Να ξεκαθαρίσουμε, αρχικά, πως όταν λέμε ελληνική μουσική εννοούμε από καλλιτέχνη ελληνικής καταγωγής, δεν είναι όλα τα άλμπουμ ελληνικές κυκλοφορίες – και το 2020 είχε αρκετές κυκλοφορίες καλλιτεχνών ελληνικής καταγωγής σε ξένες εταιρίες. Αυτό το «άνοιγμα» προς το εξωτερικό που περνάει σχεδόν απαρατήρητο εδώ –και δεν αφορά το μεγάλο κοινό– είναι κάτι σημαντικό για τις μικροκοινότητες που παρακολουθούν τα νέα πράγματα, αλλά η πειραματική μουσική έχει κουράσει, παρότι εξακολουθεί να δίνει πολύ καλά άλμπουμ.
Το 2020 εξαφανίστηκαν τα περισσότερα sites που έδιναν έμφαση στο experimental, τα εναπομείναντα έντυπα του είδους περνούν τις χειρότερες μέρες τους και προσπαθούν με νύχια και με δόντια να κρατηθούν στη ζωή, ενώ από τις ελάχιστες πηγές ενημέρωσης που έχουν απομείνει είναι τα μεγάλα on line δισκάδικα – π.χ. το Boomkat.
Στην Ελλάδα το 2020 βγήκαν άλμπουμ απίθανα, με μεγαλύτερη ηχητική ποικιλία από ποτέ και με διάθεση πειραματισμού, κυρίως με την παράδοση, όπως το «Ομένιον» των Εβρίτικη Ζυγιά που μετέτρεψε τη σκοτεινή, παγανιστική μουσική της Θράκης σε μια θαυμάσια τελετουργία παντρεύοντάς τη με electronica, το «Υπνοδρόμιο» της Κυματικής Αθηνών, με την πολυφωνία της Ηπείρου να συναντά το κρητικό μοιρολόγι μέσα από tape loops και πειραγμένα μουσικά όργανα, ή το «Ριζίτικο» της Venus Volcanism με τα πανάρχαια τραγούδια της κρητικής παράδοσης να γίνονται εύθραυστα κομμάτια ηλεκτρονικής ποίησης. Από άποψη πρωτοπορίας, εκεί τελείωναν όλα.
Τα (ενδιαφέροντα) άλμπουμ από μουσικούς που επιμένουν στο dark wave και τη ζοφερή ατμόσφαιρα που δημιουργούν τα synths με εμμονή στον ήχο των '80s, δυστυχώς, όσο καλά και να είναι, δεν έχουν τίποτα νέο να δώσουν σε ένα χώρο που έχει κορεστεί εδώ και χρόνια, κι αφορούν μόνο το κοινό που τα έχει ζήσει.
Η πικρή αλήθεια είναι ότι πέρα από τις ραπ κυκλοφορίες, που σχεδόν όλοι περιφρονούν γιατί εδώ θεωρείται υποείδος και πολύ λούμπεν για τα γούστα της ελίτ, η ελληνική μουσική του 2020 δεν είχε τίποτα καινούργιο να προσφέρει (τουλάχιστον σε μαζική κλίμακα). Ελάχιστες κυκλοφορίες είχαν ήχο σημερινό, ελάχιστες έχουν κάτι αληθινά σύγχρονο, που να μην πατάει σε ήχο του παρελθόντος, κι ακόμα πιο ελάχιστες απευθύνονται σε πραγματικά μεγάλο κοινό.
Θα μου πεις από πότε η εμπορική απήχηση ήταν κριτήριο για την αξία ενός καλλιτεχνικού έργου; Έχουν υπάρξει, όμως, εποχές που αυτά κάπου συναντιούνταν, τώρα υπάρχει ένα τεράστιο κενό ανάμεσά τους. Η νέα μουσική υπάρχει μόνο στα κινητά των πιτσιρικάδων και δεν είναι σίγουρα αυτή που ακούς στο ραδιόφωνο.
Η πικρή αλήθεια είναι ότι πέρα από τις ραπ κυκλοφορίες, που σχεδόν όλοι περιφρονούν γιατί εδώ θεωρείται υποείδος και πολύ λούμπεν για τα γούστα της ελίτ, η ελληνική μουσική του 2020 δεν είχε τίποτα καινούργιο να προσφέρει (τουλάχιστον σε μαζική κλίμακα).
