Τι ρόλο μπορεί να παίζουν σήμερα τα συλλαλητήρια;

Τι ρόλο μπορεί να παίζουν σήμερα τα συλλαλητήρια; Facebook Twitter
Τα συλλαλητήρια αποτελούν άσκηση δικαιώματος. Αυτό δεν αλλάζει από γραφικότητες, κακογουστιές, γελοιότητες και ακρότητες κάθε λογής, όσο δεν παραβιάζονται οι νόμοι. ©Εurokinissi
11

«Ο Λαός μίλησε». Πρόκειται για ρητορική υπερβολή χωρίς ουσία.

Γιώργος Θ. Μαυρογορδάτος

τ. καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών

Το δικαίωμα του «συνέρχεσθαι» είναι ένα από τα αρχαιότερα δικαιώματα που αναγνωρίστηκαν συνταγματικά, τόσο στην Ελλάδα όσο και διεθνώς. Οι πολίτες έχουν αυτονόητα το δικαίωμα να συγκεντρώνονται και να διαδηλώνουν – τηρώντας βέβαια τους νόμους. «Ησύχως και αόπλως» σύμφωνα με την αρχική διατύπωση στο Σύνταγμα του 1864.


Τα συλλαλητήρια αποτελούν, λοιπόν, άσκηση δικαιώματος. Αυτό δεν αλλάζει από γραφικότητες, κακογουστιές, γελοιότητες και ακρότητες κάθε λογής, όσο δεν παραβιάζονται οι νόμοι. Κατά μείζονα λόγο δεν νομιμοποιούνται να θεωρούν αθέμιτα τα συλλαλητήρια όσοι δικαιολογούν τρομοκρατικές επιθέσεις μασκοφόρων με λοστούς, βαριοπούλες και μολότοφ...


Πότε, όμως, μπορούν να παίξουν τα συλλαλητήρια ωφέλιμο ρόλο στην πολιτική ζωή; Χρειάζονται τουλάχιστον δύο προϋποθέσεις: (α) να υπάρχει επαρκής πληροφόρηση των συμμετεχόντων για το επίμαχο ζήτημα και (β) αυτό το ζήτημα να επιδέχεται μία ξεκάθαρη και απλή λύση. Για την υποστήριξη ή την απόκρουσή της, ταιριάζει ασφαλώς να γίνει συλλαλητήριο. Τέτοια ήσαν π.χ. τα συλλαλητήρια για το Κυπριακό στα μαθητικά μου χρόνια, με επιδίωξη την Ένωση.


Tα τωρινά συλλαλητήρια 

για το Μακεδονικό μόνο βλαβερό έως καταστρεπτικό ρόλο μπορούν να παίξουν. Δημιουργώντας πλασματικές και επίπλαστες εντυπώσεις, προκαλούν προπαντός φόβο στους πολιτικούς και τους οδηγούν ενδεχομένως σε παραίτηση από την ευθύνη τους, δηλαδή από τον δικό τους ρόλο.


Δεν υπάρχουν, δυστυχώς, τέτοιες προϋποθέσεις σήμερα. Μετά από δεκαετίες ακατάσχετης παρακμής και μειούμενης αποτελεσματικότητας του εκπαιδευτικού μας συστήματος, επικρατεί αβυσσαλέα άγνοια για την ιστορία του μακεδονικού ζητήματος. Ιδίως για την ιστορία τόσο της ονομασίας όσο και των πληθυσμών που την ασπάστηκαν.

Επιπλέον, το ζήτημα σήμερα παρουσιάζεται εξαιρετικά σύνθετο, αφού δεν περιορίζεται στην επίσημη ονομασία του γειτονικού μας κράτους – όπως ανακάλυψαν, έστω καθυστερημένα, η κυβέρνηση και τα περισσότερα κόμματα. Κατά συνέπεια, δεν προσφέρεται μία απλή λύση, για την οποία είναι από τη φύση τους κατάλληλα τα συλλαλητήρια.

Με αυτές τις συνθήκες, τα τωρινά συλλαλητήρια για το Μακεδονικό μόνο βλαβερό έως καταστρεπτικό ρόλο μπορούν να παίξουν. Δημιουργώντας πλασματικές και επίπλαστες εντυπώσεις, προκαλούν προπαντός φόβο στους πολιτικούς και τους οδηγούν ενδεχομένως σε παραίτηση από την ευθύνη τους, δηλαδή από τον δικό τους ρόλο. Αξίζει να θυμίσω εδώ ότι αυτό δεν συνέβη στο ζήτημα της αναγραφής του θρησκεύματος στις ταυτότητες, παρά τα εντυπωσιακά συλλαλητήρια του 2000 με επικεφαλής τον αξέχαστο αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο.


