ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

"...Με λίγα λόγια μας τσακίσανε από τότε που γεννηθήκαμε.. αλλά κάποιο λάθος κάνουν όλοι τους.. γιατί ξέρεις ε.. τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμα."
Σαν "παρηγοριά στον άρρωστο" μου ακούγεται σήμερα.
Έχω δει τις 5 πρώτες του ταινίες και καλύτερη από τη "Γλυκιά Συμμορία" δε βρήκα. Εκείνη πρώτη για μένα και μετά αυτή που λες. Όσο για το "Singapore Sling" δε μου άρεσε καθόλου. Τον χάνω εκεί.
Πάει και αυτός...
ΥΓ : Και εσύ γιόρταζες πριν μία εβδομάδα, αλλά ξέχασα να σου γράψω τα Χρόνια Πολλά. Στα γράφω τώρα.
Πολύχρονος με υγεία και ό, τι επιθυμείς !

To ''Singapore Sling'' είναι το σπίτι των ονείρων μου.
Θεωρώ την Meredyth Herold και την Michelle Valley σπουδαίες ηθοποιούς, τις λατρεύω μέσα από τους κινηματογραφικούς τους ρόλους.
Χτες τέσσερις τα ξημερώματα ξανάβλεπα αυτό το έπος!
Την περασμένη Κυριακή ξαναείδα τη ''Γλυκιά Συμμορία'', έχω γράψει και πεζο-ποίημα με αναφορά στους ήρωες της συγκεκριμένης ταινίας.
Πριν είκοσι δύο χρόνια κατά τη διάρκεια των σπουδών μου έκανα ως εργασία για τη σχολή ένα ντοκιμαντέρ για τον σκηνοθέτη και τον μελέτησα αρκετά.
Σε πολλούς δεν αρέσει το ''Singapore Sling'', εγώ λατρεύω μέχρι και τον τρόπο εκφοράς του λόγου των ηθοποιών στην ταινία καθώς και την προφορά τους, όπως και στις άλλες ταινίες του βέβαια.
Η πιο αλλόκοτη προβολή του ''Singapore Sling'' που έχω ζήσει ήταν το 2017 σε αφιέρωμα στο σύνολο της φιλμογραφίας του που έκανε ένα διάσημο πολιτιστικό-ψυχαγωγικό κέντρο της πόλης και το κοινό σοκαρίστηκε άγρια.
Ήταν το πιο παράξενο μέρος που θα μπορούσε να παιχτεί η συγκεκριμένη ταινία, μες στη χλιδή του συγκεκριμένου μέρους.
Και η καλύτερη προβολή ήταν φυσικά στη θαυμάσια ταράτσα του ΒΟΞ στα Εξάρχεια πριν λίγα χρόνια όπου ήταν καλεσμένη και η θρυλική Michelle Valley και προλόγισε πριν την προβολή.
Και το 2022 το αφιέρωμα στο σύνολο του έργου του στο σινεμά Στέλλα στην Κυψέλη.
Το ''Singapore Sling'' έχει άπειρες κινηματογραφικές αναφορές , χρειάζεται ολόκληρη ανάλυση κσι για μένα είναι η πιο πρωτότυπη ελληνική ταινία που έχω δει.
''Singapore Sling'' και ''Οh, Babylon'' του Κώστα Φέρρη, οι πιο πρωτότυπες ελληνικές ταινίες για μένα.
Και απέραντη ευγνωμοσύνη στη γυναίκα του Νίκου Νικολαίδη, τη θρυλική Μαρί-Λουίζ καθώς και τους υπόλοιπους κληρονόμους του (τα παιδιά του) που επιμελήθηκαν κανάλι εδώ και χρόνια στο youtube με το σύνολο της φιλμογραφίας του σκηνοθέτη (και μάλιστα σε HIGH DEFINITION ποιότητα εικόνας) καθώς και πλήθος διαφημιστικών που είχε γυρίσει για την τηλεόραση.
