William Forsythe: Ένα ήσυχο βράδυ με χορό στην Αθήνα ― αποκαλυπτικό και σπάνιο

William Forsythe: Ένα ήσυχο βράδυ με χορό στην Αθήνα ― αποκαλυπτικό και σπάνιο Facebook Twitter
Η παράσταση έχει τίτλο A quiet evening of dance. Και μάλλον δεν υπάρχει κανείς σε αυτή την πόλη που να μη θέλει να το περάσει μαζί του. © Bill Coo
0

Είναι ο Μισέλ Φουκό των χορογράφων; Ο αντίχριστος του χορού; Ο μεγάλος αιρετικός; Ο πρωτεργάτης της αποδόμησης του μπαλέτου; Ο πιο διανοούμενος απ' όλους; Ποιος από τους χαρακτηρισμούς ταιριάζει, τελικά, περισσότερο στον Ουίλιαμ Φορσάιθ;

«Ο χορός με βοήθησε να καταλάβω πολλά πράγματα. Χορεύοντας κατάφερα να μελετήσω και να κατανοήσω θέματα σχετικά με τα μαθηματικά και τη φιλοσοφία» λέει ο ιδιοφυής Αμερικανός, κλείνοντας το μάτι σε όσους ήξεραν ότι πίσω από τα χορευτικά βήματα που σχεδίασε βρισκόταν πάντα μια ιδιαίτερη πνευματικότητα, μια βαθιά σύνδεση με τη φιλοσοφία.


Αλλά ποιος μπορεί να στριμώξει σε στυλιστικές ενότητες και κατηγορίες έναν άνθρωπο που γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη, μαθήτευσε στη Φλόριντα, διδάχτηκε τα πρώτα του βήματα από δασκάλους της ρωσικής σχολής, έζησε και μεγαλούργησε στη Γερμανία, θεωρεί καρμική την επιρροή που του άσκησε η Πίνα Μπάους, επιμένει πως ο θεωρητικός του μέντορας υπήρξε ο Ούγγρος Ρούντολφ φον Λάμπαν και τη σκέψη του καθόρισε η γαλλική διανόηση (Ρολάν Μπαρτ και Ζακ Ντεριντά βρίσκονται σε περίοπτη θέση στη βιβλιοθήκη του);


Από την πρώτη του χορογραφική απόπειρα, το «Urlicht» το 1976, μέχρι σήμερα μεσολάβησαν δεκάδες χορογραφίες για τις κορυφαίες ομάδες χορού του πλανήτη, εγκαταστάσεις, ταινίες, «ζωντανά» γλυπτά, αμέτρητα βραβεία, χιλιάδες ώρες διδασκαλίας. Το αποτέλεσμα είναι μια μεγαλειώδης πορεία, κατά τη διάρκεια της οποίας ο Φορσάιθ ξεβόλεψε τους χορευτές, έκανε θρύψαλα τον φορμαλισμό, έσβησε ό,τι παρωχημένο κουβαλούσε επί δεκαετίες το μπαλέτο, διέγραψε από το λεξιλόγιο των χορευτών τον ναρκισσισμό και τους αυτάρεσκους τίτλους των πρώτων και δεύτερων χορευτών, συνομίλησε όσο κανείς με τον χρόνο και τον χώρο, υποχρέωσε τα μεγάλα ρωσικά μπαλέτα (Μπαλσόι, Μαρίνσκι κ.λπ.) να «νερώσουν» το σχεδόν αδιαπέραστο κλασικό προφίλ τους, φιλοξενώντας δουλειά του.

Μου έλεγαν ότι έπρεπε να βαδίσω στον δρόμο του Μπαλανσίν, του Πετιπά, του ΜακΜίλαν. Αλλά εγώ ένιωθα ότι έπρεπε να τα αφήσω όλα πίσω και να προχωρήσω. Κανείς ποτέ δεν ασχολήθηκε με κάποιον που επαναλάμβανε τα λόγια άλλων.