Συχνά ακούγεται από τους διοργανωτές, τους ομιλητές ή και τους σχολιαστές συλλαλητηρίων η τετριμμένη φράση: «ο Λαός μίλησε». Πρόκειται για ρητορική υπερβολή χωρίς ουσία. Ο Λαός μιλάει μόνο ψηφίζοντας σε εκλογές και σε δημοψηφίσματα, με εγγυήσεις ελευθερίας που περιλαμβάνουν υποχρεωτικά τη μυστικότητα.


Ίσως όμως η χειρότερη όψη των τωρινών άγονων και αχρείαστων συλλαλητηρίων είναι η κατασπατάληση πόρων, ενέργειας και ενθουσιασμού, που θα μπορούσαν καταρχήν να διοχετευθούν σε πιο δημιουργική κατεύθυνση για την αποτελεσματική και επείγουσα αντιμετώπιση ζωτικών προβλημάτων μας, όπως η εκπαίδευση. Κρίμα.

Τι ρόλο μπορεί να παίζουν σήμερα τα συλλαλητήρια; Facebook Twitter
Η γεωγραφική περιοχή που λέγεται Μακεδονία είναι μοιρασμένη σε τέσσερις χώρες. Το 50% ανήκει στην Ελλάδα και το υπόλοιπο μισό ανήκει στη Βουλγαρία, στην πρώην Γιουγκοσλαβία κι ένα μικρό κομμάτι στην Αλβανία. Ουδέποτε η Μακεδονία ήταν κράτος. ©Εurokinissi

Η μακεδονική σαλάτα ως κόμμα

Περικλής Κοροβέσης

Δημοσιογράφος - Συγγραφέας

Η Μακεδονία είναι ελληνική». Αυτό είναι το σύνθημα που κυριάρχησε μέχρι τώρα στο μαζικό συλλαλητήριο σχετικά με την ονομασία της όμορφης μικρής χώρας. Πιθανότατα το ίδιο θα συμβεί και στο προγραμματισμένο συλλαλητήριο της ερχόμενης Κυριακής. Στο συλλαλητήριο του 1992 μετείχαν όλα τα πολιτικά κόμματα, από φασίστες-μετά Χρυσή Αυγή μέχρι τον Συνασπισμό, εκτός του ΚΚΕ.

Οργανωτής ήταν το ελληνικό κράτος που επιστράτευσε ακόμη και τα σχολεία και μέσω διαφόρων φορέων χρηματοδότησε μια εθνική κινητοποίηση. Θεωρητικά, τα συλλαλητήρια αποτελούν συνταγματικό δικαίωμα που δίνει τη δυνατότητα στον λαό να διεκδικήσει τα αιτήματά του από την κυβέρνηση. Όταν η ίδια η κυβέρνηση διαδηλώνει, από ποιον διεκδικεί ικανοποίηση των αιτημάτων της;

Προφανώς, από μια άλλη χώρα. Κι αυτό δεν έχει συμβεί για πρώτη φορά στην Ιστορία. Όταν μια χώρα προετοιμάζεται για πόλεμο, καταφεύγει στη δαιμονοποίηση του στόχου, δηλαδή την άλλη χώρα, με σκοπό να εμψυχώσει τους φαντάρους που ετοιμάζεται να σφαγιάσει στο ηρωικό πεδίο των μαχών, πείθοντάς τους ότι πολεμούν για ιδανικά, για την πατρίδα και τον λαό της και όχι για τα κέρδη των καπιταλιστών. Γι' αυτό χρειάζονται λαϊκές κινητοποιήσεις για τη στήριξη του ηθικού των μελλοθάνατων.

Με αφορμή το περίφημο «σκοπιανό θέμα», που ουσιαστικά έληξε, είναι πολύ πιθανό να δούμε τη δημιουργία ενός νέου ακροδεξιού κόμματος, χωρίς να αποκλείεται η συμμετοχή μιας εθνικιστικής αριστεράς που εκφράζεται σε αυτά τα θέματα ακροδεξιάς.


Η γεωγραφική περιοχή που λέγεται Μακεδονία είναι μοιρασμένη σε τέσσερις χώρες. Το 50% ανήκει στην Ελλάδα και το υπόλοιπο μισό ανήκει στη Βουλγαρία, στην πρώην Γιουγκοσλαβία κι ένα μικρό κομμάτι στην Αλβανία. Ουδέποτε η Μακεδονία ήταν κράτος.

Την εποχή που την κατοικούσαν οι Φίλιπποι και μέχρι να ανδρωθεί ο Μέγας Αλέξανδρος δεν είχαν ανακαλυφθεί τα κράτη. Αυτά εμφανίζονται στην Ιστορία μετά τη διάλυση των αυτοκρατοριών. Σχετικά πρόσφατα, δηλαδή.

