To δυναμικό πέρασμα του Ανδρέα Ράγκναρ Κασάπη στη documenta 14 Facebook Twitter
Πορτρέτο: Freddie F.

To δυναμικό πέρασμα του Ανδρέα Ράγκναρ Κασάπη στη documenta 14

0

Τα πρώτα έργα του ο Ανδρέας Ράγκναρ Κασάπης τα έκανε στον δρόμο. Ήταν ακόμα φοιτητής στη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας όταν ξεκίνησε να ζωγραφίζει θλιμμένα παιδιά με μεγάλη λεπτομέρεια πάνω σε χαρτί, να τα κόβει και να τα κολλάει σε κτίρια και κουτιά της ΔΕΗ. Οι τοιχογραφίες και οι αφίσες του με το λεπτό σχέδιο ήταν από τις πιο χαρακτηριστικές για τη street art της Αθήνας των '00s. Από τότε έχει περάσει μια δεκαετία, ο Ανδρέας σταμάτησε τη street art και εξελίχθηκε πολύ ως καλλιτέχνης. Τα τελευταία χρόνια ασχολείται με την παραστατική ζωγραφική, εστιάζοντας στη λειτουργία της μνήμης και στην έννοια της «χροιάς». Έχει κάνει πέντε ατομικές εκθέσεις και έχει συμμετάσχει σε τέσσερις ομαδικές, έχει συνεργαστεί ως σκηνογράφος με τη χορογράφο Πατρίσια Απέργη (Era Povera, Πλάνητες) και με τον σκηνοθέτη Γιάννη Σκουρλέτη (Αχ!), και αυτή την περίοδο συμμετέχει στην documenta 14 στο υπόγειο του Ωδείου Αθηνών, με πέντε πίνακες, μία επιχρωματισμένη φωτογραφία και ένα κείμενο κάτω από τον τίτλο «Τα πράγματα που λυγίζουν».


Οι πίνακες με τα τηλέφωνα και τις λεπτομέρειες τηλεφώνων σε γκρι τόνους μπορεί να μη σε εντυπωσιάζουν με την πρώτη ματιά. Είναι πολύ διακριτικοί, όπως και ο άνθρωπος που τους ζωγράφισε με απαλά, μουντά χρώματα, αθόρυβοι, στέκουν σχεδόν ψυχροί και απόμακροι και άνετα τους προσπερνάς, αν δεν είσαι σε διάθεση να παρατηρήσεις. Ωστόσο, αν σταθείς μπροστά τους και τους δεις προσεκτικά, θυμίζουν λεπτομέρειες από πίνακα του Edward Hopper και τα έργα των Luc Tuymans και Αlex Κatz. Είναι ένα οικείο θέμα, το τηλέφωνο, ένα αντικείμενο που θα μπορούσε να είναι παντού, σε κάθε χώρα, σε κάθε μέρος, μνημείο της σύγχρονης εποχής. Φεύγοντας, είναι από τις εικόνες που παίρνεις μαζί σου.


«Κινούμαι πάλι στον άξονα της μνήμης», λέει ο Ανδρέας, «και πιο συγκεκριμένα της οπτικής μνήμης, των μνημονικών ιχνών: ενός ίχνους της μνήμης το οποίο ονομάζω "χροιά της μνήμης", που είναι ένας απόηχός της. Είναι μια έννοια που με ενδιαφέρει και με απασχολεί από το 2010. Έχει να κάνει με τις τεχνικές εικόνες, με τη φωτογραφία, αλλά σχετίζεται και με "μεταφράσεις", από το πραγματικό γεγονός στο πώς το θυμόμαστε, από τη φωτογραφία στη ζωγραφική και στο τι χάνεται ενδιάμεσα».

Θεωρώ ότι δεν θυμόμαστε. Στο «Sans Soleil» του Κρις Μάρκερ τίθεται κάποια στιγμή το ερώτημα «πώς μπορεί κανείς να θυμηθεί τη δίψα;», που με απασχολούσε πολύ, όπως και το πώς θυμόντουσαν οι άνθρωποι πριν από τη φωτογραφία.