Εν τέλει, δημιούργησε μια δική του κινησιολογική γλώσσα που κατάφεραν να «μιλήσουν» όσοι ποθούσαν να αποδομήσουν τα κλασικά βήματα, να κινηθούν πέρα από τα στερεότυπα, να πειραματιστούν με τα πιο βαθιά τους ένστικτα, να αποθεώσουν το ανθρώπινο σώμα, τη φθορά, την ένταση, να βγάλουν γλώσσα στη βαρετή τελειότητα. «Μοιράζομαι με τους χορευτές τις σκέψεις μου και όχι τα αποτελέσματα αυτών. Δεν λέω σε κανέναν τι να κάνει. Τους λέω μόνο πώς πρέπει να το κάνουν. Εγώ δημιουργώ τις συνθήκες κι εκείνοι ερμηνεύουν τις κινήσεις» λέει.


Ναι, ο Ουίλιαμ Φορσάιθ είναι ο χορογράφος που παρέλαβε τη σκυτάλη από το ίνδαλμά του, τον Τζορτζ Μπαλανσίν. Αλλά δεν του αρκούσε να αναπαράγει το νεοκλασικό στυλ του 20ού αιώνα που κάποιος άλλος είχε πριν από εκείνον εξερευνήσει.

«Μου έλεγαν ότι έπρεπε να βαδίσω στον δρόμο του Μπαλανσίν, του Πετιπά, του ΜακΜίλαν. Αλλά εγώ ένιωθα ότι έπρεπε να τα αφήσω όλα πίσω και να προχωρήσω. Κανείς ποτέ δεν ασχολήθηκε με κάποιον που επαναλάμβανε τα λόγια άλλων» έλεγε, κόβοντας τον βήχα σε όσους αποπειράθηκαν να βάλουν δίπλα στο όνομά του μια λέξη που μισούσε: «συνεχιστής». Τίποτα δεν ήθελε να συνεχίσει. Εκείνος ήθελε να λερώσει τη λαμπρότητα με μικρές δόσεις αμφισβήτησης, να ψαλιδίσει κομψά τις τουτού, να επενδύσει στην αφαίρεση, να αγνοήσει παντελώς την παραδοσιακή αφήγηση, να κρυφτεί από τις μπαλετικές του αναφορές.

William Forsythe: Ένα ήσυχο βράδυ με χορό στην Αθήνα ― αποκαλυπτικό και σπάνιο Facebook Twitter
Bρέθηκε να χορεύει στο Joffrey Ballet αλλά και να βγάζει μεροκάματο ως στρίπερ. «Πώς κάνετε έτσι; Μια χαρά λεφτά έβγαζα τότε! Δεν χόρευα καν σε πίστα αλλά πάνω σε ένα τραπέζι. Άθλιο εντελώς» λέει ακόμα, αστειευόμενος.

Γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη το 1949 και άρχισε να παίρνει στα σοβαρά τον χορό μετά την εφηβεία. Ως τότε τον είχε κερδίσει η μουσική, καθώς ακολουθούσε τα βήματα του σπουδαίου βιολιστή παππού του. Έπαιζε φαγκότο, βιολί, φλάουτο, τραγουδούσε σε χορωδίες, έκανε τον σκηνοθέτη στα μιούζικαλ που ανέβαζε η τάξη του στο γυμνάσιο.

Κατά τη διάρκεια των σπουδών του στο Πανεπιστήμιο του Τζάκσονβιλ στη Φλόριντα αποφάσισε να ασχοληθεί σοβαρά με τον χορό, έχοντας δασκάλους του τους Nolan Dingman και Christa Long. Με τα πολλά βρέθηκε να χορεύει στο Joffrey Ballet αλλά και να βγάζει μεροκάματο ως στρίπερ. «Πώς κάνετε έτσι; Μια χαρά λεφτά έβγαζα τότε! Δεν χόρευα καν σε πίστα αλλά πάνω σε ένα τραπέζι. Άθλιο εντελώς» λέει ακόμα, αστειευόμενος.


Αν υπάρχει, πάντως, ένα έργο που σημάδεψε τη ζωή του αυτό δημιουργήθηκε στο Παρίσι. Πανέξυπνος και διορατικός, ο μέγας Ρούντολφ Νουρέγιεφ, αφού βάφτισε μέσα σε μια νύχτα «étoile» τη 19χρονη τότε Σιλβί Γκιλέμ, κάλεσε το 1987 στο Μπαλέτο της Όπερας του Παρισιού τον Φορσάιθ. Ο ένας ήθελε να διευρύνει το ρεπερτόριο μιας φανατικά κλασικής ομάδας και ο άλλος τού έφτιαξε μια χορογραφία που άλλαξε για πάντα την ιστορία της χορευτικής τέχνης.