Φυσικά το boxset των dvd με το σύνολο της φιλμογραφίας του που κοσμεί εδώ και είκοσι δύο χρόνια τη βιβλιοθήκη μου είναι σημαντικό και ανεκτίμητο απόκτημα.
Αν η ατάκα των ''Κουρελιών'' σου ακούγεται ως ''παρηγοριά στον άρρωστο'' τότε κράτα την ατάκα της ''Συμμορίας'' που σου άρεσε κιόλας: ''Μην τους αφήσεις να μπουν μέσα''.
Οχτώ ταινίες που για μένα αποτελούν τρόπο ζωής και σκέψης.
Όσο για το ''πάει και αυτός'' που λες, δυστυχώς το 2007 ήταν τραυματική χρονιά, πέθανε ο Νικολαίδης, πέθανε και ο Μπέργκμαν.

"Μην τους αφήσεις να μπουν μέσα". Αυτό, μάλιστα. Κάτι ξέρω που τη θεωρώ την καλύτερή του ταινία.
Δεν τους αφήνω της συγκεκριμένης υφής τύπους.
Όχι γιατί θα πάθω κάτι εγώ, αλλά επειδή είναι τόσο σκοτεινά "μέσα", που θα αρχίσουν να παραπατούν αυτοί και κατά συνέπεια θα κάνουν θόρυβο. Ο θόρυβος των άλλων με ενοχλεί αφάνταστα · και ας ακούω Rock.
Μόνο εγώ επιτρέπεται να θορυβώ. Και όσοι έχουν εξοικειωθεί με το σκοτάδι και με το δικό μου "θόρυβο".
Ο θόρυβος που γίνεται στα σκοτεινά είναι ο πιο επιδραστικός.
Για καλό δικό τους λοιπόν. Πρέπει να ξέρει ο άλλος -που είναι άσχετος με αυτά- από πού θα φύγει. Και ας μην ήξερε όταν μπήκε.
Μιας και μιλάμε για σινεμά, ας σου αναφέρω και εγώ ότι ο αγαπημένος μου ηθοποιός είναι ο Jack Nicholson. Κυρίως στις ταινίες : "Easy Rider", "Στη Φωλιά του Κούκου", "Ο Ταχυδρόμος Χτυπάει Πάντα Δύο Φορές", "Η Λάμψη", "Η Τιμή των Πρίτζι" και "Καλύτερα δε Γίνεται".
Όσο για σκηνοθέτης, ήταν (και πάντα θα παραμένει) ο Alfred Hitchcock. Και -καθόλου τυχαία- τον έχω μελετήσει.
Αυτός είναι ο ΕΝΑΣ και μετά έρχονται όοολοι οι υπόλοιποι !
"Το χόμπυ μου είναι να ταριχεύω πράγματα ...ας πούμε είναι... περισσότερο από χόμπυ"...
"Τρως...τρως σαν πουλάκι. Υπάρχει αυτή η έκφραση "τρώει σαν πουλί" που είναι όμως λάθος... γιατί τα πουλιά τρώνε τρομερά πολύ !" 🙂

Ευχαριστώ πολύ για τις ευχές, να είσαι καλά.
Έχει κάνει αρκετές αναφορές ο Νικολαϊδης στον Hitchcock που σου αρέσει πολύ.
Κυρίως σε συνεντεύξεις του, όχι τόσο μέσω των ταινιών του.
Του άρεσε αρκετά, όχι τόσο όσο ο Otto Preminger ή ο Sam Peckinpah που τους λάτρευε και αποτελούσαν και βασικές κινηματογραφικές του αναφορές μέσα στο έργο του.
Έχω διαβάσει κάποια πράγματα γι αυτόν κυρίως το 2004 που είδα μια θεατρική παράσταση στο θέατρο Μουσούρη που λεγόταν ''Hitchcock Blonde'' και τον αφορούσε.
