Ο Τζέιμς Κάμερον είναι ο νικητής στις μεγάλες κατηγορίες των βραβείων της Ένωσης Ανταποκριτών Ξένου Τύπου. Πήρε τις δυο κύριες Σφαίρες στη δραματική ταινία και τη σκηνοθεσία και βλέπει Όσκαρ ολοταχώς. Σε μια κίνηση αβρότητας, ο άνθρωπος που πριν από 12 χρόνια είχε κατηγορηθεί για αλαζονεία όταν βροντοφώναξε «Είμαι ο βασιλιάς του κόσμου», δήλωσε πως πίστευε πως το αγαλματάκι της σκηνοθεσίας θα κατέληγε στην Κάθριν Μπίγκελοου, πρώην σύζυγό του και σκηνοθέτη του Hurtlocker.
Η ειρωνεία είναι πως το πάλαι ποτέ ζεύγος (χώρισαν το 1991, αλλά ο Κάμερον έκανε την παραγωγή στο Strange Days) έχει υπογράψει δυο ταινίες που αμφισβητούν τα όρια των σκηνοθετικών ρόλων. Το Hurtlocker είναι μια ανδρική ταινία, με άνδρες πρωταγωνιστές, ανδρικό θέμα (τον πόλεμο στο Ιράκ), σκηνοθετημένη στιβαρά, ανδρικά, από μια γυναίκα που ούτως ή άλλως χαρακτηρίζεται από δυναμισμό και στις προηγούμενες ταινίες της (Κόψη του κύματος, Strange Days). Το Avatar είναι μεν μια οπτικά ρωμαλέα περιπέτεια αλλά με γυναικεία ευαισθησία, γυναικείο χειρισμό στο ερωτικό κομμάτι και την εν γένει ματιά και μια γυναικεία φιγούρα στον ρόλο-κλειδί, την ψηφιακά μεταμορφωμένη Ζόι Σαλντάνα.
Αμφότερες δείχνουν πολιτικό ρεύμα στις ταινίες που θα χτυπάνε τα βραβεία και θα χτυπήσουν και τα υπόλοιπα. Ενώ πέρυσι είχαμε το τσουνάμι της θέλησης και της αγάπης με το Slumdog Millionaire και μια σπουδή στον χρόνο και τον άνθρωπο με τον Μπέντζαμιν Μπάτον, φέτος η ενωτική ισχύς της οικολογίας, ο πόλεμος στο Ιράκ αλλά και η αποξένωση σε έναν κόσμο επισφάλειας και κοινωνικής ρευστότητας στο Ραντεβού στον αέρα του Τζέισον Ράιτμαν (που πήρε Χρυσή Σφαίρα Σεναρίου και είναι φαβορί για την ίδια κατηγορία στα Όσκαρ) αντικατοπτρίζουν την ανταμοιβή στον χολιγουντιανού τύπου στοχασμό, μια ανησυχία που μεταφράζεται σε αφήγηση και άρτιο φιλελευθερισμό.
Και για να μη νομίζετε πως το Avatar ευνοείται μόνο από τους επαγγελματίες, αν παρατηρήσετε προσεκτικά τις λίστες με τα καλύτερα της χρονιάς των Αμερικανών κριτικών, τσούκου τσούκου έχει τρυπώσει στις προτιμήσεις των περισσοτέρων, απλά δεν το έχουν κατατάξει στην κορυφή. Άλλωστε, από τη σύνταξη των 10 best της χρονιάς μέχρι σήμερα έχει μεσολαβήσει ένας σαρωτικός μήνας, που όχι μόνο έχει φέρει το Avatar σε απόσταση αναπνοής από τις εισπράξεις ρεκόρ του Τιτανικού, αλλά έχει δώσει στη βιομηχανία την ελπίδα πως η τρισδιάστατη τεχνολογία θα ξεκολλήσει τον κόσμο από το downloading και τις καταστροφικές του συνέπειες. Ο Σκοτεινός Ιππότης, παρά τις υπέρογκες εισπράξεις του πέρυσι, δεν είχε σύνθετες συνέπειες, δεν σήμαινε τίποτε ιδιαίτερο πέραν της έκπληξης ενός ζοφερού κόμικ που άρεσε στο κοινό. Τι κι αν τα εισιτήρια του Avatar είναι αναλογικά λιγότερα από εκείνα του Πολέμου των Άστρων και του Τιτανικού, λόγω του ακριβότερου εισιτηρίου και της αύξησης στην είσοδο λόγων της ενοικίασης των ειδικών γυαλιών; Το φαινόμενο είναι γεγονός και οι συζητήσεις γύρω από αυτό δημιουργούν ένα ρεύμα μη αναστρέψιμο, υπέρ του φυσικά.