Το In the middle, somewhat elevated δονούσε με την ηλεκτρισμένη του μουσική τη Γαλλία για καιρό, δίδαξε στους χορευτές τι σημαίνει φυσικότητα μέσα από μια φρενήρη χορογραφία, διαμόρφωσε τον τρόπο που αντιλαμβάνονταν οι χορογράφοι το τρίπτυχο κίνηση - σώμα - χρόνος και μετέτρεψε εν μια νυκτί σε σταρ χορογράφο και χορευτές (εκτός από την Γκιλέμ, στην παράσταση χόρευαν τότε και οι Ιζαμπέλ Γκερέν, Λοράν Ιλέρ και Μανιέλ Λεγκρί).

«Ακόμα και τόσο νέα, η Σιλβί, χωρίς ίχνος αλαζονείας, καταλάβαινε την αξία των δεξιοτήτων της. Δεν ήταν το πόσο ψηλά σήκωνε το πόδι ούτε η τελειότητα στις κινήσεις της. Ήταν ο τρόπος που συντόνιζε τα πάντα, η ποιότητά της, ο τρόπος που ενσωμάτωνε τις ιδέες του έργου» λέει ο Φορσάιθ όταν τον ρωτούν για την απόλυτη χορεύτρια, ξεκαθαρίζοντας πως παραμένει αιώνιος θαυμαστής της.

 

Απόσπασμα από το «In the Middle, Somewhat Elevated»

Η Ευρώπη υπήρξε από την αρχή το καλλιτεχνικό του οχυρό και η Γερμανία η χώρα απ' όπου εξαπέλυσε την «επίθεσή» του. Μεταξύ 1976 και 1984 διετέλεσε μόνιμος χορογράφος του Μπαλέτου της Στουτγάρδης, ενώ από το 1984 και για είκοσι χρόνια ήταν στο τιμόνι του Μπαλέτου της Φρανκφούρτης. Εκεί έφτιαξε μια ασύλληπτη ομάδα που μεγαλουργούσε, γράφοντας πολλά από τα κεφάλαια της σύγχρονης χορευτικής ιστορίας, και προκαλούσε παροξυσμό στο κοινό κάθε που ανακοίνωνε νέα χορογραφία.

Μεταξύ αυτών τα σπουδαία Artifact (1984), το αριστουργήματά του Impressing the Czar (που έφτιαξε το 1988 για να ειρωνευτεί τον δυτικό πολιτισμό), ALIE/ NA(C)TION (1992) και Eidos:Telos (1995), τα Limb's Theorem (1990, με φανερές επιρροές από τον διάσημο αρχιτέκτονα Ντάνιελ Λίμπεσκιντ), The loss of small detail (1991), Endless House (1999), Kammer/Kammer (2000, όπου έβαλε μισούς χορευτές σε οθόνες και τους άλλους μισούς στη σκηνή για να επιλέγει ο θεατής τι θέλει να δει), Decreation (2003).

Το 2002, ωστόσο, η κυβέρνηση της Φρανκφούρτης αποφάσισε να αποσύρει τη στήριξή της στην ομάδα. Το κοινό διαμαρτυρήθηκε έντονα, αλλά ο θιγμένος Φορσάιθ αποφάσισε να αποχωρήσει κι έτσι το 2004 το μπαλέτο παρουσίασε το κύκνειο άσμα του.

Έναν χρόνο μετά, σε μια άλλη γερμανική πόλη, τη Δρέσδη, έπαιρνε σάρκα και οστά το νέο του όραμα, η Forsythe Company. Επί μία δεκαετία μάς χάρισε από κει μερικά ακόμα αριστουργήματα: το Three atmospheric studies (2005), με το οποίο σχολίασε τον πόλεμο στο Ιράκ, το Heterotopia (2006), που το εμπνεύστηκε από τη διάλεξη του Μισέλ Φουκό με τίτλο «Des espaces autres», τα Human Writes (2005), The Defenders (2007), Yes we can't (2008/2010), I don't believe in outer space (2008), The Returns (2009), Sider (2011).


