Πολλή σύγχυση, πράγματι, προερχόμενη όμως και από το "εθνικό κεφάλαιο" που ακούει στο όνομα Μίκης. Πρώτα πρώτα φαίνεται να είναι και ο ίδιος δέσμιος της, δεξιάς/συντηρητικής κυρίως πολιτικής απόχρωσης (απαντάται όμως και στις πλέον εκφυλισμένες εκδοχές της αριστεράς), αντίληψης ότι υπάρχει κάτι που λέγεται "λαός" και αποτελεί μία ομοιογενή, αδιαφοροποίητη οντότητα/υπόσταση με δική της βούληση, η οποία όμως (αχ, αιώνια αδιόρθωτοι!) παρασύρεται πότε από επιτήδειους πολιτικάντηδες και πότε από απομονωμένους φασίστες που διαστρέφουν το λαϊκό αίσθημα υϊοθετώντας μία λαϊκιστική/αντικαπιταλιστική κατά κανόνα ρητορική. Σύμφωνα με το αρκετά απλοϊκό αυτό σχήμα, ο περιβόητος λαός είναι κατ' ουσία πολιτικά άχρωμος, ουδέτερος, χαρακτηριζόμενος από εσωτερική συνοχή και οι όποιες αντιθέσεις/συγκρούσεις/ανταγωνισμοί παρατηρούνται εντός του είναι απλά ε π ι φ α ι ν ό μ ε ν α, τεχνητά, "φερμένα απ' έξω", "σκοτεινές επιδιώξεις και σχέδια αλλότριων δυνάμεων" - βλ. την σχετική ανάλυση του εμφυλίου, όπου "αδερφός σκότωνε αδερφό για ξένα συμφέροντα"· βλ. την "αμερικανοκίνητη χούντα"· βλ. τον "αμερικανοθρεμένο-μασόνο" ΓΑΠ, ή τις αναλύσεις του ΚΚΕ για το ΝΑΤΟ που βρίσκεται πίσω από όλα (για τις στοχεύσεις και συμμαχίες του ελληνικού στρατιωτικού κατεστημένου/βαθέος κράτους δεν λέμε τίποτα όμως, μη και αποξενώσουμε κανέναν μικροαστό νοικοκυραίο ή καραβανά που μας ψηφίζει). Και για το ΚΚ βέβαια, όπως για όλους τους άλλους, ο λαός είναι αθώος, ένα πολιτικό νήπιο που δεν καταλαβαίνει τίποτα και καπηλεύονται τον αγώνα του κάποιοι επιτήδειοι της Χ.Α., και χρειάζεται τον κομματικό ινστρούχτορα να του εμφυσήσει την επαναστατική θεωρία απ' έξω. Οπότε, σύμφωνα με αυτήν την κοσμοθεωρία, όλο το ζήτημα είναι ποιός θα βάλει πρώτος το σημαιάκι ή την βελέτζα και τι χρώμα θα έχει. Δεν έχω βέβαια την αξίωση να έχει διαβάσει ο Μίκης την «μικροφυσική της εξουσίας» του Μισέλ Φουκό (για ένα σύγχρονο κομμουνιστικό κόμμα την έχω, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία), αλλά δεν μπορώ να μην επισημάνω πόσο θεμελιακά λαθεμένο, πόσο σχεδόν μ υ θ ο λ ο γ ι κ ό είναι το κοσμοείδωλο που έχουμε να αντιμετωπίσουμε εδώ (ποιοί άραγε;) - φαίνεται άλλωστε πολύ ταιριαστό που ο εθνικός μουσικοσυνθέτης μας θεωρεί πως βρίσκεται στην κορυφύ του μυθολογικού Ολύμπου μετά από την παλλαϊκή αυτή έγερση! Για την αριστερά αυτή (βούτυρο στο ψωμί της πιο αντιδραστικής/σκοταδιστικής ακροδεξιάς) που έχει απωλέσει οποιαδήποτε σχέση με μία σύχρονη ταξική ανάλυση του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού, ο "λαός" είναι μόνο το θύμα, το αντικείμενο της εκμετάλλευσης κάποιας αφηρημένης "πλουτοκρατίας", " ελίτ" κ.λπ.: όλη η πολυπλοκότητα των κοινωνικών σχέσεων και των δομών εξουσίας, που δεν εκπορεύονται μόνο από τα πάνω, από τους "δυνάστες" Μίκη μου, όχι, διαχέονται στο μικροεπίπεδο· τοπικά δίκτυα εξουσίας συγκροτούνται στην οικογένεια, στο σχολείο, στην γειτονιά σε μία αέναα μεταβαλλόμενη και δύσκολα χαρτογραφήσιμη πολλαπλότητα και εναλλαγή κοινωνικών ρόλων. Για την αριστερά μας βέβαια, οι φασίστες, οι χίτες είναι όλοι τους δωσίλογοι, συνεργάτες των ναζί, γιαλαντζί πατριώτες, σε αντίθεση με τα παληκάρια του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ που έβγαλαν το φίδι από την τρύπα. Ποτέ δεν μπόρεσε αυτή η αριστερά (χρησιμοποιώ κάπως σχηματικά τον όρο) να εξηγήσει με ποιό τρόπο, αυτό που από το '40 θεωρούσε προνομιακό της πεδίο, δηλαδή την λεγόμενη εθνική αντίσταση, όλη αυτή την φιλολογία του "ηρωικού αγώνα του ανυπότακτου ελληνικού λαού", μπόρεσε πολύ εύκολα και γρήγορα όχι απλώς να το οικείοποιηθεί η φασιστική ακροδεξιά, αλλά να το αλώσει/αποικιοποιήσει στην ουσία του, ίσως ακριβώς επειδή εξαρχής ήταν δική της αφήγηση, δικό της φαντασιακό. Όταν διαγκωνίζεσαι όμως στο ποιός είναι περισσότερο "πατριώτης" από τον άλλο, δεν είναι να απορείς που ο πολιτικός σου αντίπαλος σε υπερφαλλαγίζει κυριολεκτικά, και όχι μόνο εκλογικά. Γι' αυτό και εγώ απορώ με όσους παραξενεύονται που μπορεί σε μία αμιγώς αντιδραστική/εθνικιστική διαδήλωση να ακούγεται η Ρωμιοσύνη και να τραγουδιέται εξίσου από την Χ.Α., τον Μίκη, το ΚΚΕ (δεν συμμετείχε προς τιμήν του σ΄αυτά τα καραγκιοζιλίκια), το αλαφιασμένο πόπολο κ.ο.κ., ενώ κάποιοι νομίζαν ότι είναι "πατενταρισμένη" από την αριστερά. Δεν είναι ζήτημα μεταμοντέρνας σύγχυσης, είναι ακριβώς το φαντασιακό της εθνικής ενότητας, του "ενός, ομοούσιου και αδιαίρετου ελληνικού λαού" που αποτελεί την συγκολλητική ουσία, το αφήγημα το προσδίδον συνοχή στην ελληνική κοινωνία και, απ' αυτήν την άποψη, πολύ σωστά έκανε και συμμετείχε ο Μίκης εκεί, αφού οι πολιτικές του φαντασιώσεις είναι σχεδόν ταυτόσημες με τους πάλαι ποτέ δήμιους του στους άλλοτε τόπους εξορίας.
