Μια Ηλέκτρα που την έστειλαν για εξορκισμό

Μια Ηλέκτρα που την έστειλαν για εξορκισμό Facebook Twitter
Η έκφραση του ακραίου συναισθήματος είναι εξαιρετικά δύσκολη υπόθεση: εάν δε συνοδεύεται από γνώση, αισθητική και μέτρο κινδυνεύει να προκαλέσει τα αντίθετα από τα επιθυμητά αποτελέσματα.
3

Λίγα χρόνια μετά την έναρξη του 20ού αιώνα, η Ηλέκτρα έχασε τα λογικά της. Έπαψε να είναι γενναία, τρυφερή και υψηλόφρων. Έγινε επικίνδυνη και βίαιη.


Η ερμηνεία του αρχαίου δράματος, τόσο σε θεωρητικό όσο σε παραστασιολογικό επίπεδο, λειτουργεί ως καθρέφτης των κοινωνιών. Η συντηρητική βικτωριανή Αγγλία θαύμαζε την Ηλέκτρα για την αυταπάρνησή της, την αφοσίωση στον νεκρό πατέρα της, τη θλίψη και την ηθική συνέπειά της.

Σκοπός της τραγωδίας, όπως αυτή διαβαζόταν στα σχολεία και στα πανεπιστήμια της Ευρώπης, ήταν η αποκάλυψη της θείας Δίκης μέσα από την τιμωρία των ενόχων και την αποκατάσταση της ηθικής τάξης. Στο πλαίσιο αυτό, η Ηλέκτρα ενσάρκωνε ένα ενάρετο ιδανικό: δοκιμαζόταν στις πιο αντίξοες συνθήκες κι αναδυόταν θριαμβεύτρια. Είχε αναμφίβολα το δίκαιο με το μέρος της.

Στο τέλος του 20ού αιώνα, φτάσαμε αισίως στην κοινή πλέον διαπίστωση ότι η «Ηλέκτρα» είναι ένα έργο που θέτει «έντονα και δύσκολα ερωτήματα σχετικά με την ψυχολογική φθορά της εκδίκησης και τη δηλητηριώδη επιθυμία για βία»,³ μια ακραία έκφανση της οποίας συνιστά η κεντρική ηρωίδα. 


Όλα αυτά άλλαξαν ραγδαία όταν εισέβαλε στη σκηνή η «Ηλέκτρα» του Ούγκο φον Χόφμανσταλ το 1903 και του Ρίχαρντ Στράους, επτά χρόνια αργότερα (το λιμπρέτο της όπερας του δεύτερου βασίστηκε στο θεατρικό έργο του πρώτου).

Σοκαρισμένο το φιλοθεάμον κοινό αντίκρισε μια Ηλέκτρα διαταραγμένη, «έκφυλη», γεμάτη μίσος και αιμοδιψή να χορεύει ξέφρενα προς τον θάνατό της. Στα μάτια τους η αριστοκρατική ηρωίδα του Σοφοκλή είχε ποδοπατηθεί και μια Ερινύα είχε πάρει τη θέση της.

Οι θεατές «θρηνούσαν για το γεγονός ότι η ευσεβής κι αγνή κόρη είχε περάσει από ψυχανάλυση, είχε εκδηλώσει τον ερωτισμό της, ακόμη και την κτηνώδη πλευρά της».¹ Οι επιρροές του Φρίντριχ Νίτσε, του Έρβιν Ρόντε, του Σίγκμουντ Φρόιντ είχαν γεννήσει ένα θηλυκό τέρας.

Τα ευρήματα της φιλοσοφίας, της ψυχολογίας και της ανθρωπολογίας επηρέασαν όχι μόνο τους πρωτοποριακούς καλλιτέχνες της εποχής του μοντερνισμού αλλά και τους πιο πρωτοπόρους από τους τότε μελετητές του αρχαίου δράματος.

