Η LiFO επιλέγει το Τοp5 της αθηναϊκής documenta. Από τον Γιάννη Κωνσταντινίδη

Η LiFO επιλέγει το Τοp5 της αθηναϊκής documenta. Από τον Γιάννη Κωνσταντινίδη Facebook Twitter
1
Η LiFO επιλέγει το Τοp5 της αθηναϊκής documenta. Από τον Γιάννη Κωνσταντινίδη Facebook Twitter
Στο ΕΜΣΤ το «Πεδίο Χαλασμάτων» του Lois Weinberger (γ. 1947, Αυστρία) είναι το έργο που δεν αφήνει κανέναν ατάραχο. ©Mathias Voelzke

Κλείνεις τα μάτια και παρελαύνουν «εργάρες». Αρχικά είκοσι. Μετά τις πιέζεις, μέχρι να αποχωρήσουν οι μισές. Φτάνεις λοιπόν σε μια δεκάδα. Το πέρασμα όμως στην τελική πεντάδα γίνεται με πληγωμένη ψυχολογία Κλυταιμνήστρας που πρέπει να στείλει πέντε Ιφιγένειες στην Αυλίδα. Και αυτές θα ήταν: οι βιτρίνες της Μπιάφρας του Olu Oguibe, η ταινία του Douglas Gordon,τα κολάζ της Elisabeth Wild, το γλυπτό της Nairy Baghramian και το «ηχητικό γκράφιτι» από ήχους βατράχων που κοάζουν του Benjamin Patterson.


Στο τέλος, όμως, διαπιστώνεις ότι τα πέντε έργα που σου μένουν έχουν εκείνη την επιπλέον ικανότητα να «διογκώνουν το παρόν, για να κυριαρχήσουν στη μνήμη», όπως θα έλεγε ο ποιητής William Butler Yeats (σε εξωφρενικά ελεύθερη απόδοση στα ελληνικά). Έχουν τη δύναμη της στιγμής που εκπλήσσει, επειδή κάτι μπροστά σου υπερβαίνει τις προσδοκίες σου από αυτό.


Χωρίς άλλα λόγια, λοιπόν, αυτά τα πέντε έργα είναι τα εξής:

➽ Όλα μαζί ως ένα ανσάμπλ, αλλά και καθένα μόνο του, τα έργα της Lala Rukh (γ. 1948, Πακιστάν). Στην κλίμακα της φωτογραφίας μοιάζουν ανύπαρκτα, τόσο μικρά και τόσο φίνα σε σύγκριση με την αδρότητα των τούβλινων τοίχων στο Ωδείο. Και όμως, από κοντά είναι τόσο ανελέητα ρυθμικά, τόσο βελούδινα και ζωντανά, τόσο χαρούμενα και σοβαρά, που είναι αδύνατο να μη σε αιχμαλωτίσουν. Κάτι αναδύεται μαγικά, σαν το χαρτί να είχε ψυχή κι αυτή να αφηνόταν να αναπαυτεί στην επιφάνειά του, καταλαμβάνοντας έναν χώρο ιδεατό, που πάλλεται μεταξύ μικρόκοσμου και γιγαντόκοσμου. Επιπλέον, τα έργα της Lala Rukh είναι ένα αντικλείδι που ξεκλειδώνει τη σχέση σχεδίων - μουσικής. Φανερώνουν το παιχνίδι που σε μεταφέρει μαγικά από τη ζωγραφισμένη γραμμή σε μια ηχητική εικόνα. Αλλά και με αντίθετη φορά, ελευθερώνουν το μυστικό πέρασμα από τον μουσικό ρυθμό σε μια γραφή θελκτική, η οποία υπερβαίνει τον ρόλο της ως καλλιγραφίας και ηχεί με λαμπρότητα, σαν παρτιτούρα.