Το 2020 είχε εξαιρετικές γυναικείες φωνές, από την επιστροφή της Νατάσσας Μποφίλιου με την «Εποχή του Θερισμού» και την καλύτερη δουλειά της Nalyssa Green μέχρι σήμερα, το «Ταξίδι Αστρικό», τις «Φίλες» της Δεσποινίδας Τρίχρωμης, την έκπληξη της Irini QN, αλλά και τη νέα συνάντηση της Sugahspank! με τον Blend μετά από δώδεκα χρόνια, μέσα στην καραντίνα, με ένα ρέγγε-soul κομψοτέχνημα (που, ευτυχώς, ανακάλυψε και το ραδιόφωνο του BBC).
Για το ροκ δεν ήταν και η καλύτερη χρονιά. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν βγήκαν άλμπουμ που υπήρξαν σοκαριστικές αναλαμπές, όπως το ομώνυμο των Central Pozitronics, με τόση ενέργεια και ένταση που δεν ξέρεις πού ακριβώς να το κατατάξεις, ή το απίθανο ντεμπούτο του Foken, το «Delfon» που είναι η πιο μεγάλη έκπληξη που ήρθε φέτος από τη Θεσσαλονίκη – και δεν ήταν ραπ. Σταθερή αξία ο Κύριος Κ. που κυκλοφόρησε ένα άλμπουμ αστικής ποίησης με απίστευτες στιγμές τρυφερότητας, ενώ ξεχώρισαν η '70s απόκοσμη, ηλιόλουστη ποπ του Logout στο «ΕΔΩ/ΕΚΕΙ», η ρεπορταζιακή απεικόνιση της σκληρής εποχής που ζούμε μέσα από τους συναρπαστικούς στίχους των Mechanimal στο «Crux», το νέο άλμπουμ του Οδυσσέα Τζιρίτα «Gonzo Bliss», το «The Resistor» των Psychedelic Trips To Death, το «Proto Tekno» των Kooba Tercu, το «The Shaking People» των Goodbye Bedouin.
Οι ποπ στιγμές που κρατάμε φέτος είναι το «Easteria» του Monsieur Minimal, το concept άλμπουμ «Θα Καταστρέψω τον Κόσμο» με στίχους που συνθέτουν την ιστορία ενός φόνου του Παιδιού Τραύματος, η λυρική electropop των Echo Tides του «Jokes Ate Themselves», η ιδιοσυγκρασιακή «Αντιλόπη» του The Boy, το «Ενθύμιον Νεανικών Συντροφιών» των Παιδιών της Παλαιότητας – η μουσική ενηλικίωση του Παντελή Ε. Δημητριάδη. Από τα new entry, ο Good Job Nicky είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα περίπτωση, που έσκασε με δύναμη λίγο πριν από το τέλος της χρονιάς, με μεγάλη γκάμα στον ήχο και προοπτικές για mainstream αποδοχή. Μακάρι να έχει την ίδιο εντυπωσιακή εξέλιξη.
Δύο πολύ προσωπικοί δίσκοι με στιγμές ιδιαίτερης ευαισθησίας που αποκαλύπτονταν με κάθε ακρόαση είναι ο «κλασικός» «Phases» του Lumiere, το λεπτεπίλεπτο ηλεκτρονικό σύμπαν του «Conversations» του Autow Nite Superstore και το «Flare» του Videodrome2020. Τέλος, η συνάντηση του Sin Boy με τη Rina σε ένα άλμπουμ-ταξίδι στον ήχο των ντισκοτέκ και των «ιταλοντίσκο» αθηναϊκών πειρατικών των '80s, που αναβίωσαν φέτος οι ντίσκο ντίβες, το «ΜΜ», δεν είναι ακριβώς ελληνική κυκλοφορία. Είναι ένας δίσκος που ηχογραφήθηκε στο Κόσοβο, από έναν Έλληνα αλβανικής καταγωγής, που ξαναθυμήθηκε τις ρίζες του και έκανε ποπ διεθνών προδιαγραφών, αφήνοντας πίσω του όσα του στοίχησαν την ψυχική του ηρεμία.
Κατά τ' άλλα, η χρονιά ξεκίνησε και τελείωσε με το νέο ραπ που είναι και η μόνη μουσική για μάζες που δίνει αξιόλογα δείγματα στην Ελλάδα.
1.