Εκεί μου κέντρισε το ενδιαφέρον, στις σχολές δεν εντρύφησα τόσο στο έργο του αν και οι καθηγητές μας τον ανέφεραν αρκετά συχνά και μας ανέλυαν και αποσπάσματα από έργα του.
Αυτό που μου έχει μείνει έντονα είναι που έλεγε ότι καθημερινά όταν ήταν μικρός τον υποχρέωνε η μητέρα του να στέκεται με το ένα πόδι σηκωμένο στην άκρη του κρεβατιού και να της αναφέρει αναλυτικά τι έκανε μέσα στη μέρα του ενώ εκείνη βρισκόταν ξαπλωμένη. Ο μικρός Άλφρεντ και η μαμά του, μεγάλο κεφάλαιο.
Νομίζω φαίνονται αυτά τα βιώματα σε κάποια μελλοντικά του έργα.
Και ότι του άρεσε να τρομάζει τους άλλους, μια μέρα λέει βρισκόταν στο ασανσέρ και μιλούσε με έναν ηθοποιό κι όταν μπήκαν κάτι άγνωστοι μέσα διέκοψε την συζήτηση κι άρχισε να διηγείται μια ιστορία με πτώμα και αίματα και οι άλλοι κοίταζαν φρικαρισμένοι.
Κι όταν οι άγνωστοι αποχώρησαν και έμεινε ξανά μόνος με τον ηθοποιό και τον ρώτησε τι έγινε μετά, ο Hitchcock του απάντησε: ''Δεν ξέρω, αυτή ήταν απλά η τρομακτική ιστορία του ασανσέρ'', κάτι τέτοιο.
Αυτά τα δύο πράγματα μού έχουν μείνει από τα βιογραφικά ''κατορθώματα'' του θείου Alfred.
Ωραίες είναι και οι ταινίες που αναφέρεις.
Ειδικά την ''τιμή των Πρίτζι'' την είδα πάλι φέτος μετά από αρκετά χρόνια και την ξαναθυμήθηκα.
Στην εξωτερική προβολή στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου τέλος Ιουνίου στο Athens open air film festival.
Ιδιαίτερη περίπτωση ηθοποιού (και κυρίως ανθρώπου) κι ο Nicholson.

Γνώμη μου, αλλά κάθε ταινία που περιέχει έστω και λίγο τρόμο από τον Hitchcock και μετά, έχει στο DNA της απαραίτητα κάτι από Hitchcock. Ακόμα και το "Singapore Sling". Δε γίνεται διαφορετικά.
Σαν άνθρωπος ήταν ένα σαδιστικό γουρούνι. Σα σκηνοθέτης ήταν αξεπέραστος. Πετάω τον άνθρωπο, κρατάω το σκηνοθέτη.
Παρόλα αυτά, η πιο αγαπημένη μου ταινία όλων των εποχών δεν είναι κάποια δική του... Είναι το "Eraserhead" του David Lynch. Από τις πάνω από 5000 που έχω δει, δεν έχω άλλη καλύτερη από αυτή.
Άλλος αιμοσταγής σκληρός ο Peckinpah. Πολύ τον πάω. Το "Straw Dogs" (που έχει βγει και remake) το έχω δει 3 φορές.
Τέτοιες ταινίες ψάχνω !
Αφιερωμένο. Σε σένα
https://youtu.be/qbGEwUcRC4M?si=zy_CZsvR2ZSyH5Oj

Σίγουρα πολλοί μεταγενέστεροι δημιουργοί επηρεάζονται από τον Hitchcock.
Και μιας και αναφέρεις ξανά το ''Singapore Sling'' να σου πω ότι σαφώς περιέχει και χιτσκοκικά μοτίβα τόσο στην εικονοποιία όσο και στην πλοκή του.
