Η Αθηναία της Εβδομάδας: Λένα Κιτσοπούλου

Η Αθηναία της Εβδομάδας: Λένα Κιτσοπούλου Facebook Twitter
5
Η Αθηναία της Εβδομάδας: Λένα Κιτσοπούλου Facebook Twitter
  • Μεγάλωσα σε μια κανονική οικογένεια, ευκατάστατη, αλλά χωρίς περιουσία – πάντα στο νοίκι, γι' αυτό και συχνά αλλάζαμε σπίτια. Οι γονείς μου προτιμούσαν να επενδύουν τα λεφτά που έβγαζαν σε ταξίδια και στη μόρφωση των παιδιών τους. Δεν ήταν καθόλου η τυπική ελληνική κατάσταση, που χτίζουν τρίπατο για να μείνουν όλοι μαζί, ώστε μια μέρα τα παιδιά να γεροκομήσουν τους γέροντες γονείς. Ήταν μπροστά από την εποχή τους, τους οφείλω πάρα πολλά. Μου δώσανε την ελευθερία να επιλέγω και να κάνω αυτό που με ευχαριστεί. Να ικανοποιώ, πάνω απ' όλα, τον εαυτό μου. Θυμάμαι μια ωραία ατάκα του πατέρα μου: «Ακόμα κι αν δεν έχεις φράγκο, να περπατάς σαν να κουβαλάς εκατομμύρια».
  • Εγώ έκανα από πολύ νωρίς μουσική, στο σχολείο σε όλες τις γιορτές τραγουδούσα, ήμουν μέσα σε οτιδήποτε καλλιτεχνικό, κι επειδή η Γερμανική Σχολή που πήγαινα είχε πολλή καλή θεατρική ομάδα, κόλλησα με το θέατρο. Ήταν κι όλοι εκείνοι οι Γερμανοί καθηγητές που κάναμε παρέα, πηγαίναμε στα σπίτια τους, πίναμε, καπνίζαμε και κουβεντιάζαμε μαζί τους. Ήξερα από νωρίς ότι είτε θα έφευγα έξω να σπουδάσω μουσική, είτε θα έμενα εδώ να κάνω θέατρο.
  • Έδωσα μόνο στο Θέατρο Τέχνης και ήταν το μόνο στο οποίο ήθελα να περάσω. Μου 'κανε πιο μυστήριο, πιο μυσταγωγικό, κι έτσι πήγα εκεί. Οι σπουδές είχαν όλη εκείνη την τρέλα και την αγάπη που έχει κανείς νέος, όταν κάνει αυτό που θέλει. Το ξεκίνημα του καινούργιου, όλη μέρα μες στο θέατρο, συμμετείχαμε σε παραστάσεις, ένα πάθος γι' αυτό που κάναμε, γέλια, τα Εξάρχεια, ένα γλέντι. Με το που αποφοίτησα, έπαιξα στην Καταιγίδα του Στρίντμπεργκ σε σκηνοθεσία της Μάγιας Λυμπεροπούλου. Στο Τέχνης έμεινα δυο χρόνια, μέχρι που με ανακάλυψε ο Χουβαρδάς, και το '95 πήγα στο Αμόρε.
  • Ήταν η αρχή του Αμόρε και το όνειρο του κάθε νέου ηθοποιού. Μια νέα κατάσταση, επηρεασμένη από το γερμανικό θέατρο – ερχόντουσαν ξένοι σκηνοθέτες, που δεν ήταν κάτι συνηθισμένο τότε ακόμα. Όταν έκανα την πρώτη μου ταινία το 1997, το Καμιά συμπάθεια για τον διάβολο του Δημήτρη Αθανίτη, πήρα Βραβείο Ερμηνείας στη Θεσσαλονίκη και άρχισε να χτυπά το τηλέφωνο με προτάσεις για τηλεόραση, κάτι που δεν με ενδιέφερε καθόλου. Είχα την τρέλα του θεάτρου, ήθελα να έχω χρόνο να διαβάζω και να πραγματοποιηθεί το τρελό όνειρό μου, όπως και άλλων, να δουλέψω με τον Λευτέρη Βογιατζή. Αυτό έγινε, έπαιξα στη δεύτερη χρονιά της Νύχτας της κουκουβάγιας.