Bossikan – Ergo 2
Χαρακτηρίστηκε ως «ο Έλληνας Future», αλλά είναι εκπρόσωπος μιας νέου είδους λαϊκότητας. Ο τρόπος που ραπάρει πλησιάζει περισσότερο το τραγούδι και η λαϊκή χροιά του τον κάνει μοναδικό μέσα στην ελληνική τραπ σκηνή – που αγωνίζεται να βρει τον δικό της δρόμο, πατώντας στον αμερικάνικο ή τον αγγλικό ήχο. Το 2020 έβγαλε ένα EP συναρπαστικό, με όλα τα ραπ κλισέ που τον έκαναν «ένοχη απόλαυση», «το Ergo 1», με καθαρόαιμο τραπ και ανεπανάληπτες στιγμές ηχητικά, τις υπνωτικές παραγωγές του Godjix και του Ortiz, αλλά με το «Ergo 2» έκανε μια πιο mainstream, «καθαρή» στροφή, με συνεργασίες Σαλονικιών ράπερ, που σημάδεψαν τον ήχο της πόλης. Τραγούδια που μπορεί να μην ακούσεις ποτέ στο ελληνικό ραδιόφωνο, αλλά εκπροσωπούν μια ολόκληρη γενιά, βρόμικα και με street value, που είναι τα απόλυτα floor killers.
2.
Nalyssa Green – Ταξίδι Αστρικό
Το ταξίδι της Nalyssa Green στα Άστρα ήρθε να σφραγίσει μια δύσκολη χρονιά, με λάμψεις φωτός μέσα στη μαυρίλα και τραγούδια μοναδικής ευαισθησίας, που δεν είναι απλά οι καλύτερες στιγμές της μέχρι τώρα, αλλά και οι καλύτερες ποπ στιγμές από Ελληνίδα δημιουργό μέσα στο 2020. Βουτώντας σε φόρμες και ρυθμούς κλασικά λαϊκούς, φτιάχνει τραγούδια που είναι καθαρόαιμα ελληνικά, αλλά σύγχρονα και μοντέρνα, υψηλής αισθητικής και συναισθηματικής έντασης.
3.
Logout – ΕΔΩ/ ΕΚΕΙ
Το «ΕΔΩ/ΕΚΕΙ» είναι ένα άλμπουμ απίστευτα διαχρονικό, που θα μπορούσε να είχε βγει και στο τέλος των '60s ή το 2007 (που οι Animal Collective είχαν κάνει την psych-pop hip), αλλά και το 2050 και να ακούγεται το ίδιο ενδιαφέρον και «σύγχρονο». Ως δομή και ήχος θυμίζει το «Person Pitch» του Panda Bear, με παλιομοδίτικα τραγούδια που ήταν ταυτόχρονα ό,τι πιο καινούργιο υπήρχε σαν ήχος, ζαχαρένια και ηλιόλουστα αλλά και απόκοσμα, περισσότερο φουτουριστικά παρά ρετρό. 9 τραγούδια ρετροφουτουριστικά, με ξεκάθαρες αναφορές σε ελληνικά κομμάτια, αλλά και έναν ήχο που παραπέμπει σε Beach Boys, Thom Yorke, ακόμα και πρώιμη Grimes.
4.
Foken – Delfon
Lo-fi pop από έναν νεαρό μουσικό από τη Θεσσαλονίκη που ηχογράφησε το άλμπουμ στην Κύπρο, weird, με beatle-ικές αναφορές, που είναι ό,τι πιο φρέσκο έχει βγάλει η πόλη σε ροκ ήχο εδώ και χρόνια. Χρειάζεται αρκετές ακροάσεις για να μπεις στο ιδιαίτερο σύμπαν του, μία ηχητική περιπλάνηση με αφηγήσεις για διαλυμένες σχέσεις, όνειρα και εφιάλτες.
5.
Κύριος Κ. – Ρεπό
Ο Κύριος Κ. είναι μοναδική περίπτωση σε αυτό που ονομάζεται «σύγχρονο ελληνόφωνο ροκ». Όσες αναφορές και αν μπορείς να εντοπίσεις στα τραγούδια του, ο Κύριος Κ. είναι εντελώς ιδιοσυγκρασιακός και έχει έναν προσωπικό τρόπο να εκφράζεται και να τραγουδάει. Έχει καταφέρει να είναι αναγνωρίσιμος, είτε παίζει σκληρό ροκ εν ρολ, είτε τις παράξενα τρυφερές μπαλάντες του – όπου μπορείς πιο εύκολα να εντοπίσεις ότι είναι ποιητής. Το «Ρεπό» περιέχει τρυφερές στιγμές αστικής ποίησης αλλά και δυναμικές ροκ εξάρσεις που ενώνουν διαχρονικά και ετερόκλητα στοιχεία της ελληνικής ροκ σκηνής με έναν τρόπο κατάδικό του.
