Το σπίτι του Γιώργου, ένα διαμέρισμα στο Καλαμάκι, έχει ηλικία σχεδόν 50 ετών. Πριν από μισό αιώνα η κατάσταση στην περιοχή ήταν εντελώς διαφορετική από τη σημερινή πυκνοκατοικημένη γειτονιά με τις γκρίζες ομοιόμορφες πολύ μοδάτες πολυκατοικίες με τα διαφανή γυάλινα μπαλκόνια.
Το Καλαμάκι ήταν τότε κάτι μεταξύ πόλης και εξοχής, ένας λόφος που η άκρη του ακουμπούσε στην πίστα του τότε δυτικού αερολιμένα και τα σπίτια ήταν χαμηλότερα από τον ορίζοντας της πίστας.
Γι' αυτό και οι πολυκατοικίες που χτίστηκαν τότε εκεί βυθίστηκαν, η είσοδος έγινε ημιυπόγεια για να κερδίσουν στην ουσία έναν όροφο. Επίσης εντυπωσιακό στοιχείο αυτής της πολυκατοικίας, που είναι έργο του Ιωάννη Βικέλα του 1974, είναι η είσοδος στρωμένη με πλάκες Καρύστου, που μας κάνει να αναρωτιόμαστε γι' αυτή τη συγκεκριμένη χρήση υλικού σε έναν κοινόχρηστο χώρο.
Έπιπλα με διάσημη υπογραφή και απλές γραμμές, κομμάτια Memphis Design και τα κυριαρχικά στοιχεία του σπιτιού, που τα περισσότερα έμειναν απείραχτα, δημιουργούν έναν συνδυασμό ακαταμάχητο, ένα περιβάλλον φιλικό, άνετο
Η είσοδός μας στο μεγάλο καθιστικό και η εξήγηση του ιδιοκτήτη λύνει τις απορίες μας. Τα διαμερίσματα έχουν μια αύρα εξοχής, ο τοίχος με το τζάκι στο ένα από τα δυο σαλόνια του σπιτιού στον ενιαίο μεγάλο χώρο είναι χειροποίητος, πετρόχτιστος, μια βάση πολύ χαρακτηριστική με εντοιχισμένα ράφια από το ίδιο υλικό και ενθύμια από ταξίδια.
Μια φωτογραφία του Μέιπλθορπ και η λάμπα Σογκούν του Μάριο Μπότα συμπληρώνουν το σκουρόχρωμο σαλόνι με τα νερένια μπεζ μάρμαρα, στα οποία ακουμπά ένα έργο της Ελένης Χριστοδούλου και ένα επιδαπέδιο φωτιστικό του Φιλίπ Μαλουάν.
Η ατμόσφαιρα του '70 υπάρχει και στα δοκάρια της οροφής, όπως και στις κολόνες που είναι ντυμένες με ξύλο καρυδιάς. Υπάρχει όμως και μια ασυνήθιστη καινοτομία. Ο χώρος δεν φωτίζεται από φωτιστικά οροφής αλλά από ειδικά φώτα αυτοκινήτου σε ζεύγη που έχουν μετασχηματιστές για να λειτουργούν. Ο ιδιοκτήτης, λάτρης του ντιζάιν, ενσωμάτωσε όλα τα στοιχεία συνδέοντάς τα με σύγχρονα, εξαιρετικά σχεδιασμένα έπιπλα και έργα τέχνης.
Ένα από τα πιο όμορφα στοιχεία που δεν άλλαξαν στο σπίτι είναι το μεγάλο μπαρ, που με έναν τρόπο καθορίζει τον χώρο, με μερικά μπουκάλια ποτών, παλιά λικέρ να βρίσκονται εκεί για δεκαετίες.
Σήμερα, στις συγκεντρώσεις που γίνονται σε αυτό το σπίτι το μπαρ «λειτουργεί κανονικά», καθώς βρίσκεται μπροστά σε ένα ακόμα στοιχείο που επιβάλλεται στον χώρο, ένα τραπέζι του μπιλιάρδου. Επιβλέπει ο Μπάτμαν ένα γλυπτό του Marc Bijl, δίπλα σε μια δερμάτινη πολυθρόνα του Φιλίπ Μαλουάν, που ακουμπά σε ένα χαλί των Front Design, απέναντι από ένα μεγάλο καναπέ του Marco Lavit.
