Η Αθηναία της Εβδομάδας: Λένα Κιτσοπούλου

Η Αθηναία της Εβδομάδας: Λένα Κιτσοπούλου Facebook Twitter
5
Η Αθηναία της Εβδομάδας: Λένα Κιτσοπούλου Facebook Twitter
  • Μεγάλωσα σε μια κανονική οικογένεια, ευκατάστατη, αλλά χωρίς περιουσία – πάντα στο νοίκι, γι' αυτό και συχνά αλλάζαμε σπίτια. Οι γονείς μου προτιμούσαν να επενδύουν τα λεφτά που έβγαζαν σε ταξίδια και στη μόρφωση των παιδιών τους. Δεν ήταν καθόλου η τυπική ελληνική κατάσταση, που χτίζουν τρίπατο για να μείνουν όλοι μαζί, ώστε μια μέρα τα παιδιά να γεροκομήσουν τους γέροντες γονείς. Ήταν μπροστά από την εποχή τους, τους οφείλω πάρα πολλά. Μου δώσανε την ελευθερία να επιλέγω και να κάνω αυτό που με ευχαριστεί. Να ικανοποιώ, πάνω απ' όλα, τον εαυτό μου. Θυμάμαι μια ωραία ατάκα του πατέρα μου: «Ακόμα κι αν δεν έχεις φράγκο, να περπατάς σαν να κουβαλάς εκατομμύρια».
  • Εγώ έκανα από πολύ νωρίς μουσική, στο σχολείο σε όλες τις γιορτές τραγουδούσα, ήμουν μέσα σε οτιδήποτε καλλιτεχνικό, κι επειδή η Γερμανική Σχολή που πήγαινα είχε πολλή καλή θεατρική ομάδα, κόλλησα με το θέατρο. Ήταν κι όλοι εκείνοι οι Γερμανοί καθηγητές που κάναμε παρέα, πηγαίναμε στα σπίτια τους, πίναμε, καπνίζαμε και κουβεντιάζαμε μαζί τους. Ήξερα από νωρίς ότι είτε θα έφευγα έξω να σπουδάσω μουσική, είτε θα έμενα εδώ να κάνω θέατρο.
  • Έδωσα μόνο στο Θέατρο Τέχνης και ήταν το μόνο στο οποίο ήθελα να περάσω. Μου 'κανε πιο μυστήριο, πιο μυσταγωγικό, κι έτσι πήγα εκεί. Οι σπουδές είχαν όλη εκείνη την τρέλα και την αγάπη που έχει κανείς νέος, όταν κάνει αυτό που θέλει. Το ξεκίνημα του καινούργιου, όλη μέρα μες στο θέατρο, συμμετείχαμε σε παραστάσεις, ένα πάθος γι' αυτό που κάναμε, γέλια, τα Εξάρχεια, ένα γλέντι. Με το που αποφοίτησα, έπαιξα στην Καταιγίδα του Στρίντμπεργκ σε σκηνοθεσία της Μάγιας Λυμπεροπούλου. Στο Τέχνης έμεινα δυο χρόνια, μέχρι που με ανακάλυψε ο Χουβαρδάς, και το '95 πήγα στο Αμόρε.
  • Ήταν η αρχή του Αμόρε και το όνειρο του κάθε νέου ηθοποιού. Μια νέα κατάσταση, επηρεασμένη από το γερμανικό θέατρο – ερχόντουσαν ξένοι σκηνοθέτες, που δεν ήταν κάτι συνηθισμένο τότε ακόμα. Όταν έκανα την πρώτη μου ταινία το 1997, το Καμιά συμπάθεια για τον διάβολο του Δημήτρη Αθανίτη, πήρα Βραβείο Ερμηνείας στη Θεσσαλονίκη και άρχισε να χτυπά το τηλέφωνο με προτάσεις για τηλεόραση, κάτι που δεν με ενδιέφερε καθόλου. Είχα την τρέλα του θεάτρου, ήθελα να έχω χρόνο να διαβάζω και να πραγματοποιηθεί το τρελό όνειρό μου, όπως και άλλων, να δουλέψω με τον Λευτέρη Βογιατζή. Αυτό έγινε, έπαιξα στη δεύτερη χρονιά της Νύχτας της κουκουβάγιας.