  • Όλη αυτή η ασχήμια, η χυδαιότητα, η αναξιοκρατία και η βία που υπάρχει γύρω μας με ταράζει τόσο, που στον γραπτό μου λόγο βγαίνουν ως οργή και αγανάκτηση. Όλα αυτά βέβαια πάντα υπήρχαν, απλώς τώρα βγήκαν στην επιφάνεια. Μια υποκρισία και μια νοοτροπία που ποτέ δεν αλλάζουν. Πάντα με ενοχλούσε το ανθρώπινο είδος. Είναι εκείνο που μισεί, φθονεί, ζηλεύει, θέλει να εκμεταλλευτεί. Υπάρχει απαράλλαχτο χιλιάδες χρόνια και το αναγνωρίζεις στους αρχαίους τραγικούς αλλά και στον Ντοστογιέφσκι. Ανέκαθεν υπήρχε μια εξουσία και από κάτω μια μάζα.
  • Δεν νομίζω ότι με το να καταγγείλεις πράγματα μέσα από το γράψιμο αλλάζει τίποτα. Εγώ εκτονώνομαι και επικοινωνώ με κάποιους που μπορεί να ταυτίζονται με τις απόψεις μου. Μόνο όποιος είναι ανήσυχος μπορεί να κάνει βήματα μπροστά. Κάποιος που δεν αναρωτιέται και είναι βολεμένος δεν νομίζω ότι μπορεί να αλλάξει.
  • Έγραφα από την αρχή της σχολής, αλλά όχι με σκοπό να εκδώσω, το έκανα για πάρτη μου. Το ήξεραν οι φίλοι μου και είχαν αγωνία να μάθουν την εξέλιξη των ιστοριών μου. Δεν νομίζω όμως ότι βγάζω μόνο οργή και βρισίδι, αλλά κι έναν ρομαντισμό, χιούμορ και ελαφράδα. Δεν είμαι από τους συγγραφείς που προσχεδιάζουν τι θα γράψουν, που κρατούν σημειώσεις. Μπουκάρω και γράφω για πράγματα που με πονάνε, που έχω βιώσει, ακούσει, που μ' έχουν συγκινήσει.
  • Η επαρχία είναι ένας χώρος που με εμπνέει πολύ και βυθίζομαι μέσα της. Είμαι ικανή να καθίσω σε μια ταβέρνα για ώρες, να πιάσω κουβέντα με τον ταβερνιάρη, ν' ακούσω ιστορίες από τους ντόπιους, κουτσομπολιά για συμπεριφορές, αιμομιξίες. Τρελαίνομαι να ακούω, να βλέπω και να μπαίνω στις ζωές άλλων. Φεύγω από την Αθήνα για μήνες. Τα τελευταία χρόνια πηγαίνω και μένω στη Σαντορίνη, όπου τραγουδάω σε ένα μαγαζί. Θέλω να είμαι κανονική τραγουδίστρια, όχι ηθοποιός που κάνει την τραγουδίστρια. Να τραγουδάω σε χώρους και σε κόσμο που δεν ξέρει ποια είμαι και τι κάνω. Σε έναν γάμο πρόσφατα μου κόλλησαν πενηντάρικο στο κούτελο με σάλιο και γούσταρα τρελά. Μου αρέσει η ζωή στο πάλκο, η ιεροτελεστία της παραγγελιάς.