«Είναι απαραίτητο να εξηγείς ένα έργο;». «Όχι, δεν νομίζω ότι χρειάζεται. Ο καθένας που κάθεται μπροστά σε ένα έργο θεωρώ ότι θα πρέπει να περάσει χρόνο παρατηρώντας το. Για μένα είναι μια απαραίτητη προϋπόθεση, ώστε ο θεατής να ευαισθητοποιηθεί λιγάκι απέναντί του, όχι για να γίνει αναγκαστικά μαλακός αλλά για να ανοίξει τις αντένες του. Και καθώς κάθεται μπροστά του, ενδεχομένως να αρχίσει να θυμάται κάτι, να φέρνει στο μυαλό του εικόνες. Αυτό είναι μια διαδικασία μέσα στον χρόνο και επιλογή του καθενός, δεν το ζητάω εγώ. Από τη στιγμή που το έργο φεύγει από μένα, ας δει κανείς σε αυτό ό,τι θέλει. Πρέπει όμως να περάσει κάποιος χρόνος ώστε οποιοδήποτε έργο να με κάνει να αισθανθώ κάτι, και μιλάω για τον εαυτό μου. Είναι δική μου ανάγκη αυτή, δεν απαιτώ τίποτα από κανέναν όσον αφορά τα έργα μου. Στο εργαστήριο με βοηθάει αυτό, να κοιτάζω κάτι για πολλή ώρα, να το παρατηρώ προσεκτικά, και όχι απαραίτητα ένα έργο τέχνης. Θεωρώ πολύ σημαντικό να μπορείς να παρατηρείς κάτι που κοιτάζεις για πολλή ώρα και ο λόγος είναι σημαντικός: κάνεις κάποιες ερωτήσεις στον εαυτό σου για να ορίσεις το πλαίσιο στο οποίο δουλεύεις, αλλά το πώς πραγματοποιείται αυτό σε επίπεδο επικοινωνία είναι ένα άλλο θέμα. Όταν είσαι στο εργαστήριο ρωτάς τον εαυτό σου κάποια πράγματα, υπάρχει ένας λόγος με την έννοια της αναλογίας. Αυτό εμένα με βοηθάει, κάποιος άλλους όχι, αλλά αυτό δεν είναι η εξήγηση του έργου, είναι ένα εργαλείο που χρησιμοποιεί καθένας για να πορευτεί. Η εξήγηση του έργου έρχεται μόνο μέσα από την τριβή με τους ανθρώπους που θα το δουν και το πλαίσιο μέσα στο οποίο θα βρεθεί. Και τις ερωτήσεις στον εαυτό σου τις κάνει έτσι κι αλλιώς, είτε είσαι καλλιτέχνης είτε όχι. Τις ακυρώνεις, τις διαλύεις, τις ξαναβρίσκεις.

To δυναμικό πέρασμα του Ανδρέα Ράγκναρ Κασάπη στη documenta 14 Facebook Twitter
The Things that Bend, Object 32, 2012. Έκθεμα στη Documenta 14, 2017


Στην Καλών Τεχνών έκανα ζωγραφική και φωτογραφία. Γενικά, η φωτογραφία με απασχολεί έτσι κι αλλιώς, γιατί από φωτογραφίες ζωγραφίζω. Δηλαδή, κοιτάζω φωτογραφίες για να κάνω όσα κάνω. Είτε αυτά είναι παραστατικά είτε στα όρια του παραστατικού, πάντα είναι από φωτογραφίες που βρίσκω στο Ίντερνετ ή σε περιοδικά. Πολλές φορές χρησιμοποιώ κιόλας αυτές που βρίσκω στα περιοδικά, όπως σε ένα από τα έργα στα "Πράγματα που λυγίζουν". Δεν με απασχολεί μόνο η τυπωμένη φωτογραφία αλλά και η digital, όπως αυτή φαίνεται στην οθόνη».