Ο πληθυσμός αυτής της περιοχής, που βρέθηκε να ζει σε τρεις αυτοκρατορίες, ήταν τόσο ανακατεμένος, που οι Γάλλοι την πιο σύνθετη σαλάτα τους την ονόμασαν μακεδονική. (Κι εμείς οι πατριώτες δεν διαμαρτυρηθήκαμε ποτέ.)

Ο Τίτο, μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, αναδιοργάνωσε την ομοσπονδία του και άλλαξε τα ονόματα των κρατιδίων. Το πιο νότιο κρατίδιο πήρε το όνομα της περιοχής. Η Ελλάδα το αναγνώρισε με τη σύνθετη ονομασία, όπως το αναγνωρίζει ακόμα και σήμερα με το πρόσθετο πρώην. Θα την αναγνωρίσουμε και μια τρίτη φορά, με κάποιον άλλο συνδυασμό, αλλά το Μακεδονία θα υπάρχει. Προς τι, λοιπόν, όλο αυτό το κακό;

Για να βρούμε απάντηση σ' αυτό το ερώτημα, πρέπει να ψάξουμε στην ψυχοπαθολογία μας. Να δούμε τον εαυτό μας στον καθρέφτη κατάμουτρα και να μη φοβηθούμε, ό,τι και να δούμε.

Είμαστε λαός συντηρητικός, πολιτικά απαίδευτος. Ανεχτήκαμε δύο δικτατορίες τον περασμένο αιώνα και δεν είναι λίγοι αυτοί που θέλουν και μία τρίτη. Περίπου 400.000 συμπατριώτες μας ψήφισαν μια υπόδικη εγκληματική οργάνωση, τη Χρυσή Αυγή, και την ανέδειξαν σε τρίτη κοινοβουλευτική δύναμη.

Τώρα, αν συνυπολογίσουμε έναν διάχυτο φασισμό που υπάρχει (ομοφοβία, ισλαμοφοβία, ρατσισμός, μετανάστες, πρόσφυγες και, φυσικά, οι διακρίσεις σε όλες τις γυναίκες) σε όλη την κοινωνία και σχεδόν σε όλα τα κόμματα, τότε μπορούμε να καταλάβουμε πώς ένα απλό θέμα εξωτερικής πολιτικής γίνεται εθνικό θέμα που δεν αφορά εθνικά θέματα αλλά ανακατατάξεις της εσωτερικής πολιτικής.


Καταλήγω στο συμπέρασμα πως με αφορμή το περίφημο «σκοπιανό θέμα», που ουσιαστικά έληξε, είναι πολύ πιθανό να δούμε τη δημιουργία ενός νέου ακροδεξιού κόμματος, χωρίς να αποκλείεται η συμμετοχή μιας εθνικιστικής αριστεράς που εκφράζεται σε αυτά τα θέματα ακροδεξιάς. Το σενάριο αυτό δεν μοιάζει απίθανο. Καλά θα ήταν να είμαστε προετοιμασμένοι από τώρα.


Πολεμήσαμε ενδόξως τους «γυφτοσκοπιανούς» και κερδίσαμε μια ακροδεξιά. Ένας ακόμη εθνικός θρίαμβος.

Τι ρόλο μπορεί να παίζουν σήμερα τα συλλαλητήρια; Facebook Twitter
Μια επιπλέον διάστασή τους είναι η συστηματική προσπάθεια από ιθύνοντες να συναισθηματικοποιήσουν τον τρόπο που σκέφτονται εκείνοι οι οποίοι εμφανίζονται διαθέσιμοι απέναντι σε τέτοιες μορφές κινητοποίησης να διεγερθούν ψυχικά επιζητώντας εκτόνωση. ©Εurokinissi

Μακεδονικός ταυτοτισμός και πολιτική ηγεσία

Βασιλική Γεωργιάδου

Αναπληρώτρια καθηγήτρια Πολιτικής Επιστήμης, Πάντειο Παν/μιο

Υπάρχουν μορφές κινητοποίησης όπου το προφίλ εκείνων που συμμετέχουν είναι αρκετά συγκεκριμένο: σε διαδηλώσεις για τα εργασιακά λαμβάνουν μέρος εργαζόμενοι, στις απεργιακές κινητοποιήσεις της ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, ο ιδιωτικός και ο δημόσιος τομέας, μαζί βέβαια με τους «επαγγελματίες» συνδικαλιστές και τους κομματικούς ινστρούχτορες.

