«Ρίττερ, Ντένε, Φος» στο Θέατρο Τέχνης: Δύσκολη αποστολή, αξιοθαύμαστη παράσταση

«Ρίττερ, Ντένε, Φος» στο Θέατρο Τέχνης: Δύσκολη αποστολή, αξιοθαύμαστη παράσταση Facebook Twitter
Ο λόγος γίνεται δράση: αυτό είναι το μεγάλο κατόρθωμα της σκηνοθεσίας στην παράσταση του Θεάτρου Τέχνης. Η Μαρία Πρωτόπαππα έφερε αυτήν τη δύσκολη αποστολή εις πέρας με τρόπο πραγματικά αξιοθαύμαστο. Φωτο: Σταύρος Χαμπάκης
0

Η Ρίττερ και η Ντένε ανησυχούν θανάσιμα για τον αδελφό τους. Πήρε σήμερα εξιτήριο από το ψυχιατρείο του Στάινχοφ και επέστρεψε σπίτι. «Ο φιλοσοφικός σας αδελφός», είπε ο διευθυντής του ψυχιατρείου, «ξεπέρασε την κρίση / αλλά να ξέρετε / ότι θα διατρέχει κίνδυνο εφ' όρου ζωής».

Το μόνο που μπορούν να κάνουν η Ρίττερ και η Ντένε όσον αφορά τον Φος είναι ν' ακολουθούν πιστά τις οδηγίες του γιατρού:

Να τον τρίβουν με μια καθαρή πετσέτα για έξι-επτά λεπτά μετά το μπάνιο του.
Να του καθαρίζουν επιμελώς τα γυαλιά, γιατί νομίζει ότι τυφλώνεται.
Να τον πηγαίνουν σε συναυλίες κλασικής μουσικής.
Να τον αφήνουν να φοράει τις τιράντες του, ακόμα κι αν τις σιχαίνονται.
Να τον παρακολουθούν αδιαλείπτως, χωρίς όμως ποτέ να δίνουν την εντύπωση ότι τον παρακολουθούν.

Θα διατρέχει κίνδυνο εφ' όρου ζωής, κι ας ξέφυγε σχετικά νωρίς από την οικογενειακή κόλαση: ο «φιλοσοφικός αδελφός» τους, ο πιο κακομαθημένος, αλλά και ο πιο ευφυής γόνος των Βόρινγκερ, άφησε πίσω το πατρικό του, τα ασφυκτικά δείπνα, τις πνιγηρές σάλτσες και σούπες, τα ζοφερά πορτρέτα των προγόνων, τον είρωνα πατέρα του που τον μισούσε, τις αδελφές του, αυτές τις «διεστραμμένες θεατρίνες».

Το αποτέλεσμα βρίθει ζωντάνιας, πλαστικότητας και, προπαντός, θεατρικότητας. Τρεις άνθρωποι μιλάνε σε ένα δωμάτιο – κι όμως, τι καταιγίδα!

Έψαξε καταφύγιο. Πρώτα στα απάτητα μονοπάτια της ακαδημαϊκής στρατόσφαιρας, μετά σε μια καλύβα στα νορβηγικά δάση, στην άκρη ενός γκρεμού. Νύχτα-μέρα, «αμετάκλητα μόνος», πάλευε με τους κανόνες της λογικής, με τα σύνορα της σκέψης, με τα δικαιώματα των λέξεων και των αριθμών, να αποκρυπτογραφήσει τις μυστικές συνομιλίες τους, να βάλει τάξη στο χάος, όπως κάθε φιλόσοφος που σέβεται τον εαυτό του. «Στο τέλος όλα αφανίστηκαν / χρόνια αυτοπειθαρχίας / χρόνια αυτοκυριαρχίας / σ' ένα λεπτό όλα γίναν στάχτη».

«Ρίττερ, Ντένε, Φος» στο Θέατρο Τέχνης: Δύσκολη αποστολή, αξιοθαύμαστη παράσταση Facebook Twitter
Η Στεφανία Γουλιώτη ενσαρκώνει πλήρως την κατάσταση οριακότητας την οποία εξερευνά η παράσταση. Τι καταπληκτική η ψυχαναγκαστική γεωμετρία με την οποία στρώνει το τραπέζι! Φωτο: Σταύρος Χαμπάκης

