O Μίκης απαντά στους επικριτές του για το συλλαλητήριο: Ηλίθιοι ή αδίστακτοι οι εχθροί μου;

O Μίκης απαντά στους επικριτές του για το συλλαλητήριο: Ηλίθιοι ή αδίστακτοι οι εχθροί μου; Facebook Twitter
9

Απάντηση σε όσους τον επέκριναν για τη συμμετοχή του στο συλλαλητήριο του Συντάγματος για τη Μακεδονία δίνει με επιστολή του o μουσικοσυνθέτης Μίκης Θεοδωράκης.

Στο κείμενο της επιστολής που δημοσιεύει το «Πρώτο Θέμα» ο Μίκης Θεοδωράκης αναφέρει «Είναι τόσο ηλίθιοι ή τόσο αδίστακτοι και τρομοκρατημένοι οι εχθροί μου ώστε να ισχυρίζονται ότι με τις φράσεις "Αδέλφια μου φασίστες, ναζιστές, τραμπούκοι, τρομοκράτες" δήλωσα μπροστά στο πανελλήνιο ότι είμαι... τραμπούκος και τρομοκράτης;», αναρωτιέται ο Μίκης Θεοδωράκης σημειώνοντας πως «βρίσκεται στην κορυφή του Ολύμπου όπου τον έχει ανεβάσει η αγάπη του λαού».

Ολόκληρο το κείμενο έχει ως εξής:

«Μου ζητάτε να απαντήσω σε άτομα που το λιγότερο που μπορώ να πω για αυτά είναι ότι βρίσκονται σε πλήρη σύγχυση. Σε μια ζωή με συνεχή δράση, πάντοτε στο προσκήνιο της εθνικής και κοινωνικής μας ζωής, χωρίς ποτέ να υπολογίσω αντιδράσεις που συχνά με οδηγούσαν στο χείλος του θανάτου, τι βρήκαν να μου προσάψουν οι σημερινοί μου συκοφάντες;

1. Οτι υπήρξα μέλος της ΕΟΝ! Η ηλικία μου ήταν 11-13 ετών και η συμμετοχή σε αυτή την οργάνωση ήταν υποχρεωτική για όλους τους μαθητές της χώρας.

2. Οτι έκανα δήλωση στη Μακρόνησο μαζί με τους 100.000 μάρτυρες αγωνιστές που υπέκυψαν στα πρωτοφανή βασανιστήρια. Εγώ, όμως, ήμουν από τους ελάχιστους που δεν υπέγραψαν και μάρτυς μου ο δολοφονηθείς αστυνόμος Μπάμπαλης που μου ζήτησε να υπογράψω στα 1964 επί πρωθυπουργίας Παπανδρέου! Με πρωτοβουλία του Βασίλη Βασιλικού και του Θεόδωρου Πάγκαλου οργανώθηκε σε θέατρο της περιοχής Πατησίων ογκώδης συγκέντρωση διαμαρτυρίας.

3. Ότι είχα την ευθύνη και το θάρρος να αγνοήσω την πολιτική μου ιδιότητα και να προτείνω τη λύση Καραμανλή, δηλαδή τον πολιτικό μου αντίπαλο, θυσιάζοντας τον εαυτό μου για το καλό της πατρίδας μου. Αν και η Ιστορία με δικαίωσε, εξακολουθούν ορισμένοι φανατικοί ανεγκέφαλοι να αναφέρονται στην πρωτοβουλία μου αυτή μόνο και μόνο γιατί έχουν ανάγκη να μου ρίξουν με κάθε θυσία τη λάσπη που έχει γίνει ένα με τον εαυτό τους.

