Ντελικάτοι άντρες, πάνοπλες γυναίκες: Το ερωτικό θέατρο της Leonor Fini Facebook Twitter
Η Leonor Fini σε φωτογραφία του 1940

Ντελικάτοι άντρες, πάνοπλες γυναίκες: Το ερωτικό θέατρο της Leonor Fini

0

Ήταν προς το τέλος της ζωής της, όταν η ζωγράφος και σχεδιάστρια, Leonor Fini (1907-1996) είχε δηλώσει κατά τη διάρκεια συνέντευξής της ότι «σε οποιαδήποτε μορφή δημιουργικότητας κρύβεται το στοιχείο της εξέγερσης».

Οι επιμελητές της έκθεσης «Leonor Fini: Το θέατρο του πόθου, 1930-1990» που φιλοξενείται στο Μουσείο του Σεξ, ακολούθησαν μία πιο βαθιά προσέγγιση στην προσωπική επανάσταση της σχεδιάστριας, μέσα από ένα τολμηρό πλαίσιο με 35 πίνακες ζωγραφικής και 22 σχέδια της, ταινίες που αφορούσαν τη ζωή της Fini, αλλά και φωτογραφίες, αποκόμματα περιοδικών και άλλα προσωπικά αντικείμενά της.

Σ΄αυτή την έκθεση μπορεί κανείς να βρει ακόμη και μπουκάλια αρωμάτων σχεδιασμένα από τη Fini και ακόμη σ’ αυτά να εντοπίσει τον επαναστατικό, προβοκατόρικο χαρακτήρα της απέναντι στην Τέχνη και τον αισθησιασμό που μπορεί να προκύψει μέσα απ’ αυτήν.

Η Fini χλεύασε, έπαιξε, αντέστρεψε τους παραδοσιακά αντρικούς ρόλους κατά την έμπνευση και τις επιθυμίες της, είδε τους άντρες μέσα από έναν παραμορφωτικό φακό λες, που θύμιζε Ιερώνυμο Μπος και με τις λεπτομέρειες του φίλου της Τζόρτζιο Ντε Κίρικο επαναπροσδιόρισε τον αρσενικό ρόλο στην Τέχνη. 

Αυτό αποτυπώνεται ξεκάθαρα σε μία σπάνια φωτογραφία της που τραβήχτηκε όταν ήταν περίπου 25 χρονών και φορά πολυτελή τουαλέτα, θυμίζοντας Κόμισσα των ευρωπαϊκών σαλονιών ή ντίβα του Χόλιγουντ. Θα μπορούσε: όμως, η εκείνη ακόμη και σ’ αυτό το μικρό στιγμιότυπο φαίνεται έτοιμη να πατάξει κάθε πιθανό πολιτισμικό κώδικα, σηκώνοντας ψηλά το πόδι και ακουμπώντας τη ψηλοτάκουνη γόβα της με χάρη και θράσος μαζί σε έναν καναπέ. Δεν έχει πρόβλημα να αποκαλυφθούν οι ζαρτιέρες της και να μετατρέψει μία απλώς αισθησιακή πόζα σε ένα παιχνίδι κυριαρχίας με τον φακό.

Το στιγμιότυπο δεν είναι τυχαίο. Όλος αυτός ο ερωτισμός ισορροπείτε, σχεδόν προβοκάρεται από τη μάσκα της Μούσας Θάλειας (η προστάτιδα της κωμωδίας στην αρχαία Ελλάδα), ενώ πίσω από τη ζωγράφο, υπάρχει ο πίνακας μιας περιπλανώμενης γυναίκας με μακριά μαλλιά και αισθησιακό χιτώνα να χαϊδεύει το σώμα της σ’ αυτή την περιπλάνηση.