  • Η Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α. ήταν η πρώτη μου σκηνοθεσία, μαζί με τη Μαρία Πρωτόπαππα για τη Νέα Σκηνή του Εθνικού. Η Γυναίκα της Πάτρας ήταν επιλογή της Ελένης Κοκκίδου, αλλά με άγγιξαν η αμεσότητα και η αγριότητα του κειμένου, που ήταν ένα λεκτικό ντοκουμέντο. Το Χαίρε Νύμφη βγήκε μέσα από πειραματισμούς. Είπαμε με την Πρωτόπαππα να το αφηγηθούμε με τα δικά μας λόγια.
Η Αθηναία της Εβδομάδας: Λένα Κιτσοπούλου Facebook Twitter
  • Αυτά που δημοσίευσε συγκεκριμένη εφημερίδα για τον Αθανάσιο Διάκο γράφτηκαν από ανθρώπους που δεν είχαν δει καν την παράσταση. Έβαλαν παράνομα και μια γυμνή φωτογραφία μου. Ευτυχώς έλειπα πολύ μακριά και δεν μπήκα στο κλίμα. Τραγικά κι αρρωστημένα πράγματα. Δεν πρόσβαλα κανένα εθνικό σύμβολο, ήταν η αφορμή για να μιλήσω για το τι συμβαίνει σήμερα. Στην τέχνη πρέπει να είσαι ελεύθερος να πεις αυτό που πιστεύεις. Όποιος δεν γουστάρει δεν έρχεται, δεν πληρώνει εισιτήριο, όποιου δεν του αρέσει κι ενοχλείται, σηκώνεται και φεύγει.
  • Ο έρωτας είναι αναγκαία καταστροφή. Είναι 99% σίγουρο πως θα γκρεμιστείς. Όσα χρόνια και να περάσουν, τον έρωτα δεν μπορώ να τον αναλύσω, συνεχώς πέφτω έξω. Ξέρω ότι είναι μια κατάσταση στην οποία εμείς οι ίδιοι θέλουμε να βάλουμε τον εαυτό μας.
  • Μέσα σ' αυτήν τη διάλυση που ζούμε είναι φυσικό να ξεβράζονται ακραίες καταστάσεις και εγκλήματα. Έτσι γίνεται πάντα σε υπανάπτυκτες χώρες, όπου ο απελπισμένος, που δεν έχει στον ήλιο μοίρα, παιδεία, πουθενά να στραφεί, θα πάρει ένα όπλο και θα τα βάλει με όποιον τον πείσουν ότι φταίει. Τραγικό μου φάνηκε ότι αυτοί οι άνθρωποι της Χρυσής Αυγής, βγαίνοντας από τη φυλακή, κλοτσούσαν, έφτυναν, έβριζαν και οι μπάτσοι απλώς τους κοιτούσαν. Παντού υπάρχει φασισμός, αλλά υπάρχουν και νόμοι που οι πολίτες σέβονται. Αντιθέτως, στην Ελλάδα ο καθένας κάνει ό,τι του γουστάρει.
  • Η Αθήνα είναι οι φίλοι μου, η ζωή μου όλη. Εδώ ερωτεύτηκα, εδώ μίσησα, εδώ έκλαψα. Πολλές αναμνήσεις, πολλή ζωή. Σήμερα την αντέχω μόνο όταν είμαι χωμένη σε κάτι πολύ δημιουργικό. Αλλιώς πια με απωθεί, με κουράζει. Έχει μια ντέκα, μια έλλειψη φαντασίας και δημιουργικότητας, ένα βάλτωμα, που δεν αντέχονται.
  • Δεν πιστεύω σε τίποτα. Σε ανθρώπους πιστεύω.

