Η Αλίκη στο Ναυτικό ήταν η πρώτη έγχρωμη ελληνική ταινία. Το γεγονός ότι ήταν έγχρωμη ανέβασε το κόστος της σε δυσθεώρητα ύψη, φθάνοντας στο ποσό των 2,5 εκατομμυρίων δραχμών, όταν οι αντίστοιχες ασπρόμαυρες παραγωγές κόστιζαν 1 εκατ. δραχμές. Ωστόσο, δεν ήταν μόνο το φιλμ που ανέβαζε το κόστος, αλλά και το σενάριο που απαιτούσε πλήθος κομπάρσων, όπως π.χ. ναυτών.
Πριν ξεκινήσουν τα γυρίσματα ο Φίνος ρώτησε τον Σακελλάριο πόσους κομπάρσους ήθελε για την ταινία κι ο τελευταίος ζήτησε 100! Να σημειωθεί ότι ο Φίνος είχε ήδη ζητήσει από τη Σχολή Ναυτικών Δοκίμων να χρησιμοποιήσει κάποιους πραγματικούς δόκιμους στα γυρίσματα, αλλά η σχολή απέρριψε το αίτημά του.
Έτσι, αναζήτησε τη λύση στους κομπάρσους οι οποίοι τότε στοίχιζαν 80 δραχμές την ημέρα, αλλά το κόστος ανέβαινε διότι έπρεπε σε αυτό να συμπεριληφθεί το κόστος των κοστουμιών τους, αλλά και οι μετακινήσεις τους.
Κάνοντας λοιπόν τους υπολογισμούς του ο Φίνος διαπίστωσε ότι το όλο κόστος των κομπάρσων θα ξεπερνούσε τον προϋπολογισμό της ταινίας και αρνήθηκε να πάρει 100. «Πόσους μπορείς να πάρεις;» τον ρώτησε ο Σακελλάριος. «Δεκαέξι» απάντησε ο Φίνος, απογοητεύοντας τον σκηνοθέτη.
Ωστόσο ο Σακελλάριος δεν το έβαλε κάτω και προσπάθησε να σκεφθεί διάφορους τρόπους ώστε οι δεκαέξι κομπάρσοι να φαίνονται περισσότεροι. Δεκαέξι ήταν και οι ναύτες που έκαναν παρέλαση μπροστά από τον Λευκό Πύργο στη Θεσσαλονίκη, κάτι που επίσης είναι αδύνατον να πιστέψει ο θεατής.
Το πως έγινε αυτό εφικτό το περιγράφει ο ίδιος ο Σακελλάριος, στο βιβλίο του Μάκη Δελαπόρτα, «Αλέκος Σακελλάριος, το ταλέντο βγήκε από τον παράδεισο» (Εκδόσεις Άγκυρα):
«Μπροστά από την κινηματογραφική μηχανή παρελαύνανε οι δεκαέξι, ύστερα όταν χανόντουσαν από την οπτική γωνία, τρέχανε πίσω από τη μηχανή και ξανά παρελαύνανε. Μία φορά, δύο φορές, τρεις φορές, έτσι ώστε να έχει την εντύπωση ο θεατής ότι υπήρχαν τουλάχιστον 100 δόκιμοι. Για να μην αναγνωρίζονται, μάλιστα, φροντίζαμε να αλλάζουν σειρά σε κάθε λήψη. Οι πρώτοι μπαίνανε τελευταίοι, οι τελευταίοι πρώτοι και ούτω καθεξής».
Κάποιες σκηνές παρέλασης ήταν από πραγματική παρέλαση, κάτι που βοήθησε πολύ στο τελικό αποτέλεσμα.
Μια ακόμα ενδιαφέρουσα ιστορία για την ταινία «Η Αλίκη στο Ναυτικό» έχει αποκαλύψει ο ηθοποιός Γιάννης Μαλούχος. Αρχικά ανέφερε το γιατί πήρε τον συγκεκριμένο ρόλο, ως δόκιμος, κολλητός φίλος του πρωταγωνιστή Δημήτρη Παπαμιχαήλ.
«Ήρθα και βρήκα τον Αλέκο Σακελλάριο στο γραφείο του και μου λέει: "Γιάννη είσαι τυχερός. Αρχίζω την "Αλίκη στο ναυτικό" και θα παίξεις τον φίλο του Παπαμιχαήλ. Γιατί όμως θα τον παίξεις; Δεν ξέρω τι ταλέντο έχεις, αλλά έχεις μύτη μεγάλη. Θέλω έναν μυταρά"».
Στη συνέχεια αποκάλυψε ότι τα γυρίσματα της ταινίας είχαν σταματήσει για έναν μήνα περίπου και παραλίγο να μην ολοκληρώνονταν ποτέ, εξαιτίας ενός μεγάλου καυγά του Σακελλάριου με την Αλίκη Βουγιουκλάκη. Η Αλίκη είχε κλειστεί στο καμαρίνι και ενώ ήταν να κάνουμε γυρίσματα, κλείστηκε και δεν έβγαινε. Έξαλλος ο Σακελλάριος, πολύ θυμωμένος, δεν κρατιέται με τίποτα, πάει στο καμαρίνι και χτυπάει την πόρτα. Της λέει: «Άκουσε εδώ, εγώ την ταινία, είτε θέλεις είτε δεν θέλεις, θα τη γυρίσω. Και ξέρεις πώς θα τη γυρίσω; Εσύ θα είσαι με το ίδιο σακάκι που ήσουν και θα φαίνεται μόνο το μισό σου το πλευρό, ο ένας ώμος, από εκεί και πέρα θα παίζουν οι άλλοι. Εσύ θα υπάρχεις ως Βουγιουκλάκη με τον ώμο σου μόνο και με το σακάκι σου. Εγώ θα την τελειώσω».
Για άλλη μια φορά η παρέμβαση του Φίνου ήταν που βοήθησε να αποκατασταθούν οι σχέσεις του Σακελλάριου και της Βουγιουκλάκη και η ταινία ολοκληρώθηκε με επιτυχία.
σχόλια