Τόσο μονοπωλεί η διαστημική παραβολή του Κάμερον που ελάχιστοι παρατήρησαν την ένδεια στις ερμηνείες φέτος. Όχι πως δεν υπάρχουν καλές - ο Κόλιν Φερθ, ή οι δεύτεροι ρόλοι που τιμήθηκαν στις Σφαίρες από τους Βαλτζ και Μονίκ (εδώ η Άννα Κέντρικ του Ραντεβού στον αέρα πάει για την ανατροπή) είναι συγκλονιστικοί, αλλά το ενδιαφέρον είναι χλιαρό. Έτσι όπως πάει, ο Τζεφ Μπρίτζες θα πάρει το Όσκαρ, όπως και τη Σφαίρα, για συναισθηματικούς λόγους χρόνιας παράλειψης, όπως και η Σάντρα Μπούλοκ, λόγω τεράστιας επιτυχίας (ασύλληπτης για να ακριβολογώ) του The blind side, γιατί δεν έχουν σηκώσει κύματα ούτε η Κάρεϊ Μάλιγκαν, ούτε η Έλεν Μίρεν, ούτε όμως και η Μέριλ Στριπ, που αν το πάρει, όπως και τη Σφαίρα στην κατηγορία της κωμωδίας, θα είναι επειδή έχει ξεχαστεί με τις άπειρες υποψηφιότητες και έχει να αποσπάσει Όσκαρ εδώ και 27 χρόνια! Άλλη μια ειρωνεία: αν η Μπούλοκ τελικά πάρει και το Όσκαρ, θα το καταφέρει, όπως είπε πολύ σωστά και η ίδια, βαδίζοντας πάνω σε έναν δρόμο που ήδη έστρωσαν η Ρόμπερτς και η Στριπ με επιλογές που αναμειγνύουν τον κοινωνικό με τον ψυχαγωγικό χαρακτήρα (βλέπε Έριν Μπρόκοβιτς).
Αν υπάρξει μια απροσδόκητη σφήνα στην πεντάδα των γυναικείων ερμηνειών στα Όσκαρ, αυτή θα πρέπει να είναι η Γιολάντ Μορό για τη Σεραφίν. Περίπτωση ξένης που εκτιμούν την ερμηνεία, σαν της Φερνάντα Μοντενέγκρο στον Κεντρικό Σταθμό, αλλά όχι σαν εκείνη της Κοτιγιάρ, που τη βλέπουν ως μια αφομοιώσιμη εμιγκρέ.
Και αντίθετα από τους κριτικούς των δυο Ακτών, που για κάποιο δικό τους λόγο επέλεξαν το L' heure d' Ete του Ασαγιάς, μια μέτρια γαλλική ταινία, ως καλύτερη ξενόγλωσση, οι Χρυσές Σφαίρες, που συχνότατα τις κακολογούμε για μεσογνωμίτικο γούστο, έπεσαν διάνα με τη Λευκή Κορδέλα, άλλη μια πολιτική επιλογή - που οι συνάδελφοι της Νέας Υόρκης και του Λος Άντζελες επισήμαναν μόνο για τη διεύθυνση φωτογραφίας!
σχόλια