Κι ας κλείστηκε μετά στο ψυχιατρείο, ποτέ του δεν θεραπεύτηκε από τη «νόσο του θανάτου», ποτέ του δεν μπόρεσε να σταματήσει τη διαδικασία μαρασμού, την αδυσώπητη πλήξη, όσα βουνά κι αν σκαρφάλωσε, όσες πραγματείες κι αν έγραψε, όσες συμφωνίες κι αν άκουσε, όσο μακριά κι αν ταξίδεψε, όσους συγγενείς κι αν διέγραψε. «Τα 'χουμε δοκιμάσει όλα. Και στο τέλος μείναμε, όπως πάντα, εγκαταλελειμμένοι με τον εαυτό μας». Κι ούτε η Ερόικα, ούτε ο Νίτσε, ούτε ο φετιχισμός των σερβίτσιων, ούτε καν τα δοκιμασμένα και αναγνωρισμένα ορεινά εσώρουχα Montblanc (αχ, αυτό το μπερνχαρντικό χιούμορ) μπορούν να μας μονώσουν απέναντι στην απουσία νοήματος που είναι η μοίρα μας. Ψευδο-απόπειρες αυτοκτονίας, ψευδαισθήσεις δημιουργίας, αποτυχημένες τελετουργίες που καταλήγουν πάντα στο ίδιο αδιέξοδο. Τα πορτρέτα δεν ξεκρεμάστηκαν εγκαίρως από τους τοίχους, οι χορδές του τσέλου τεντώθηκαν λίγο παραπάνω απ' ό,τι έπρεπε, οι απογοητεύσεις δεν βρήκαν ανακούφιση, όσο κι αν πάσχισαν οι ειδικοί ή ο Μότσαρτ.

Και οι ήρωες του Μπέρνχαρντ σκλήρυναν σε αυτή την πορεία, το πνεύμα τους σαρώθηκε από τη συσσώρευση της πίκρας, από το βάρος των ματαιώσεων. Μιλάνε διαρκώς, μιλάνε ανεξέλεγκτα σε αυτό το αριστουργηματικό έργο-εσωτερικό τοπίο, όπου παρατηρείται ελάχιστη «δράση» και μόνον ο χείμαρρος των αφορισμών, των αναμνήσεων και των εμμονών τους στροβιλίζεται στο διηνεκές, επαναλαμβάνοντας ξανά και ξανά ατέρμονους κύκλους γύρω από την τραπεζαρία του πατρικού, αυτόν τον τάφο της ψυχής τους, από τον οποίον ποτέ δεν δραπέτευσαν. Δεν απέτυχαν μόνον οι γονείς τους, που τους ανέθρεψαν μέσα στην περιφρόνηση· είναι ολόκληρος ο ευρωπαϊκός πολιτισμός –με τις τέχνες, τις επιστήμες και τα εκλεπτυσμένα γιατροσόφια του– που τους παρέλαβε ως ενήλικες, αλλά απέτυχε να θεραπεύσει τα τραύματά τους.

Ο λόγος γίνεται δράση: αυτό είναι το μεγάλο κατόρθωμα της σκηνοθεσίας στην παράσταση του Θεάτρου Τέχνης. Η Μαρία Πρωτόπαππα έφερε αυτήν τη δύσκολη αποστολή εις πέρας με τρόπο πραγματικά αξιοθαύμαστο. Πήρε ένα παραληρηματικό κείμενο –όπου τρία αδέλφια αφήνουν τις σκέψεις τους να ξεχυθούν με πάθος και μένος– και το σμίλεψε με ακρίβεια. Του προσέδωσε σχήμα συναρπαστικό, με κορυφώσεις, απότομες εναλλαγές και παύσεις. Το αφουγκράστηκε προσεκτικά και ανέδειξε τους βαθύτερους κραδασμούς του. Το αποτέλεσμα βρίθει ζωντάνιας, πλαστικότητας και, προπαντός, θεατρικότητας. Τρεις άνθρωποι μιλάνε σε ένα δωμάτιο – κι όμως, τι καταιγίδα!

«Ρίττερ, Ντένε, Φος» στο Θέατρο Τέχνης: Δύσκολη αποστολή, αξιοθαύμαστη παράσταση Facebook Twitter
Η Λουκία Μιχαλοπούλου εντυπωσιάζει με τον χαμαιλεοντισμό της – πότε μια μάζα κυνισμού και οδύνης, πότε μια μέγαιρα. Φωτο: Σταύρος Χαμπάκης

«Πάντα στο όριο της τρέλας / μην ξεπερνώντας ποτέ αυτό το όριο / αλλά πάντα στο όριο / αν εγκαταλείψουμε αυτή την οριακή ζώνη / είμαστε νεκροί» λέει ένας από τους ήρωες κι αυτή θα μπορούσε να είναι η οδηγία που καθόρισε τη σκηνοθετική προσέγγιση. Η αγωνία αυτού του κρίσιμου ορίου που, αν το ξεπεράσει κανείς, θα έχει βυθιστεί στο σκοτάδι, σε μια άλλη διάσταση, διαποτίζει τη θεατρική πράξη και μεταδίδεται στους θεατές ως γόνιμη αγωνία. Νιώθουμε διαρκώς αιφνιδιασμένοι, ποτέ δεν ξέρουμε τι θα συμβεί την επόμενη στιγμή. Θα αναποδογυρίσει το τραπέζι; Θα έρθουν καταπάνω μας τα κράπφεν; Θα σπάσει ο Φος στο ξύλο τις αδελφές του; Πέρα από την υπερβολή, η εμπειρία του θεατή δεν απέχει πολύ από την παρακολούθηση ενός θρίλερ. Και να το καταφέρει κανείς αυτό με ένα τόσο ποιητικό, αντισυμβατικό και δύσβατο κείμενο συνιστά ακόμα μεγαλύτερο επίτευγμα.