Η LiFO επιλέγει το Τοp5 της αθηναϊκής documenta. Από τον Γιάννη Κωνσταντινίδη Facebook Twitter
Η εγκατάσταση της Lala Rukh (γ. 1948, Πακιστάν) στο Ωδείο Αθηνών. ©Mathias Voelzke


➽ Η μαρμάρινη σκηνή της Rebecca Belmore (γ. 1960, Καναδάς) στον λόφο του Φιλοπάππου με θέα την Ακρόπολη. Το πιο «έργο για όλη την οικογένεια» ολόκληρης της documenta 14 έχει να κάνει με την καθήλωση του οδυνηρού στο διηνεκές. Και όμως, καταφέρνει να είναι το πιο «έργο για όλη την οικογένεια». Αυτό συνιστά άθλο, καθότι οι οικογένειες προτιμούν happy end. Πέραν τούτου, είναι ένα από τα ελάχιστα έργα (όχι μόνο αυτής της έκθεσης αλλά και ευρύτερα) που δεν χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για το προσφυγικό, παρά εστιάζουν σε δύο φρικώδεις μονιμότητές του: α) εκείνη του αφόρητου προσωρινού και β) εκείνη της διαπολιτισμικής τάφρου, όπου λιμνάζει η αμηχανία.

Η LiFO επιλέγει το Τοp5 της αθηναϊκής documenta. Από τον Γιάννη Κωνσταντινίδη Facebook Twitter
Η μαρμάρινη σκηνή της Rebecca Belmore (γ. 1960, Καναδάς) στον λόφο του Φιλοπάππου. ©Fanis Vlastaras


➽ Στο Μουσείο Μπενάκη το κατακόκκινο βιβλίο του Κωνσταντίνου Χατζηνικολάου (γ. 1974, Αθήνα), στο οποίο το γύρισμα της κάθε σελίδας γίνεται σημείο στίξης που κόβει την ανάσα. Επίσης, αναποδογυρίζει μια αόρατη κλεψύδρα λύπης, για να ξεκινήσει και πάλι η αντίστροφη χρονομέτρησή της ως το χείλος του γκρεμού. Κοντά στο βιβλίο προβάλλεται ένα κινηματογραφικό υλικό από μπανάλ πλάνα συνοικιακών πεζοδρομίων στην περιοχή του Γκύζη, κάπως υπερφωτισμένα, σαν από τη λήθη που ξυρίζει την κρούστα των υπαρκτών μορφών για να φανεί καλύτερα το τραύμα.

Η LiFO επιλέγει το Τοp5 της αθηναϊκής documenta. Από τον Γιάννη Κωνσταντινίδη Facebook Twitter
Στο Μουσείο Μπενάκη το κατακόκκινο βιβλίο του Κωνσταντίνου Χατζηνικολάου (γ. 1974, Αθήνα). ©Stathis Mamalakis


➽ Στο ΕΜΣΤ τα γλυπτά του Dan Peterman (γ. 1960, Μινεάπολις, Μινεσότα), των οποίων οι ξαφνικές και αστάθμητες μεταλλικές λάμψεις αναπηδούν υγρές σαν βλέμματα θυμού και θερμές σαν φλόγες διαφωνίας με το πεπρωμένο, το οποίο, όμως, στο τέλος θα υπερισχύσει.

Η LiFO επιλέγει το Τοp5 της αθηναϊκής documenta. Από τον Γιάννη Κωνσταντινίδη Facebook Twitter
Dan Peterman (γ. 1960, Μινεάπολις, Μινεσότα) ©Stathis Mamalakis


➽ Στο ΕΜΣΤ το «Πεδίο Χαλασμάτων» του Lois Weinberger (γ. 1947, Αυστρία) είναι το έργο που δεν αφήνει κανέναν ατάραχο. Το δραστικότερο διαλυτικό φλέγματος σε όλη την documenta 14. Πρόκειται για ένα ρεσιτάλ μεθοδικής ανοικείωσης με το παρελθόν. Και αυτή μάλλον προτείνεται ως η σωστή διαδικασία για να επιτευχθεί ένας οριστικός ενταφιασμός του. Ωστόσο, πριν από αυτόν, παράλληλος στόχος είναι ο καλός αερισμός των αδύτων του εγκλήματος, με την ελπίδα ότι κάτι ίσως ανθίσει μετά από αυτό.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO

Εικαστικά
1

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Τζον Σίνγκερ Σάρτζεντ: Ο ζωγράφος των στυλάτων της εποχής του επιστρέφει

Εικαστικά / Τζον Σίνγκερ Σάρτζεντ: Ο ζωγράφος των στυλάτων της εποχής του επιστρέφει

H έκθεση στο Μουσείο Ορσέ συγκεντρώνει 90 έργα του Αμερικανού στυλίστα ζωγράφου, εστιάζοντας στην πιο καθοριστική περίοδο του έργου του. Aνάμεσά τους και η περίφημη «Madame X», το πιο διάσημο έργο του.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Φρα Αντζέλικο: «Ένας μεγάλος ζωγράφος, ένας άγιος άνθρωπος»