  • Όλη αυτή η ασχήμια, η χυδαιότητα, η αναξιοκρατία και η βία που υπάρχει γύρω μας με ταράζει τόσο, που στον γραπτό μου λόγο βγαίνουν ως οργή και αγανάκτηση. Όλα αυτά βέβαια πάντα υπήρχαν, απλώς τώρα βγήκαν στην επιφάνεια. Μια υποκρισία και μια νοοτροπία που ποτέ δεν αλλάζουν. Πάντα με ενοχλούσε το ανθρώπινο είδος. Είναι εκείνο που μισεί, φθονεί, ζηλεύει, θέλει να εκμεταλλευτεί. Υπάρχει απαράλλαχτο χιλιάδες χρόνια και το αναγνωρίζεις στους αρχαίους τραγικούς αλλά και στον Ντοστογιέφσκι. Ανέκαθεν υπήρχε μια εξουσία και από κάτω μια μάζα.
  • Δεν νομίζω ότι με το να καταγγείλεις πράγματα μέσα από το γράψιμο αλλάζει τίποτα. Εγώ εκτονώνομαι και επικοινωνώ με κάποιους που μπορεί να ταυτίζονται με τις απόψεις μου. Μόνο όποιος είναι ανήσυχος μπορεί να κάνει βήματα μπροστά. Κάποιος που δεν αναρωτιέται και είναι βολεμένος δεν νομίζω ότι μπορεί να αλλάξει.
  • Έγραφα από την αρχή της σχολής, αλλά όχι με σκοπό να εκδώσω, το έκανα για πάρτη μου. Το ήξεραν οι φίλοι μου και είχαν αγωνία να μάθουν την εξέλιξη των ιστοριών μου. Δεν νομίζω όμως ότι βγάζω μόνο οργή και βρισίδι, αλλά κι έναν ρομαντισμό, χιούμορ και ελαφράδα. Δεν είμαι από τους συγγραφείς που προσχεδιάζουν τι θα γράψουν, που κρατούν σημειώσεις. Μπουκάρω και γράφω για πράγματα που με πονάνε, που έχω βιώσει, ακούσει, που μ' έχουν συγκινήσει.
  • Η επαρχία είναι ένας χώρος που με εμπνέει πολύ και βυθίζομαι μέσα της. Είμαι ικανή να καθίσω σε μια ταβέρνα για ώρες, να πιάσω κουβέντα με τον ταβερνιάρη, ν' ακούσω ιστορίες από τους ντόπιους, κουτσομπολιά για συμπεριφορές, αιμομιξίες. Τρελαίνομαι να ακούω, να βλέπω και να μπαίνω στις ζωές άλλων. Φεύγω από την Αθήνα για μήνες. Τα τελευταία χρόνια πηγαίνω και μένω στη Σαντορίνη, όπου τραγουδάω σε ένα μαγαζί. Θέλω να είμαι κανονική τραγουδίστρια, όχι ηθοποιός που κάνει την τραγουδίστρια. Να τραγουδάω σε χώρους και σε κόσμο που δεν ξέρει ποια είμαι και τι κάνω. Σε έναν γάμο πρόσφατα μου κόλλησαν πενηντάρικο στο κούτελο με σάλιο και γούσταρα τρελά. Μου αρέσει η ζωή στο πάλκο, η ιεροτελεστία της παραγγελιάς.