Μνημειώδης, επίσης, η παράσταση Hypothetical Stream που ετοίμασε το 1997 για την ομάδα του Γάλλου χορογράφου Daniel Larrieu, επηρεασμένος από πίνακες του Βενετσιάνου ζωγράφου Τζανμπατίστα Τιέπολο. Ο Φορσάιθ σχεδίασε μια σειρά από σκίτσα, τα έστειλε με φαξ(!) στη Γαλλία και δεν παρέστη σε καμία πρόβα, καθώς ήθελε να αφήσει τους χορευτές ελεύθερους να εμπνευστούν από τη δουλειά του.

William Forsythe: Ένα ήσυχο βράδυ με χορό στην Αθήνα ― αποκαλυπτικό και σπάνιο Facebook Twitter
© Bill Coo


Ποιος είπε, όμως, ότι μέσα σε όλη αυτή την εκλογίκευση δεν χωράει το συναίσθημα; Απάντηση σε όλους αποτελεί η συγκλονιστική του δουλειά You made me a monster που έφτιαξε για να πενθήσει τον θάνατο της πρώτης του συζύγου από καρκίνο. Το έργο έκανε πρεμιέρα στη Βενετία τον Μάιο του 2005 σε ένα εντυπωσιακό σκηνικό αγωνίας, απόγνωσης, γεμάτο οθόνες, θολές ακτινογραφίες, μέλη ανθρώπινων σωμάτων κι ένα δικό του σπαρακτικό κείμενο να μπλέκει με τα βήματα των χορευτών και να δίνει τη χαριστική βολή στο κοινό.


Σε λίγες μέρες, στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση (6-10 Φεβρουαρίου) ο Ουίλιαμ Φορσάιθ θα επιχειρήσει να ξεπεράσει ξανά τον εαυτό του. Σιγά το πράγμα! Οι επτά χορευτές της παράστασης που έρχονται στην Αθήνα είναι από τους πιο κοντινούς και έμπιστους συνεργάτες του. Ιδανικοί ερμηνευτές για να προσφέρουν μια βαθιά και εκ των έσω οπτική της δουλειάς και της ζωής του, για να μας μεταφέρουν την ευφυΐα, το χιούμορ, την ευαισθησία, την πρόκλησή του.


Τέσσερα έργα (δύο αναβιώσεις παλαιότερων και δύο νέες δημιουργίες που στην Αγγλία ήταν στη δεκάδα των καλύτερων παραστάσεων για το 2018) συνθέτουν το πρόγραμμα καθεμίας βραδιάς. Στην άδεια σκηνή και χωρίς άλλο ήχο τα σώματα των χορευτών θα συντονίζονται, θα πετούν, θα ξαναβρίσκονται, θα διηγούνται. Με άλλα λόγια, θα χορεύουν. Η παράσταση έχει τίτλο A quiet evening of dance. Και μάλλον δεν υπάρχει κανείς σε αυτή την πόλη που να μη θέλει να το περάσει μαζί του. 

 

A quiet evening of dance 

Info

«A quiet evening of dance»

William Forsythe

Στέγη Ιδρύματος Ωνάση Κεντρική Σκηνή, 6-10.2, 20:30, www.sgt.gr

 

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Πώς ο Enda Walsh κατάφερε να μεταφέρει τη μαγεία της ταινίας «Once» στη σκηνή;

Θέατρο / Πώς ο Enda Walsh κατάφερε να μεταφέρει τη μαγεία της ταινίας «Once» στη σκηνή;

O Ιρλανδός συγγραφέας της θεατρικής διασκευής του πιο σύγχρονου μιούζικαλ των τελευταίων ετών μιλά στο LIFO.gr λίγο πριν από την πρώτη πανελλήνια παρουσίασή του στην Εναλλακτική Σκηνή της ΕΛΣ
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ερωτευμένος με τον Κρέοντα

Θέατρο / Ο Rasche αγάπησε τον Κρέοντα περισσότερο από την Αντιγόνη

«Η εκφορά του λόγου παραδίδεται αμαχητί σε μια άκρατη δραματικότητα, σε ένα υπερπαίξιμο, σε μια βεβιασμένη εμφατικότητα, σε έναν στόμφο παλιακό που θα νόμιζε κανείς πως έχει εξαλειφθεί πλέον. Η σοβαροφάνεια σε όλο το (γοερό) μεγαλείο της». Έτσι ξεκίνησε φέτος η Επίδαυρος.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στο ζόφο του πολέμου