=====

Αυτήν τη στιγμή στην Αθήνα παίζονται τα εξής έργα της:

Ξένος: Αόρατη Όλγα, Άουστρας ή Η Αγριάδα (Γιάννης Τσίρος & Λένα Κιτσοπούλου), θέατρο Θησείον, μέχρι 3/11 και Ο Μουνής, Θέατρο του Νέου Κόσμου, 10/10-15/12.

Επίσης, η Στέγη Γραμμάτων & Τεχνών θα φιλοξενήσει το έργο της, Κοκκινοσκουφίτσα - Το Πρώτο Αίμα, σε σκηνοθεσία της ίδιας, από τις 14 έως τις 25 Μαΐου 2014.

 

 

 

 

Θέατρο
5

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Κυνηγώντας τον χαμένο χρόνο σε ένα έργο για την εξουσία

Θέατρο / «Δελφίνοι ή Καζιμίρ και Φιλιντόρ»: Ένα έργο για τη μόνιμη ήττα μας από τον χρόνο

Ο Θωμάς Μοσχόπουλος σκηνοθετεί και γράφει ένα έργο-παιχνίδι, εξετάζοντας τις σχέσεις εξουσίας, τον δημιουργικό αντίλογο και τη μάταιη προσπάθεια να ασκήσουμε έλεγχο στη ζωή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΧΛΟΗ ΟΜΠΟΛΕΝΣΚΙ: Σκηνογράφος-ενδυματολόγος του θεάτρου και της όπερας

Οι Αθηναίοι / Χλόη Ομπολένσκι: «Τι είναι ένα θεατρικό έργο; Οι δυνατότητες που δίνει στους ηθοποιούς»

Ξεκίνησε την καριέρα της ως βοηθός της Λίλα ντε Νόμπιλι, υπήρξε φίλη του Γιάννη Τσαρούχη, συνεργάστηκε με τον Κάρολο Κουν και τον Λευτέρη Βογιατζή, δούλεψε με τον Φράνκο Τζεφιρέλι και, για περισσότερο από 20 χρόνια, με τον Πίτερ Μπρουκ. Η διεθνούς φήμης σκηνογράφος και ενδυματολόγος Χλόη Ομπολένσκι υπογράφει τα σκηνικά και τα κοστούμια στην «Τουραντότ» του Πουτσίνι και αφηγείται τη ζωή της στη LiFO.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Φάουστ» του Άρη Μπινιάρη, ένα μιούζικαλ από την Κόλαση

Θέατρο / Φάουστ: Ένα μιούζικαλ από την κόλαση

«Ζήσε! Μας λέει ο θάνατος, ζήσε!», είναι το ρεφρέν του τραγουδιού που επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά, εν μέσω ομαδικών βακχικών περιπτύξεων – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση «Φάουστ» του Γκαίτε σε σκηνοθεσία Άρη Μπινιάρη στο Εθνικό Θέατρο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Θέατρο / Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Η μεγάλη προσωπικότητα του ευρωπαϊκού θεάτρου Αριάν Μνουσκίν επιστρέφει στο Φεστιβάλ Αθηνών με το Θέατρο του Ήλιου για να μιλήσουν για τα τέρατα της Ιστορίας που παραμονεύουν πάντα και απειλούν τον ελεύθερο κόσμο. Με αφορμή την παράσταση που αποθεώνει τη σημασία του λαϊκού θεάτρου στην εποχή μας μοιραζόμαστε την ιστορία της ζωής και της τέχνης της, έννοιες άρρηκτα συνδεδεμένες, που υπηρετούν με πάθος την πρωτοπορία, την εγγύτητα που δημιουργεί η τέχνη και τη μεγαλειώδη ουτοπία.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ Νίκος Χατζόπουλος

Νίκος Χατζόπουλος / «Αν σκέφτεσαι μόνο το ταμείο, κάποια στιγμή το ταμείο θα πάψει να σκέφτεται εσένα»