Π.χ. σίγουρα υπάρχει λίγη Χιτσκοκική ''Rebecca'' του 1940 μέσα, καθώς και αντεστραμμένη ''Frenzy'' του 1972.
Η κύρια πάντως αναφορά-φόρος τιμής που αποτίει το ''Singapore Sling'' είναι στη ''Laura'' του Otto Preminger, ταινία του 1944.
Και όχι μόνο σε αυτή την ταινία, γενικά έχει πλήθος αναφορών χωρίς αντιγραφή αλλά ενσωματωμένες μέσα στο φιλμ.
Τέλος πάντων μιλάμε για ιδιαίτερη περίπτωση φιλμ που δεν το συμπαθούν πολλοί.
Χρειάζεται μεγάλη ανάλυση (την οποία έκανα παλιά) και φυσικά αν ενδιαφέρεται κάποιος να το μελετήσει θα πρέπει να διαβάσει και την παράξενη πορεία που είχε σε φεστιβάλ και αίθουσες στο εξωτερικό, που φυσικά το λογόκριναν, το απαγόρευσαν αλλά όταν το έβγαλαν στη ζούλα σε ειδικές προβολές αργά το βράδυ και διαπίστωσαν πως έκανε εισιτήρια αποφάσισαν να το βγάλουν οι αιθουσάρχες σε επίσημη διανομή.
Κι εκεί φυσικά έπαιξε απαγόρευση.
Γενικά κουβαλάει πίσω του πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία αυτό το φιλμ και το σημαντικότερο είναι ότι πρόκειται για ελληνική ταινία, αυτό είναι ένα αξιοθαύμαστο στοιχείο για μένα.
Όσον αφορά τον Hitchcock αν δεν είχε τη συγκεκριμένη προσωπικότητα που αναφέρεις, θα μπορούσε άραγε να κάνει αυτές τις ταινίες;
Απ' ό,τι έχω διαβάσει, μάλλον όχι.
Η παράσταση που είχα δει παλιά και σου ανέφερα σε προηγούμενο σχόλιο έθιγε υπαινικτικά και κάποια πολύ προσωπικά του ζητήματα τα οποία πιστεύω είχαν άμεσο αντίκτυπο στο κινηματογραφικό του έργο.
Οπότε αν δεν ήταν τέτοιος άνθρωπος ίσως να μην ήταν σκηνοθέτης.
Ή τουλάχιστον ο σκηνοθέτης που ξέρουμε και μας αρέσουν οι ταινίες του.
Ακόμα και το ''Ψυχώ'' που είναι εμπορική ταινία κι οι περισσότεροι θεατές αν τους ρωτήσεις θα σου πουν ''α, η ταινία με το σφάξιμο στο ντουζ'', γενικά αυτό έχει περάσει, αν κάτσει και τη μελετήσει κάποιος προσεκτικά είναι πολύ μπροστά για την εποχή της, 1960 έτσι, κι ο άνθρωπος έδωσε ένα mind-blowing φινάλε, μια σκηνοθεσία-κέντημα, προσεγμένη στην παραμικρή λεπτομέρεια, μια τελευταία σκηνή που σου εντυπώνεται για πάντα αν την προσέξεις, μια ανάλυση χαρακτήρα που έρχεται από το μέλλον, προσέφερε πολλά στο είδος του ψυχολογικού θρίλερ.
Είναι τολμηρότατη ταινία (και φυσικά δεν εννοώ λόγω της σκηνής με το φόνο στο ντουζ)
Πού να κάτσει τώρα κάποιος να δει και λιγότερο διάσημα έργα του από αυτό, όπως ''Rebecca'' (ταινία με ηρωίδα που δεν ονοματίζεται ποτέ και μαθαίνουμε γι' αυτήν μέσω άλλων στοιχείων) ''Marnie'', ''Frenzy''.
Θα ανακαλύψει έναν ολόκληρο κόσμο.
David Lynch πολύ αγαπημένος αλλά δύσκολο να πω για κάποια ταινία ότι είναι η αγαπημένη μου όλων των εποχών.
