» Εξαιρετικήη συναυλία της σπουδαίας ΕλένηςΚαραϊνδρου στη Χαλκιδική, όπου κάθεχρόνο μουσικές από όλον τον κόσμογλυκαίνουν τα ζεστά βράδια στο λόφοτης Σάνης και ο κόσμος ανηφορίζει νατις γευθεί ήσυχα και τρυφερά, ξαπλωμένοςστη χλόη ή καθισμένος στις μεταφερμένεςπτυσσόμενες καρεκλίτσες. Η συνθέτης,με την Καμεράτα υπό τη διεύθυνση τουΑλέξανδρου Μυράτ, κάθισε στο πιάνο καιέκανε αυτό που ξέρει καλύτερα: ναεικονογραφεί τη μνήμη, με τα πλήκτρανα αποτελούν την αυτόνομη εισαγωγή τηςστα μικρά μουσικά θέματα, ξέχωρα απότην ορχήστρα. «Το Λιβάδι», ο«Μελισσοκόμος», ο «Γλάρος»,η «Αφρικάνα», η «Αιωνιότητα»,η «Ρόζα», τα «Κύθηρα» αλλάκαι το πρόσφατο, αξιομνημόνευτο «10»από την τηλεόραση, αιθέρια, δραματικά,αναπόσπαστα δεμένα με τις εικόνες τους,νυχτερινές μουσικές σπάνιου πλούτουκαι προσωπικής απόλαυσης, εκλεκτικήςαλλά και δυναμικής στο πέρασμα τουχρόνου που τις δικαιώνει. Πάντα ζωντανές,σταθερά χαμηλόφωνες, αρκετά θλιμμένες,ενιαίες, καθόλου αυστηρές, μελέτες τουσυναισθήματος που κουβαλάμε μέσα μας
» Καιτο πρωί, μέχρι τη δύση του ήλιου, ηκάτασπρη παραλία του Μπούσουλα, με τηνπράσινη, ανάρια, ανάλατη, ελαφριάθάλασσα, τις ηλεκτρομουσικές και ταποτά, την παρέα της Μάτας, του Λεωνίδακαι της Γεωργίας. Τι άλλο θέλει ο άνθρωποςαπό το καλοκαίρι του, εκτός από τηνεπανάληψη των καλύτερων στιγμών στοδιηνεκές; Ένακαλό βιβλίο ίσως...
»Μόλιςτο τελείωσα και δεν είναι μυθιστόρημα.Είναι μια καταπληκτική, ενδελεχής ποπανάλυση (ή μάλλον ανάλυση ενός ποπφαινομένου σε μια συγκεκριμένη χρονικήστιγμή) από τον Μαρκ Χάρις, αξιόλογοδημοσιογράφο, συγγραφέα και συμπαθέστατοάνθρωπο (μιας και έχω την τύχη να τονγνωρίζω), ο οποίος έβγαλε το Pictures at aRevolution, στην Penguin. Πήρε τις 5 υποψήφιεςταινίες για Όσκαρ στη μεγάλη κατηγορίααπό το 1967 (η τελετή έγινε, ως συνήθως,την επόμενη χρονιά, με καθυστέρηση,λίγες μέρες μετά την πάνδημη κηδείατου Μάρτιν Λούθερ Κινγκ). Δυο από αυτές,το Μπόνι και Κλάιντ και ο Πρωτάρης,αποτέλεσαν την απαρχή του καινούργιουΧόλιγουντ, με τους συντελεστές νασυνταράσσουν τα θεμέλια ενός οικοδομήματοςπου κατέρρεε οριστικά και αμετάκλητα.Απέναντί τους το Μάντεψε ποιος θα έρθειτο Βράδυ και το In the Heat of the Night, ακαδημαϊκέςπροτάσεις από την παλιά φρουρά, πουαδυνατούσε να καναλιζάρει το φιλελευθερισμότης σε δημιουργικά και σύγχροναμονοπάτια. Και στη μέση, ανάδελφος καιάσχετος, ο Dr Dolittle, το σύριγμα του στούντιοπου επέμενε στην οικογενειακή διασκέδασημε ένα πεθαμένο είδος, που μπήκε στηνπεντάδα με τη δύναμη της μεθοδευμένηςκαμπάνιας .
» Αφορμήτο ειρωνικά και πικρά σωτήριο, εξαιρετικάταραχώδες και σχεδόν δολοφονικό 1968, τοέτος που σηματοδότησε τις αλλαγές καιπροετοίμασε την Αμερική για μιασυγκρουσιακή λύση των δεσμών με τιςαμαρτίες του παρελθόντος, λίγο πριναπό την αντιηρωική γενιά και το καθεστώςτου φόβου. Ο Μαρκ Χάρις εμβάθυνε στααγαπημένα του Όσκαρ, που παρακολουθούσεευλαβικά από μικρός, κατανοώντας τηνκαλλιτεχνική τους ουσία (όποια και ανείναι αυτή, και κυρίως όποτε εμφανίζεταιως υλικό προς μελέτη) και σταχυολογώνταςτις κοινωνικές τους συνέπειες. Το Μπόνικαι Κλάιντ (που παραλίγο να είχεσκηνοθετηθεί από τον Τριφό ή τον Γκοντάρ)μπορεί να απέσπασε μόνο κάτι ψιλά στηαπονομή, αλλά στοίχισε τη θέση στορυθμιστή της γραμμής των κριτικών τηςΝέας Υόρκης και των «Νew York Times»Μπόσλι Κρόδερ και έδωσε το πράσινο φωςσε μοντέρνα αφήγηση και σύγχρονηαντιμετώπιση της αμερικανικήςκινηματογραφικής προβληματικής καιτης Ιστορίας.
»ΟΧάρις πήρε τις καλύτερες συνεντεύξειςπου έχω διαβάσει από τον Μπίιτ, τονΝίκολς, τον Μπέντον και τον Χόφμαν, καιτις έμπλεξε σε ένα υπαρκτό παραμύθι.Σα να παρακολουθείς μια απονομή Όσκαρμε άλλες κάμερες. Σαν να ζωντανεύουνμε χιλιάδες γνώσεις και συναισθήματαοι νικητές και χαμένοι μιας τελετής μεκέρινα πρόσωπα που είτε χειροκροτούνευγενικά ή εκφέρουν αποσβολωμένοιλόγους, συνήθως γεμάτους με καλόκαρδεςευχαριστήριες εξυπνάδες. Ένα ανάγνωσμανεράκι, μακριά από το τυπικά σινεφίλαναμόχλευμα γεγονότων, πολύ χρήσιμοκαι διαφωτιστικό για μια εποχή μεανυπολόγιστες συνέπειες στην οργάνωσητης ψυχαγωγίας μας και στη γραμμή τηςτρέχουσας μαζικής κουλτούρας.
σχόλια