4. Και τέλος ο Μητσοτάκης! Με κατηγορούν ότι συνεργάστηκα με τον Μητσοτάκη σαν να ήταν ένα προδότης, ενώ είχε ψηφιστεί από το 48% των Ελλήνων ψηφοφόρων. Άλλωστε συνεργάστηκα μόνο εγώ; Γιατί δεν λένε λέξη για τον Φλωράκη και τον Κύρκο, το ΚΚΕ και τον ΣΥΡΙΖΑ εκείνης της εποχής; Τέλος γιατί παριστάνουν ότι δεν κατανοούν την ειρωνεία και τον σαρκασμό μου στην εισαγωγή της ομιλίας μου για να στηλιτεύσω την παρουσία της Χρυσής Αυγής και λοιπών ακροδεξιών στοιχείων (που τελικά εξαφανίστηκαν και πνίγηκαν μέσα στη λαοθάλασσα και ανασύρθηκαν την επόμενη στην επιφάνεια από τα κανάλια της ντροπής;).

Είναι τόσο ηλίθιοι ή τόσο αδίστακτοι και τρομοκρατημένοι οι εχθροί μου ώστε να ισχυρίζονται ότι με τις φράσεις «Αδέλφια μου φασίστες, ναζιστές, τραμπούκοι, τρομοκράτες» δήλωσα μπροστά στο πανελλήνιο ότι είμαι... τραμπούκος και τρομοκράτης;

Όσο για το «φασίστες» και «ναζιστές», είναι αλήθεια ότι με πλήγωσαν ανεπανόρθωτα στα πέτρινα χρόνια της Κατοχής και του Εμφυλίου, τότε που διαφέντευαν τη μοίρα μας.

Όμως τελικά εγώ βγήκα νικητής, με τελευταία ηρωική πράξη, τη στιγμή που μπροστά σε ένα εκατομμύριο πατριώτες – δημοκράτες βρήκα την ευκαιρία να τους «φτύσω» μεγαλοπρεπώς, όπως έκανα σε όλη τη ζωή μου από τον καιρό που ξερνούσαν φωτιά και σίδερο μέχρι τώρα που βρίσκομαι στην κορυφή του Ολύμπου όπου με έχει ανεβάσει η αγάπη του λαού! Αυτά λοιπόν. Και με τις θερμές μου ευχαριστίες.»