Ο Νίκος Χατζόπουλος έχει διανύσει μια μακρά πορεία ως ηθοποιός, σκηνοθέτης, μεταφραστής και δάσκαλος υποκριτικής. Μιλά στη LIFO για το πόσο έχει αλλάξει το θεατρικό τοπίο σήμερα, για τα πρόσφατα περιστατικά λογοκρισίας στην τέχνη, καθώς και για τις προσεχείς συνεργασίες του με τον Γιάννη Χουβαρδά και τον Ακύλλα Καραζήση.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Χορός / Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Maguy Marin, Χρήστος Παπαδόπουλος, Damien Jalet, Omar Rajeh και άλλα εμβληματικά ονόματα του χορού πρωταγωνιστούν στις 20 παραστάσεις του φετινού προγράμματος του 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, που θα πραγματοποιηθεί από τις 18-27 Ιουλίου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Μια άλλη Θήβα»: Η πιο αθόρυβη επιτυχία της θεατρικής Αθήνας

The Review / «Μια άλλη Θήβα»: Η παράσταση-φαινόμενο που ξεπέρασε τους 100.000 θεατές

O Χρήστος Παρίδης συνομιλεί με τη Βένα Γεωργακοπούλου για την θεατρική παράσταση στο Θεάτρο του Νέου Κόσμου, σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, που διανύει πλέον την τρίτη της σεζόν σε γεμάτες αίθουσες. Ποιο είναι το μυστικό της επιτυχίας της; Το ίδιο το έργο ή οι δύο πρωταγωνιστές, ο Θάνος Λέκκας και ο Δημήτρης Καπουράνης, που καθήλωσαν το κοινό;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Διαβάζοντας Ευριπίδη καταλαβαίνεις πού πάτησε η ακροδεξιά»

Θέατρο / «Διαβάζοντας Ευριπίδη καταλαβαίνεις πού πάτησε η ακροδεξιά»

Η Μαρία Πρωτόπαππα σκηνοθετεί την «Ανδρομάχη» στην Επίδαυρο, με άντρες ηθοποιούς στους γυναικείους ρόλους, εξερευνώντας τις πολιτικές και ηθικές διαστάσεις του έργου του Ευριπίδη. Η δημοκρατία, η ελευθερία, η ηθική και η ευθύνη ηγετών και πολιτών έρχονται σε πρώτο πλάνο σε μια πολιτική και κοινωνική τραγωδία με πολυδιάστατη δομή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η «Χρυσή Εποχή»

Αποστολή στο Νόβι Σαντ / Κωνσταντίνος Ρήγος: «Ήθελα ένα υπέροχο πάρτι όπου όλοι είναι ευτυχισμένοι»

Στη νέα παράσταση του Κωνσταντίνου Ρήγου «Χρυσή Εποχή», μια συμπαραγωγή της ΕΛΣ με το Φεστιβάλ Χορού Βελιγραδίου, εικόνες από μια καριέρα 35 ετών μεταμορφώνονται ‒μεταδίδοντας τον ηλεκτρισμό και την ενέργειά τους‒ σε ένα ολόχρυσο ξέφρενο πάρτι.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
CHECK Απόπειρες για τη ζωή της: Ψάχνοντας την αλήθεια για τις υπέροχες, βασανισμένες γυναίκες και τις τραγικές εμπειρίες τους

Θέατρο / Η βάρβαρη εποχή που ζούμε σε μια παράσταση

Ο Μάρτιν Κριμπ στο «Απόπειρες για της ζωή της» που ανεβαίνει στο Θέατρο Θησείον σκιαγραφεί έναν κόσμο όπου κυριαρχεί ο πόλεμος, ο θάνατος, η καταπίεση, η τρομοκρατία, η φτώχεια, ο φασισμός, αλλά και ο έρωτας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
To νόημα τού να ανεβάζεις Πλάτωνα στην εποχή του ΤikTok

Άννα Κοκκίνου / To νόημα τού να ανεβάζεις το Συμπόσιο του Πλάτωνα στην εποχή του tinder

