Νωρίς το απόγευμα, σε καφέ του Θησείου. Η αφορμή για τη συνάντηση με τους Central Pozitronics ήταν το πρώτο ομώνυμο άλμπουμ τους, που έσκασε σαν βόμβα λίγο μετά το τέλος του lockdown και είναι η πιο απροσδόκητη ελληνική κυκλοφορία του 2020, ένα άλμπουμ που είναι αδύνατο να περάσει απαρατήρητο. Η μαραθώνια κουβέντα μας, που συνοδεύτηκε από αμέτρητες μπίρες –back to back με καραφάκια τσίπουρο (τόσα, που έχασα τον λογαριασμό)–, δεν ήταν μια απλή συνέντευξη, ήταν μια τεράστια σε διάρκεια συζήτηση για την κατάσταση στη σημερινή μουσική γενικά, τόσο χαώδης όσο και το άλμπουμ τους, που περιέχει μερικές από τις πιο φασαριόζικες στιγμές του ελληνικού ροκ, από τότε που υπάρχει ως όρος.
Οι οκτώ συνθέσεις του άλμπουμ (το οποίο κυκλοφορεί σε βινύλιο με ένα εξαιρετικό και απολύτως ταιριαστό εξώφυλλο, σχεδιασμένο από τον Μίλτο Μπεγνή) είναι ένα πολυβόλο ηλεκτρονικού θορύβου, ηλεκτρικής κιθάρας και ντραμς που συγγενεύει τόσο με το τρομακτικό Japanoise των πρώιμων Boredoms όσο και με το noisecore μεγαλείο των Lightning Bolt – κάποιες στιγμές νομίζεις ότι οι Napalm Death διασκευάζουν Detroit techno. Τέλος πάντων, οι Central Pozitronics είναι μοναδική περίπτωση στη σύγχρονη ελληνική μουσική, ειδικά στα live τους, που είναι συναρπαστική εμπειρία, με μια word of mouth φήμη που τους ακολουθεί εδώ και καιρό στην Αθήνα.
Οι Central Pozitronics είναι μοναδική περίπτωση στη σύγχρονη ελληνική μουσική, ειδικά στα live τους, που είναι συναρπαστική εμπειρία, με μια word of mouth φήμη που τους ακολουθεί εδώ και καιρό στην Αθήνα.
Αυτή η κατάσταση πανζουρλισμού που δημιουργούν στις ζωντανές εμφανίσεις τους δυστυχώς δεν μπορεί να μεταφερθεί στα αυλάκια ενός δίσκου και παρότι το πρώτο τους άλμπουμ είναι αυτό ακριβώς που αναμενόταν, είναι δύσκολο να αποκαλύψει σε όλους την ενέργεια που κρύβει στα κομμάτια του, κι αυτό επειδή ελάχιστοι θα το ακούσουν στις σωστές συνθήκες. Δεν είναι άλμπουμ που μπορείς να ακούσεις από το λάπτοπ ή το κινητό και, βεβαίως, δεν μπορείς να το εκτιμήσεις ακούγοντάς το στο Bandcamp.
«Από την αρχή αποφασίσαμε με τον παραγωγό μας, τον Νίκο Μασσαρά, να γράψουμε τα κομμάτια ένα-ένα και να τους κάνουμε παραγωγή τέτοια που να μπορείς να τα ακούσεις στο σαλόνι» εξηγούν. «Γιατί δεν μπορεί να καταλάβει την ενέργειά τους όποιος ακούει τον δίσκο από το iΡhone. Ήταν και μια χρονοβόρα διαδικασία όλο αυτό, το ότι κάναμε κανονικό pop arrangement, ότι δουλέψαμε κάθε κομμάτι ξεχωριστά, το ξεζουμίσαμε, κι αυτός ήταν ένας λόγος που καθυστέρησε τόσο πολύ να βγει το άλμπουμ. Τα βινύλια πήγαν στην Πολωνία για να κοπούν και μετά από τρεις μήνες, μόλις τα παραλάβαμε, έγινε το lockdown.