Σχετικά με τον Peckinpah , αφού σου αρέσει έχω να σου πω πως μερικές φορές γίνονται και θαύματα και τα φεστιβάλ προβάλλουν πράγματι σπάνιες ταινίες (φυσικά δεν λειτουργούν με αυτό το σκεπτικό συχνά τα φεστιβάλ) οπότε αν σε ενδιαφέρει τσέκαρε αυτό:
https://anesiscinema.gr/portfolio-item/midnight-express-convoy-stis-29-…

Πάνω σε αυτό που γράφεις, θα σου απαντήσω με μία ιστορία.
Ο Bobby Beausoleil είναι Αμερικανός, και υπήρξε μέλος ενός ερασιτεχνικού Rock συγκροτήματος. Για να βρίσκει γκόμενες και ναρκωτικά, εντάχθηκε στη "Manson family" το 1969 (ελπίζω , γνωρίζεις για τον Charles Manson) και εκεί, μυήθηκε στο σατανισμό.
Επειδή πούλησε σκάρτο πράμα σε κάτι bikers, του ζήτησαν πίσω τα λεφτά τους · και μπροστά στην απειλή να τον σκοτώσουν, έκοψε το λαιμό ενός dealer για να τους εξευμενίσει.
Τον έπιασαν, καταδικάστηκε σε ισόβια. Στη φυλακή κάποια στιγμή, σε έναν καυγά με συμμορία ναζί έχασε σχεδόν και το μάτι του. Και μόλις το 1980, κατόρθωσε να ολοκληρώσει μέσα στη φυλακή με άλλους συγκρατούμενους και με αυτοσχέδια όργανα, το "Lucifer Rising", το πρώτο του album που θεωρείται (και είναι) ένα αριστούργημα της ψυχεδελικής ηλεκτρονικής μουσικής. Κοσμεί τη δισκοθήκη μου εδώ και χρόνια.
Αν τον δεις εμφανισιακά, έχει φάτσα δολοφόνου και είναι αμετανόητα προσκολλημένος στο σατανισμό. Έχει ζητήσει πολλές φορές χάρη, αλλά πάντα την απέρριπταν επειδή θεωρείται μέχρι τώρα στην Αμερική ταμπού να απελευθερώσουν ΟΠΟΙΟΝΔΗΠΟΤΕ είχε σχέση με τον Manson.
Σίγουρα, αν ήταν άλλος και με άλλα βιώματα δε θα έβγαζε αυτό που έβγαλε (και μπορεί να ανατριχιάσεις αν το ακούσεις), αλλά τί με αυτό ;
Πετάω τον άνθρωπο, κρατάω τον καλλιτέχνη.
Και ο Hitchcock, οπωσδήποτε, δε θα έβγαζε τις ίδιες ταινίες αν ήταν κάποιος άλλος. Όπως και κανείς καλλιτέχνης δε θα έβγαζε τα ίδια έργα αν ήταν κάποιος άλλος.
Για αυτό και οι ταινίες ψυχαγωγούν, αρκεί να είσαι ήδη από μέσα σου ώριμος ώστε να δεχτείς θετικά την αγωγή τους.
Στην περίπτωση του Hitchcock λοιπόν, σε βοηθούν ψυχικά στο να σου κάνουν πιο αναγνωρίσιμα τα σημάδια που χρειάζεσαι να αποφύγεις, προκειμένου να μην καταλήξεις κάποιος άνθρωπος όπως ο Hitchcock ή ακόμα χειρότερα, σαν ένας από τους πρωταγωνιστές ορισμένων ταινιών του.
Όσο για την ταινία σε ευχαριστώ (αν και την έχω δει όπως και την "Άγρια Συμμορία"), αλλά δε βλέπω πια σινεμά εδώ και χρόνια.