Η Άννα Κοκκίνου στη νέα της παράσταση αναμετριέται με το «Συμπόσιο» του Πλάτωνα και τις πολλαπλές όψεις του Έρωτα. Εξηγεί στη LiFO για ποιον λόγο επέλεξε να ανεβάσει το αρχαίο φιλοσοφικό κείμενο, πώς το προσέγγισε δραματουργικά και κατά πόσο παραμένουν διαχρονικά τα νοήματά του.
M. HULOT
«Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Θέατρο / «Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Η παράσταση TERAΣ διερευνά τις queer ταυτότητες και τα οικογενειακά τραύματα, μέσω της εμπειρίας της αναγκαστικής μετανάστευσης. Μπορεί τελικά ένα μέλος της ΛΟΑΤΚΙΑ+ κοινότητας να ζήσει ελεύθερα σε ένα μικρό νησί;
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Αντώνης Αντωνόπουλος από μικρός είχε μια έλξη για τα νεκροταφεία ή Όλα είναι θέατρο αρκεί να στρέψεις το βλέμμα σου πάνω τους ή Η παράσταση «Τελευταία επιθυμία» είναι ένα τηλεφώνημα από τον άλλο κόσμο

Θέατρο / «Ας απολαύσουμε τη ζωή, γιατί μας περιμένει το σκοτάδι»

Ο Αντώνης Αντωνόπουλος, στη νέα του παράσταση «Τελευταία Επιθυμία», δημιουργεί έναν χώρο όπου ο χρόνος για λίγο παγώνει, δίνοντάς μας τη δυνατότητα να συναντήσουμε τους νεκρούς αγαπημένους μας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Όσα (δε) βλέπουν τα μέντιουμ

Θέατρο / Όσα (δε) βλέπουν τα μέντιουμ

«Δεν πηγαίνουμε ποτέ στη Μόσχα, όμως η επιθυμία γι’ αυτήν κυλάει διαρκώς μέσα μας» - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για τη sold-out παράσταση «Τρεις Αδελφές» του Τσέχοφ, σε σκηνοθεσία Μαρίας Μαγκανάρη στο Εθνικό Θέατρο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Θέμελης Γλυνάτσης: Ας ξεκινήσουμε με το να είμαστε πολύ πιο τολμηροί με τους ρόλους που δίνουμε στους νέους καλλιτέχνες, κι ας μην είναι τέλειοι

Θέατρο / Μια όπερα με πρωταγωνιστές παιδιά για πρώτη φορά στην Ελλάδα

Μεταξύ χειροποίητων σκηνικών και σκέψεων γύρω από τη θρησκεία και την εξουσία, «Ο Κατακλυσμός του Νώε» δεν είναι άλλη μια παιδική παράσταση, αλλά ανοίγει χώρο σε κάτι μεγαλύτερο: στη δυνατότητα τα παιδιά να γίνουν οι αυριανοί δημιουργοί, όχι απλώς οι θεατές.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ

σχόλια

4 σχόλια
<<... αυτοί οι άνθρωποι της Χρυσής Αυγής, βγαίνοντας από τη φυλακή, κλοτσούσαν, έφτυναν, έβριζαν και οι μπάτσοι απλώς τους κοιτούσαν. Παντού υπάρχει φασισμός, αλλά υπάρχουν και νόμοι που οι πολίτες σέβονται. Αντιθέτως, στην Ελλάδα ο καθένας κάνει ό,τι του γουστάρει.>>η κλωτσιά είναι πλημμέλημα και οι αστυνομικοί δεν μπορούν να κάνουν τίποτε σε έναν βουλευτή που διαπράττει πλημμέλημα - να μάθει λοιπόν η κυρία Κιτσοπούλου να σέβεται τους νόμους και μην κάνει ό,τι γουστάρει. Από άνθρωπο, θεωρητικά, του πνεύματος θα περίμενε κανείς λιγότερη νομιμοφροσύνη και περισσότερη ελευθερία...