«Ξεχωρίζεις κανέναν Έλληνα φωτογράφο;». «Νομίζω ότι αγαπημένος μου είναι ο Σπύρος ο Στάβερης».

«Γιατί έχεις τέτοια εμμονή με τη μνήμη;». «Θεωρώ ότι δεν θυμόμαστε. Στο Sans Soleil του Κρις Μάρκερ τίθεται κάποια στιγμή το ερώτημα "πώς μπορεί κανείς να θυμηθεί τη δίψα;", που με απασχολούσε πολύ, όπως και το πώς θυμόντουσαν οι άνθρωποι πριν από τη φωτογραφία. Εμείς θυμόμαστε με τη φωτογραφία, φιλτράρεται με πάρα πολλούς τρόπους η μνήμη μας έτσι κι αλλιώς, και πριν και μετά, από τον λόγο και την εικόνα. Εμένα με ενδιαφέρει το ενδιάμεσο και όχι η μνήμη καθαυτή. Με ενδιαφέρει ένας ενδιάμεσος χώρος ο οποίος δεν αφορά τη νοσταλγία αλλά τον μηχανισμό της μνήμης, γιατί με βοηθάει να καταλαβαίνω τι γίνεται τώρα. Πιο συγκεκριμένα, με ενδιαφέρει αυτό που προκύπτει μέσα από μνημονικά ίχνη που μπορεί να αναδυθούν ανά πάσα στιγμή, π.χ. ο τρόπος που πέφτει το φως αυτήν τη στιγμή μπορεί να σου θυμίσει κάτι που θα ξυπνήσει μέσα σου την αίσθηση σχέσεων που προϋπήρχαν. Μιλάω για ένα επίπεδο ανάμεσα σε μια προσυνειδητή κατάσταση και μια συνειδητή. Δεν με ενδιαφέρει η νοσταλγία, το "θυμάσαι τότε...;". Eξάλλου, δεν πιστεύω ότι συμβαίνει αυτό στην πραγματικότητα, ο άνθρωπος δεν θυμάται ποτέ, απλώς κάνει αναγωγές. Με ενδιαφέρει ένα συγκεκριμένο κομμάτι των οπτικών μνημονικών ιχνών που ο Φρόιντ ονόμαζε "πράγματα". Γι' αυτό και έδωσα στα έργα μου τον τίτλο "Τα πράγματα που λυγίζουν"».


«Γιατί ζωγράφισες τηλέφωνα;». «Για μένα το τηλέφωνο, κατά κάποιον τρόπο, είναι ένα σύμβολο απόστασης. Το ότι μπορείς να μιλήσεις, όντας σε έναν δικό σου χώρο, με έναν άλλον άνθρωπο που κι αυτός είναι σε άλλο χώρο, το θεωρώ μια τρομερά "γλυπτική" διαδικασία. Τα τηλέφωνα που διάλεξα να ζωγραφίσω είναι λίγο προηγούμενης τεχνολογίας, οπότε λειτουργούν ως μνημονικά ίχνη».


«Και γιατί δεν έχουν νούμερα;». «Γιατί δεν μπορείς να πάρεις τηλέφωνο από αυτά, αποτελούν την εικόνα ενός τηλεφώνου. Επίσης, όταν κοιτάζεις κάτι, αλλοιώνεται, κάτι χάνεται στη μετάφραση. Στη δική μου περίπτωση χάθηκαν τα πλήκτρα, η δυνατότητα να μπορείς να πάρεις τηλέφωνο και αυτό έχει να κάνει με τη "μετάφραση" από το μοντέλο στη ζωγραφιά. Πέρα από τα τηλέφωνα, υπάρχουν και οι μεταφράσεις τους σε μια εσωτερική κατασκευή, δηλαδή όλες οι άλλες ζωγραφιές είναι πάλι τηλέφωνα, απλώς είναι μεταφρασμένες μέσα στο πεδίο της μνήμης, της χροιάς. Και οι άλλες δύο ζωγραφιές που είναι αφηρημένες είναι μια εσωτερική κατασκευή, δηλαδή, όταν τις έκανα, έβλεπα το ίδιο θέμα, ένα τηλέφωνο, απλώς μεταμορφώθηκε σε κάτι άλλο. Τα τηλέφωνα είναι ένα άρμα, όπως και κάθε θέμα. Πριν, που ζωγράφιζα ανθρώπους, κι αυτό άρμα ήταν για να πω κάτι άλλο».