Ντελικάτοι άντρες, πάνοπλες γυναίκες: Το ερωτικό θέατρο της Leonor Fini Facebook Twitter
H Leonor Fini φωτογραφίζεται με πολυτελή τουαλέτα, θυμίζοντας Κόμισσα των ευρωπαϊκών σαλονιών ή ντίβα του Χόλιγουντ.
Ντελικάτοι άντρες, πάνοπλες γυναίκες: Το ερωτικό θέατρο της Leonor Fini Facebook Twitter
Η Leonor Fini,ο Max Ernst και ο Enico Colombotto Rosso στην Κορσική, 1965; © Estate of Leonor Fini, image courtesy Estate of Leonor Fini

Και μετά, ήταν και η καταγωγή της που της υπαγόρευε διαρκώς αυτή τη μανία μεταμφιέσεων και μετακίνησης. Γεννήθηκε στην Αργεντινή και έμαθε από νωρίς πως στη ζωή πρέπει να περνά κανείς καλά: η μητέρα της εγκατέλειψε έναν δεσποτικό σύζυγο για να εγκατασταθεί στην Τεργέστη, όμως η περιπέτεια δεν τελειώνει εδώ: ο πατέρας της ζωγράφου μετακομίζει στην Ευρώπη με σκοπό να την απαγάγει και η μητέρα της προκειμένου να τον εμποδίσει, μεταμφιέζει την μικρή σε αγόρι και τη μεγαλώνει έτσι για ένα μεγάλο μέρος της παιδικής ηλικίας της…

Αν και η Fini δεν σπούδασε ποτέ σε κάποια αναγνωρισμένη Σχολή Καλών Τεχνών, ωστόσο ανατράφηκε κυριολεκτικά μέσα στην ιστορία και τα δείγματα Τέχνης που είχε να προσφέρει η ιταλική Αναγέννηση και ο Διαφωτισμός στο άγρυπνο πνεύμα της. Γεννημένη μέσα στα πλούτη, αλλά ανυπόμονη να μεγαλώσει, να ταξιδέψει και να αποκτήσει εμπειρίες, παντρεύτηκε πολύ νέα έναν Ιταλό πρίγκιπα, τον οποίο στη συνέχεια χώρισε για ζήσει ένα διάστημα στο Μιλάνο ως μπαϊσέξουαλ.

Εκεί, αλλά και στο Παρίσι όπου επίσης έζησε για καιρό, συναναστράφηκε και αγαπήθηκε πολύ από εξέχοντα μέλη της ελίτ της διανόησης και της τέχνης μεταξύ των οποίων ο Ενρί Καρτιέ Μπρεσόν, ο Σαλβαντόρ Νταλί και ο Αντρέ Μπρετόν.

Ανακαλύπτοντας τον δικό της δρόμο ως καλλιτέχνις τη δεκαετία του 1930, διαφώνησε με τις διακηρύξεις της παρισινής avant – gardes ενώ ανοιχτά είχε απορρίψει και την την αντι-αστική πολιτική στάση των Σουρεαλιστών. Η πρώτη της έκθεση στο Παρίσι ήταν σε μια γκαλερί που ανήκε στην Christine Dior. Στις ΗΠΑ, έκανε εκθέσεις στη γκαλερί Julien Levy της Νέας Υόρκης, προσγειώνοντας, ενώ το 1936 μπήκε για τα καλά στον χάρτη της αμερικανικής Τέχνης εκθέτοντας στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης.

Ντελικάτοι άντρες, πάνοπλες γυναίκες: Το ερωτικό θέατρο της Leonor Fini Facebook Twitter
"Οι τυφλοί", (1968)

Ωστόσο, η μεγαλύτερη και πιο ανθεκτική καλλιτεχνική της εξέγερση ήταν απέναντι στην πατριαρχία και τον ρόλο του κυρίαρχου αρσενικού στην κοινωνία. Η Fini χλεύασε, έπαιξε, αντέστρεψε τους παραδοσιακά αντρικούς ρόλους κατά την έμπνευση και τις επιθυμίες της, είδε τους άντρες μέσα από έναν παραμορφωτικό φακό λες, που θύμιζε Ιερώνυμο Μπος και με τις λεπτομέρειες του φίλου της Τζόρτζιο Ντε Κίρικο επαναπροσδιόρισε τον αρσενικό ρόλο στην Τέχνη. Για την ακρίβεια, μετέτρεψε την αντρική σάρκα σε έδαφος επιθυμίας και πόθου, ακριβώς, όπως χρόνια πριν είχε κάνει η Τέχνη με το γυναικείο σώμα…

