Ευχαριστώ πολύ για τις ευχές, να είσαι καλά.
Έχει κάνει αρκετές αναφορές ο Νικολαϊδης στον Hitchcock που σου αρέσει πολύ.
Κυρίως σε συνεντεύξεις του, όχι τόσο μέσω των ταινιών του.
Του άρεσε αρκετά, όχι τόσο όσο ο Otto Preminger ή ο Sam Peckinpah που τους λάτρευε και αποτελούσαν και βασικές κινηματογραφικές του αναφορές μέσα στο έργο του.
Έχω διαβάσει κάποια πράγματα γι αυτόν κυρίως το 2004 που είδα μια θεατρική παράσταση στο θέατρο Μουσούρη που λεγόταν ''Hitchcock Blonde'' και τον αφορούσε.
Εκεί μου κέντρισε το ενδιαφέρον, στις σχολές δεν εντρύφησα τόσο στο έργο του αν και οι καθηγητές μας τον ανέφεραν αρκετά συχνά και μας ανέλυαν και αποσπάσματα από έργα του.
Αυτό που μου έχει μείνει έντονα είναι που έλεγε ότι καθημερινά όταν ήταν μικρός τον υποχρέωνε η μητέρα του να στέκεται με το ένα πόδι σηκωμένο στην άκρη του κρεβατιού και να της αναφέρει αναλυτικά τι έκανε μέσα στη μέρα του ενώ εκείνη βρισκόταν ξαπλωμένη. Ο μικρός Άλφρεντ και η μαμά του, μεγάλο κεφάλαιο.
Νομίζω φαίνονται αυτά τα βιώματα σε κάποια μελλοντικά του έργα.
Και ότι του άρεσε να τρομάζει τους άλλους, μια μέρα λέει βρισκόταν στο ασανσέρ και μιλούσε με έναν ηθοποιό κι όταν μπήκαν κάτι άγνωστοι μέσα διέκοψε την συζήτηση κι άρχισε να διηγείται μια ιστορία με πτώμα και αίματα και οι άλλοι κοίταζαν φρικαρισμένοι.
Κι όταν οι άγνωστοι αποχώρησαν και έμεινε ξανά μόνος με τον ηθοποιό και τον ρώτησε τι έγινε μετά, ο Hitchcock του απάντησε: ''Δεν ξέρω, αυτή ήταν απλά η τρομακτική ιστορία του ασανσέρ'', κάτι τέτοιο.
Αυτά τα δύο πράγματα μού έχουν μείνει από τα βιογραφικά ''κατορθώματα'' του θείου Alfred.
Ωραίες είναι και οι ταινίες που αναφέρεις.
Ειδικά την ''τιμή των Πρίτζι'' την είδα πάλι φέτος μετά από αρκετά χρόνια και την ξαναθυμήθηκα.
Στην εξωτερική προβολή στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου τέλος Ιουνίου στο Athens open air film festival.
Ιδιαίτερη περίπτωση ηθοποιού (και κυρίως ανθρώπου) κι ο Nicholson.