6.
Metaman – Irina
Σχετικά σύντομο σε διάρκεια, με έξι επιβλητικά κομμάτια με περίεργους τίτλους, αφηγείται μικρές ιστορίες από την καθημερινότητα των ανθρώπων μιας μοναχικής πόλης, άλλοτε δυστοπικής, άλλοτε στοιχειωμένης, μα ποτέ κανονικής. Ήχοι καθαρά αστικοί, μια απρόσμενη συνεργασία με τη Λένα Πλάτωνος και ένα μείγμα ποίησης και ηλεκτρονικής μουσικής που αναπτύχθηκε στην Αθήνα των '80s και δεν συναντάς πουθενά αλλού.
7.
Spivak – Μετά το Ρέιβ
Το ντεμπούτο της Ελληνοκύπριας Spivak είναι ένα ηλεκτρονικό ερωτικό γράμμα για τη γενέτειρά της. Ήχοι της θάλασσας που θυμίζουν το τέλος ενός καλοκαιριού, νυχτερινά synth-pop και ambient αφαιρετικά ηχητικά τοπία που κάνουν διάλογο με τις αναφορές της: τη Λένα Πλάτωνος, τον Μάνο Λοΐζο, τους Drexciya και τους HTRK. «Μετά το ρέιβ θα πάμε σπίτι; Ή θα συνεχίσουμε να κυνηγάμε την ευφορία; Όσες ώρες και να κρατήσει, κάποτε όλα τελειώνουν», αναρωτιέται και χτυπάει την ευαίσθητη χορδή μέσα σου μέσα στο lockdown και τους περιορισμούς που βιώνουμε.
8.
Mad Clip – Super Trapper II
Η αλλαγή στο ύφος του Mad Clip και η ενδοσκοπική ματιά σε όσα τον σημάδεψαν τα τελευταία χρόνια, με διάθεση αυτοκριτική, ξένισε αρκετά όσους τον παρακολουθούν φανατικά και περίμεναν μία από τα ίδια και στον ήχο και στους στίχους. Το «Super Trapper II» δεν θα είναι το καλύτερο άλμπουμ της καριέρας του για το κοινό του, αλλά είναι ο πιο ειλικρινής δίσκος του, με τον Mad Clip να έχει φτάσει σε επίπεδα «κορυφής», κι αν αυτός ο δίσκος δεν ήταν ελληνική παραγωγή και με ελληνική γλώσσα, θα έπαιζε δίπλα σε top ονόματα στο τραπ, παγκοσμίως.
9.
Central Pozitronics – Central Pozitronics
Μοναδική περίπτωση στη σύγχρονη ελληνική μουσική. Το απροσδόκητο και αταξινόμητο συναρπαστικό ντεμπούτο των Central Pozitronics είναι ένα πολυβόλο ηλεκτρονικού θορύβου, ηλεκτρικής κιθάρας και ντραμς που συγγενεύει τόσο με το τρομακτικό Japanoise των πρώιμων Boredoms όσο και με το noisecore μεγαλείο των Lightning Bolt – κάποιες στιγμές νομίζεις ότι οι Napalm Death διασκευάζουν Detroit techno.
10.
Δεσποινίς Τρίχρωμη – Φίλες
Ένας δίσκος που ξεχειλίζει από συναίσθημα, αγαπησιάρικος, καλοδουλεμένος, σύνθετος μέσα στην απλότητά του, για τον οποίο η Δεσποινίς Τρίχρωμη κόπιασε πολύ, πόνεσε πάρα πολύ, έγινε πολύ «ψείρας», αγχώθηκε, ξεαγχώθηκε, χάρηκε, ξενέρωσε, πέρασε πολλά μέχρι να βγει. Τα οχτώ κομμάτια του, που είναι ηχογραφημένα με φυσικό πιάνο, με τη συμμετοχή και άλλων μουσικών και μιξαρισμένα σε αναλογική κονσόλα με τη βοήθεια του συνεργάτη της Γιώτη Παρασκευαΐδη, είναι προσωπικές μαρτυρίες καθημερινότητας ή αφηγήσεις για ανθρώπους αθέατους, που προσπερνάς χωρίς να προσέξεις.
11.