Ορθολογιστικά, αλλά το ίδιο επαναστατικά, όπως οι Claude Cahun και Dorothea Tanning, η Fini αφόπλιζε την αρσενική εξουσία και διέλυε τις νόρμες μεταξύ των δύο φύλων, χρησιμοποιώντας στους πίνακες της, λεπτούς άντρες, συχνά γυμνούς, σε χαλαρές στάσεις ανάπαυσης ή ύπνου και δίπλα τους έβαζε άγρυπνες γυναικείες κυρίαρχες μορφές, με περίτεχνα πλουμιστά φορέματα που κάποτε θύμιζαν πανοπλίες. Κατά τους επιμελητές της έκθεσης αυτή η αντίθεση ανάμεσα στα φύλα και τους ρόλους ήταν κάτι εξαιρετικά επαναστατικό για την εποχή της, μία ξεκάθαρη αμφισβήτηση της αρσενικής εξουσίας.

Σε κάποιους πίνακες, όπως στο "In the Tower" (1952), η θηλυκή φιγούρα είναι θυμίζει κάτι από σύγχρονη μαγεία, ενώ σε άλλες, όπως το "Πορτραίτο μιας γυναίκας που κάθεται πάνω σε έναν γυμνό άνδρα" (1942), ο θεατής χάνεται μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας σ’ αυτές τις ηδονιστικές απεικονίσεις της Fini.

Προφανώς η αγάπη της για τους άνδρες ήταν τόσο καθοριστική στην Τέχνη της, όσο και στην προσωπική της ζωή. Έχοντας υπάρξει ερωμένη πολλών αντρών καθ’ όλη τη διάρκεια του ’30 και του '40, το 1952 δημιούργησε ένα ménage à trois (δεσμός τριών ατόμων) με την πολωνή δημοσιογράφο Constanty "Koty" Jeleński και τον Ιταλό διπλωμάτη Stanislao Lèpri. Οι τρεις τους προχώρησαν σε μία ρύθμιση της κοινής τους ζωής που θα διαρκούσε για πάντα. Αυτοί οι σύζυγοι – μη σύζυγοι αποτέλεσαν συχνά θέματα της εργογραφίας της.

Ντελικάτοι άντρες, πάνοπλες γυναίκες: Το ερωτικό θέατρο της Leonor Fini Facebook Twitter
«Γυναίκα με πανοπλία» (1938)
Ντελικάτοι άντρες, πάνοπλες γυναίκες: Το ερωτικό θέατρο της Leonor Fini Facebook Twitter
«Στον Πύργο» (1952)

Φυσικά, οι Jeleński και Lèpri δεν ήταν οι μόνοι που την ενέπνεαν. Η Φίνι συνεργάστηκε με τον Γάλλο συγγραφέα Jean Genet, με τον οποίο μοιράστηκε την ίδια έλξη για τον Νίκο Παπατάκη, τον ηθοποιό και σκηνοθέτη που γνώρισε στο Μόντε Κάρλο.

Η εκτεταμένη συνεργασία του Παπατάκη με τη Fini εκπροσωπείται σε αυτή την έκθεση με το ξεχωριστό διπλό πορτραίτο του, "The Alcove/ Αυτοπροσωπογραφία με τον Νίκο Παπατάκη" (1941), στην οποία ένας θηλυκός σάτυρος (!) που μοιάζει πολύ με την καλλιτέχνιδα, με δάφνες στα μαλλιά, παρατηρεί τον γυμνό Παπατάκη που κοιμάται, πάνω σε λευκά σεντόνια. Η σάρκα αποδίδεται σε χρυσαφένιους τόνους και μαζί με τα πλούσια πορφύρα και πράσινα χρώματα που χρησιμοποιεί η καλλιτέχνις, επιτυγχάνει ένα ζωγραφικό θαύμα που κινείται μεταξύ μεγαλείου και παρακμής.