Στην τραπεζαρία διατηρείται το ίδιο ύφος, με δυο καρέκλες Μάκιντος και τις υπόλοιπες βίντατζ, ένα γυάλινο τραπέζι με τα επιτραπέζια γλυπτά της Λένας Κιτσοπούλου και του Πάνου Προφήτη κάτω από το βλέμμα των έργων της Joy Labinjo, του Luke Edward Hall και του Γιάννη Βαρελά, ενώ το φως μπαίνει από τη δεύτερη βεράντα του σπιτιού γεμάτη με ψηλά μπαμπού που λειτουργούν σαν φυσική κουρτίνα.
Δυο μεγάλα έργα κεραμικής της Ελένης Βερναρδάκη πάνω σε ένα βάθρο με χαράξεις από αλουμίνιο του Marc Bijl δημιουργούν ένα φυσικό όριο με τον υπόλοιπο χώρο.
Από την πόρτα δίπλα στην τραπεζαρία οδηγούμαστε στην κουζίνα. Το πιο εντυπωσιακό, κατά τη γνώμη μου, στοιχείο σε αυτή την πολύ μεγάλη κουζίνα, που έχει τόσο χώρο ώστε να φιλοξενεί τόσο μια μεγάλη νησίδα όσο και έναν μεγάλο καναπέ και την τηλεόραση, είναι το δάπεδο. Σπάνια βλέπουμε να έχουν διατηρηθεί σε άριστη κατάσταση χειροποίητα κεραμικά πλακίδια δαπέδου και αυτά καθορίζουν το χρώμα και το ύφος μιας κουζίνας που είναι Castiglioni, λιτή σε σχεδιασμό, παιγνιώδης με τα αντικείμενα που υπάρχουν γύρω, όπως ένα γλυπτό των Bouroullec ή έναν τρίφτη τυριού της Ζάχα Χαντίντ.
Τα σκαμπό είναι του Καρίμ Ρασίντ και το κάθισμα δίπλα στον μεγάλο γκριζοπράσινο καναπέ του Piero Lissoni είναι Castiglioni, σε ύφος παιγνιώδες, κάτι που μας υπενθυμίζει και το έργο του Scott Miles στον τοίχο.
Περνώντας στην άλλη πλευρά του σπιτιού που φιλοξενεί τις κρεβατοκάμαρες και το γραφείο, βλέπουμε έναν απίστευτης ομορφιάς καναπέ του Ρικ Όουενς με κέρατα τάρανδου, μπαίνουμε σε έναν ζωηρόχρωμο πορτοκαλή διάδρομο εντελώς '70s και με μια απίστευτη λεπτομέρεια στις πόρτες που βρίσκονται δεξιά και αριστερά. Τα κουφώματα είναι στρογγυλεμένα, ακολουθώντας τις καμπύλες της δεκαετίας.
Τα κεραμικά πλακάκια στο πάτωμα είναι ίδια με αυτά της κουζίνας αλλά σε κόκκινο χρώμα και στο τέλος του, λουσμένο στο φως πίσω από τις βουάλ κουρτίνες, το γραφείο, ένα ήρεμο δωμάτιο με λευκούς τοίχους, δημιουργεί ησυχία και έρχεται σε αντίθεση με τις σκουρόχρωμες επιφάνειες του υπόλοιπου σπιτιού.
Στον τοίχο, πάνω από το απλό μαύρο γραφείομ υπάρχει ένα κομμάτι από το «Αντίδωρο» του Βλάση Κανιάρη, από την τελευταία του έκθεση στους The Breeder το 2009, όταν ο καλλιτέχνης προσέφερε τα κομμάτια ενός «τοίχου» από τη δεκαετία του ’80, διαστάσεων 2,5x10 μέτρων, τεμαχίζοντάς τον και μοιράζοντάς τον στους επισκέπτες σε μια συγκινητική περφόρμανς με τελετουργικό χαρακτήρα. Ένας τριθέσιος καναπές και το φωτιστικό του γραφείου του Μάριο Μπελίνι συντελούν στην απλότητα και την ηρεμία του χώρου.
Έπιπλα με διάσημη υπογραφή και απλές γραμμές, κομμάτια Memphis Design και τα κυριαρχικά στοιχεία του σπιτιού, που τα περισσότερα έμειναν απείραχτα, δημιουργούν έναν συνδυασμό ακαταμάχητο, ένα περιβάλλον φιλικό, άνετο, σε ένα σπίτι που εδώ και γενιές το απολαμβάνουν οι κάτοικοι με τις αλλαγές, τις προσαρμογές, τις προσθήκες, με έργα τέχνης και αντικείμενα υψηλού γούστου που αγαπούν και χαίρονται στην καθημερινότητά τους.