Υπάρχουν μορφές κινητοποίησης, ωστόσο, όπου το διακυβευόμενο διαπερνά εγκάρσια τα κοινωνικά περιβάλλοντα: π.χ. ζητήματα για το περιβάλλον ή τα δικαιώματα ειδικών ομάδων μπορεί να κατεβάσουν στους δρόμους άτομα με διαφορετικό κοινωνικό και οικονομικό υπόβαθρο.

Η κινητοποίηση αυτή μπορεί να μην πραγματοποιηθεί μόνο στον δημόσιο χώρο αλλά και στη δημόσια σφαίρα, πράγμα που μπορεί να συμβεί με συλλογή υπογραφών μέσα από κάποια ηλεκτρονική πλατφόρμα (avaaz.org, change.org) ή από σελίδες και hashtags στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.


Μετά τη δεκαετία του 1970, στην αυγή του «μεταβιομηχανικού κόσμου», μετα-υλιστικά ζητήματα αποτέλεσαν τα κύρια μοτίβα κοινωνικής κινητοποίησης. Η ιδεολογική τους χροιά ήταν περισσότερο αριστερόστροφη, αλλά σταδιακά προστέθηκε και το δεξιό ιδεολογικό τους ισοδύναμο.

Ζητήματα εθνικής ταυτότητας, με αφορμή την παρουσία μεταναστών ή εθνικών μειονοτήτων και το ενδεχόμενο αναγνώρισης δικαιωμάτων σε ομάδες ατόμων που θεωρούνται ξένοι και εκλαμβάνονται ως απειλή για τη συνοχή του έθνους και του εθνικού κράτους, έχουν κινητοποιήσει τα περιβάλλοντα του δεξιού εθνικολαϊκισμού αρκετές φορές.

Για να μην πάμε στο παρελθόν, σε εξέλιξη είναι ακόμη το πατριωτικό κίνημα «κατά του εξισλαμισμού της Δύσης», γνωστό ως Pegida, που ξεκίνησε από τη Δρέσδη και εξαπλώθηκε σε αρκετές πόλεις της Γερμανίας, συγκεντρώνοντας χιλιάδες κόσμου που κατεβαίνουν στους δρόμους για να διαδηλώσουν υπέρ της προστασίας των χριστιανικών αξιών που υπονομεύονται από την πολυπολιτισμικότητα και τη μετανάστευση.

Ένα παρόμοιο τέτοιο κίνημα που το συναντάμε σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες είναι εκείνο των «ταυτοτιστών». Πρόκειται για ένα δίκτυο εθνικο-σοβινιστικής ιδεολογίας, στο οποίο μετέχουν μικρότερες ή μεγαλύτερες ομάδες, και δραστηριοποιείται για την «άμυνα της Ευρώπης» απέναντι σε πρόσφυγες, μετανάστες, ξένους.

Οι πολίτες που κινούνται στη mainstream γραμμή (και αυτοί είναι οι περισσότεροι) θέλουν να μπορούν να εμπιστεύονται μια υπεύθυνη ηγεσία και όχι αρχηγούς που άγονται και φέρονται από τη συγκυρία.


Τα συλλαλητήρια για το Μακεδονικό της δεκαετίας του 1990 και σήμερα, όπως και εκείνα για την αναγραφή του θρησκεύματος στις ταυτότητες, μαζί με το «δημοψήφισμα» της Εκκλησίας/Χριστόδουλου, είναι παραλλαγές εθνικολαϊκιστικών κινητοποιήσεων με πολλές ομοιότητες με εκείνα των ταυτοτιστών και του Pegida.

H αίσθηση της απειλής της εθνικής, θρησκευτικής και πολιτισμικής ταυτότητας, η αντίληψη υπεροχής της ταυτότητας που απειλείται από άλλες θεωρούμενες υποδεέστερες, η διάσταση της συνωμοσίας στην υποστήριξη εκείνων που απειλούν, η ιστορικοποίηση του εκάστοτε ζητήματος με επιλεκτική χρήση, μεροληπτική ερμηνεία ή και παρερμηνεία των ιστορικών και άλλων πηγών χαρακτηρίζουν τις εγχώριες και τέτοιου είδους κινητοποιήσεις.

Μια επιπλέον διάστασή τους είναι η συστηματική προσπάθεια από ιθύνοντες να συναισθηματικοποιήσουν τον τρόπο που σκέφτονται εκείνοι οι οποίοι εμφανίζονται διαθέσιμοι απέναντι σε τέτοιες μορφές κινητοποίησης να διεγερθούν ψυχικά επιζητώντας εκτόνωση.