Tο άλμπουμ, ωστόσο, το βγάλαμε, παρότι δεν ήταν σωστή κίνηση επιχειρηματικά. Δεν αντέχαμε άλλο όμως, το περιμέναμε τόσα χρόνια. Αργήσαμε πολύ περισσότερο από το αναμενόμενο, κυρίως για πρακτικούς λόγους, που ήταν αδύνατο να αποφύγουμε. Όταν αρχίσαμε να συγκεντρώνουμε το υλικό –επί έναν ολόκληρο χρόνο–, πάνω που έπαιρνε μορφή, φύγαμε οι δύο για την Αγγλία και ο Γιάννης για δουλειές στην Αμερική. Αυτό έγινε σε διαφορετικές χρονικές περιόδους και όταν οι δύο γυρίσαμε στην Αθήνα, ο Γιάννης έφυγε για Καραϊβική.
Σε δύο χρόνια κάναμε μόνο δύο πρόβες, μία τον χρόνο. Ήταν κάτι πολύ περίεργο, γιατί υπήρχαν full on η ένταση και η έμπνευση, αλλά αδυνατούσαμε να βρεθούμε όλοι μαζί. Πολύ σοβαρό πρόβλημα ήταν και το οικονομικό, πώς θα κυκλοφορούσε ο δίσκος, γιατί κάποιος έπρεπε να πληρώσει για να βγει. Θέλαμε να βγει σε βινύλιο και αυτό δεν γινόταν όσο ήμασταν φοιτητές. Τέλος πάντων, όταν λύσαμε το οικονομικό, είχαμε θέμα με τις ηχογραφήσεις, γιατί γράψαμε τύμπανα και δεν μας άρεσαν, έτσι τα διαγράψαμε και πήγαν ξανά όλα από την αρχή».
Διηγούνται την περιπέτεια μέχρι την κυκλοφορία του δίσκου και τις δυσκολίες που υπάρχουν τώρα, με την προώθησή του, μια περίοδο που τα live είναι περιορισμένα. «Το φετινό καλοκαίρι δεν έχει φεστιβάλ, το επόμενο έχουν κλείσει ήδη τους ανθρώπους που δεν θα παίξουν φέτος, λόγω ακυρώσεων. Θα είναι δύσκολο να μπούμε σε κάποιο line-up, αλλά υπάρχουν και οι μικροί χώροι» λένε. «Το live μετράει πάρα πολύ για μας, γιατί είναι μια τελείως διαφορετική εμπειρία από τον δίσκο. Και χωρίς τον δίσκο, όμως, οι ζωντανές εμφανίσεις μας πήγαιναν πολύ καλά. Παίζουμε σε κοινό από 30 μέχρι 80 άτομα, που γούσταρε πολύ. Μπορεί να είναι λίγοι, αλλά υπάρχει πραγματικό vibe όπου κι αν παίζουμε.
Tο δικό μας το ατού (ή μειονέκτημα, όπως το δει κανείς) είναι ότι δεν έχουμε φωνητικά, έτσι μπορούμε να στοχεύσουμε στο εξωτερικό αρκετά εύκολα, γιατί δεν υπάρχει το πρόβλημα της προφοράς και του πώς τραγουδάς ένα κομμάτι. Τα δικά μας είναι μόνο μουσική και μπορούμε να τη βγάλουμε και έξω. Μακάρι να τα καταφέρουμε. Η αλήθεια είναι ότι δεν έχουμε ακούσει άλλη ελληνική μπάντα να παίζει κάτι παρόμοιο».