Ελλάδα
9

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σχόλια

9 σχόλια
Τον Μίκη τον έχουμε αγαπήσει σε υπέρτατο βαθμό.Ας φροντίσουν οι δικοί του άνθρωποι να τον διατηρήσουν "στην κορυφή του Ολύμπου" - όπως λέει ο ίδιος με έμφαση και ΚΑΘΟΛΟΥ ΜΕΤΡΙΟΦΡΟΣΥΝΗ για έναν άνθρωπο του μεγέθους του. Ένδειξη απώλειας αυτοελέγχου.Θα είναι κρίμα να δούμε μια "κορυφή" να κατακρημνίζεται και να γίνεται βορά κάποιων που τον εκμεταλλεύονται.
Πολλή σύγχυση, πράγματι, προερχόμενη όμως και από το "εθνικό κεφάλαιο" που ακούει στο όνομα Μίκης. Πρώτα πρώτα φαίνεται να είναι και ο ίδιος δέσμιος της, δεξιάς/συντηρητικής κυρίως πολιτικής απόχρωσης (απαντάται όμως και στις πλέον εκφυλισμένες εκδοχές της αριστεράς), αντίληψης ότι υπάρχει κάτι που λέγεται "λαός" και αποτελεί μία ομοιογενή, αδιαφοροποίητη οντότητα/υπόσταση με δική της βούληση, η οποία όμως (αχ, αιώνια αδιόρθωτοι!) παρασύρεται πότε από επιτήδειους πολιτικάντηδες και πότε από απομονωμένους φασίστες που διαστρέφουν το λαϊκό αίσθημα υϊοθετώντας μία λαϊκιστική/αντικαπιταλιστική κατά κανόνα ρητορική. Σύμφωνα με το αρκετά απλοϊκό αυτό σχήμα, ο περιβόητος λαός είναι κατ' ουσία πολιτικά άχρωμος, ουδέτερος, χαρακτηριζόμενος από εσωτερική συνοχή και οι όποιες αντιθέσεις/συγκρούσεις/ανταγωνισμοί παρατηρούνται εντός του είναι απλά ε π ι φ α ι ν ό μ ε ν α, τεχνητά, "φερμένα απ' έξω", "σκοτεινές επιδιώξεις και σχέδια αλλότριων δυνάμεων" - βλ. την σχετική ανάλυση του εμφυλίου, όπου "αδερφός σκότωνε αδερφό για ξένα συμφέροντα"· βλ. την "αμερικανοκίνητη χούντα"· βλ. τον "αμερικανοθρεμένο-μασόνο" ΓΑΠ, ή τις αναλύσεις του ΚΚΕ για το ΝΑΤΟ που βρίσκεται πίσω από όλα (για τις στοχεύσεις και συμμαχίες του ελληνικού στρατιωτικού κατεστημένου/βαθέος κράτους δεν λέμε τίποτα όμως, μη και αποξενώσουμε κανέναν μικροαστό νοικοκυραίο ή καραβανά που μας ψηφίζει). Και για το ΚΚ βέβαια, όπως για όλους τους άλλους, ο λαός είναι αθώος, ένα πολιτικό νήπιο που δεν καταλαβαίνει τίποτα και καπηλεύονται τον αγώνα του κάποιοι επιτήδειοι της Χ.Α., και χρειάζεται τον κομματικό ινστρούχτορα να του εμφυσήσει την επαναστατική θεωρία απ' έξω. Οπότε, σύμφωνα με αυτήν την κοσμοθεωρία, όλο το ζήτημα είναι ποιός θα βάλει πρώτος το σημαιάκι ή την βελέτζα και τι χρώμα θα έχει. Δεν έχω βέβαια την αξίωση να έχει διαβάσει ο Μίκης την «μικροφυσική της εξουσίας» του Μισέλ Φουκό (για ένα σύγχρονο κομμουνιστικό κόμμα την έχω, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία), αλλά δεν μπορώ να μην επισημάνω πόσο θεμελιακά λαθεμένο, πόσο σχεδόν μ υ θ ο λ ο γ ι κ ό είναι το κοσμοείδωλο που έχουμε να αντιμετωπίσουμε εδώ (ποιοί άραγε;) - φαίνεται άλλωστε πολύ ταιριαστό που ο εθνικός μουσικοσυνθέτης μας θεωρεί πως βρίσκεται στην κορυφύ του μυθολογικού Ολύμπου μετά από την παλλαϊκή αυτή έγερση! Για την αριστερά αυτή (βούτυρο στο ψωμί της πιο αντιδραστικής/σκοταδιστικής ακροδεξιάς) που έχει απωλέσει οποιαδήποτε σχέση με μία σύχρονη ταξική ανάλυση του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού, ο "λαός" είναι μόνο το θύμα, το αντικείμενο της εκμετάλλευσης κάποιας αφηρημένης "πλουτοκρατίας", " ελίτ" κ.