Τέτοιοι είναι άνθρωποι χωρίς υψηλό βαθμό πολιτικοποίησης και χωρίς υψηλό πολιτισμικό κεφάλαιο (η ροπή στο φολκλόρ είναι ένα επακόλουθο αυτού του ελλείμματος), γι' αυτό και είναι εύκολα χειραγωγήσιμοι πολιτικά, ψυχικά και συναισθηματικά. Η φιγούρα ενός ιεράρχη ή ενός στρατηγού που ηγείται τέτοιων κινητοποιήσεων συμβάλλει προς αυτή την κατεύθυνση του αποπροσανατολισμού και της χειραγώγησης «καθημερινών» ανθρώπων.

Δεν είναι λίγοι εκείνοι από την οργανωμένη πολιτική και κοινωνική σκηνή που βλέπουν με φόβο αυτές τις κινητοποιήσεις: το ενδεχόμενο δηλαδή να αναδειχτούν νέοι ηγέτες, να αλλάξει η πολιτική και κοινωνική ατζέντα, να μεταβληθούν οι ισορροπίες μέσα σε υπάρχοντες σχηματισμούς.

Το είδαμε και στην πρόσφατη συγκέντρωση της Θεσσαλονίκης για το Μακεδονικό, ενώ το ίδιο σκηνικό αναμένεται να επαναληφθεί στην επικείμενη συγκέντρωση στην Αθήνα. Ο φόβος είναι πάντα ένας κακός οδηγός για να λαμβάνονται πολιτικές αποφάσεις. Όσοι λαμβάνουν αποφάσεις πρέπει να είναι υπεύθυνοι και όχι αμφίθυμοι και φοβισμένοι.

Οι πολίτες που κινούνται στη mainstream γραμμή (και αυτοί είναι οι περισσότεροι) θέλουν να μπορούν να εμπιστεύονται μια υπεύθυνη ηγεσία και όχι αρχηγούς που άγονται και φέρονται από τη συγκυρία. Η συγκυρία αλλάζει, αλλά τα προβλήματα παραμένουν και στο «τέλος της ημέρας» η κρίση θα είναι συνολική και θα αφορά τα σημαντικά και ουσιώδη.

Το Μακεδονικό για κάποιους είναι ταυτότητα, για πολλούς θεωρείται έκφραση ακτιβιστικού εθνικισμού, αλλά για τους περισσότερους είναι ένα «τεστ αλήθειας» για την πολιτική και κοινωνική ελίτ.

Τι ρόλο μπορεί να παίζουν σήμερα τα συλλαλητήρια; Facebook Twitter
Είμαστε λαός συντηρητικός, πολιτικά απαίδευτος. Ανεχτήκαμε δύο δικτατορίες τον περασμένο αιώνα και δεν είναι λίγοι αυτοί που θέλουν και μία τρίτη. ©Εurokinissi

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO

Αρχείο
11

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

«Μετά την πανδημία του κορωνοϊού, η ανισότητα θα αυξηθεί»

Σωτήρης Ντάλης / «Μετά την πανδημία του κορωνοϊού, η ανισότητα θα αυξηθεί»

Ο αναπληρωτής καθηγητής στο Τμήμα Μεσογειακών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αιγαίου και επικεφαλής της Μονάδας Έρευνας για την Ευρωπαϊκή και Διεθνή Πολιτική σχολιάζει τον αντίκτυπο της πανδημίας και της εκλογής Μπάιντεν στην Ευρώπη.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Επί Τραμπ οι μειοψηφίες κατέστησαν πλειοψηφίες»

Σωτήριος Σέρμπος / «Επί Τραμπ οι μειοψηφίες κατέστησαν πλειοψηφίες»

Τι σηματοδοτεί η εποχή Μπάιντεν και τι αφήνει πίσω του ο απερχόμενος Πρόεδρος; Απαντά στη LiFO ο Σωτήριος Σέρμπος, αναπληρωτής καθηγητής Διεθνούς Πολιτικής στο Δημοκρίτειο Παν/μιο Θράκης και Ερευνητής στο ΕΛΙΑΜΕΠ.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Θεοκλής Ζαούτης: «Είναι αρκετά πιθανόν να έχουμε τρίτο κύμα πανδημίας»

Ελλάδα / Θεοκλής Ζαούτης: «Είναι αρκετά πιθανόν να έχουμε τρίτο κύμα πανδημίας»

Ο καθηγητής Παιδιατρικής και Επιδημιολογίας στο Πανεπιστήμιο της Πενσιλβάνια και μέλος της Επιτροπής των Λοιμωξιολόγων του υπουργείου Υγείας μιλά για τα τελευταία δεδομένα της πανδημίας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Ο γυμνός βασιλιάς, το Καπιτώλιο και η επόμενη μέρα

