Συμφορά από το πολύ στιλ
Παλιά τους λέγανε χίψτερ. Τώρα φασέους. Αύριο κάπως αλλιώς.
ΤΡΩΓΑΜΕ ΧΘΕΣ σε ένα μέρος της μόδας, που το σάρωνε η καταιγίδα του στιλ και οτιδήποτε ευθύ είχε αντικατασταθεί με αγχωτική επιμέλεια από κάτι τεθλασμένο ― δίκην στυγνής ιδιορρυθμίας. Στα ρούχα των γκαρσονιών, στην αργόσυρτη τελευταία συλλαβή τους όταν πετάνε το πιάτο στο τραπέζι, κάπως βαριεστημένα, κάπου εξυπονοώντας ότι αυτή η δουλειά δεν τους αξίζει, στο πολυπολιτισμικό ντεκόρ που διηγείται μια ζωή πέρα από τα συνηθισμένα, στα παιδιά του μπαρ που χύνουν τα ποτά σαν θεοί του Μπερνίνι (ο γοφός προτεταμένος) ― πρωτίστως όμως στον dj.
Συνοφρυωμένος, εκθέτει όλη νύχτα με χαιρέκακη επιδειξιομανία τους καρπούς του εγκυκλοπαιδισμού του. Κρητικές λύρες και ρόγχοι του Ψαραντώνη, αγιορείτικες ψαλμωδίες, απόκρυφα τζαζ σέσιον, σαμανιστικά τύμπανα και υποσαχάριες πίπιζες, μια ιεραπόστολος της Αφρικής που μιμείται τα πουλιά, ένα τούρκικο φοξ τροτ 78άρι από τον Ελαιώνα κ.λπ. ― ώρες μονήρους, υποχόνδριας ανασκαφής, που ξεψειρίζει τη μαϊμού και ψιλογνέθει τ’ όνειρο, να, τα! Αμολιούνται σαν θρίαμβος τουρλού την ώρα που η φασέα κόρη ξεψαχνίζει το κοτόπουλο με κάποια σιχασιά στο λυγισμένο καρπό της, χωρίς να ξέρει τι ακούει, ικανοποιημένη όμως με τη ψαγμένη παραξενιά του όλου, την αίσθηση ότι συμμετέχει στα άχραντα του στιλ ― ασχέτως αν της έχει κάτσει η μπουκιά στο λαιμό και κατά βάθος πλήττει· ούτως ή άλλως οι εξέχουσες μορφές πάντοτε πλήττουν λίγο.
Όλοι έχουμε υπάρξει φασέοι σε κάποια φάση της ζωής μας. Σπουδαιοφανείς. Ξερόλες. Στομφώδεις εν τη ανοησία μας. Που κάναμε τη τρίχα τριχιά. Τσιτάτα της Μαλβίνας. Αγγλικά του Τσίπρα. Μεταμοντέρνοι απ΄ το Κατάκολο. Είναι μια φάση που κάθε φοιτητής περνάει, υπό διάφορους μανδύες, ψάχνοντας τα όρια του, το θαύμα, αυτό που τον παραξενεύει και τον ψαρώνει―μια τερατώδης επιγαμία ναρκισσισμού και ανασφάλειας που γεννά στρυφνά παιδιά, ψευτοπαράξενα και αλαζονικά, ευτυχώς θνησιγενή.
Όχι πάντα. Μερικά αποδεικνύονται κορακοζώητα, ίσως γιατί έχουν λύσει, κουτσά στραβά, το ζήτημα της επιβίωσης. Παλιά τους λέγανε χίψτερ. Τώρα φασέους. Αύριο κάπως αλλιώς. Δεν είναι τόσοι πολλοί, απλώς έχουν μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους και κάνουν πολύ θόρυβο. Κυριολεκτικά. Τα επενδύουν όλα στο στιλ και την ανακύκλωσή του (συνήθως το drug/queer/αντιγκλάμουρ), ωστόσο παράγουν μικρά και ασήμαντα πράγματα, δευτερογενή, εξ αντανακλάσεως ― γι’ αυτό και δεν αφήνουν ίχνη, στις τέχνες ούτε καν στα media.Βασικό τους γνώρισμα: Αρνούνται να ασχοληθούν με τα βασικά και κύρια συστατικά της πραγματικότητας διότι τα θεωρούν μπανάλ κι έχουν αναγάγει τη λοξότητα στη νέα ευθεία. Σα γάτες. Ή γατάκια.
Απόψε όμως πρέπει να ζήσουμε το σόου του ψαγμένου πενηντάρη με το ξυρισμένο κρόταφο και το μεταχαβανέζικο πολύ πλατύ πουκάμισο. Να ακούσουμε στη διαπασών τα κρόταλα ενός σαμάνου από την αποδεκατισμένη φυλή των Νuba. Tρώγοντας ένα μάλλον σκληρό κατσικάκι. Μάλλον οκνά μαγειρευμένο. Μάλλον λύσσα.
Υπάρχουν τόσα βάσανα στον κόσμο. Έχουν αυτογελοιοποιηθεί τόσα και τόσοι. Οπότε θα το αντέξουμε κι αυτό.
