Συμφωνώ απόλυτα, μάλλον όλοι οι άνθρωποι το σκεφτόμαστε αυτό. Τι είναι η ζωή; Εδώ είμαστε περαστικοί, δεν είμαστε μόνιμοι, γιατί να περνάμε την ζωή μας καταθλιπτικά και βαρετά, σπίτι δουλειά - δουλειά σπιτι; Στην ουσία ο άνθρωπος δεν έχει κάνει καμία πρόοδο, μόνοι τυχεροί οι πλούσιοι που έχουν και τον χρόνο και το χρήμα για να κάνουν πράγματα που τους ευχαριστούν, εάν βεβαίως ξέρουν να χαρούν τα χρήματα τους γιατί τους πλούσιους που ξέρω περνούν τη ζωή τους το ίδιο βαρετά με αυτους που δεν είναι, αμα δεν ξέρεις να ζεις....
23.11.2022 | 09:05
Χαμόγελο
Είναι λες και έχει χαθεί από τα χείλη όλων μας, δε ξέρω γιατί.. όταν είμαστε μικροί, τα βλέπιθμε όλα σαν ένα θαύμα, σαν μία περιπέτεια, όλα μας γοητεύουν και μας κάνουν να εντυπωσιαζόμαστε και να ονειροπολούμε... μετά από κάποια χρόνια αυτό χάνεται, όχι σταδιακά αλλά μαχαίρι, δε ξέρω για εσάς αλλά εμένα μου λείπει εκείνη η εποχή, μου λείπει ο τότε εαυτός μου, μου λείπουν όλα... πλέον οι χαρές της ζωής είναι ελάχιστες.. δηλαδή το 1/3 της μέρας σου είναι ύπνος, το άλλο 1/3 είναι μία δουλειά που δε θέλεις καν να κάνεις και για βιοποριστικούς λόγους και μόνο εξακολουθείς να την κάνεις, και οι λίγες ώρες που σου απομένουν κάθε μέρα αν βγάλουμε αυτά τα 2, δεν σου επιτρέπουν να ζήσεις κάτι, απλά σαν μία αντίστροφη μέτρηση μέχρι να γίνει το ένα ή το άλλο... μικροί όλοι μας κάναμε χίλια όνειρα, για ταξίδια, για δραστηριότητες, για τόσα μα τόσα πολλά, και τελικά καταλήγουμε να αναλωνόμαστε στη καθημερινή ρουτίνα. Και φυσικά, τα Σαββατοκύριακα που μας αφήνουν ελάχιστη ενέργεια μετά τις 5 μέρες (εκτός και αν δουλεύει κάποιος το Σάββατο) , δε τα περνάμε όπως πιστεύαμε, κάνοντας τα πράματα που θέλαμε αλλά συμβιβαστικά, κάνοντας πράματα που δεν μας "γεμίζουν", σε μία προσπάθεια να ξεγελάσουμε τον εαυτό μας οτί ζούμε και δεν επιβιώνουμε απλά, ενώ η ζωή είναι ένα πυροτέχνημα, κάτι πανέμορφο και άναρχο, χωρίς μέτρα και σταθμά. Βλέπεις στο δρόμο άτομα ηλικίας 18-40 ετών, στην καλύτερη ηλικία, και είναι σαν κάτι να λείπει από τα πρόσωπά τους, ίσως αυτή η λαχτάρα του τι θα φέρει το αύριο, αφού η ζωή σταμάτησε να σημαίνει για αυτούς "μυστήριο" και "απρόβλεπτο" αλλά "δουλειά-σπίτι". Και ρωτώ εγώ, αν στα 18-40 είμαστε κατσουφιασμένοι και η ζωή μας στερείται από χρώμα, πως θα είμαστε στα 50+ που θα αρχίσει η κάτω βόλτα; Πιστεύω οτί το χρωστάμε στους εαυτούς μας να ζήσουμε ή έστω να προσπαθήσουμε να ζήσουμε χωρίς ανασφάλειες και φόβους. Είναι δύσκολο αυτό και λόγω οικονομικών παραγόντων και υποχρεώσεων, αλλά αυτό να λείπει το χαμόγελο, για μένα τουλάχιστον, σημαίνει πως χάνεται κάτι από την ουσία της ζωής, θέλετε να το πείτε απόλαυση, θέλετε να το πείτε ευτυχία, πείτε το όπως θέλετε. ΥΓ- δεν είπα βέβαια να χαμογελάμε συνέχεια, ούτε κεγώ το κάνω αυτό, αλλά αυτό είναι το άλλο άκρο σε σχέση με αυτό που υφίσταται.
4