Είναι χαρακτηριστική η τολμηρή για την εποχή της (1920) άποψη του επιφανούς καθηγητή T.D. Goodell του Πανεπιστημίου Yale, ο οποίος αντιμετωπίζει τη σοφόκλεια Ηλέκτρα ως διαταραγμένη και αντιπαθή: «ύστερα από χρόνια αντίστασης, μαρτυρίου και αναμονής, με τις σκέψεις της προσκολλημένες διαρκώς στο πένθος και στην εκδίκηση, ανέπτυξε ιδιότητες οι οποίες, οφείλουμε να παραδεχτούμε, είναι αφύσικες κι απωθητικές, όσο κι αν θαυμάζουμε την ακεραιότητά της».²

 
Χρειάστηκε να περάσουν πολλές δεκαετίες προτού καταρρεύσουν τα ακαδημαϊκά στεγανά –η πρακτική του θεάτρου προπορεύθηκε εδώ κατά πολύ—, και γίνει αποδεκτό ότι ο Σοφοκλής δεν είναι ένας «άγιος» που διδάσκει τους νόμους της ηθικής δικαιοσύνης και δικαιολογεί τον φόνο ως προϊόν της θείας βούλησης.

Στο τέλος του 20ού αιώνα, φτάσαμε αισίως στην κοινή πλέον διαπίστωση ότι η «Ηλέκτρα» είναι ένα έργο που θέτει «έντονα και δύσκολα ερωτήματα σχετικά με την ψυχολογική φθορά της εκδίκησης και τη δηλητηριώδη επιθυμία για βία»,³ μια ακραία έκφανση της οποίας συνιστά η κεντρική ηρωίδα.

Μια Ηλέκτρα που την έστειλαν για εξορκισμό Facebook Twitter
Φανταστείτε μια γυναίκα –την Ηλέκτρα– να σφαδάζει και να ορύεται, ενώ την ίδια στιγμή μια ομάδα από ατσαλάκωτες λευκοντυμένες καλόγριες –τα μέλη του Χορού– να στέκονται δίπλα της τραγουδώντας χαζοχαρούμενους αγγελικούς ύμνους.


Με αυτή την παράδοση επιχείρησε να συνδεθεί ο νεαρός σκηνοθέτης που παρουσίασε προ ημερών την τραγωδία του Σοφοκλή στην Επίδαυρο. Η έκφραση του ακραίου συναισθήματος είναι εξαιρετικά δύσκολη υπόθεση: εάν δε συνοδεύεται από γνώση, αισθητική και μέτρο κινδυνεύει να προκαλέσει τα αντίθετα από τα επιθυμητά αποτελέσματα.

Αποδεικνύεται πραγματικά επώδυνο για τον θεατή όταν μια καλή ηθοποιός (Αλεξία Καλτσίκη) στέκεται ενώπιόν του ανήμπορη να ελέγξει τα εκφραστικά μέσα της και, στην προσπάθειά της να αποδώσει το πάθος του διαταραγμένου μυαλού της και τη λύσσα του μίσους, στραγγαλίζει τη φωνή της, επιδίδεται σε υστερικούς, κακόηχους τονισμούς, διαστρεβλώνει τα συναισθήματα, τα φτηναίνει σε κακέκτυπα, τα εκτονώνει με απωθητικές κορόνες, με ψεύτικες «παραξενιές» κι επίπλαστα, αυθαίρετα σκαμπανεβάσματα.


Ενώ συμβαίνουν όλα αυτά (βρισκόμαστε ακόμη στην Πάροδο), ο Χορός παραμένει εξωφρενικά ατάραχος. Φανταστείτε μια γυναίκα –την Ηλέκτρα– να σφαδάζει και να ορύεται, ενώ την ίδια στιγμή μια ομάδα από ατσαλάκωτες λευκοντυμένες καλόγριες –τα μέλη του Χορού– να στέκονται δίπλα της τραγουδώντας χαζοχαρούμενους αγγελικούς ύμνους.

Μια Ηλέκτρα που την έστειλαν για εξορκισμό Facebook Twitter
Ακόμη κι αν η ηρωίδα ειδωθεί στο πλαίσιο της υστερίας και της νεύρωσης, όπως επιχειρεί ο σκηνοθέτης Θάνος Παπακωνσταντίνου, είναι άστοχο να παρουσιάζεται σαν αλαφιασμένη γλωσσοκοπάνα προκειμένου να αποδοθεί η διαταραχή της προσωπικότητάς της.


