Ο Τζιμ Κάρεϊ έχει υποδυθεί διάφορους υπερβατικά παράξενους χαρακτήρες στην καριέρα του, φωτίζοντας πάντα την σκοτεινή πλευρά και χαρτογραφώντας ένα σύνθετο τοπίο πάθους, απόλαυσης, ρίσκου και δαιμονικής δυσανεξίας, την οποία πλέον κατευθύνει ενάντια στο καθεστώς Τραμπ με τις ιδιοφυείς ζωγραφιές του που ποστάρει τακτικά στο Twitter.
Ο Κάρεϊ ζωγραφίζει πολιτικά καρτούν σε καθημερινή βάση και, αντίθετα από την πλειοψηφία των παρεπιδημούντων στο Χόλιγουντ, δε μασάει τα λόγια του παρά τις προειδοποιήσεις που δέχεται ότι αυτή η ειλικρινής έκφραση απόψεων κάνει «κακό» στην καριέρα του.
Εκτός από τα καρτούν, ο Κάρεϊ ζωγραφίζει και πίνακες πιο αφηρημένης εικαστικής αντίληψης, οι «γελοιογραφίες» του όμως μοιάζουν πιο αυθεντικές σε βαθμό που θα μπορούσε να θεωρηθεί ένας από τους σημαντικούς πολιτικούς γελοιογράφους των καιρών μας: ένας συνδυασμός Robert Crumb, Jules Feiffer και Philip Guston, που χρησιμοποιεί ως καύσιμο μια πηγαία και ευφάνταστη αγανάκτηση.
Με το που πιάνω μολύβι και χαρτί, επιστρέφω στην ηλικία των 8 ετών, μόνο που τώρα καταπιάνομαι με ένα αντικείμενο πραγματικά σοβαρό, που όμως με διατηρεί πάντα σε επαφή με τη νεότητα. Αισθάνομαι σα να μου έδωσαν ένα χάρισμα.
Με αφορμή την μεγάλη ατομική του έκθεση η οποία εστιάζει σ' αυτά τα πολιτικά καρτούν και παρουσιάζεται στην Maccarone Gallery του Λος Άντζελες, ο Τζιμ Κάρεϊ μίλησε για τη δουλειά του στον επιφανή κριτικό τέχνης του περιοδικού New York, Jerry Staltz. Ιδού κάποια αποσπάσματα του λόγου του...
Κατά βάση, εξακολουθώ να κάνω αυτό που έκανα και όταν ήμουν μικρό παιδί. Από τα 5 ως τα 10 περνούσα όλο τον χρόνο μου στο δωμάτιό μου. Έβγαινα και για να παίξω που και που αλλά το δωμάτιό μου ήταν ο παράδεισός μου, το μέρος όπου σκεφτόμουν «θα ανακαλύψω το σύμπαν εδώ μέσα». Αν κάποιος από την οικογένεια μου έμπαινε και με διέκοπτε καθώς ζωγράφιζα, πάθαινα παροξυσμό και άρχιζα να σπάω πράγματα δεξιά κι αριστερά. Βρισκόμουν στη μεταφυσική μήτρα, που λένε. Με το που πιάνω μολύβι και χαρτί, επιστρέφω στην ηλικία των 8 ετών, μόνο που τώρα καταπιάνομαι με ένα αντικείμενο πραγματικά σοβαρό, που όμως με διατηρεί πάντα σε επαφή με τη νεότητα. Αισθάνομαι σα να μου έδωσαν ένα χάρισμα.
Δεν ζωγραφίζω για να ενθαρρύνω το κοινό όσο για να ενθαρρύνω τον εαυτό μου. Όταν φτάσω στο σημείο να νιώσω ότι ολοκλήρωσα κάτι ενδιαφέρον, ξέρω μέσα μου ότι θα υπάρξει ανταπόκριση. Δεν διαχωρίζω τη δημιουργική μου έκφραση ως ηθοποιού – κωμικού από αυτή κάποιου που σκιτσάρει ή ζωγραφίζει. Η τέχνη είναι ένα πολύ ευάλωτο, ανοιχτό, ευαίσθητο σημείο που σε αφήνει εκτεθειμένο στην κριτική, στην αποδοκιμασία, στις συμβουλές να κάτσεις στα αυγά σου, να μην αλλάζεις λωρίδα κυκλοφορίας. Ποτέ μου δεν πίστεψα στις προδιαγεγραμμένες λωρίδες κυκλοφορίας.
Όταν ξεκίνησα να κάνω αναρτήσεις στο Twitter, έβρισκα διαρκώς τον μπελά μου επειδή ήμουν ειλικρινής – τρομερό ατόπημα για ένα μέσο σαν το Twitter. Στην ουσία λειτουργούσα και εκφραζόμουν ως ακτιβιστής γιατί μου έβγαινε αυθόρμητα παρακολουθώντας όλα αυτά τα φρικαλέα πράγματα που συμβαίνουν. Ο μάνατζερ μου με πίεζε διαρκώς: «Ο κόσμος σ' αγαπάει. Με τα πολιτικά και τα ιδεολογικά ζητήματα που καταπιάνεσαι, θα χάσεις το μισό σου κοινό». Ας το χάσω, του είπα.
Αν το 30 ή το 40 ή όσο είναι τέλος πάντων το ποσοστό της χώρας που δεν είναι πρόθυμο να ανοίξει το μυαλό του και να δει αυτό που συμβαίνει μπροστά στα μάτια του, να συνειδητοποιήσει τοι σόι πολιτικός δαίμονας μας κυβερνά μαζί με τους υποτακτικούς του, τότε δε νομίζω ότι μπορεί να τους βοηθήσει κανείς. Το μόνο που μπορεί να κάνει κάποιος είναι να ακολουθεί το δρόμο του και να λέει την άποψή του και την αλήθεια του και αυτό ακριβώς προσπαθώ να κάνω κι εγώ.
Με στοιχεία από το New York
