Συμφωνω. Πολλες φορες τα σκέφτομαι ολα αυτα που λες. Αναρωτιεμαι, "δηλαδη για άλλα 30+ χρονια θα εχω τετοια ζωη? Δουλεια,αγχος υποχρεωσεις με κάποια διαλειμματα διασκέδασης μια στο τόσο?"
Ναι οκ, στη θεωρια ολα ευκολα λεγονται, "φροντισε να κάνεις πράγματα που σε γεμιζουν για να μη νιωθεις ετσι" κλπ. Στην πραξη ομως βλεπουμε ολοι μας οτι κ ενα ταξιδι να πας κ να περασεις ωραια, αυτο ειναι μονο για λιγες μερες, γιατι μετα θα γυρισεις κ παλι στην καθημερινοτητα κ τη ρουτινα. Ακομα κ να δουλευεις πανω στο αντικειμενο που σ αρεσει, σιγουρα το να ξερεις οτι δουλευεις για να ζησεις σε κανει λιγο να χανεις το κινητρο σου. Δηλαδη ξερεις οτι κανεις αυτο που κανεις απο αναγκη, γιατι αλλιως δεν θα χεις να φας. Επίσης παρολο που οι περισσότεροι πεθαινουμε στη δουλεια καθημερινα, η πλειοψηφια απο μας δεν μπορουμε καν να αποκτησουμε καποια βασικα πραγματα πχ η πλειοψηφια ζει στο ενοικιο γιατι δεν εχει την οικονομική δυνατότητα να αγορασει σπίτι. Αυτο το να δουλευεις τοσο πολυ κ να μην μπορεις καν εν τελει να πεις οτι βγαζεις αρκετα λεφτα ωστε να κανεις μια ανετη ζωη ενισχυει ακόμα περισσοτερο αυτο το αίσθημα της ματαιοτητας.
Βλεπω γυρω μου τοσους νεους ανθρωπους συνομηλικους μου (29) με τόσα προβληματα υγείας, ψυχοσωματικα κ σκεφτομαι "οχι, δεν ειναι ζωη αυτη". Δεν ειναι ζωη το να ζεις σ ενα διαρκες αγχος. Δεν ειναι ζωη το να ξυπνας απλα για να πας δουλεια, να γυρισεις σπιτι κ να ξανακανεις το ιδιο καθε μερα. Η μερα εχει 24 ωρες κ αν αφαιρεσουμε τις 8 ωρες υπνου μενουν 16 ωρες απο τις οποιες τις 8 τουλάχιστον δουλευουμε. Κ αρκετες φορες δεν δουλευουμε 8 ωρες αλλα 10 και 12. Ε και μετα τι μενει? Τιποτα.
Κάποιοι θα πουν οτι ειμαι απαισιοδοξη, αλλα ειμαι απλα ρεαλιστρια.
Ας ερθει να μου πει καποιος οτι απολαμβανει την καθημερινότητα του, οτι δεν πηζει, οτι δεν εχει τρελο αγχος! Γιατι δεν νομιζω οτι υπάρχει κανεις.