Οι καμπάνες χτυπούν επίμονα. «Προτού πεθάνεις, θα δεις το Δαχτυλίδι», είναι το μότο της ταινίας τρόμου «The Ring». Aπό ένα τέτοιο λευκό «Δαχτυλίδι» στην κορυφή των σκαλοπατιών του σκηνικού εμφανίζεται η Ηλέκτρα αρχικά, και η Κλυταιμνήστρα αργότερα.


Ο σύγχρονος καλλιτέχνης οφείλει, ως γνωστόν, να στέκεται δεκτικός απέναντι σε πάσης φύσεως ερεθίσματα, προερχόμενα τόσο από την ποπ κουλτούρα όσο και από την «υψηλή» τέχνη.

Πριν από τρία χρόνια, ο εικοσιεννιάχρονος τότε σκηνοθέτης Ρόμπερτ Άικ είχε δηλώσει σε συνέντευξή του πως ανέβασε την «Ορέστεια» του Αισχύλου εμπνεόμενος από την τηλεοπτική σειρά «The Sopranos». (Η παράσταση εκείνη τον καθιέρωσε ως ένα από τα μεγάλα ταλέντα της βρετανικής σκηνής).

Στην περίπτωση της δικής μας «Ηλέκτρας» τώρα, παρατηρούμε μεγάλη στιλιστική/εξωτερική ομοιότητα ανάμεσα στην πρωταγωνίστρια Αλεξία Καλτσίκη και στο κακό πνεύμα του κοριτσιού σίριαλ κίλερ, που ζητά εκδίκηση για τον αφύσικο θάνατό του, στην ταινία «The Ring».

Όσον αφορά την όψη του Χορού, δεν μπορούμε να μη θυμηθούμε τον πρόσφατο (2015) «Οιδίποδα Τύραννο» του Ρομέο Καστελούτσι, που ελάμβανε κι εκείνος χώρα σ' ένα μοναστήρι Καθολικών.

 
Το ερώτημα που τίθεται φυσικά είναι πώς όλες αυτές οι ενδιαφέρουσες αναφορές μπορούν να ενταχθούν οργανικά σ' ένα νέο δημιούργημα με δική του ταυτότητα.

Η «Ηλέκτρα» είναι τρόπον τινά ένα αρχαίο θρίλερ, η κεντρική ηρωίδα όμως ξεπερνάει τα όρια των ταινιών τρόμου: είναι πολυσύνθετη, γεμάτη εντάσεις κι αντιθέσεις, μια γυναίκα τραυματισμένη, ταπεινωμένη, κοινωνικά και σεξουαλικά καταπιεσμένη, περιφρονημένη από τη μητέρα της, απομακρυσμένη από τον αδελφό της, καταδικασμένη να θυμάται τον αφανισμό του πατέρα της, παραδομένη στον θρήνο ως μοναδικό μέσο αντίστασης ενάντια στη λήθη και στον υπαρξιακό αφανισμό της.

Ο λόγος της διαποτίζεται από συναισθηματικές ακρότητες (θετικές ή αρνητικές), καθώς «αδυνατεί να συγκρατήσει τις πράξεις ή τα συναισθήματά της εντός των ορίων που επιβάλλει το έθιμο ή το τελετουργικό πλαίσιο».⁴

Μια Ηλέκτρα που την έστειλαν για εξορκισμό Facebook Twitter
Τι να πει κανείς για τον έρμο τον Ορέστη, που εμφανίζεται δεμένος σαν σαλάμι, με τα μάτια καλυμμένα και μ' έναν μοναχό να τον σέρνει γύρω γύρω στην ορχήστρα;


Ακόμη κι αν η ηρωίδα ειδωθεί στο πλαίσιο της υστερίας και της νεύρωσης, όπως επιχειρεί ο σκηνοθέτης Θάνος Παπακωνσταντίνου, είναι άστοχο να παρουσιάζεται σαν αλαφιασμένη γλωσσοκοπάνα προκειμένου να αποδοθεί η διαταραχή της προσωπικότητάς της.