Στις αρχές της δεκαετίας του '60, η Fini σχεδόν αποστράφηκε την ίδια της τη θεματογραφία. Έπαψε να ζωγραφίζει πορτρέτα και γυμνά. Γύρισε σε κάτι θύμιζε αφηρημένη τέχνη και νεκρές φύσεις, αφήνοντας πίσω της έργα που αποτελούν αδιαμφισβήτητα αριστουργήματά της. Το «Δάσος» (1960) και η «Απογευματινή Χίμαιρα» (1961) με τεχνοτροπία που παραπέμπει σε συμβολιστές ζωγράφους όπως ο Gustave Moreau και ο Odilon Redon, με χρώματα που λιώνουν και συγχωνεύονται μεταξύ τους, υπονοώντας τις μορφές της εικόνας, είναι πραγματικά ορόσημα στη σταδιοδρομία της.

Ντελικάτοι άντρες, πάνοπλες γυναίκες: Το ερωτικό θέατρο της Leonor Fini Facebook Twitter
Aυτοπροσωπογραφία με το Νίκο Παπατάκη (1941)

Θα περίμενε κανείς ότι όταν βρέθηκε πλέον στην ηλικία των 60 ετών η Fini θα σταματούσε να ζωγραφίζει το οτιδήποτε έχοντας ζήσει τα πάντα πια, σε προσωπικό και καλλιτεχνικό επίπεδο. Ωστόσο, δεν συνέβη κάτι τέτοιο. Συνέχιζε να απεικονίζει με ελευθερία και προκλητικότητα τα νέα δεδομένα που βίωνε τότε η νεανική κουλτούρα της εποχής της. Ο ελεύθερος έρωτας, η διάθεση για περιπλάνηση και αναζητήσεις, θα απασχολούν το ανήσυχο πνεύμα της και αυτή η αναζήτηση θα αποτυπώνεται σε σημαντικούς πίνακες της μέχρι και τη δεκαετία του ’70.

Αναρωτιέται κανείς τι θα σκεφτόταν η ίδια για την έκθεση που προς τιμήν της λαμβάνει χώρα στο Μουσείο του Σεξ της Νέας Υόρκης: όλη αυτή η σεξουαλικά φορτισμένη, δια βίου επανάσταση, όλη αυτή η προσωποκεντρική τέχνη που κάνει διακήρυξη προτίμησης πάνω στα δύο φύλα, ανακηρύσσοντας σε ισχυρό το λεγόμενο «ασθενές», όλη αυτή η συνύπαρξη της τέχνης της με την ιστορία των ταινιών πορνό του 20ου αιώνα που υπάρχουν στον πάνω όροφο ή με την απεικόνιση της οργιαστικής ζωής της Νέας Υόρκης στα κλαμπ της δεκαετίας του '70 και του '80, άραγε θα την κολάκευε ή θα την άφηνε παγερά αδιάφορη;

Και μόνο ίσως το γεγονός ότι η αναδρομική της συμβαίνει σε έναν χώρο που φέρει τον τίτλο «Μουσείο του Σεξ» και αποτελεί ένα ίδρυμα, του οποίου το όνομα του υποδηλώνει ότι η Αμερική έχει θέσει σε καραντίνα τον ανθρώπινο πόθο, ίσως απαντά στο σχετικό ερώτημα…

Ντελικάτοι άντρες, πάνοπλες γυναίκες: Το ερωτικό θέατρο της Leonor Fini Facebook Twitter
Η Leonor Fini στη Νονζά στην Κορσική,1967. Φωτο: Eddy Brofferio, © Estate of Leonor Fini, image courtesy Weinstein Gallery, San Francisco

Με στοιχεία από hyperallergic.com

Εικαστικά
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Η μεγαλειώδης έκθεση του Ρέμπραντ στην Ολλανδία ξεκινά. Δείτε μερικά αριστουργήματα σε HD

Εκθέσεις / Η μεγαλειώδης έκθεση του Ρέμπραντ στην Ολλανδία ξεκινά. Δείτε μερικά αριστουργήματα σε HD

Με αφορμή την συμπλήρωση 350 χρόνων από το θάνατο του Ρέμπραντ το Rijksmuseum στο Άμστερνταμ χαρακτήρισε το 2019 ως «έτος του Ρέμπραντ» και διοργανώνει σειρά από εκθέσεις και εκδηλώσεις.
O Brion Gysin υπήρξε μία από τις πιο σημαντικές έκκεντρες καλλιτεχνικές μορφές του 20ου αιώνα