Θέατρο / Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στον ζόφο του πολέμου

Σε μια περίοδο που ο πόλεμος αποτελεί βασικό συστατικό της καθημερινότητάς μας, μια παράσταση εξετάζει όσα μεσολαβούν μεταξύ γεγονότος και πληροφορίας και πώς διαμορφώνουν την τελική καταγραφή και την ιστορική μνήμη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Θέατρο / Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Όταν η Πίπα Μπάκα ξεκίνησε να κάνει oτοστόπ από την Ιταλία για να φτάσει στην Ιερουσαλήμ δεν φαντάστηκε ότι αυτό το ταξίδι-μήνυμα ειρήνης θα κατέληγε στον βιασμό και τη δολοφονία της. Mια παράσταση που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών αναφέρεται στην ιστορία της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Θέατρο / Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Τα «Κακά σκηνικά» είναι «μια κωμική κόλαση» αφιερωμένη στη ζοφερή ελληνική πραγματικότητα, μια απόδραση από τα χάλια της χώρας, του θεάτρου, του παγκόσμιου γεωπολιτικού γίγνεσθαι, ένα ξόρκι στην κατάθλιψη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Χρήστος Παπαδόπουλος: «Κάθε μορφή τέχνης χρειάζεται το εσωτερικό βάθος»

Θέατρο / Χρήστος Παπαδόπουλος: «Mε αφορά πολύ το "μαζί"»

Το «τρομερό παιδί» από τη Νεμέα που συμπληρώνει φέτος δέκα χρόνια στη χορογραφία ανοίγει το φετινό 31ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας με τους Dance On Ensemble και το «Mellowing», μια παράσταση για τη χάρη και το σθένος της ωριμότητας.  
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Κάνεις χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη σου ανάγκη

Χορός / «Κάνουμε χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη μας ανάγκη»

Με αφορμή την παράσταση EPILOGUE, ο διευθυντής σπουδών της σχολής της Λυρικής Σκηνής Γιώργος Μάτσκαρης και έξι χορευτές/χορεύτριες μιλούν για το δύσκολο στοίχημα τού να ασχολείται κανείς με τον χορό στην Ελλάδα σήμερα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μαρία Κωνσταντάρου: «Ερωτεύτηκα αληθινά στα 58»

Οι Αθηναίοι / Μαρία Κωνσταντάρου: «Δεν παίζω πια γιατί δεν υπάρχουν ρόλοι για την ηλικία μου»

Μεγάλωσε χωρίς τη μάνα της, φώναζε «μαμά» μια θεία της, θυμάται ακόμα τις παιδικές της βόλτες στον βασιλικό κήπο. Όταν είπε πως θέλει να γίνει ηθοποιός, ο πατέρας της είπε «θα σε σφάξω». Η αγαπημένη ηθοποιός που έπαιξε σε μερικές από τις σημαντικότερες θεατρικές παραστάσεις αλλά και ταινίες της εποχής της είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Γιάννος Περλέγκας ανεβάζει τον «Κατσούρμπο» του Χορτάτση

Θέατρο / Γιάννος Περλέγκας: «Ο Κατσούρμπος μας είναι μια απόπειρα να γίνουμε πιο αθώοι»

Ο Γιάννος Περλέγκας σκηνοθετεί το έργο του Χορτάτση στο πλαίσιο του στο πλαίσιο του Κύκλου Ρίζες του Φεστιβάλ Αθηνών. Τον συναντήσαμε στις πρόβες όπου μας μίλησε για την αξία του Κρητικού συγγραφέα και του έργου του και την ανάγκη για περισσότερη λαϊκότητα στο θέατρο. Κάτι που φιλοδοξεί να μας δώσει με αυτό το ανέβασμα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασίλης Παπαβασιλείου

Απώλειες / Βασίλης Παπαβασιλείου (1949-2025): Ένας σπουδαίος διανοητής του ελληνικού θεάτρου

«Αυτό, λοιπόν, το οφείλω στο θέατρο: τη σωτηρία από την κακομοιριά μου»: Ο σκηνοθέτης, μεταφραστής, ηθοποιός και δάσκαλος Βασίλης Παπαβασιλείου πέθανε σε ηλικία 76 ετών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΚΟΤΣΟΠΟΥΛΟΣ

