Πάνω σε αυτό που γράφεις, θα σου απαντήσω με μία ιστορία.
Ο Bobby Beausoleil είναι Αμερικανός, και υπήρξε μέλος ενός ερασιτεχνικού Rock συγκροτήματος. Για να βρίσκει γκόμενες και ναρκωτικά, εντάχθηκε στη "Manson family" το 1969 (ελπίζω , γνωρίζεις για τον Charles Manson) και εκεί, μυήθηκε στο σατανισμό.
Επειδή πούλησε σκάρτο πράμα σε κάτι bikers, του ζήτησαν πίσω τα λεφτά τους · και μπροστά στην απειλή να τον σκοτώσουν, έκοψε το λαιμό ενός dealer για να τους εξευμενίσει.
Τον έπιασαν, καταδικάστηκε σε ισόβια. Στη φυλακή κάποια στιγμή, σε έναν καυγά με συμμορία ναζί έχασε σχεδόν και το μάτι του. Και μόλις το 1980, κατόρθωσε να ολοκληρώσει μέσα στη φυλακή με άλλους συγκρατούμενους και με αυτοσχέδια όργανα, το "Lucifer Rising", το πρώτο του album που θεωρείται (και είναι) ένα αριστούργημα της ψυχεδελικής ηλεκτρονικής μουσικής. Κοσμεί τη δισκοθήκη μου εδώ και χρόνια.
Αν τον δεις εμφανισιακά, έχει φάτσα δολοφόνου και είναι αμετανόητα προσκολλημένος στο σατανισμό. Έχει ζητήσει πολλές φορές χάρη, αλλά πάντα την απέρριπταν επειδή θεωρείται μέχρι τώρα στην Αμερική ταμπού να απελευθερώσουν ΟΠΟΙΟΝΔΗΠΟΤΕ είχε σχέση με τον Manson.
Σίγουρα, αν ήταν άλλος και με άλλα βιώματα δε θα έβγαζε αυτό που έβγαλε (και μπορεί να ανατριχιάσεις αν το ακούσεις), αλλά τί με αυτό ;
Πετάω τον άνθρωπο, κρατάω τον καλλιτέχνη.
Και ο Hitchcock, οπωσδήποτε, δε θα έβγαζε τις ίδιες ταινίες αν ήταν κάποιος άλλος. Όπως και κανείς καλλιτέχνης δε θα έβγαζε τα ίδια έργα αν ήταν κάποιος άλλος.
Για αυτό και οι ταινίες ψυχαγωγούν, αρκεί να είσαι ήδη από μέσα σου ώριμος ώστε να δεχτείς θετικά την αγωγή τους.
Στην περίπτωση του Hitchcock λοιπόν, σε βοηθούν ψυχικά στο να σου κάνουν πιο αναγνωρίσιμα τα σημάδια που χρειάζεσαι να αποφύγεις, προκειμένου να μην καταλήξεις κάποιος άνθρωπος όπως ο Hitchcock ή ακόμα χειρότερα, σαν ένας από τους πρωταγωνιστές ορισμένων ταινιών του.
Όσο για την ταινία σε ευχαριστώ (αν και την έχω δει όπως και την "Άγρια Συμμορία"), αλλά δε βλέπω πια σινεμά εδώ και χρόνια.
Έχει σταματήσει να με ενδιαφέρει και αν δω πλέον ξανά ταινίες μεγάλου μήκους σε στυλ του "Straw Dogs" ή του "Convoy" θα είναι μόνο με παρέα, ώστε να σχολιάσουμε κιόλας για αυτές μετά την προβολή όπως γινόταν παλιά · και όχι μόνος μου όπως ζω τώρα. Η παρέα προέχει, οι ταινίες ακολουθούν.
Και τη συλλογή από ταινίες και dvd που είχα, όπως και ολόκληρη τη σειρά με τις ταινίες του Chaplin, τις χάρισα σε φίλους.
Οι δύο τελευταίες ταινίες που είδα σε μεγάλη αίθουσα ήταν η "Έκτη Αίσθηση" και η "Απίστευτη Ιστορία του Benjamin Button" · και τις δύο, συνοδεύοντας γυναίκες.
Αμφιβάλλω αν θα μπορούσα να τις πείσω να δουν έστω και αυτές, εάν δεν τύχαινε να είναι γνωστοί οι ηθοποιοί που πρωταγωνιστούσαν.
Τις γυναίκες γενικά δεν τις πολυενδιαφέρει το σινεμά όπως έχω καταλάβει. Μάλλον, προτιμούν το θέατρο.
Και μεταξύ μας, καλά κάνουν. Με τα χρόνια, τείνω και εγώ να συμφωνήσω.
Έκτοτε, έχω δει σε βίντεο στο σπίτι μερικές ακόμα -κυρίως τρόμου- και μετρημένες όλες, στα δάχτυλα των δύο χεριών.
Όταν φτάνουν να με ενδιαφέρουν στο σινεμά πλέον μόνο οι ταινίες τρόμου, αυτό μου δείχνει ότι έχει κλείσει τον κύκλο του. Και έμαθα ό, τι ήταν να μάθω από αυτό.
Έχω καταργήσει την τηλεόραση τελείως από τότε που ήρθε ο αποκωδικοποιητής και η ζωή που κάνω πλέον είναι τόσο φυσική ώστε το σινεμά δεν έχει καμιά θέση μέσα σε αυτή.