To δυναμικό πέρασμα του Ανδρέα Ράγκναρ Κασάπη στη documenta 14 Facebook Twitter
When he returned he was not a child anymore, 2012. Μέρος του ΗΕLLAS PAVILION, 2013

«Σου αρέσει η documenta;». «Πολύ. Δεν την έχω δει σε όλη της την έκτασή, αλλά έχω δει αρκετά έργα που με έχουν συγκινήσει. Και ως αφήγηση, γενικά, μου αρέσει. Αυτό που πιστεύω για τα έργα είναι ότι λειτουργούν μέσα στον χρόνο. Βλέπεις κάτι και σιγά-σιγά αυτό παρεισφρέει μέσα σου και σταδιακά το επανεκτιμάς. Εγώ τουλάχιστον αυτό παθαίνω συνήθως με τους πολύ αγαπημένους μου ζωγράφους: την πρώτη φορά που είδα έργο τους μπορεί να μην έπαθα κάτι, αλλά με τον καιρό τους είδα αλλιώς».


«Τι εικόνες θυμάσαι συνήθως; Υπάρχει κάποια συγκεκριμένη εποχή στην οποία επιστρέφεις συχνότερα από άλλες;». «Επιστρέφω σε κάποιες αναμνήσεις αρκετά συχνά, αυτό με βοηθάει να καταλάβω κάποια πράγματα, αλλά δεν υπάρχει κάποια εποχή. Μπορεί να είναι εικόνες από χθες, μπορεί να είναι από τα παιδικά μου χρόνια».


«Από τα παιδικά σου χρόνια τι σου έρχεται πιο συχνά στο μυαλό;». «Μια ανάμνηση που με βοηθάει πολύ στη δουλειά μου είναι μία από τις πρώτες που έχω και αποτελεί πολιτικό γεγονός, το Τσερνόμπιλ. Το θυμάμαι αμυδρά, δεν ξέρω αν το θυμάμαι στην πραγματικότητα, θυμάμαι την ανάμνηση της ανάμνησης. Θυμάμαι την ημέρα που ανακοινώθηκε, αλλά η εικόνα που έχω στο μυαλό μου νομίζω ότι είναι μια κατασκευασμένη εικόνα».


«Τι θυμάσαι ακριβώς;». «Θυμάμαι τον κήπο του σπιτιού μου στο Παλαιό Φάληρο, Ήταν πολυκατοικία, αλλά μέναμε στο ισόγειο. Απρίλιος του '86. Είναι μια μνήμη στην οποία επιστρέφω συχνά. Δεν ξέρω γιατί, αλλά το κάνω».

To δυναμικό πέρασμα του Ανδρέα Ράγκναρ Κασάπη στη documenta 14 Facebook Twitter
How can one remember thirst?, 2012. Μέρος του How can one remember thirst?, 2011