Irini QN – Χωρίς το τόξο στην αρένα
«Ένα θεματικό άλμπουμ με πυρήνα την επιθυμία μιας γυναίκας να εκφράσει την ταυτότητά της απεκδυόμενη ξένες προσδοκίες και κοινωνικές επιταγές». Δέκα τραγούδια απίστευτης τρυφερότητας και αφοπλιστικής ειλικρίνειας, με καλοδουλεμένες μελωδίες που θυμίζουν τις μεγάλες τραγουδοποιούς άλλων εποχών, από μία ταλαντούχα μουσικό που εμφανίστηκε από το πουθενά και έκανε τη μεγάλη έκπληξη λίγο πριν τελειώσει η χρονιά.
12.
Sugahspank! & Blend Mishkin – Paint Everything White
Η νέα συνάντηση της Sugahspank! και του Blend μετά από 12 χρόνια, μέσα στην αποπνικτική ατμόσφαιρα του πρώτου lockdown, ήταν τόσο δημιουργική κι εμπνευσμένη που είχε σαν αποτέλεσμα αυτό το άλμπουμ που ολοκληρώθηκε σε χρόνο αστραπή και περιέχει μερικά από τα πιο ολοκληρωμένα και όμορφα τραγούδια που κυκλοφόρησαν φέτος. Κλασική σόουλ και ρέγκε σε ποπ τραγούδια με προσωπικούς στίχους, αλλά και στιγμές γυναικείας μαχητικότητας.
13.
Regressverbot – Dubna's Dance
Τα 8 κομμάτια του «Χορού της Ντουμπνά» στοίχειωναν για τουλάχιστον μια πενταετία το YouTube πριν τελικά ο Παντελής Θεοδωρίδης αποφασίσει να τα μαζέψει και να τα κυκλοφορήσει στη νεοσύσταση Won Ton Records. Φαντάσματα που ήταν καιρό ξεχασμένα ζωντανεύουν σε κάθε τραγούδι. Η ποίηση συναντά τον τρόμο, την ιστορία και την επιστήμη σε στιγμές γλυκιάς μελαγχολίας –ό πως το ρουμάνικο τραγούδι της Rozika. Στο τελευταίο κομμάτι του άλμπουμ, μια ψηφιακή φωνή θρηνεί: «η ποίησά μας θα ξεφουσκώσει, θα αφήσουμε κοιλιά όπως κι άλλοι τόσοι», εκφράζοντας ανατριχιαστικά την απόγνωση μιας χαμένης γενιάς.
14.
Echo Tides - Jokes Ate Themselves
Ένα άλμπουμ που ηχογραφήθηκε μέσα στην καραντίνα με τα μέλη του (Καλλιόπη Μητρόπουλου φωνή, Γιώργος Λυγουριώτη drums, Γιάννη Αναγνωστόπουλο μπάσο, keyboards και Παναγιώτη Πανταζή synthesizers, programming) διασκορπισμένα σε διάφορα μέρη της Ελλάδας και στο Λονδίνο, με όμορφη synth pop, post punk και γυναικεία dreamy φωνητικά. Δυναμικές συνθέσεις που αντέχουν σε συνεχόμενες ακροάσεις και αποδεικνύουν ότι ακόμη την ιστορία τη γράφουν οι παρέες, έστω και από απόσταση.
15.
Venus Volcanism – Ριζίτικο
Στο άλμπουμ της «Ριζίτικο» η Venus Volcanism συνδυάζει με έναν τρόπο μοναδικό την ηλεκτρονική μουσική με τα ριζίτικα τραγούδια της πατρίδας της, της Κρήτης και τα ταξιδεύει εκτός Ελλάδας, γοητεύοντας το NTS (τον πιο δημοφιλή ιντερνετικό ραδιοφωνικό σταθμό της Ευρώπης) και ένα κοινό που θεωρεί την ελληνική παραδοσιακή μουσική ενδιαφέρουσα και εξωτική. Οι εσωστρεφείς και εύθραυστες ηλεκτρονικές της μελωδίες που πατάνε πάνω στη δημοτική ποίηση μοιάζουν με νανουρίσματα σε αυτήν τη μυσταγωγική συλλογή από τραγούδια που σπάνια τα ακούς να ερμηνεύονται από γυναίκεια φωνή.
16.
