*Το Παιδί Που Έγινε Beat/
Αυτό δεν είναι άρθρο. Δεν είναι ποστ. Δεν είναι φόρος τιμής. Είναι κραυγή. Είναι μανιφέστο επιβίωσης. Είναι γλώσσα που δεν άντεξε πια να σωπαίνει. Γράφτηκε γιατί ένα 13χρονο gay αγόρι αυτοκτόνησε την περασμένη βδομάδα στη Χασιά. Γράφτηκε γιατί δεν ήταν το πρώτο. Γράφτηκε γιατί δεν πρέπει να υπάρξει επόμενο. Γράφτηκε γιατί όταν δεν έχουμε λέξεις,τις φτιάχνουμε με αίμα, σάλιο, techno και ιστορίες. Τις δικές μας ιστορίες. Δεν είναι εύκολο. Δεν είναι safe from harm. Αλλά είναι αληθινό. Και είναι εδώ. Για εκείνον που δεν άντεξε. Για εκείνες που σιωπούν ακόμη. Για εκείνα που επιβιώνουν με περηφάνια, με οργή, δάκρυ και γκλίτερ στις καθημερινές ομοφοβικές επιθέσεις.
Αν φοβάσαι, διάβασέ το μόνος.
Αν αναγνωρίζεσαι, κράτα το.
Αν πονάς, μοίρασέ το.
*Το Παιδί Που Έφαγε Τον Εαυτό Του/
Δεν έχει τίποτα πια.
Ούτε λέξεις.
Ούτε αίμα.
Ούτε «γιατί».
Μόνο κάτι που στάζει από μέσα του
και δεν ξέρει αν είναι φωνή ή βενζίνη.
Μια φορά ήταν παιδί.
Όχι αγόρι.
Όχι κορίτσι.
Όχι τίποτα που μπορεί να μπει σε σχήμα.
Ήταν μια κουβέρτα που σάπιζε σιωπηλά στο πάτωμα του σαλονιού.
Έτρωγε σαπούνι για να καθαρίσει τον εαυτό του από τα βλέμματα.
Σκάλιζε τις φλέβες του ψάχνοντας ένα άλλο χρώμα αίμα.
Η μάνα του γέλαγε μέσα στο ψυγείο.
Ο πατέρας του έβλεπε τηλεόραση με το πρόσωπό του ανάποδα.
Οι γείτονες έλεγαν: «Του λείπει μια βίδα».
Η κοινωνία έλεγε: «Να σωπάσει».
Ο κόσμος έλεγε: «Να γίνει φυσιολογικό».
Το παιδί έφτυνε τον εαυτό του
κάθε βράδυ στον καθρέφτη.
Κι ο καθρέφτης έλεγε:
«Δεν φταις εσύ που γεννήθηκες λάθος.
Φταις που το πίστεψες.»
Μια νύχτα φόρεσε όλα τα ρούχα ανάποδα.
Έγραψε στον τοίχο του δωματίου του:
ΔΕΝ
ΖΗΤΗΣΑ
ΝΑ
ΕΙΜΑΙ
ΕΓΩ
ΑΠΛΑ
ΜΕ
ΚΑΨΑΤΕ
ΣΤΟ ΛΑΘΟΣ ΧΡΩΜΑ
Τώρα δεν υπάρχει.
Ή υπάρχει παντού.
Το παιδί έγινε rave.
Έγινε beat.
Έγινε στόμα που δεν ζητά άδεια.
Μη με διαβάζεις.
Χόρεψέ με μέχρι να ματώσουν τα παπούτσια σου.
Κι όταν τελειώσω, μην με ξεχάσεις.
Ξαναγράψε με στο κορμί σου.
*Το Παιδί Που Έγινε Θόρυβος/
Το παιδί τώρα μιλάει με τα νύχια.
Χτυπάει το πάτωμα με ρυθμό.
ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΑΚΟΥΕΙ
ΟΤΑΝ ΜΙΛΑΩ ΚΑΝΩ ΘΟΡΥΒΟ
Οι λέξεις του έχουν γεύση χλωρίνης.
Ο ύπνος του στάζει εικόνες που δεν του ανήκουν.
Μια γριά με σκισμένο νυφικό.
Ένα αγόρι με χέρια από τσιμέντο.
Μια φωνή που λέει:
«ΜΗΝ ΚΟΙΤΑΣ ΠΙΣΩ. ΕΙΣΑΙ ΕΚΡΗΞΗ.»
Ένα βράδυ,
το παιδί έφτιαξε ένα
πάρκο μέσα στο σώμα του.
Έβαλε φώτα.
Έβαλε μουσική.
Έβαλε μια ταμπέλα που έγραφε:
Εδώ
μπορείτε
να
χορέψετε
την απώλειά σας.
Άνοιγε τις φλέβες του με USB καλώδιο και φόρτωνε φωνές
τρανς, θηλυκές, αόριστες, σπασμένες, ερωτικές.
Δεν ήταν πια μόνος.
Ήταν glitch.
Ήταν σώμα συλλογικό.
Ήταν ήχος που επιβίωσε.
Θα σας συγχωρήσω μόνο όταν με χορέψετε μέχρι τελικής πτώσης.
Θα σας αγαπήσω μόνο αν με πείτε σωστά.
Θα επιβιώσω γιατί υπάρχω σε κάθε σας φόβο.
*Το Παιδί Που Έγινε Τέλος/
Το παιδί βγήκε απ’ τον εαυτό του ένα μεσημέρι με ήλιο.
Έβγαλε το δέρμα του σαν σακάκι.
Το πέταξε σε μια καρέκλα. Βγήκε έξω.
Κανείς δεν το παρατήρησε.
Περπάτησε στον δρόμο με φλέβες γυμνές.
Στα φανάρια τον κοιτούσαν.
Στα πεζοδρόμια τον προσπερνούσαν.
Κι εκείνος γελούσε.
Όχι επειδή ήταν χαρούμενος.
Αλλά επειδή επιτέλους δεν του
ζητούσε κανείς να υποκριθεί τίποτα.
ΑΓΑΠΗΣΕ
ΜΕ
ΣΑΝ
ΝΑ
ΕΙΜΑΙ
ΟΛΑ
ΟΣΑ
ΔΕΝ
ΘΑ
ΓΙΝΕΙΣ
ΠΟΤΕ.
Μπήκε σε trance.
Είδε όλα τα πλάσματα:
το τρανς παιδί που ψιθυρίζει,
τον γκέι που φίλησε μόνο τον εαυτό του
στην οθόνη του κινητού του,
την θεά που γεννήθηκε σε λάθος πεζοδρόμιο.
Το παιδί κατάλαβε τότε ότι είναι τεράστιος.
Όχι σαν σώμα.
Σαν παραμόρφωση της Ιστορίας.
Σαν επιβίωση χωρίς απολογία.
Κι είπε:
ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΣΑΣ.
ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ.
ΕΙΜΑΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΣΑΣ ΠΟΥ
ΑΡΝΕΙΤΑΙ ΝΑ ΣΑΣ ΜΙΣΗΣΕΙ.
Και τότε χάθηκε.
*Υ.Γ./
δεν υπάρχει τέταρτο μέρος
μόνο εσείς
μόνο τώρα
μόνο το αν θα χορέψουμε για εκείνο
ή θα το προδώσουμε ξανά
*Στο ποστ χρησιμοποιήθηκαν stills από το videoclip των KAS:ST Hold Me To The Light και illustrations του Sebastián Delgado