Εικαστικά / Φρα Αντζέλικο: «Ένας μεγάλος ζωγράφος, ένας άγιος άνθρωπος»

Η έκθεση «Beato Angelico», συγκεντρώνει στο Palazzo Strozzi και στο Mουσείο του Αγίου Μάρκου στη Φλωρεντία περισσότερα από 140 έργα με δάνεια από 70 συλλογές ιδιωτών και μουσείων και φιλοδοξεί να εδραιώσει τη φήμη του Φρα Αντζέλικο ως κορυφαίου δασκάλου της Αναγέννησης.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Γιατί η Νυχτερινή Περίπολος του Ρέμπραντ αποτελεί μέχρι σήμερα ένα μυστήριο της Τέχνης

Εικαστικά / Γιατί η Νυχτερινή Περίπολος του Ρέμπραντ αποτελεί μέχρι σήμερα ένα μυστήριο της Τέχνης

Πεθαίνει σαν σήμερα το 1669 ο φλαμανδός ζωγράφος Ρέμπραντ φαν Ράιν. Αυτός ο πίνακας υπήρξε η πραγματική αιτία της οικονομικής καταστροφής του καλλιτέχνη ή πρόκειται περί θεωρίας συνωμοσίας;
THE LIFO TEAM
«Πρωτόλεια»: Οι πρώτες πινελιές αλλάζουν μέσα στα χρόνια αλλά πάντα κάτι μένει

Εικαστικά / «Πρωτόλεια»: Οι πρώτες πινελιές αλλάζουν μέσα στα χρόνια αλλά πάντα κάτι μένει

Η νέα έκθεση του Μουσείου Μπενάκη, χαρτογραφεί την πορεία έντεκα Ελλήνων και Ελληνίδων εικαστικών και θέτει ένα πολύ ενδιαφέρον ερώτημα: «Σε μια πορεία πλούσια, γεμάτη ανατροπές αλλά και επαναλήψεις, ποιες ήταν οι πρωτόλειες αναζητήσεις τους, στις οποίες επέτρεψαν ακολούθως να εισχωρήσουν στις ώριμες αποφάσεις τους»
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Aμερικανικός σουρεαλισμός; Κι όμως υπάρχει. Απλώς δεν το γνώριζε κανείς

Εικαστικά / Aμερικανικός σουρεαλισμός; Κι όμως υπάρχει. Απλώς δεν το γνώριζε κανείς

Μια έκθεση στο Μουσείο Γουίτνεϊ ενώνει διαφορετικές φωνές και αποκαλύπτει την άγνωστη ως τώρα τάση Αμερικανών καλλιτεχνών που στράφηκαν στον σουρεαλισμό για να εκφράσουν την ταραχώδη δεκαετία του '60.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
"Η κούνια" του Φραγκονάρ: Στο φως τα ζουμερά μυστικά και η ίντριγκα του πιο αυθάδικου έργου του ροκοκό

Εικαστικά / «Η Κούνια» του Φραγκονάρ: Τα μυστικά και η ίντριγκα του πιο αυθάδικου έργου του ροκοκό

Η περίφημη «Κούνια» με τη σκηνοθεσία της συνεύρεσης των σωμάτων και των ψυχών με τρόπο ακόλαστο, πονηρό ή ανοιχτό σε μια νέα ηθική, έργο – σταρ της περίφημης συλλογής Wallace στο Λονδίνο, αποκαταστάθηκε φέρνοντας στο φως άτακτες λεπτομέρειες που ενισχύουν την αυθάδεια του έργου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ειρήνη Παναγοπούλου

Εικαστικά / Ειρήνη Παναγοπούλου: Η μεγάλη Ελληνίδα συλλέκτρια Τέχνης μιλά στη LIFO

Η γνωστή συλλέκτρια μιλά στη LiFO για το ταξίδι της στην τέχνη μέσα από τη συγκρότηση της μεγάλης και σπάνιας συλλογής της, μέρος της οποίας θα δούμε με αφορμή την έκθεση «Fernweh ή νοσταλγία για άγνωστους τόπους».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μυρτώ Ξανθοπούλου: «Έχω ψίχουλα, έχω τα περισσεύματα; Με αυτά θα δουλέψω»

Εικαστικά / Μυρτώ Ξανθοπούλου: «Έχω ψίχουλα, έχω τα περισσεύματα; Με αυτά θα δουλέψω»