Πρόσωπα / O Brion Gysin υπήρξε μία από τις πιο σημαντικές έκκεντρες καλλιτεχνικές μορφές του 20ου αιώνα

Εμψυχωτής της cut-up τεχνικής στη λογοτεχνία και την ποίηση, δημιουργός της Ονειρομηχανής, οπτικός ποιητής, διακεκριμένος ζωγράφος και άλλα πολλά, ο Brion Gysin έχει τώρα, για πρώτη φορά, ένα βιβλίο του στη γλώσσα μας
ΦΩΝΤΑΣ ΤΡΟΥΣΑΣ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Η Αρτεμίσια και το πρωτο-φεμινιστικό κεντρί της

Εικαστικά / Η Αρτεμίσια Τζεντιλέσκι ήταν πολύ περισσότερο από μια εκδικήτρια ηρωίδα της ζωγραφικής

Μια νέα έκθεση στο Παρίσι επιχειρεί να αναδείξει το έργο της γενναίας καλλιτέχνιδας της μπαρόκ ζωγραφικής του 17ου αιώνα, με την πρώιμη φεμινιστική προσέγγιση, μέσα από μια φρέσκια οπτική, φωτίζοντας πτυχές πέρα από τη μυθολογία της προσωπικής της τραγωδίας και παρουσιάζοντας έργα της για πρώτη φορά.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ
Γύζης, Παρθένης, Τσαρούχης σε μια εξαιρετική έκθεση στα Χανιά

Εικαστικά / Γύζης, Παρθένης, Τσαρούχης σε μια εξαιρετική έκθεση στα Χανιά

Η έκθεση «Διαδρομές στην τέχνη. Έργα από τη Συλλογή της Τράπεζας της Ελλάδος» στη Δημοτική Πινακοθήκη Χανίων ξεδιπλώνει 150 χρόνια εικαστικής δημιουργίας μέσα από 99 έργα εμβληματικών και σύγχρονων δημιουργών.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Ο ντετέκτιβ της Σεβίλλης και οι πλαστοί πίνακες του Ελ Γκρέκο

Ρεπορτάζ / Ο ντετέκτιβ της Σεβίλλης και οι πλαστοί πίνακες του Ελ Γκρέκο

Στο βιβλίο του «Ο πλαστογράφος του Φράνκο», ένας ντετέκτιβ από τη Σεβίλλη ισχυρίζεται πως μεγάλα μουσεία, μεταξύ των οποίων και η ελληνική Εθνική Πινακοθήκη, έχουν αγοράσει πιστά αντίγραφα έργων του Ελ Γκρέκο.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Μέσα στο εργαστήριο του Χριστόφορου Κατσαδιώτη 

Εικαστικά / Ο Χριστόφορος Κατσαδιώτης αναδεικνύει το άχρηστο σε τέχνη

Το εργαστήριο του χαράκτη, όπου ξεδιπλώνεται ένα σύμπαν βγαλμένο από κάποιο σκοτεινό παραμύθι, μεταφέρεται προσωρινά σε μια σχεδόν κρυμμένη αίθουσα του μουσείου Μπενάκη, στην οδό Πειραιώς.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Άνοιξε το πολυαναμενόμενο πρώτο μουσείο μετανάστευσης

Εικαστικά / Fenix: Το πρώτο μουσείο μετανάστευσης άνοιξε στο Ρότερνταμ

Τι κοινό έχουν ένα πλοίο που κατασχέθηκε από τη Λαμπεντούζα, ένα κομμάτι του Τείχους του Βερολίνου και δύο γιγάντιες φωτεινές μπλε παντόφλες; Όλα βρίσκουν τη θέση τους στο νέο μουσείο της Ολλανδίας που επικεντρώνεται εξ ολοκλήρου στη μετανάστευση.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
O Χρήστος Οικονόμου και ο Ζώης Γέρος ξέρουν περισσότερα απ’ όσα περίμενα για την Τζένη Χειλουδάκη