«Τα έργα στον δρόμο σου έχουν αφήσει κάτι ως εμπειρία;». «Την αγαπώ πολύ αυτή την περίοδο, δεν την έχω ξεγράψει. Νομίζω ότι αν παρατηρήσει κάποιος τη δουλειά μου πραγματικά, και την παλιότερη αλλά και την τωρινή, θα δει ότι υπάρχει μια αίσθηση απόστασης από τα πράγματα – απλώς τα θέματα αλλάζουν. Ο δρόμος είναι ο ίδιος, έχεις έναν συγκεκριμένο τρόπο να φτιάχνεις τα πράγματα εκεί. Μου άρεσε πάρα πολύ που το έκανα αυτό και το αγαπάω πάρα πολύ. Στην ουσία, στην ίδια ψυχολογική συνθήκη θέλω να είμαι πάντα όταν φτιάχνω κάτι, ανεξάρτητα από το αν πρόκειται για παραστατική ή μη παραστατική ζωγραφική ή έχει αναφορά στα κόμικς. Θέλω να είμαι μέσα σε μια συναισθηματική συνθήκη. Κάνω και τώρα σχέδιο, πολύ συχνά, κάθε μέρα, απλώς αγαπάω πάρα πολύ και το χρώμα και τις λεπτές διακυμάνσεις των γκρι που δεν μπορούσα να βγάλω με τη γραμμή. Ήθελα να εκφράσω αναμνήσεις και συναισθήματα που δεν μπορούσαν να βγουν μόνο με τη γραμμή. Ακόμα μαθαίνω ζωγραφική...»


«Είναι καλό ή κακό να θυμάσαι;». «Δεν μπορώ να πω αν είναι καλό ή κακό. Για να σου πω την αλήθεια, δεν πιστεύω ότι θυμόμαστε ακριβώς, νομίζω ότι πάντα θυμόμαστε την τελευταία ανάμνηση από μια γενικότερη ανάμνησή μας, οπότε πιστεύω ότι η μνήμη είναι μια κατασκευή. Με ενδιαφέρουν πολύ οι εικόνες που ανασύρονται από εμπειρίες που ενδεχομένως έχω απωθήσει, οπότε αυτά που έχω ξεχάσει με ενδιαφέρουν περισσότερο».


«Μόλις ανακοινώθηκε η documenta 14 υπήρξαν αρκετοί που σχολίασαν την έλλειψη Ελλήνων εκπροσώπων. Βλέπεις να υπάρχει στην Ελλάδα ένα ρεύμα που μπορεί να εκπροσωπηθεί σε παγκόσμιες διοργανώσεις;». «Ναι, πιστεύω ότι υπάρχουν πάρα πολλοί και καλοί καλλιτέχνες στην Ελλάδα, στους οποίους πιστεύω πολύ. Νομίζω, όμως, ότι αυτού του είδους οι συγκεντρωτικές αφηγήσεις του στυλ "γενιά του τάδε" δεν υπάρχουν. Θεωρώ ότι υπάρχουν πάρα πολλοί καλλιτέχνες που είναι ενεργοί και συνεχίζουν να παράγουν σημαντικό έργο».

To δυναμικό πέρασμα του Ανδρέα Ράγκναρ Κασάπη στη documenta 14 Facebook Twitter
Elenit ( Breakwater), 2014. Μέρος του Breakwater, 2015

Ιnfo:

Τα έργα του Ανδρέα Ράγκναρ Κασάπη εκτίθενται στο Υπόγειο του Ωδείου Αθηνών στο πλαίσιο της documenta 14. Ρηγίλλης & Βασ.Γεωργίου Β΄ 17-19, Τρίτη-Κυριακή, 11 πμ–9 μμ, Πέμπτη 11 πμ–11 μμ. Με ελεύθερη είσοδο.

Εικαστικά
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Συνέντευξη με τον καλλιτέχνη που έβαψε μπλε τα πρόβατα

Εικαστικά / Συνέντευξη με τον καλλιτέχνη που έβαψε μπλε τα πρόβατα

Μια αποκλειστική συνομιλία με τον πολυσυζητημένο καλλιτέχνη Αμπουμπακάρ Φοφανά που προκάλεσε αντιδράσεις με την «Ευλογία Αφρικής», το έργο του για την documenta 14, στο οποίο έβαψε λουλακί 54 πρόβατα που φιλοξενούνται στη Γεωπονική Σχολή Αθηνών
ΜΑΡΙΑ ΠΑΠΠΑ
Ένα αυτόχθον φεμινιστικό κράτος χωρίς σύνορα σε ένα αίθριο του Ωδείου Αθηνών

