Μετά από 4 μικρού μήκους ταινίες, ο Γιάννης Βεσλεμές υπογράφει (κυριολεκτικά, αφού κάνει τα πάντα στην ταινία του) τη "Νορβηγία", ένα υπερστιλιζαρισμένο, διασκεδαστικό, γλυκόπικρο και ασυμβίβαστο, κάτι-σαν-μετά-new wave- ντεμπούτο.
Παρά τη μικρή του διάρκεια, η πλοκή δεν είναι εντελώς σφιχτή, αλλά ο Βαγγέλης Μουρίκης, ως γερασμένος βρικόλακας Ζανό που χτυπιέται μόνος του ή με ένα ghettoblaster σα να μην υπάρχει αύριο στην σπηλαιώδη ντίσκο Ζαρντόζ, στην vintage λιμουζίνα, στα βουνά και τα λαγκάδια.
Παρέα με μια πονηρή πόρνη, την Αλεξία Καλτσίκη, κι έναν αφελή Νορβηγό, δίνει κέφι και ζωή, ελληνοποιώντας έναν Πατσινικό χαρακτήρα που σύρεται στο καταφύγιο φασιστών, χωρίς τη θέληση του.
Εκτός από την εξαιρετική φωτογραφία, νοσταλγικά κιτρινωπή και όσο πρέπει ψυχρή με δεδομένη την σινε-θανατερή ατμόσφαιρα, η μουσική που λειτουργεί σαν σκηνικό και χαρακτήρας μαζί, από electro ήχους των '80s και τους Χωρίς Περιδέραιο, μέχρι τον Ντράκουλα του Τσιτσάνη από το 1959 (μα που τον ξετρύπωσε!), εκλεκτική και αναπάντεχη, ξεχωρίζει άνετα- άλλωστε ο Βεσλεμές είναι ο γνωστός Felizol.
σχόλια