Jay Glass Dubs – Soma
Σε κάθε νέα του δουλειά ο Δημήτρης Παπαδάτος εμπλουτίζει τον avant dub ήχο που έχει υιοθετήσει την τελευταία πενταετία και τον οδηγεί σε πιο απρόσμενες κατευθύνσεις. Στο «Soma» που κυκλοφόρησε στην Berceuse Heroique συνθέτει ένα «παλίμψηστο» φουτουριστικών και ατμοσφαιρικών ήχων, όπου η ambient pop συναντά το trip hop, με πειραγμένα φωνητικά και αξιοπρόσεκτες γυναικείες παρουσίες όπως των Danai Nielsen, Γεωργίας Καρύδη και Spivak. Αρκετοί συγκρίνουν την προσέγγισή του με τις εξωγήινες ποπ μπαλάντες της Arca, εδραιώνοντας τη φήμη του ως ενός από τους πιο παραγωγικούς και πολυσχιδείς δημιουργούς στην Ελλάδα σήμερα.
17.
Παιδί Τραύμα – Θα Καταστρέψω τον Κόσμο
Το δεύτερο άλμπουμ του Παιδιού Τραύματος «Θα καταστρέψω τον κόσμο» είναι τόσο αριστοτεχνικά δομημένο, που ξεφεύγει από τα όρια ενός ακόμη concept άλμπουμ. Είναι βασισμένο σε μία «αληθινή» ιστορία εγκλήματος που συνέβη τη δεκαετία του '90 και τα δέκα κομμάτια που το αποτελούν αφηγούνται τα γεγονότα που περιέχονται στον φάκελο της δικογραφίας, βουτώντας μουσικά στην εποχή που διαδραματίζεται η ιστορία, στα '90s και στον ήχο τους, με έντονα ηλεκτρονικά στοιχεία και τη ρυθμική ποπ των Pet Shop Boys.
18.
To Pragma - Year of the Thing
Το μεγάλο κατόρθωμα του πιανίστα Κωστή Χριστοδούλου είναι ότι μέσα από τις έξι συνθέσεις του «Year of The Thing» κάνει την τζαζ προσιτή και σε ένα κοινό που δεν αντέχει την τζαζ. Η γκάμα των ήχων του, από κλασικές συνθέσεις μέχρι των ήχο της Αιθιοπίας των '70s, με τη συμμετοχή βιρτουόζων μουσικών (Μάνου Θεοδοσάκη στην τρομπέτα, Δημήτρη Τσάκα στο άλτο σαξόφωνο, Τάκη Πατερέλη στο τενόρο σαξόφωνο και στο φλάουτο, Κώστα Κωνσταντίνου στο κοντραμπάσο και του Σεραφείμ Μπέλλου στα τύμπανα) και η φυσική ροή των μελωδιών ξεπερνάει τα όρια των μουσικών ειδών και αποκαλύπτει στιγμές αναπάντεχα συναισθηματικές.
19.
Κυματική Αθηνών – Υπνοδρόμιο
Η μυσταγωγία είναι το βασικό στοιχείο στον κόσμο της Κυματικής Αθηνών, ενός ελληνικού πρότζεκτ στο οποίο συμμετέχει μεταξύ άλλων ο Adi Newton του ιστορικού industrial post-punk σχήματος Clock DVA. Στις επτά συνθέσεις του άλμπουμ, η πολυφωνία της Ηπείρου συναντά το κρητικό μοιρολόγι μέσα από tape loops και πειραγμένα μουσικά όργανα, χτίζοντας μια ονειρική ηχητική παλέτα. Φουτουριστικό, πρωτόγνωρο, γεωγραφικά απροσδιόριστο και πέρα για πέρα επιβλητικό, αλλά και δύσκολο, σχεδόν ακαδημαϊκό, που το κάνει ένα έργο για ελάχιστους και –κυρίως– για αίθουσες τέχνης.
20.
Christos Chondropoulos – On Nature
Ο περκασιονίστας Χρήστος Χονδρόπουλος φτιάχνει ένα απόκοσμο, παράξενο άλμπουμ που έχει πάρει τον τίτλο του από ένα ποίημα του Παρμενίδη και ηχητικά πατά πάνω σε ελληνικές ρυθμικές παραδόσεις, τόσο πειραγμένες που δύσκολα αναγνωρίζεις. Τα ακατανόητα φωνητικά είναι μια προσπάθεια προσέγγισης μιας μαύρης σελίδας της ελληνικής ιστορίας, όταν η Χούντα του Μεταξά, στην προσπάθειά της να εξαλείψει κάθε ανατολίτικο στοιχείο από την ελληνική μουσική, έφερε το τέλος του ρεμπέτικου, ενώ ταυτόχρονα λογόκρινε όποιους στίχους θεωρούσε πολιτικά επικίνδυνους.
σχόλια