Lifo Videos / Ένα αυτόχθον φεμινιστικό κράτος χωρίς σύνορα σε ένα αίθριο του Ωδείου Αθηνών

Το έργο European Everything αποτελείται από παρεμβάσεις αφηγητών, συγγραφέων, τραγουδιστών, DJ και συνθετών στο θέμα της ουτοπικής ιδέας ενός δυνητικά αυτόχθονος φεμινιστικού κράτους χωρίς σύνορα.
b.: «Η μεγαλομανία μας έχει φάει και η εντύπωση ότι η Αθήνα είναι το νέο Βερολίνο - δεν είναι»

Οι Αθηναίοι / b.: «Η μεγαλομανία μας έχει φάει και η εντύπωση ότι η Αθήνα είναι το νέο Βερολίνο - δεν είναι»

Street artist, έχει γυρίσει τον κόσμο όλο βάφοντας, έχει κάνει ατομική έκθεση στη Νέα Υόρκη και ξέρει ότι το παν είναι να μην το «παίζεις» κάποιος και να μην την «ακούσεις», χωρίς λόγο: στο Lifo.gr μιλά για την Αθήνα, την τέχνη και τη ζωή του και όλο αυτόν τον θόρυβο γύρω από τη documenta14
M. HULOT

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Μόλις τελείωσε το αριστούργημά του, ο Γκογκέν επιχείρησε να αυτοκτονήσει

Εικαστικά / Μόλις τελείωσε το αριστούργημά του, ο Γκογκέν επιχείρησε να αυτοκτονήσει

Ο πίνακας με τίτλο «Από πού ερχόμαστε; Τι είμαστε; Πού πάμε;» θα ήταν η τελευταία του διαθήκη, ένα έργο που θα έλυνε επιτέλους, όπως ο ίδιος έλεγε, το «παράδοξο μεταξύ του κόσμου των συναισθημάτων και του κόσμου του μυαλού».
THE LIFO TEAM
Ο ευά παπαδάκης φέρνει την ποίηση στα Ζαγοροχώρια

Εικαστικά / Ο ευά παπαδάκης φέρνει την ποίηση στα Ζαγοροχώρια

Το πρώτο διεθνές πολυθεματικό φεστιβάλ ποίησης «Σολοικισμός», έρχεται το Σάββατο 25 και την Κυριακή 26 Οκτωβρίου 2025 στον Ελαφότοπο, στα Ζαγοροχώρια. Ο εμπνευστής και καλλιτεχνικός διευθυντής του μίλησε στη LifO.
M. HULOT
Δυο νέες εκθέσεις στο φθινοπωρινό πρόγραμμα του ΕΜΣΤ

Εικαστικά / Δυο νέες εκθέσεις στο φθινοπωρινό πρόγραμμα του ΕΜΣΤ

Η καλλιτεχνική πρωτοπορία εκτός συνόρων και έργα που ενσωματώνουν και συνάμα απεικονίζουν φυσικά τοπία και τις απροσδιόριστες ανθρώπινες παρεμβάσεις που αυτά προδίδουν, στο νέο πρόγραμμα του μουσείου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ Μαρίνα Ξενοφώντος: «Η μνήμη δεν είναι κάτι που απλώς κουβαλάμε – ενεργεί, αντιδρά και μεταβάλλεται συνεχώς»

Εικαστικά / Μαρίνα Ξενοφώντος: «Η μνήμη δεν είναι κάτι που απλώς κουβαλάμε»

Η εικαστικός μιλάει για την εγκατάσταση με την οποία θα εκπροσωπήσει στην Μπιενάλε της Βενετίας το 2026 την Κύπρο, για την επιρροή της χώρας στο έργο της και για τη θέση του καλλιτέχνη στη σύγχρονη κοινωνία.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Το μαγευτικό, υπερβατικό σύμπαν της Yayoi Kusama προσγειώνεται στην Ευρώπη

Εικαστικά / Tα πλοκάμια και οι κολοκύθες της Yayoi Kusama προσγειώνονται στην Ευρώπη