Νικόλας Σεβαστάκης / Ο γυμνός βασιλιάς, το Καπιτώλιο και η επόμενη μέρα

Ο Ντόναλντ Τραμπ δεν είναι ένας Γουίλι Σταρκ της εποχής μας. Υπάρχει κάτι σημαντικό που χωρίζει τη λαϊκιστική φαντασία των χρόνων του Μεσοπολέμου –όπως την αναπλάθει το μυθιστόρημα του Γουόρεν– από τα πλήθη που είδαμε να βγαίνουν από τα μεσαιωνικά σπήλαια των social media για να ορμήσουν προς το Καπιτώλιο.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Ευάγγελος Μανωλόπουλος: «Να μάθουμε να ζούμε με τις μάσκες, γιατί θα αργήσουμε να τις βγάλουμε»

Ελλάδα / Ευάγγελος Μανωλόπουλος: «Να μάθουμε να ζούμε με τις μάσκες, γιατί θα αργήσουμε να τις βγάλουμε»

Ο καθηγητής Φαρμακολογίας, Φαρμακογονιδιωματικής και Ιατρικής Ακριβείας στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης και πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας Φαρμακολογίας, Ευάγγελος Μανωλόπουλος, μιλά στη LiFO για τα εμβόλια και τις φαρμακευτικές αγωγές που εξετάζονται. Απαντά για το δεύτερο κύμα της πανδημίας, εξηγεί ποια είναι η αλήθεια για τις ΜΕΘ, πότε θα αποχωριστούμε τις μάσκες αλλά και πότε προβλέπεται η επάνοδος στην κανονικότητα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί η ασφάλεια του εμβολίου είναι υψηλού βαθμού; Ο καθηγητής της Οξφόρδης Πέτρος Λιγοξυγκάκης εξηγεί

Τech & Science / Γιατί η ασφάλεια του εμβολίου είναι υψηλού βαθμού; Ο καθηγητής της Οξφόρδης Πέτρος Λιγοξυγκάκης εξηγεί

Τι θα σημάνει η γενική χρήση των εμβολίων; Θα εφαρμοστούν νέοι κανόνες σχετικά με τον εμβολιασμό; Πότε προσδιορίζεται η έναρξή του; Και τι γίνεται με τους αρνητές;
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Η ενδοχώρα της άρνησης και το εμβόλιο

Νικόλας Σεβαστάκης / Η ενδοχώρα της άρνησης και το εμβόλιο

Η όποια στρατηγική για τον εμβολιασμό χρειάζεται να είναι σκληρή με τον νεοφασισμό των fake news και της ωμής παραπλάνησης. Την ίδια στιγμή, όμως, πρέπει να εντάξει τις ανησυχίες, τις αντιρρήσεις και τις δεύτερες σκέψεις πολλών ανθρώπων.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Ευάγγελος Καϊμακάμης: «Έχουν πεθάνει πολλοί σαραντάρηδες στα χέρια μας χωρίς προβλήματα υγείας»

Ελλάδα / Ευάγγελος Καϊμακάμης: «Έχουν πεθάνει πολλοί σαραντάρηδες στα χέρια μας χωρίς προβλήματα υγείας»

Ο πνευμονολόγος-εντατικολόγος στο νοσοκομείο Παπανικολάου μιλά για την κατάσταση που επικρατεί σήμερα στις ΜΕΘ και τις μελλοντικές ανησυχίες του σχετικά με την πανδημία.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Θεόδωρος Βασιλακόπουλος: «Ακόμη κι αν είχαμε 10.000 κλίνες ΜΕΘ, αν γέμιζαν όλες, θα θρηνούσαμε 4.000 θανάτους»

Ελλάδα / Θεόδωρος Βασιλακόπουλος: «Ακόμη κι αν είχαμε 10.000 κλίνες ΜΕΘ, αν γέμιζαν όλες, θα θρηνούσαμε 4.000 θανάτους»

Ο καθηγητής Πνευμονολογίας-Εντατικής Θεραπείας της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών σχολιάζει όλες τις τελευταίες εξελίξεις στο μέτωπο της πανδημίας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Ο Χαράλαμπος Παπασωτηρίου μιλά για το διακύβευμα των αμερικανικών εκλογών

Διεθνή / Ο Χαράλαμπος Παπασωτηρίου μιλά για το διακύβευμα των αμερικανικών εκλογών

Ο πρόεδρος του Ινστιτούτου Διεθνών Σχέσεων και καθηγητής Διεθνών Σχέσεων και Στρατηγικών Σπουδών στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, Χαράλαμπος Παπασωτηρίου, εξηγεί πώς μια νίκη του Μπάιντεν θα σηματοδοτήσει την αναβίωση της Δύσης ως κεντρικού παράγοντα στη διεθνή πολιτική.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ

σχόλια

6 σχόλια
Θα ενδιέφερε ίσως και μία γνώμη της ''άλλης'' πλευράς. Μία συνέντευξη του Νίκου Λυγερού ή (κυρίως) μία άποψη του Σάββα Καλεντερίδη. Επίσης θα με ενδιέφερε μία ρεαλιστική απάντηση στο τί έχουμε ΕΜΕΙΣ να κερδίσουμε απο μία ονομασία του στύλ ''δημοκρατία της Μακεδονίας'', τί παίζεται στα αλήθεια και τί φόβοι υπάρχουν για το αύριο απο μία τέτοια κίνηση δεδομένου του αλυτρωτισμού της γείτονος. Το θέμα κύριοι δεν είναι (μόνο) ''ψυχαναλυτικό''. Ωραία κουβεντιάζουμε αν είναι έτσι-μπορώ και εγώ να πώ διάφορα. Ούτε απλά ιστορικό.Είναι (κυρίως) γεωπολιτικό. Για την ταμπακιέρα λοιπόν;
ΔΕν νομιζω πως υπαρχει ελληνικη 'πλευρα' που να αισθανεται ανετα με δυο Μακεδονιες. Το προβλημα ειναι οτι δεν ειμαστε εμεις που θα αποφασισουμε το ονομα της γειτονικης χωρας. Οι ελληνικες αποψεις ειναι γνωστες, το ιδιο και οι αποψεις των αλλων, το θεμα ειναι τι θα πει η διεθνης κοινοτητα, η οποια εχει ηδη τυπωσει χαρτες με το ονομα Μακεδονια, και που σε ολες τις αναφορες τυπου, ραδιοφωνου και τηλεορασης, αναφαιρονται με το ονομα αυτο για τη χωρα που συζηταμε. Το θεμα μπορει να μην ειναι ψυχαναλυτικο, αν και η ψυχολογια υπαρχει παντου, κυρια σ αυτους που την αποποιουνται, ομως δεν ειναι και στο τι εχουμε ΕΜΕΙΣ να κερδισουμε. Απ αυτη τη διενεξη ολοι ειναι χαμενοι, ολοι ομως ξερουμε για ποιους δουλευει ο χρονος. Κοντολογις: ο λογος ειναι για την ταμπακιερα, πως δηλαδη θα δεχτει ο ενας η ο αλλος λαος μιαν αποφαση που δε θα βολευει.
To έχουμε ξαναπεί: ο πολιτικός/ιδεολογικός αέρας των εκάστοτε συλλαλητηρίων διαμορφώνει την αναγκαιότητα τους. Αν και εφόσον συμφωνούμε ιδεολογικά τότε εκφράζουν την αυθόρμητη αγανάκτηση του λαού που θέλει άμεση δημοκρατία. Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση είναι τουλάχισον ασχολίαστα.Υ.Γ. ναι θεωρώ ότι το συλλαλητήριο της Κυριακής είναι αχρείαστο.
Η στάση των διανοούμενων είναι μηδενιστική - χαοτική και πριν απ'όλα ανορθολογική, με κύριο χαρακτηριστικό την έντονη στροφή προς τον αχαλίνωτο υποκειμενισμό, σημάδι αλάνθαστο της κρίσης και ακούσιος "επιταχυντής" της μεταξίωσης όλων των αξιών.Εξάλλου, το γεγονός ότι οι διανοούμενοι έχουν μια σχετική απόσταση από τα καθημερινά πράγματα και αυξημένη ικανότητα αφαίρεσης, θεώρησης και προοπτικής δεν αποτελεί ούτε εγγύηση ούτε απόδειξη μιας πρόσθετης αντικειμενικότητας στη γνώση.Αποτελεί κατά αυτούς "εθνικιστικό χουλιγκανισμό" η επίκληση από τους σημερινούς πολίτες ενός κράτους της εθνικής ιστορικής τους συνέχειας.Η έννοια της εθνικής κυριαρχίας παραποιήθηκε ως "εθνικισμός" και η έννοια της λαϊκής κυριαρχίας ως "λαϊκισμός". Σε εποχές κρίσης, όταν οι πολίτες χάνουν τα πάντα, αδράχνονται από το μόνο που τους απομένει: την πολιτισμική ταυτότητα.Εν τούτοις, η άρχουσα Αριστερά και η παρασιτική κρατική διανόηση αποστρέφονται κάθε έννοια ταυτότητας, είτε εθνικής είτε ευρωπαϊκής, διαγιγνώσκοντας συστηματικά σε κάθε περίπτωση κίνδυνο εθνικισμού.