Σίγουρα η αρχική εντύπωση μετριάζεται στην πορεία της παράστασης: στις μετέπειτα σκηνές, με τη Χρυσόθεμη, την Κλυταιμνήστρα ή τον Ορέστη, η ηθοποιός περιορίζει το αρχικό, στριγκό παραλήρημά της. Παρ' όλα αυτά, η εκφορά του λόγου παραμένει αδέξια, εκτός ελέγχου και η αρχική εντύπωση αποδεικνύεται εξαιρετικά ισχυρή για να αναιρεθεί πλήρως.

Τι να πει κανείς για τον έρμο τον Ορέστη, που εμφανίζεται δεμένος σαν σαλάμι, με τα μάτια καλυμμένα και μ' έναν μοναχό να τον σέρνει γύρω γύρω στην ορχήστρα; Εικόνες από S&M erotica έρχονται στον νου, επιλογή εστιασμένη κι αυτή στη σφαίρα του εντυπωσιασμού.

Ο ήρωας (Αλέξανδρος Μαυρόπουλος) αναδύεται υπερβολικά συναισθηματικός, ένα «καλό παιδί», άγαρμπο, έτοιμο να ραγίσει και να βάλει τα κλάματα και όχι να διαπράξει φριχτό έγκλημα. Η Μαρία Ναυπλιώτου ως Κλυταιμνήστρα διατηρεί το μέτρο στη χολή και την ειρωνεία της κι έτσι διασώζεται.

 
Ένα καθολικό μοναστήρι, μια Ηλέκτρα που την έστειλαν για εξορκισμό, ένας άτυχος Ορέστης-θύμα σαδιστών μοναχών, μια Κλυταιμνήστρα grande-dame του Μεσαίωνα κι ένας Χορός από αλλού φερμένος που επικοινωνεί χαρμόσυνα με τα ουράνια ενώ γύρω του εκτυλίσσονται δολοπλοκίες, νεκραναστάσεις κ.ο.κ.

Ιδέες και δάνεια που δε συνθέτουν ποτέ ένα ενιαίο, πειστικό σύνολο, «όμορφα» σχήματα που καπελώνουν τα νοήματα στο όνομα μια κούφιας πρωτοτυπίας προτάσσοντας την εικόνα ως αυταξία. Όσο για το κείμενο, αυτό παραμένει απροσπέλαστο, εγκλωβισμένο σε φαντεζί φόρμες και σε μια κακόηχα επιτηδευμένη κατασκευή του λόγου, ακριβώς όπως ο Ορέστης στο ασφυκτικό γιλέκο του.

Μια Ηλέκτρα που την έστειλαν για εξορκισμό Facebook Twitter
Η Μαρία Ναυπλιώτου ως Κλυταιμνήστρα διατηρεί το μέτρο στη χολή και την ειρωνεία της κι έτσι διασώζεται.
Μια Ηλέκτρα που την έστειλαν για εξορκισμό Facebook Twitter
Ιδέες και δάνεια που δε συνθέτουν ποτέ ένα ενιαίο, πειστικό σύνολο, «όμορφα» σχήματα που καπελώνουν τα νοήματα στο όνομα μια κούφιας πρωτοτυπίας προτάσσοντας την εικόνα ως αυταξία.

________

1. Simon Goldhill, Sophocles and the Language of Tragedy, Oxford University Press (2012)
2. Goldhill (2012)
3. Goldhill (2012)
4. Matthew Wright, «The Joy of Sophocles' Electra» (2005)

Θέατρο
3

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Κωνσταντίνος Ζωγράφος: Ο «Ορέστης» του Τερζόπουλου

Θέατρο / Κωνσταντίνος Ζωγράφος: «Ο Τερζόπουλος σου βγάζει τον καλύτερό σου εαυτό»

Ο νεαρός ηθοποιός που πέρυσι ενσάρκωσε τον Πυλάδη επιστρέφει φέτος ως Ορέστης. Με μια ήδη πλούσια διαδρομή στο θέατρο δίπλα σε σημαντικούς δημιουργούς, ετοιμάζει ένα νέο έργο εμπνευσμένο από το Νεκρομαντείο του Αχέροντα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

The Review / «Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

Με αφορμή την παράσταση γι’ αυτόν τον αυθεντικό δημιουργό που τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 μεσουρανούσε, ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου σχολιάζουν τον αντίκτυπό του στο κοινό σήμερα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, πτώση και η αποθέωση

