LIFO TEAM
O Jean Tinguely σατίριζε την εξάρτησή μας από την τεχνολογία πολύ πριν το AI

Εικαστικά / O Jean Tinguely σατίριζε την εξάρτησή μας από την τεχνολογία πολύ πριν το AI

Τα παράξενα μηχανικά γλυπτά του πρωτοποριακού καλλιτέχνη –του οποίου φέτος γιορτάζονται τα 100 χρόνια από τη γέννησή του με εκθέσεις σε όλο τον κόσμο– αποτελούν ένα σαρδόνιο σχόλιο και για τη σύγχρονη κοινωνία.
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