Από τη Βασιλεία ξεκίνησε η ευρωπαϊκή περιοδεία της μεγάλης αναδρομικής έκθεσης της πιο διάσημης και πιο επιτυχημένης εν ζωή εικαστικού στον κόσμο, με περισσότερα από 300 έργα που καλύπτουν επτά δεκαετίες.
THE LIFO TEAM
Τι μυστήριο κρύβει η ιστορία της αυτοπροσωπογραφίας του Κουρμπέ;

Εικαστικά / «Ο απελπισμένος»: Ο περίφημος πίνακας του Κουρμπέ εκτίθεται ξανά μετά από 20 χρόνια

Ίσως το πιο γνωστό έργο του μεγάλου Γάλλου ζωγράφου, «Ο απελπισμένος» θα εκτεθεί στο Μουσείο Ορσέ αρχικά και έπειτα στο Μουσείο Art Mill στη Ντόχα. Ποια είναι η ιστορία του; Σε ποιον ανήκει τώρα ο πίνακας;
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μια νέα έκθεση αναδεικνύει τη συμβολή των γυναικών στην τέχνη της γεωμετρικής αφαίρεσης

Εικαστικά / Έξι γυναίκες. Έξι πρωτοποριακές καλλιτέχνιδες της γεωμετρικής αφαίρεσης

Έργα των Όπυ Ζούνη, Etel Adnan, Samia Halaby, Saloua Raouda Choucair, Ebtisam Abdulaziz και Lubna Chowdhary, αποτελούν το υλικό της έκθεσης του Ιδρύματος Εικαστικών Τεχνών και Μουσικής Β. & Μ. Θεοχαράκη που ξεκίνησε μόλις.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Όταν ο Αντώνης Μπενάκης απέδειξε ότι οι Ελληνικές ενδυμασίες είναι Υψηλή Ραπτική

Εικαστικά / Όταν ο Αντώνης Μπενάκης απέδειξε ότι οι Ελληνικές ενδυμασίες είναι Υψηλή Ραπτική

Αμέτρητες είναι οι ιστορίες που κρύβονται πίσω από την έκδοση «Ελληνικαί Εθνικαί Ενδυμασίαι», φέρνοντας στο φως την επίδραση που άσκησε η ενδυμασία στη διαμόρφωση της εθνικής συνείδησης και στην κυρίαρχη μόδα του Μεσοπολέμου.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
«Και λοιπόν τι;»: Μία έκθεση στον Ταύρο «φωτίζει» το θρυλικό άλμπουμ των Εν Πλω

Εικαστικά / «Οι Εν πλω άφησαν πίσω τραγούδια που συνδέουν όσους ονειρεύονται με παρόμοιο τρόπο»

Έγιναν θρύλοι της εγχώριας μουσικής σκηνής με την κυκλοφορία ενός μόνο άλμπουμ. Μετά, εξαφανίστηκαν. Ο Κωνσταντίνος Χατζηνικολάου, ο Απόστολος Βασιλόπουλος και η Μαρία-Θάλεια Καρρά επιμελήθηκαν, μετά από δεκαετή έρευνα, μια έκθεση για ένα από τα μεγαλύτερα μυστήρια της ελληνικής δισκογραφίας. Mίλησαν στη LifO.
M. HULOT
Με Chryssa και Iannis Xenakis η μεγάλη έκθεση για τον μινιμαλισμό στο Παρίσι

Εικαστικά / Με Chryssa και Ιάννη Ξενάκη η μεγάλη έκθεση για τον μινιμαλισμό στο Παρίσι

Μέσα από 100 έργα και 40 καλλιτέχνες επιχειρείται η διερεύνηση της διεθνούς εξέλιξης του κινήματος το οποίο από τις αρχές της δεκαετίας του 1960 επαναπροσδιόρισε ριζικά την έννοια του καλλιτεχνικού έργου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Πολλές, πάρα πολλές εκθέσεις τον Οκτώβριο στην Αθήνα. Και καλές μάλιστα