Αρχαίο Δράμα Explained / «Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, η πτώση και η αποθέωση

Τι μας μαθαίνει η ιστορία του Οιδίποδα, ενός ανθρώπου που έχει τα πάντα και τα χάνει εν ριπή οφθαλμού; Η κριτικός θεάτρου Λουίζα Αρκουμανέα επιχειρεί μια θεωρητική ανάλυση του έργου του Σοφοκλή.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Αλίκη Βουγιουκλάκη: Στη ζωή έσπαγε τα ταμπού, στο θέατρο τα ταμεία

Θέατρο / Αλίκη Βουγιουκλάκη: Πώς έσπαγε τα ταμεία στο θέατρο επί 35 χρόνια

Για δεκαετίες έχτισε, με το αλάνθαστο επιχειρηματικό της ένστικτο, μια σχέση με το θεατρικό κοινό που ακολουθούσε υπνωτισμένο τον μύθο της εθνικής σταρ. Η πορεία της ως θιασάρχισσας μέσα από παραστάσεις-σταθμούς και τις μαρτυρίες συνεργατών της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Θέατρο / Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Στον πολυαναμενόμενο «Οιδίποδα» του Γιάννη Χουβαρδά, ο Νίκος Καραθάνος επιστρέφει, 23 χρόνια μετά, στον ομώνυμο ρόλο, ακολουθώντας την ιστορία από το τέλος προς την αρχή και φωτίζοντας το ανθρώπινο βάθος μιας τραγωδίας πιο οικείας απ’ όσο νομίζουμε.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ερωτευμένος με τον Κρέοντα

Θέατρο / Ο Rasche αγάπησε τον Κρέοντα περισσότερο από την Αντιγόνη

«Η εκφορά του λόγου παραδίδεται αμαχητί σε μια άκρατη δραματικότητα, σε ένα υπερπαίξιμο, σε μια βεβιασμένη εμφατικότητα, σε έναν στόμφο παλιακό που θα νόμιζε κανείς πως έχει εξαλειφθεί πλέον. Η σοβαροφάνεια σε όλο το (γοερό) μεγαλείο της». Έτσι ξεκίνησε φέτος η Επίδαυρος.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στο ζόφο του πολέμου

Θέατρο / Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στον ζόφο του πολέμου

Σε μια περίοδο που ο πόλεμος αποτελεί βασικό συστατικό της καθημερινότητάς μας, μια παράσταση εξετάζει όσα μεσολαβούν μεταξύ γεγονότος και πληροφορίας και πώς διαμορφώνουν την τελική καταγραφή και την ιστορική μνήμη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ

σχόλια

3 σχόλια
Βρίσκω λίγο υπερβολικα τα σχόλιά σας. Υπηρχαν και καλα στοιχεία στην παρασταση. Η συντονισμενη κινηση, η αφαιρεση και γενικοτερα η διαφορετική αλλα δουλεμενη εκδοχη. Συμφωνω στις υπερβολικες και αμηχανες ερμηνείες. Συνολικα ομως θα εδινα θετικό πρόσημο.
Σε λίγες παραστάσεις έχουμε τσαντιστεί τόσο πολύ. Κατ’ αρχάς μπράβο στην Αρκουμανέα για την αναφορά στο The Ring. Σπάγαμε το κεφάλι μας μέχρι την Αθήνα να βρούμε τι μας θύμιζε η αναμαλλιασμένη ηθοποιός που έβγαινε από την τρύπα. Από πού κι ως πού η Ηλέκτρα δαιμονισμένη; Με κάτι κραυγές σαν ημίτρελη καρακάξα κι ένα χορό από καθολικές καλόγριες (γιατί είμαστε καθολικοί βέβαια, όλοι το ξέρουν αυτό) να έχουν έρθει από το πλατό της «Μελωδίας της Ευτυχίας» για να ψάλλουν χαρωπά Σοφοκλή. Ο διάλογος Ηλέκτρας Χορού, από τις ωραιότερες στιγμές του αρχαίου δράματος εδώ ένα ασυνάρτητο μείγμα κραυγών και ψαλμωδίας που έκλεινες τα αυτιά σου. Και ο Ορέστης με το kinky bondage τι φάση; Δηλαδή έλεος κάπου με την πόζα!