  • Η Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α. ήταν η πρώτη μου σκηνοθεσία, μαζί με τη Μαρία Πρωτόπαππα για τη Νέα Σκηνή του Εθνικού. Η Γυναίκα της Πάτρας ήταν επιλογή της Ελένης Κοκκίδου, αλλά με άγγιξαν η αμεσότητα και η αγριότητα του κειμένου, που ήταν ένα λεκτικό ντοκουμέντο. Το Χαίρε Νύμφη βγήκε μέσα από πειραματισμούς. Είπαμε με την Πρωτόπαππα να το αφηγηθούμε με τα δικά μας λόγια.
Η Αθηναία της Εβδομάδας: Λένα Κιτσοπούλου Facebook Twitter
  • Αυτά που δημοσίευσε συγκεκριμένη εφημερίδα για τον Αθανάσιο Διάκο γράφτηκαν από ανθρώπους που δεν είχαν δει καν την παράσταση. Έβαλαν παράνομα και μια γυμνή φωτογραφία μου. Ευτυχώς έλειπα πολύ μακριά και δεν μπήκα στο κλίμα. Τραγικά κι αρρωστημένα πράγματα. Δεν πρόσβαλα κανένα εθνικό σύμβολο, ήταν η αφορμή για να μιλήσω για το τι συμβαίνει σήμερα. Στην τέχνη πρέπει να είσαι ελεύθερος να πεις αυτό που πιστεύεις. Όποιος δεν γουστάρει δεν έρχεται, δεν πληρώνει εισιτήριο, όποιου δεν του αρέσει κι ενοχλείται, σηκώνεται και φεύγει.
  • Ο έρωτας είναι αναγκαία καταστροφή. Είναι 99% σίγουρο πως θα γκρεμιστείς. Όσα χρόνια και να περάσουν, τον έρωτα δεν μπορώ να τον αναλύσω, συνεχώς πέφτω έξω. Ξέρω ότι είναι μια κατάσταση στην οποία εμείς οι ίδιοι θέλουμε να βάλουμε τον εαυτό μας.
  • Μέσα σ' αυτήν τη διάλυση που ζούμε είναι φυσικό να ξεβράζονται ακραίες καταστάσεις και εγκλήματα. Έτσι γίνεται πάντα σε υπανάπτυκτες χώρες, όπου ο απελπισμένος, που δεν έχει στον ήλιο μοίρα, παιδεία, πουθενά να στραφεί, θα πάρει ένα όπλο και θα τα βάλει με όποιον τον πείσουν ότι φταίει. Τραγικό μου φάνηκε ότι αυτοί οι άνθρωποι της Χρυσής Αυγής, βγαίνοντας από τη φυλακή, κλοτσούσαν, έφτυναν, έβριζαν και οι μπάτσοι απλώς τους κοιτούσαν. Παντού υπάρχει φασισμός, αλλά υπάρχουν και νόμοι που οι πολίτες σέβονται. Αντιθέτως, στην Ελλάδα ο καθένας κάνει ό,τι του γουστάρει.
  • Η Αθήνα είναι οι φίλοι μου, η ζωή μου όλη. Εδώ ερωτεύτηκα, εδώ μίσησα, εδώ έκλαψα. Πολλές αναμνήσεις, πολλή ζωή. Σήμερα την αντέχω μόνο όταν είμαι χωμένη σε κάτι πολύ δημιουργικό. Αλλιώς πια με απωθεί, με κουράζει. Έχει μια ντέκα, μια έλλειψη φαντασίας και δημιουργικότητας, ένα βάλτωμα, που δεν αντέχονται.
  • Δεν πιστεύω σε τίποτα. Σε ανθρώπους πιστεύω.