Η γεννημένη στο Ελσίνκι καλλιτέχνιδα που κέρδισε το βραβείο Young Artist της φετινής Art Athina μιλάει για το έργο της που βασίζεται στην αίσθηση του κατεπείγοντος, στη χειρωνακτική εργασία και στη σχέση της με τη γλώσσα. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένα «χρονικό της αναισθησίας» με έργα υψηλής δόνησης 

Εικαστικά / Κωνσταντίνος Λαδιανός: «Πού πήγε όλη αυτή η επιδεξιότητα των χεριών που είχαν οι παλιότεροι»

Η παράδοση, η αγιολογική γραμματεία και η λαϊκή μυθολογία συνυπάρχουν στον κόσμο του ταλαντούχου καλλιτέχνη, εμπλέκοντας το προσωπικό βίωμα με καθηλωτικές αλληγορίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένας μνημειώδης φτερωτός ταύρος στο Μουσείο Ακρόπολης

Εικαστικά / Ένας μνημειώδης φτερωτός ταύρος στο Μουσείο Ακρόπολης

Με το έργο του στον εξωτερικό χώρο του μουσείου ο Michael Rakowitz συνομιλεί με τα έργα της κλασικής αρχαιότητας και υπενθυμίζει τα μάταια ταξίδια ανθρώπων και πολιτιστικών αγαθών που «ξεσπιτώνονται».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η Συλλογή Λέοναρντ Λόντερ θα δώσει το φιλί της ζωής στην αγορά της τέχνης;

Εικαστικά / Η Συλλογή Λέοναρντ Λόντερ θα δώσει το φιλί της ζωής στην αγορά της τέχνης;

Με πυρήνα της συλλογής του Λόντερ ένα από τα διασημότερα έργα του Κλιμτ, που εκτιμάται ότι η πώλησή του θα ξεπεράσει τα 150 εκατομμύρια δολάρια, η βραδιά της δημοπρασίας στον οίκο Sotheby’s φιλοδοξεί να προσελκύσει ξανά τους μεγάλους συλλέκτες. 
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τζένη Μαρκέτου

Οι Αθηναίοι / Τζένη Μαρκέτου: «Οι καλλιτέχνες δεν έχουμε ανακαλύψει τον τροχό»

Στην Αμερική έμαθε πως η τέχνη είναι κοινωνική υπόθεση, πως ο κόσμος δεν εξαντλείται στις γκαλερί. Η πρώτη της παρέμβαση σε δημόσιο χώρο, που προκάλεσε αντιδράσεις, της δίδαξε ότι ένα έργο οφείλει να μοιάζει σαν να υπήρχε πάντα εκεί. Με τη νέα της εγκατάσταση στο Μέγαρο Μουσικής μάς υπενθυμίζει ότι δεν είμαστε οι πρωταγωνιστές της φύσης.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Σεπτέμβρης της Art Athina 2025

Εικαστικά / Art Athina 2025: Το τώρα και το μετά της σύγχρονης τέχνης

Ζωγραφική, γλυπτική, φωτογραφία, ψηφιακή τέχνη: Το ανάγλυφο του παγκόσμιου εικαστικού χάρτη έτσι όπως διαμορφώνεται μέσα από την ελληνική και ξένη παραγωγή, και αναδεικνύεται στην ετήσια φουάρ που πραγματοποιείται ξανά στο Ζάππειο.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Ο Ανδρέας Αγγελιδάκης μετατρέπει το σπήλαιο του Πλάτωνα σε escape room

Εικαστικά / Ο Ανδρέας Αγγελιδάκης μετατρέπει το σπήλαιο του Πλάτωνα σε escape room

Με τo «Δωμάτιο Απόδρασης», μια εγκατάσταση ερευνητική και παιγνιώδη, βασισμένη στην ιδέα της φιλοσοφίας και την παραίσθηση του ψηφιακού κόσμου, θα μας εκπροσωπήσει στην 61η Μπιενάλε Βενετίας ο καταξιωμένος εικαστικός και αρχιτέκτονας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ

σχόλια

1 σχόλια
Μαλιστα, το "γύρισμα της κάθε σελίδας γίνεται σημείο στίξης που κόβει την ανάσα"!Μια τεχνη που παει να γινει απλη και μια γωσσα που υπερβαινωντας τον εαυτο της κοβει καθε ανασα.