Θέατρο / Δημήτρης Γκοτσόπουλος: «Ήμουν ένα αγρίμι που είχε κατέβει από τα βουνά»

Ο ταλαντούχος ηθοποιός φέτος ερμηνεύει τον Νεοπτόλεμο στον «Φιλοκτήτη» του Σοφοκλή. Πώς κατάφερε από ένα αγροτικό περιβάλλον να πρωταγωνιστήσει σε μεγάλες τηλεοπτικές επιτυχίες και γιατί πέρασε ένα ολόκληρο καλοκαίρι στην Πολύαιγο, διαβάζοντας «Βάκχες»;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Θέατρο / Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Ο κορυφαίος Έλληνας σκηνοθέτης διασκευάζει φέτος τις τραγωδίες του Οιδίποδα σε ένα ενιαίο έργο και μιλά στη LiFO, για το πώς η μοίρα είναι μια παρεξηγημένη έννοια, ενώ σχολιάζει το αφήγημα περί «καθαρότητας» της Επιδαύρου, καθώς και τις ακραίες αντιδράσεις που έχει δεχθεί από το κοινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΓΙΑ 28 ΜΑΙΟΥ Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Θέατρο / Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Σαν σήμερα, το 1943, γεννήθηκε η Ελληνίδα σοπράνο που διέπρεψε για μια ολόκληρη δεκαετία στην Ευρώπη και την Αμερική, αλλά κάηκε εξαιτίας μιας σειράς ιδιαίτερα απαιτητικών ρόλων, τους οποίους ερμήνευσε πολύ νωρίς. Ο κόντρα τενόρος Άρης Χριστοφέλλης, ένας από τους λίγους στην Ελλάδα που γνωρίζουν σε βάθος την πορεία της, περιγράφει την άνοδο και την πτώση της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Θέατρο / Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Από τους Αγίους Σαράντα της Αλβανίας μέχρι τη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, η ζωή του βραβευμένου ηθοποιού, τραγουδιστή και σεναριογράφου είναι μια διαρκής προσπάθεια συμφιλίωσης με την απώλεια. Η παράσταση «Μια άλλη Θήβα» τον καθόρισε, ενώ ο ρόλος του στο «Brokeback Mountain» τού έσβησε κάθε ομοφοβικό κατάλοιπο. Δηλώνει πως αυτό που τον ενοχλεί βαθιά είναι η αδράνεια απέναντι σε όσα συμβαίνουν γύρω μας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Μιχαήλ Μαρμαρινός: Το έπος μάς έμαθε να αναπνέουμε ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΑΡΚΕΤΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ

Θέατρο / Μιχαήλ Μαρμαρινός: «Από μια κοινωνία της αιδούς, γίναμε μια κοινωνία της ξεδιαντροπιάς»

Με τη νέα του παράσταση, ο Μιχαήλ Μαρμαρινός επιστρέφει στην Οδύσσεια και στον Όμηρο και διερευνά την έννοια της φιλοξενίας. Αναλογίζεται το «απύθμενο θράσος» της εποχής μας, εξηγεί τη στενή σχέση του έπους με το βίωμα και το θαύμα που χάσαμε και παραμένει σχεδόν σιωπηλός για τη νέα του θέση ως καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Θέατρο / 13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Τέχνη με φαντασία, αστείρευτη δημιουργία, πρωτοποριακές προσεγγίσεις: ένα επετειακό, εορταστικό, πολυσυλλεκτικό πρόγραμμα για τα 70 χρόνια του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου μέσα από 83 επιλογές από το θέατρο, τη μουσική και τον χορό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κυνηγώντας τον χαμένο χρόνο σε ένα έργο για την εξουσία

Θέατρο / «Δελφίνοι ή Καζιμίρ και Φιλιντόρ»: Ένα έργο για τη μόνιμη ήττα μας από τον χρόνο

Ο Θωμάς Μοσχόπουλος σκηνοθετεί και γράφει ένα έργο-παιχνίδι, εξετάζοντας τις σχέσεις εξουσίας, τον δημιουργικό αντίλογο και τη μάταιη προσπάθεια να ασκήσουμε έλεγχο στη ζωή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