=====

Αυτήν τη στιγμή στην Αθήνα παίζονται τα εξής έργα της:

Ξένος: Αόρατη Όλγα, Άουστρας ή Η Αγριάδα (Γιάννης Τσίρος & Λένα Κιτσοπούλου), θέατρο Θησείον, μέχρι 3/11 και Ο Μουνής, Θέατρο του Νέου Κόσμου, 10/10-15/12.

Επίσης, η Στέγη Γραμμάτων & Τεχνών θα φιλοξενήσει το έργο της, Κοκκινοσκουφίτσα - Το Πρώτο Αίμα, σε σκηνοθεσία της ίδιας, από τις 14 έως τις 25 Μαΐου 2014.

 

 

 

 

Θέατρο
5

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν: από το «La Distance» του Ροντρίγκες έως τη μεγάλη επιτυχία του Μπανούσι

Θέατρο / Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν

Οι θερμές κριτικές της «Liberation» και της «Le Monde» για το «ΜΑΜΙ» του Μπανούσι σε παραγωγή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση είναι απλώς μια λεπτομέρεια μέσα στις απανωτές εκπλήξεις που έκρυβε το πιο γνωστό θεατρικό φεστιβάλ στον κόσμο.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Κωνσταντίνος Ζωγράφος: Ο «Ορέστης» του Τερζόπουλου

Θέατρο / Κωνσταντίνος Ζωγράφος: «Ο Τερζόπουλος σου βγάζει τον καλύτερό σου εαυτό»

Ο νεαρός ηθοποιός που πέρυσι ενσάρκωσε τον Πυλάδη επιστρέφει φέτος ως Ορέστης. Με μια ήδη πλούσια διαδρομή στο θέατρο δίπλα σε σημαντικούς δημιουργούς, ετοιμάζει ένα νέο έργο εμπνευσμένο από το Νεκρομαντείο του Αχέροντα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

The Review / «Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

Με αφορμή την παράσταση γι’ αυτόν τον αυθεντικό δημιουργό που τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 μεσουρανούσε, ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου σχολιάζουν τον αντίκτυπό του στο κοινό σήμερα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, πτώση και η αποθέωση

Αρχαίο Δράμα Explained / «Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, η πτώση και η αποθέωση

Τι μας μαθαίνει η ιστορία του Οιδίποδα, ενός ανθρώπου που έχει τα πάντα και τα χάνει εν ριπή οφθαλμού; Η κριτικός θεάτρου Λουίζα Αρκουμανέα επιχειρεί μια θεωρητική ανάλυση του έργου του Σοφοκλή.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Αλίκη Βουγιουκλάκη: Στη ζωή έσπαγε τα ταμπού, στο θέατρο τα ταμεία

Θέατρο / Αλίκη Βουγιουκλάκη: Πώς έσπαγε τα ταμεία στο θέατρο επί 35 χρόνια

Για δεκαετίες έχτισε, με το αλάνθαστο επιχειρηματικό της ένστικτο, μια σχέση με το θεατρικό κοινό που ακολουθούσε υπνωτισμένο τον μύθο της εθνικής σταρ. Η πορεία της ως θιασάρχισσας μέσα από παραστάσεις-σταθμούς και τις μαρτυρίες συνεργατών της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Θέατρο / Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Στον πολυαναμενόμενο «Οιδίποδα» του Γιάννη Χουβαρδά, ο Νίκος Καραθάνος επιστρέφει, 23 χρόνια μετά, στον ομώνυμο ρόλο, ακολουθώντας την ιστορία από το τέλος προς την αρχή και φωτίζοντας το ανθρώπινο βάθος μιας τραγωδίας πιο οικείας απ’ όσο νομίζουμε.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ερωτευμένος με τον Κρέοντα

Θέατρο / Ο Rasche αγάπησε τον Κρέοντα περισσότερο από την Αντιγόνη

«Η εκφορά του λόγου παραδίδεται αμαχητί σε μια άκρατη δραματικότητα, σε ένα υπερπαίξιμο, σε μια βεβιασμένη εμφατικότητα, σε έναν στόμφο παλιακό που θα νόμιζε κανείς πως έχει εξαλειφθεί πλέον. Η σοβαροφάνεια σε όλο το (γοερό) μεγαλείο της». Έτσι ξεκίνησε φέτος η Επίδαυρος.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ

σχόλια

4 σχόλια
<<... αυτοί οι άνθρωποι της Χρυσής Αυγής, βγαίνοντας από τη φυλακή, κλοτσούσαν, έφτυναν, έβριζαν και οι μπάτσοι απλώς τους κοιτούσαν. Παντού υπάρχει φασισμός, αλλά υπάρχουν και νόμοι που οι πολίτες σέβονται. Αντιθέτως, στην Ελλάδα ο καθένας κάνει ό,τι του γουστάρει.>>η κλωτσιά είναι πλημμέλημα και οι αστυνομικοί δεν μπορούν να κάνουν τίποτε σε έναν βουλευτή που διαπράττει πλημμέλημα - να μάθει λοιπόν η κυρία Κιτσοπούλου να σέβεται τους νόμους και μην κάνει ό,τι γουστάρει. Από άνθρωπο, θεωρητικά, του πνεύματος θα περίμενε κανείς λιγότερη νομιμοφροσύνη και περισσότερη ελευθερία...