*Το Ευαγγέλιο της Επιμονής/
Μια φωνή από χαμηλά — εκεί που οι λέξεις δεν έχουν φιλοδοξία, αλλά ανάγκη.
Ένα χρονικό για τα queer σώματα που επιμένουν χωρίς να ανήκουν,
που ζουν μέσα στη φθορά αλλά γράφουν Ευαγγέλιο με κάθε ανάσα.
Δεν μιλάω απλώς για μένα.
Μιλώ για μια τάξη ανθρώπων που έμαθε να επιβιώνει με το κεφάλι σκυφτό,
με το κινητό στο αθόρυβο και τη ζωή στο repeat.
Queer, trans, θηλυκά, φτωχοί, απόκληροι.
Άνθρωποι που κάθε μέρα διαπραγματεύονται την παρουσία τους
με το σύστημα σαν να είναι παράπτωμα.
Η ζωή μας δεν είναι μονάχα το fragmented hype της εποχής.
Είναι ΖΩΗ γεμάτη εργατική, σωματική, υπαρξιακή φθορά.
Και όσο κι αν μας έμαθαν να ψάχνουμε ορατότητα, εμείς ζητάμε και άλλα:
χρόνο, στέγη, γιατρό, βλέμμα.
Όχι μοναχά
applause, applause, applause
αλλά και
φροντίδα,
φροντίδα ,
φροντίδα
*Η πληγή και το μαντήλι, μαζί/
Σκότωσε τους γονείς σου μέσα σου.
Όχι από μίσος — από ανάγκη.
Για να ζήσεις χωρίς το βλέμμα τους στα πλευρά σου.
Για να γράψεις το δικό σου Ευαγγέλιο.
Αν θέλεις να σπουδάσεις, σπούδασε.
Αλλά να ξέρεις: έτσι ή αλλιώς σπουδάζεις τον καιρό σου.
Στα σώματα που αγγίζεις,
στις ώρες που δεν είχες γιατρό,
στο βλέμμα που έμαθες να μην ανταποδίδεις.
Να περιφρονείς οτιδήποτε προσβάλλει την ευαισθησία σου.
Αυτό είναι πολιτική. Όχι στις αφίσες. Στις μικρές πράξεις.
Η πολιτική υπάρχει μόνο στις πράξεις μας.
Και η queer επιμονή είναι πράξη.
Όχι σχήμα. Όχι εμφάνιση. Όχι τάση.
Είναι το "σ’ αγαπώ" που ειπώθηκε
με φωνή που έτρεμε, σε τόπο που φοβόταν.
Ν’ ακούς πολύ βαθιά.
Τη σιωπή, το “είμαι καλά” που δεν είναι,
τη μουσική του φίλου σου όταν περπατά.
Ν’ αναθεωρείς, ακόμα κι αν δεν μείνει τίποτα.
Το τίποτα είναι άγιο. Αν δεν φοβάσαι τη διάλυση, τότε αγαπάς αληθινά.
Μη φοβάσαι την απόρριψη.
Θα σε σμιλέψει.
Θα σε λιώσει.
Θα σε κάνει ήχο.
Δεν υπάρχει χαμένος χρόνος.
Υπάρχει μόνο χρόνος που δεν έχει ακόμη καταλάβει γιατί πέρασε.
Κάνε ό,τι επιθυμείς και μεταμελήσου (αλλά ειλικρινά).
Πάντα θα σε παρεξηγούν.
Άσε τους να παρεξηγούν.
Εσύ να εξηγείς μόνο σε όσους θες να σε αγγίξουν.
Προετοίμασε τον εαυτό σου για τον χαμό του.
Όχι σαν ήττα.
Σαν μεταμόρφωση.
Η τέχνη (της ζωής) σου ανήκει σ’ εσένα.
Οι άλλοι κάνουν χρήση της.
Εσύ όμως είσαι η πληγή και το μαντήλι μαζί.
Και ο ουρανός, ο γαλάζιος ουρανός;
Μην ξεγελιέσαι.
Είναι όμορφος,
αλλά δεν θα σε σώσει από μόνος του.
Μόνο εσύ μπορείς να σώσεις τον εαυτό σου.
Κι αυτό, αγάπη μου, είναι το πιο queer πράγμα που υπάρχει.
*Εγώ μιλάω από χαμηλά/
Απ’ το υπόγειο της τάξης, του φύλου και της απόγνωσης.
Μιλώ από το λεωφορείο της γραμμής 608, από κάτι 8μηνα σε ΜΚΟ που λήγουν,
από χαρτιά ΟΑΕΔ και ουρές για ένα “ίσως”. Μιλώ απ’ τη φαρμακαποθήκη του ΕΟΠΥΥ.
Μιλώ με ένα σώμα που δεν χωράει πουθενά, αλλά αρνείται να λείπει.
Αυτό είναι το queer σώμα της εποχής μου: ένα σώμα που επιμένει μέσα σε κρίση.