Εικαστικά / O Χρήστος Οικονόμου και ο Ζώης Γέρος ξέρουν περισσότερα απ’ όσα περίμενα για την Τζένη Χειλουδάκη

O Χρήστος Οικονόμου και ο Ζώης Γέρος είναι δυο νεαροί ζωγράφοι και δυο πολύ καλοί φίλοι. Τους έφερε κοντά η αγάπη για τη μυθολογία, την τέχνη και μια ανεξήγητη εμμονή με την Τζένη Χειλουδάκη. Τα έργα τους πραγματεύονται το τραύμα με τρόπο ωμό και βαθύ. Παρά τα όσα θα πίστευαν πολλοί, διαψεύδουν τις φήμες που τους θέλουν ζευγάρι…
ΙΩΝΑΣ ΚΑΛΛΙΜΑΝΗΣ
Μυστήρια του σύμπαντος και σύγχρονα έργα τέχνης σε μια έκθεση στο Αστεροσκοπείο Αθηνών

Εικαστικά / Μυστήρια του σύμπαντος και σύγχρονα έργα τέχνης σε μια έκθεση στο Αστεροσκοπείο Αθηνών

Η έκθεση με τίτλο «Κοσμική Σκόνη/Άγνωστες Γαίες» αντλεί έμπνευση από την προσωπικότητα και το έργο του Γερμανού αστρονόμου Ιούλιου Σμιτ, διευθυντή του Εθνικού Αστεροσκοπείου Αθηνών κατά τον 19ο αι., και μας προσκαλεί να περιηγηθούμε ανάμεσα σε μακρινούς πλανήτες και σε γήινα, απτά υλικά.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Καραβάτζιο: Κανείς δεν είχε ζωγραφίσει έτσι πριν από αυτόν

Guest Editors / Καραβάτζιο: Κανείς δεν είχε ζωγραφίσει έτσι πριν από αυτόν

Η έκθεση «Caravaggio 2025» αποτελεί μια σπάνια ευκαιρία για τους λάτρεις της τέχνης να έρθουν σε επαφή με τον ρεαλισμό και τη συναισθηματική δύναμη του ανυπέρβλητου καλλιτέχνη του μπαρόκ, ο οποίος επαναπροσδιόρισε την εικαστική αφήγηση και έθεσε τα θεμέλια της σύγχρονης ζωγραφικής.
ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΑΝΤΩΝΙΟΥ
Ο Άγγελος Παπαδημητρίου ανάγει το κοινό γούστο σε καλλιτεχνική χειρονομία μεγάλης δυναμικής 

Εικαστικά / Το νέο έργο του Άγγελου Παπαδημητρίου είναι ένα εικονοστάσι για τα όνειρά μας

Ο αγαπημένος καλλιτέχνης επιστρέφει με ένα νέο έργο-εγκατάσταση στην Πινακοθήκη του Μουσείου Βορρέ, έναν χαιρετισμό στην Ελλάδα της Κάλλας και του Καβάφη, του Αττίκ και της Στέλλας Γκρέκα· μιας εποχής μεγάλης ευαισθησίας που έχει πια χαθεί.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Γιατί να κοιτάμε τα ζώα; Δικαιοσύνη για τη μη ανθρώπινη ζωή

Εικαστικά / Η πρώτη μεγάλη έκθεση για τα δικαιώματα των ζώων στο ΕΜΣΤ

Πρόκειται για τη μεγαλύτερη έκθεση που έχει διοργανώσει το ΕΜΣΤ και για την πρώτη μεγάλη έκθεση με θέμα την ευημερία των ζώων διεθνώς, στην οποία συμμετέχουν περισσότεροι από 60 καλλιτέχνες από 25 χώρες (από Ευρώπη, Ασία, Αφρική και Αμερική) – πάνω από 200 έργα καταλαμβάνουν όλους τους ορόφους του μουσείου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Romaine Brooks: Συμφωνία σε γκρι από μια ξεχασμένη κυρία της ζωγραφικής

Εικαστικά / Romaine Brooks: Η ζωγράφος με το ανδρόγυνο στυλ που έσπασε όλα τα ταμπού της εποχής της