λπ.: όλη η πολυπλοκότητα των κοινωνικών σχέσεων και των δομών εξουσίας, που δεν εκπορεύονται μόνο από τα πάνω, από τους "δυνάστες" Μίκη μου, όχι, διαχέονται στο μικροεπίπεδο· τοπικά δίκτυα εξουσίας συγκροτούνται στην οικογένεια, στο σχολείο, στην γειτονιά σε μία αέναα μεταβαλλόμενη και δύσκολα χαρτογραφήσιμη πολλαπλότητα και εναλλαγή κοινωνικών ρόλων. Για την αριστερά μας βέβαια, οι φασίστες, οι χίτες είναι όλοι τους δωσίλογοι, συνεργάτες των ναζί, γιαλαντζί πατριώτες, σε αντίθεση με τα παληκάρια του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ που έβγαλαν το φίδι από την τρύπα. Ποτέ δεν μπόρεσε αυτή η αριστερά (χρησιμοποιώ κάπως σχηματικά τον όρο) να εξηγήσει με ποιό τρόπο, αυτό που από το '40 θεωρούσε προνομιακό της πεδίο, δηλαδή την λεγόμενη εθνική αντίσταση, όλη αυτή την φιλολογία του "ηρωικού αγώνα του ανυπότακτου ελληνικού λαού", μπόρεσε πολύ εύκολα και γρήγορα όχι απλώς να το οικείοποιηθεί η φασιστική ακροδεξιά, αλλά να το αλώσει/αποικιοποιήσει στην ουσία του, ίσως ακριβώς επειδή εξαρχής ήταν δική της αφήγηση, δικό της φαντασιακό. Όταν διαγκωνίζεσαι όμως στο ποιός είναι περισσότερο "πατριώτης" από τον άλλο, δεν είναι να απορείς που ο πολιτικός σου αντίπαλος σε υπερφαλλαγίζει κυριολεκτικά, και όχι μόνο εκλογικά. Γι' αυτό και εγώ απορώ με όσους παραξενεύονται που μπορεί σε μία αμιγώς αντιδραστική/εθνικιστική διαδήλωση να ακούγεται η Ρωμιοσύνη και να τραγουδιέται εξίσου από την Χ.Α., τον Μίκη, το ΚΚΕ (δεν συμμετείχε προς τιμήν του σ΄αυτά τα καραγκιοζιλίκια), το αλαφιασμένο πόπολο κ.ο.κ., ενώ κάποιοι νομίζαν ότι είναι "πατενταρισμένη" από την αριστερά. Δεν είναι ζήτημα μεταμοντέρνας σύγχυσης, είναι ακριβώς το φαντασιακό της εθνικής ενότητας, του "ενός, ομοούσιου και αδιαίρετου ελληνικού λαού" που αποτελεί την συγκολλητική ουσία, το αφήγημα το προσδίδον συνοχή στην ελληνική κοινωνία και, απ' αυτήν την άποψη, πολύ σωστά έκανε και συμμετείχε ο Μίκης εκεί, αφού οι πολιτικές του φαντασιώσεις είναι σχεδόν ταυτόσημες με τους πάλαι ποτέ δήμιους του στους άλλοτε τόπους εξορίας.
Περισσεύει η μετριοφροσύνη του κου Θεοδωράκη. Με τόσο πολλούς μεγάλους άνδρες και τόσο ακατάπαυστους αγώνες, πως φτάσαμε στην χρεωκοπία του 2010, κανένας δεν μπορεί να απαντήσει.
Στην κορυφή του Ολύμπου! Από την αγάπη του Λαού! Τι καλάμι είναι αυτό που έχεις καβαλήσει, Υπουργέ μου; Μουσική που έγραψε ιστορία έχεις γράψει, που είναι ήδη μεγάλο επίτευγμα. Αλλή η πολιτική σου σκέψη ήταν πάντα νηπιακή. Με ακόρεστη διάθεση αυτοπροβολής ως out of the box νά 'ναι και ό,τι νά 'ναι. Είμαστε πολίτες και έχουμε διαφορετικές απόψεις. Ο Λαός δεν είναι μια ενιαία μάζα.
Ο Μίκης Θεοδωράκης σίγουρα θα μείνει στην ιστορία ως ένας μεγάλος μουσικοσυνθέτης με το έργο του να παραμένει αθάνατο. Σίγουρα, επίσης, δε δίστασε να πει αυτά που πιστεύει ακόμα και όταν βασανίστηκε και εξορίστηκε. Όμως είναι επίσης βέβαιο ότι δε θα μείνει στην ιστορία για τις πολιτικές του θέσεις και απόψεις. Και όπως φυσικά αυτός δεν είναι προδότης ή ανόητος, έτσι δεν είναι και οι πολιτικοί του αντίπαλοι. Θεωρώ ότι τα τελευταία χρόνια οι πολιτικές του θέσεις είναι αρκετά ακραίες, βλέπει παντού προδότες ενώ δεν κατανοεί ότι μάλλον αν εφαρμόζονταν οι δικές του θέσεις τα πράγματα θα ήταν πολύ δυσκολότερα...
Μη Μίκη τί είναι αυτά που λες; Απορώ πως δε σε έχουν βαφτίσει ακόμα εθνικιστή και φασίστα οι πρών ''σύντροφοί'' σου και όλη η πολιτική κορεκτίλα του διαδικτύου.