Δεν έχει πολυτελή λόγια, αλλά έχει πληγές που έχουν περάσει από εργοδοσία, οικογένεια, dating apps και ψυχίατρο.
Δεν ψάχνει μόνο “χώρο να εκφραστεί”.
Ψάχνει έναν μισθό που να του επιτρέπει να ζήσει με αξιοπρεπεια,
ένα χέρι να του δώσει αγωγή, και ένα σπίτι να μπορεί να ζήσει ελεύθερα.
Ήμαστε ολ@ λάθος γενιά ας το πάρουμε απόφαση.
Μας έτυχαν όλα. Κρίση, πανδημία, καραντίνες, ακρίβεια, burnout.
Το πολιτικό μας σώμα δέχεται ψίχουλα από το κράτος και το υπαρξιακό μας σώμα
ζητά νόημα από ανθρώπους που έχουν κουραστεί να κοιτάνε.
Ντυνόμαστε με hashtags, μα το κουτί μας είναι ένα κακοχτισμένο airbnb με υγρασία,
όπου κανείς δεν μας ρώτησε ποτέ αν είμαστε καλά.
Κι όμως: επιμένουμε.
Κάθε queer “σ’ αγαπώ” που ειπώθηκε σε νοίκι χωρίς θέρμανση, κάθε trans ραντεβού στον ΕΟΠΥΥ, κάθε drag performance σε σαλόνι που μοιράζεται με συγκάτοικο, είναι πράξη πολιτική. Είναι Ευαγγέλιο. Όχι ουράνιο. Αλλά επίγειο, πονεμένο, με μάρτυρες όλ@ εμάς που ακόμα ανασαίνουν.
Μην ξεχνάς: Το σώμα σου είναι η πρώτη γραμμή μάχης. Δεν το κουράζεις απλώς — το σμιλεύεις με όνειρα και πόνο. Κάθε φιλί σε γωνιά, κάθε κλάμα στο σκοτάδι, κάθε γέλιο που ακούγεται λες και είναι πλάνη — είναι επανάσταση. Η πλάνη δεν ήρθε από το μέσα σου. Ήρθε από αυτό τον κόσμο που σε θέλει θολό, αόρατο, να κρύβεσαι σε λέξεις και σχήματα που δεν σε γεμίζουν. Κι όμως, μέσα σ’ αυτή την πλάνη, βρήκες την επιμονή να λες «είμαι εδώ», παρά την κούραση, παρά τη μοναξιά, παρά το σβήσιμο.
Και η επιμονή σου — η πιο καθαρή μορφή θάρρους — δεν είναι παρά φως που φωτίζει μέσα στο σκοτάδι, φως που κανείς δεν μπορεί να το σβήσει αν δεν το αφήσεις εσύ.
* Ένας χορός που δεν σταματά /
Μη φοβηθείς να χορέψεις στο πεδίο της μάχης - σου.
Μη σταματήσεις να χτίζεις λέξεις, εικόνες, σώματα που ανασαίνουν την ελευθερία.
Εκεί που όλοι λένε «κάνε μια επιλογή», εσύ διάλεξε να μην επιλέξεις —να είσαι το ίδιο το ρήγμα, το χάος και η τάξη ταυτόχρονα.
Κράτα το βλέμμα ανοιχτό.
Ακόμα κι όταν σου λένε πως δεν είσαι αρκετός, πως δεν χωράς.
Κράτα το βλέμμα που κοιτάζει πέρα από το φόβο —
εκεί που οι ιστορίες δεν έχουν τελειώσει, εκεί που το queer δεν είναι μόδα αλλά βίωμα.
*Υ.Γ./
Αυτή είναι η προσευχή μου, η ευχή μου και η κατάρα μου, το τραγούδι μου,
μια υπόσχεση στον εαυτό μου και σε όσες/@/ους έρχονται μετά:
Μείνετε ηθελημένα πεπλανημένοι.
Μείνετε επιμένoντες.
Μην αφήσετε κανέναν να σας πει πως η ζωή σας δεν έχει χώρο να αναπνεύσει.
Γιατί η γαμημένη η ζωή μας είναι το μόνο queer ευαγγέλιο που αξίζει να πιστέψουμε.
Και εμείς το γράφουμε μόνα μας κάθε μέρα,
με πληγές, με φως και με αγάπη
*Ο μυστικιστικός απόηχος της σαγήνης του Μάνου Χατζιδάκι έτσι όπως τον κατέγραψε ο συγγραφέας Θάνος Σταθόπουλος εδώ αποτέλεσε βάση και έμπνευση για το κείμενο «Η πληγή και το μαντήλι μαζί». Αγαπητέ Θάνο, σ’ ευχαριστώ για τη διαχρονική πολυσημία του σύμπαντός σου (και την ωραία μας σημερινή επικοινωνία)
*Στο ποστ χρησιμοποιήθηκαν εικόνες και photomanipulations των Ferry van der Nat, @analog.martt, @reworkedmale, @stevelovettcutbacks και @mnemotechnicstoo
/
/
/