Ενώ εσείς καταφεύγετε στον δεξιό λαϊκισμό ως απάντηση. Ποιοί είναι οι πολίτες που "έχουν χάσει τα πάντα"; Ξερετε τί σημαίνει "τα πάντα"; Και αυτοι ήταν στο συλλαλητήριο;Δεν είναι τυχαίο ότι δεν μπορούμε, ΜΟΝΟΙ εμείς πια, να βγούμε απ την πολύχρονη κρίση. Είναι θέμα μυαλού. Και δυστυχώς τα κολλημένα αριστερά και δεξιά μυαλά ειναι ακόμα πολλά στην Ελλάδα. Ελλείψει διανοητικής και κριτικής ικανότητας.
Οι ταυτότητες που λές, πρέπει να πεθάνουν αγαπητέ. Μας αρκούν οι διεθνιστικές ''ταυτότητες'' που όσο νάναι δεν είναι και τόσο επικίνδυνες όσο οι ενθικές/ πολιτισμικές.. έτσι δεν είναι; σαφώς λοιπόν το μάθαμε για μία ακόμα φορά το παραμύθι: οι διαδηλωτές χρειάζονται (στην καλύτερη) την συμπάθεια τον οίκτο και την κατανόηση μας...
Αν πραγματι "η σταση των διανοουμενων ειναι μηδενιστικη", αποψη που κατα τη γνωμη μου ειναι ακρως μηδενιστικη κι επικυνδυη, γιατι φροντιζετε να φαινεται οτι κι εσεις ανηκετε σ αυτην την ομαδα; Ο ισχυρισμος οτι η εννοια της εθνικης κυριαρχιας παραποιηθηκε σε εθνικισμο ειναι ανυποστατος, το δε συμπερασμα πως "οταν οι πολιτες χανουν τα παντα αδραχνονται απο το μονο που τους απομενει: την πολιτισμικη ταυτοτητα" ακουγεται ομορφο αλλα δεν ειναι. Ισως ειναι η ελλειψη ταυτοτητας, γνωσης και αυτογνωσιας, που κανουν ενα μερος των πολιτων να ακολουθουν τον μαγικο αυλο μιας εθνοκαπηλιας που ποτε δεν ειχε σκοπο τη διαφυλαξη της πατριδας που γι αυτην ταχα κοβονται. Τα πιο πολλα εθνικα οραματα καταληξαν σε καταστροφες και θανατους, ο φιλαθλος δεν ειναι το ιδιο με τον οπαδο, ο οπαδος θελει μπροσταρη και γινεται ευκολα χουλιγκανος οταν βρεθει η ομαδα που θα κατευθυνει τη βουληση του. Ο συσχετισμος του ποδοσφαιρικου με τον εθνικο χουλιγκανισμο δεν ειναι και τοσο λαθος οσο νομιζετε. Αλλο να αγαπας την πατριδα σου, το μερος που ζεις, κι αλλο να εισαι εθνικιστης. Να βγουμε λοιπον η να μη βγουμε στους δρομους; Ο καθενας κανει αυτο που νομιζει, νομιζει. Οι αποφασεις που παιρνουμε δεν ειναι παντα δικες μας, ενα πολυ μεγαλο ποσοστο, πανω απο 80%, απ αυτα που πιστευουμε δεν ειναι αποφασεις δικες μας λενε οι ερευνητες του χωρου αυτου. Εγω λεω: Ας κανει οτι θελει καθενας. Αν νομιζει οτι οι ελληνικες θεσεις δεν ειναι γνωστες, οτι 4 τουλαχιστον κυβερνησεις που ο ιδιος ψηφισε δεν κατορθωσαν να εκφρασουν την αποψη ενος λαου προς τα εξω τοτε ας παει, τοτε θα ελθω κι εγω.
Ας δουμε ποιος βγαινει κερδισμενος κ χαμενος απο τα συλλαλητηρια και θα απαντηθει εμμεσα το ερωτημα: η Δημοκρατια παντα περνα σε δευτερη μοιρα το ιδιο και η κριτικη σκεψη ή ο διαλογος (επικρατει συνθηματολογια, εξτρεμισμος και απειλες προς ολους τους διαφωνουντες κ το πολιτικο συστημα, τους οποιους αποκαλουν προδοτες). Απο την αλλη επωφελουνται κυριως εξτρεμιστικες πολιτικες δυναμεις, οι οποιες εμφανιζονται ως υποστηρικτες αυτων των τασεων (τις οποιες ισως και καθοδηγουν) και αντλουν ψηφοφορους,ενω επεκτεινουν τη σφαιρα επιρροης τους.