Η Στεφανία Γουλιώτη ενσαρκώνει πλήρως αυτή την κατάσταση οριακότητας την οποία εξερευνά η παράσταση. Τι καταπληκτική η ψυχαναγκαστική γεωμετρία με την οποία στρώνει το τραπέζι! Ένα χιλιοστό πιο δεξιά ή πιο αριστερά αν τοποθετηθεί κατά λάθος το πιρούνι, αυτό θα σημάνει συναγερμό στο νοητικό σύμπαν της Ντένε, εκεί όπου όλα έχουν χτυπήσει «κόκκινο» προ πολλού.

Ψηλή, επιβλητική, αγαλμάτινη από τη μια, εύθραυστη και ετοιμόρροπη από την άλλη. Σε διαρκή υπερένταση, ψυχικά φορτισμένη από την άφιξη του αδελφού της, από τη λαχτάρα της να τον ευχαριστήσει, να ικανοποιήσει κάθε του επιθυμία, ανήμπορη πλέον, μετά από τόσα χρόνια, να χειριστεί φυσιολογικά οποιαδήποτε κατάσταση, μεταδίδει την εντύπωση ότι από λεπτό σε λεπτό η τελευταία εναπομείνασα γερή χορδή του μυαλού της θα σπάσει ενώπιόν μας.

«Ρίττερ, Ντένε, Φος» στο Θέατρο Τέχνης: Δύσκολη αποστολή, αξιοθαύμαστη παράσταση Facebook Twitter
Εξαιρετικός ο Αργύρης Ξάφης ως Φος. Η ρυθμικότητα του λόγου του σε αιχμαλωτίζει. Φωτο: Σταύρος Χαμπάκης

Η Λουκία Μιχαλοπούλου εντυπωσιάζει με τον χαμαιλεοντισμό της – πότε μια μάζα κυνισμού και οδύνης, πότε μια μέγαιρα. Ηλεκτρισμένη, αντιστέκεται με νύχια και με δόντια στην κακοποίησή της, το πρόσωπό της σπάει σε χίλια κομμάτια, η φωνή της ταξιδεύει από τα ψηλά στα χαμηλά, αντικατοπτρίζοντας τις ακραίες μεταλλάξεις της ευερέθιστης διάθεσής της. Είναι κι αυτή στο όριο, αισθανόμαστε, αλλά, αν και παραιτημένη, αν και στραπατσαρισμένη, αντέχει περισσότερο τα χτυπήματα – ή, τουλάχιστον, έτσι δείχνει.

Εξαιρετικός ο Αργύρης Ξάφης ως Φος. Η ρυθμικότητα του λόγου του σε αιχμαλωτίζει. Ατέλειωτοι λεκτικοί κυματισμοί συνθέτουν ένα σύνολο ακριβά μετρημένο που αποπνέει μια σκληρή μουσικότητα. Μια σχέση έλξης-άπωσης δημιουργείται με τον θεατή: ο τελευταίος παρασύρεται μεν μαγεμένος σε αυτήν τη θάλασσα αποκαλυπτικών αφορισμών, κλονίζεται δε ταυτόχρονα στο άκουσμά τους, έτσι όπως η απόδοσή τους μέσα από την ερμηνεία του Ξάφη εκφράζει το πνεύμα ενός ανθρώπου που πάλεψε πολύ, έδωσε τα πάντα, αλλά νόημα δεν βρήκε τελικά. Και γι' αυτό είναι έξαλλος...

Η υποβλητική και μινιμαλιστική σκηνογραφία του Σάκη Μπιρμπίλη, τα κομψά, εύστοχα κοστούμια του Άγι Παναγιώτου και η υποδειγματική μετάφραση του Γιώργου Δεπάστα συνεισφέρουν με τη σειρά τους τα μέγιστα στο συνολικό αποτέλεσμα, ένα μεθυστικό κράμα εγκράτειας και έντασης, ένα θεατρικό διαμάντι.