Έχει σταματήσει να με ενδιαφέρει και αν δω πλέον ξανά ταινίες μεγάλου μήκους σε στυλ του "Straw Dogs" ή του "Convoy" θα είναι μόνο με παρέα, ώστε να σχολιάσουμε κιόλας για αυτές μετά την προβολή όπως γινόταν παλιά · και όχι μόνος μου όπως ζω τώρα. Η παρέα προέχει, οι ταινίες ακολουθούν.
Και τη συλλογή από ταινίες και dvd που είχα, όπως και ολόκληρη τη σειρά με τις ταινίες του Chaplin, τις χάρισα σε φίλους.
Οι δύο τελευταίες ταινίες που είδα σε μεγάλη αίθουσα ήταν η "Έκτη Αίσθηση" και η "Απίστευτη Ιστορία του Benjamin Button" · και τις δύο, συνοδεύοντας γυναίκες.
Αμφιβάλλω αν θα μπορούσα να τις πείσω να δουν έστω και αυτές, εάν δεν τύχαινε να είναι γνωστοί οι ηθοποιοί που πρωταγωνιστούσαν.
Τις γυναίκες γενικά δεν τις πολυενδιαφέρει το σινεμά όπως έχω καταλάβει. Μάλλον, προτιμούν το θέατρο.
Και μεταξύ μας, καλά κάνουν. Με τα χρόνια, τείνω και εγώ να συμφωνήσω.
Έκτοτε, έχω δει σε βίντεο στο σπίτι μερικές ακόμα -κυρίως τρόμου- και μετρημένες όλες, στα δάχτυλα των δύο χεριών.
Όταν φτάνουν να με ενδιαφέρουν στο σινεμά πλέον μόνο οι ταινίες τρόμου, αυτό μου δείχνει ότι έχει κλείσει τον κύκλο του. Και έμαθα ό, τι ήταν να μάθω από αυτό.
Έχω καταργήσει την τηλεόραση τελείως από τότε που ήρθε ο αποκωδικοποιητής και η ζωή που κάνω πλέον είναι τόσο φυσική ώστε το σινεμά δεν έχει καμιά θέση μέσα σε αυτή.

Έχω κάνει το ίδιο με την τηλεόραση από τον αποκωδικοποιητή και μετά, κατάργηση εδώ και χρόνια (που ούτε πριν έβλεπα δηλαδή).
Κατά τ' άλλα μου κάνει εντύπωση αυτό που λες γιατί προσωπικά έχω γνωρίσει πολλές σινεφίλ γυναίκες.
Εννοείται πως το χειμώνα που πάω στα θέατρα εδώ και πολλά χρόνια οι περισσότερες παρέες αποτελούνται από γυναίκες, ήδη από τις αρχές του 2000 το παρατηρούσα αυτό, οι ταξιθέτριες με έχουν βάλει πολλές φορές να κάτσω δίπλα από γυναικοπαρέες αλλά δεν έχω γνωρίσει γυναίκα που να έχει άρνηση για το σινεμά.
Έχω γνωρίσει κοπέλα που ταυτιζόμαστε πλήρως και στα κινηματογραφικά γούστα.
Κι άλλες που διαφωνούμε στα κινηματογραφικά και κάνουμε τέλειες συζητήσεις επί ώρες.
Κινηματογραφικές λέσχες που έχουν ανθρώπους-διαμάντια, ανθρώπους που με πήγαν σε κινηματογραφικές λέσχες ή φεστιβάλ και κόλλησα από τότε λόγω του υπέροχου κλίματος, διάφορα τέτοια πράγματα.
Έχω κάνει τις καλύτερες γνωριμίες σε σινεμά, γνωριμίες όλων των ηλικιών και όχι πάντα με δική μου πρωτοβουλία.
Και σε συναυλίες βρίσκω σινεφίλ.
Όπως και να 'χει σε ευχαριστώ για την ενδιαφέρουσα ιστορία, να 'σαι καλά.