Εικαστικά / Πολλές, πάρα πολλές εκθέσεις τον Οκτώβριο στην Αθήνα. Και καλές μάλιστα

Από την έκθεση του Juergen Teller στο ολοκαίνουργιο Onassis Ready, στην ποιητική αρχιτεκτονική του Πικιώνη και στις έξι πρωτοποριακές γυναικείες φωνές της γεωμετρικής αφαίρεσης. Αυτόν τον μήνα οι λέξεις «μουσείο» και «γκαλερί» θα ακούγονται πολύ συχνά.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Τζον Σίνγκερ Σάρτζεντ: Ο ζωγράφος των στυλάτων της εποχής του επιστρέφει

Εικαστικά / Τζον Σίνγκερ Σάρτζεντ: Ο ζωγράφος των στυλάτων της εποχής του επιστρέφει

H έκθεση στο Μουσείο Ορσέ συγκεντρώνει 90 έργα του Αμερικανού στυλίστα ζωγράφου, εστιάζοντας στην πιο καθοριστική περίοδο του έργου του. Aνάμεσά τους και η περίφημη «Madame X», το πιο διάσημο έργο του.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Φρα Αντζέλικο: «Ένας μεγάλος ζωγράφος, ένας άγιος άνθρωπος»

Εικαστικά / Φρα Αντζέλικο: «Ένας μεγάλος ζωγράφος, ένας άγιος άνθρωπος»

Η έκθεση «Beato Angelico», συγκεντρώνει στο Palazzo Strozzi και στο Mουσείο του Αγίου Μάρκου στη Φλωρεντία περισσότερα από 140 έργα με δάνεια από 70 συλλογές ιδιωτών και μουσείων και φιλοδοξεί να εδραιώσει τη φήμη του Φρα Αντζέλικο ως κορυφαίου δασκάλου της Αναγέννησης.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Γιατί η Νυχτερινή Περίπολος του Ρέμπραντ αποτελεί μέχρι σήμερα ένα μυστήριο της Τέχνης

Εικαστικά / Γιατί η Νυχτερινή Περίπολος του Ρέμπραντ αποτελεί μέχρι σήμερα ένα μυστήριο της Τέχνης

Πεθαίνει σαν σήμερα το 1669 ο φλαμανδός ζωγράφος Ρέμπραντ φαν Ράιν. Αυτός ο πίνακας υπήρξε η πραγματική αιτία της οικονομικής καταστροφής του καλλιτέχνη ή πρόκειται περί θεωρίας συνωμοσίας;
THE LIFO TEAM
«Πρωτόλεια»: Οι πρώτες πινελιές αλλάζουν μέσα στα χρόνια αλλά πάντα κάτι μένει

Εικαστικά / «Πρωτόλεια»: Οι πρώτες πινελιές αλλάζουν μέσα στα χρόνια αλλά πάντα κάτι μένει

Η νέα έκθεση του Μουσείου Μπενάκη, χαρτογραφεί την πορεία έντεκα Ελλήνων και Ελληνίδων εικαστικών και θέτει ένα πολύ ενδιαφέρον ερώτημα: «Σε μια πορεία πλούσια, γεμάτη ανατροπές αλλά και επαναλήψεις, ποιες ήταν οι πρωτόλειες αναζητήσεις τους, στις οποίες επέτρεψαν ακολούθως να εισχωρήσουν στις ώριμες αποφάσεις τους»
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Aμερικανικός σουρεαλισμός; Κι όμως υπάρχει. Απλώς δεν το γνώριζε κανείς

Εικαστικά / Aμερικανικός σουρεαλισμός; Κι όμως υπάρχει. Απλώς δεν το γνώριζε κανείς

Μια έκθεση στο Μουσείο Γουίτνεϊ ενώνει διαφορετικές φωνές και αποκαλύπτει την άγνωστη ως τώρα τάση Αμερικανών καλλιτεχνών που στράφηκαν στον σουρεαλισμό για να εκφράσουν την ταραχώδη δεκαετία του '60.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