Μια πρωτοπόρος καλλιτέχνιδα που έζησε μια συναρπαστική και αντισυμβατική ζωή, μέσα στη δίνη των «Roaring Twenties», δημιουργώντας τέχνη πέρα από τα κυρίαρχα ρεύματα του καιρού της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Allspice» στο Μουσείο Ακρόπολης: Mια έκθεση για τις αρπαγές, τις λεηλασίες, τις διώξεις των πολιτισμών

Εικαστικά / «Allspice» στο Μουσείο Ακρόπολης: Mια έκθεση για τις αρπαγές, τις λεηλασίες, τις διώξεις των πολιτισμών

Ο Michael Rakowitz, χρησιμοποιώντας αντισυμβατικές προσεγγίσεις, ανοίγει έναν διάλογο με έργα συγκινητικά, φανερά πολιτικά, υπενθυμίζοντάς μας την επανάληψη οδυνηρών γεγονότων της Ιστορίας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κατερίνα Βαγενά: «Δεν καταλαβαίνω γιατί φερόμαστε λες και το να μεγαλώνεις είναι αρρώστια»

Οι Αθηναίοι / «Δεν έκανα την Κιμωλία για τα λεφτά αλλά για να δείξω αυτό που είμαι»

Eίναι η ιδιοκτήτρια της Κιμωλίας, του art café που έγινε σημείο αναφοράς στην Πλάκα. Δηλώνει αυτοδίδακτη στα πάντα και πιστεύει στη δύναμη των ανθρώπων να ξαναγεννιούνται. Η Κατερίνα Βαγενά είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΛΑΣΚΑΡΙΝΑ ΛΙΑΚΑΚΟΥ
CHECK ANTISOCIAL

Εικαστικά / Antisocial: Η Φρόσω Πίνη έφερε την τέχνη σε ένα θρυλικό αθηναϊκό αφτεράδικο

Στη στοά της Λεωκορίου, στου Ψυρρή, η Φρόσω με αφοσίωση δίνει ζωή σε έναν χώρο τέχνης που κάνει τους Αθηναίους να φτάνουν στην Cantina Social πιο νωρίς απ’ ό,τι είχαν συνηθίσει — και έτσι, τουλάχιστον, έχουν μαζί τους τα γυαλιά ηλίου· just in case.
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ
Ximena Maldonado Sánchez: «cardón, carmín y ola»

Εικαστικά / «Τα έργα μου δεν είναι φωτογραφίες, ούτε καρτ ποστάλ»

Η 26χρονη Μεξικανή ζωγράφος Ximena Maldonado Sánchez παρουσιάζει σε μία νέα έκθεση στην γκαλερί Bernier/Eliades στην Αθήνα μια τοπιογραφία με κάκτους, υπόγεια νερά και το κόκκινο του πάθους, που θυμίζει έντονα την πατρίδα της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Ένας Μάιος γεμάτος τέχνη: Όλες οι εκθέσεις που δεν πρέπει να χάσεις

Εικαστικά / Ένας Μάιος γεμάτος τέχνη: 24 εκθέσεις που αξίζει να δείτε

Οικολογία, αποικιοκρατία, εξουσία, η σχέση μας με τα ζώα, μετανάστευση, ρατσισμός: Η εικαστική κίνηση της Αθήνας σήμερα αναδεικνύει τα φλέγοντα και επίκαιρα θέματα που απασχολούν τους σύγχρονους εικαστικούς.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Μπάμπης Ρετζεπόπουλος: Ένας ανένταχτος, εκλεκτικός και ασυμβίβαστος καλλιτέχνης

Εικαστικά / Η αθώα, ανόθευτη, παιδική ματιά στο έργο του Μπάμπη Ρετζεπόπουλου

Η Πινακοθήκη του Δήμου Αθηναίων τιμά με μία αναδρομική έκθεση τον, γνωστό και ως Babis R., ζωγράφο και χαράκτη, έναν ανένταχτο καλλιτέχνη που, πέρα από το πολύτιμο εικαστικό του έργο, μάς άφησε παρακαταθήκη την ακεραιότητά του και την απροκατάληπτη στάση του απέναντι στην τέχνη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