 

Θέατρο Τέχνης | Ρίττερ, Ντένε, Φος

Info

Τόμας Μπέρνχαρντ

Ρίττερ, Ντένε, Φος

Σκηνοθεσία: Μαρία Πρωτόπαππα

Παίζουν: Στεφανία Γουλιώτη, Λουκία Μιχαλοπούλου, Αργύρης Ξάφης

Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν – Υπόγειο

Πεσμαζόγλου 5, 210 3228706

Μέχρι 12/1/2020

 To άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Η άγρια, τρομακτική ομορφιά του Τόμας Μπέρνχαρντ

Βιβλίο / Η άγρια, τρομακτική ομορφιά του Τόμας Μπέρνχαρντ

Η αναθεωρημένη μετάφραση της «Αυτοβιογραφίας» από τον Βασίλη Τομανά και η έκδοση των «Γεγονότων» σε μετάφραση Αλέξανδρου Κυπριώτη από την κλασική σειρά του Εξάντα μάς θυμίζουν γιατί ο Τόμας Μπέρνχαρντ παραμένει ο πιο τρομακτικά και τραγικά ακριβής αφηγητής της κεντρικής Ευρώπης.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Νίκος Μαστοράκης: «Αν δεν είχα το θέατρο, θα ήμουν ερημίτης»

Θέατρο / Νίκος Μαστοράκης: «Αν δεν είχα το θέατρο, θα ήμουν ερημίτης»

Μια συζήτηση με έναν από τους σημαντικότερους σκηνοθέτες του ελληνικού θεάτρου για τον Μπέρνχαρντ, το σκληρό πρόσωπο και τις αντιφάσεις της Αυστρίας, και τις δυσκολίες του θεάτρου σήμερα.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Νίκος Καραθάνος: Ο θάνατος είναι μια αποθέωση 

Θέατρο / Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Στον πολυαναμενόμενο «Οιδίποδα» του Γιάννη Χουβαρδά, ο Νίκος Καραθάνος επιστρέφει, 23 χρόνια μετά, στον ομώνυμο ρόλο, ακολουθώντας την ιστορία από το τέλος προς την αρχή και φωτίζοντας το ανθρώπινο βάθος μιας τραγωδίας πιο οικείας απ’ όσο νομίζουμε.
THE LIFO TEAM
Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ερωτευμένος με τον Κρέοντα

Θέατρο / Ο Rasche αγάπησε τον Κρέοντα περισσότερο από την Αντιγόνη

«Η εκφορά του λόγου παραδίδεται αμαχητί σε μια άκρατη δραματικότητα, σε ένα υπερπαίξιμο, σε μια βεβιασμένη εμφατικότητα, σε έναν στόμφο παλιακό που θα νόμιζε κανείς πως έχει εξαλειφθεί πλέον. Η σοβαροφάνεια σε όλο το (γοερό) μεγαλείο της». Έτσι ξεκίνησε φέτος η Επίδαυρος.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στο ζόφο του πολέμου

Θέατρο / Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στον ζόφο του πολέμου

Σε μια περίοδο που ο πόλεμος αποτελεί βασικό συστατικό της καθημερινότητάς μας, μια παράσταση εξετάζει όσα μεσολαβούν μεταξύ γεγονότος και πληροφορίας και πώς διαμορφώνουν την τελική καταγραφή και την ιστορική μνήμη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Θέατρο / Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Όταν η Πίπα Μπάκα ξεκίνησε να κάνει oτοστόπ από την Ιταλία για να φτάσει στην Ιερουσαλήμ δεν φαντάστηκε ότι αυτό το ταξίδι-μήνυμα ειρήνης θα κατέληγε στον βιασμό και τη δολοφονία της. Mια παράσταση που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών αναφέρεται στην ιστορία της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Θέατρο / Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Τα «Κακά σκηνικά» είναι «μια κωμική κόλαση» αφιερωμένη στη ζοφερή ελληνική πραγματικότητα, μια απόδραση από τα χάλια της χώρας, του θεάτρου, του παγκόσμιου γεωπολιτικού γίγνεσθαι, ένα ξόρκι στην κατάθλιψη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Χρήστος Παπαδόπουλος: «Κάθε μορφή τέχνης χρειάζεται το εσωτερικό βάθος»

Θέατρο / Χρήστος Παπαδόπουλος: «Mε αφορά πολύ το "μαζί"»

Το «τρομερό παιδί» από τη Νεμέα που συμπληρώνει φέτος δέκα χρόνια στη χορογραφία ανοίγει το φετινό 31ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας με τους Dance On Ensemble και το «Mellowing», μια παράσταση για τη χάρη και το σθένος της ωριμότητας.  
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Κάνεις χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη σου ανάγκη

Χορός / «Κάνουμε χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη μας ανάγκη»

Με αφορμή την παράσταση EPILOGUE, ο διευθυντής σπουδών της σχολής της Λυρικής Σκηνής Γιώργος Μάτσκαρης και έξι χορευτές/χορεύτριες μιλούν για το δύσκολο στοίχημα τού να ασχολείται κανείς με τον χορό στην Ελλάδα σήμερα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