Όσο περνάει η ώρα και αδειάζουν τα καραφάκια μαθαίνω ότι το βράδυ παίζουν μουσική σε ένα μυστικό πάρτι κοντά στη θάλασσα, σε ένα μέρος που δεν θέλουν να αποκαλύψουν. Είναι η στιγμή να συστηθούν και να θυμηθούν πώς γνωρίστηκαν. «Οι Central Pozitroniks είναι ένα τρίο που δημιουργήθηκε από τον Γιάννη Παπαδούλη, τον Νίκο Αντωνόπουλο και τον Γιώργο Μυζήθρα στην Κέρκυρα, όπου σπουδάζαμε στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο» λένε.
«Ο ήχος μας προέκυψε από τα τελείως διαφορετικά background μουσικής που έχει ο καθένας. Ο Γιάννης έκανε στην Κέρκυρα τζαζ ντραμς, ο Νίκος κλασική κιθάρα και ο Γιώργος ηλεκτρονική μουσική. Ξεκινήσαμε το γκρουπ αρχικά για τζαμάρισμα, για λίγη αλητεία, γιατί στην Κέρκυρα ήταν όλα αρκετά ακαδημαϊκά. Υπήρχε τζαζ, κλασική μουσική, και ακόμα και τα ηλεκτρονικά ήταν σε ακαδημαϊκό επίπεδο. Έτσι, κάναμε κάτι πιο ποπ, για να έχουμε την αίσθηση του live όταν κάναμε πρόβα στο χάλια υπόγειο με την υγρασία».
Cental Pozitronics - Psytan (official video)
— Θεωρείτε ότι η μουσική που κάνετε είναι ποπ;
Ένας μεγάλος διαχωρισμός που κάνουμε –και, δυστυχώς, έχει ξεκινήσει από το πανεπιστήμιο– είναι ότι υπάρχει μουσική την οποία στα ελληνικά χαρακτηρίζουμε έντεχνη και μουσική που είναι πιο δημοφιλής. Οπότε, όταν μιλάμε για μερικά παρακλάδια της τζαζ, ή για πειραματική ηλεκτρονική μουσική, ή για σύγχρονη κλασική μουσική, όλα αυτά είναι μη ποπ μουσική. Ποπ μουσική είναι από τους Black Sabbath και τους Beatles μέχρι τον Lil Uzi Vert και τον Sin Boy. Kι αυτό που κάνουμε, από τη στιγμή που είναι ρυθμικό, είναι για να χτυπιέσαι και έχει και μια φόρμα κουπλέ-ρεφρέν, είναι ποπ.
H ποπ έχει και ένα στοιχείο mainstream. Tο 2020, επειδή δεν υπάρχει εντελώς πρωτότυπη μουσική, το κυρίαρχο είδος είναι το τραπ, το οποίο όμως υπάρχει από το 2000, κλείνει μια 20ετία, έχει παλιώσει. Τώρα ο ήχος κινείται προς τα '90s. Ίσως αυτή να είναι και η μαγκιά του 2020, ότι όλοι ακούνε τα πάντα, χωρίς ιδιαίτερους ενδοιασμούς και πάθος. Ο ένας μπορεί να ακούει Beatles, ο άλλος μπορεί να ακούει σκυλάδικο, και είναι σε όλα μέσα. Και επειδή κανένας δεν παθιάζεται, η μουσική έχει γίνει κάτι επίπεδο, δεν είναι τρόπος ζωής όπως παλιότερα, είναι απλώς συνοδεία. Κάνεις μια γύρα στο YouTube, τα έχεις δει όλα, δεν σου έχει μείνει τίποτα, κι έχει τελειώσει εκεί. Είναι και τόση πολλή η πληροφορία που δεν μπορείς να την αφομοιώσεις. Ακούς κάτι στο Ίντερνετ, ενώ κάνεις και κάτι άλλο παράλληλα –συνήθως δουλειές–, και δεν το κάνεις βίωμα. Δεν πας να ακούσεις τη μουσική που σου αρέσει σε live, θα πας σε ένα κλαμπ και θα ακούσεις playback για 20 λεπτά. Όπως λέει και ο Snik, «μέσα σε μισή ώρα, με playback βγάζω πεντοχίλιαρα».
Δεν λέω ότι αυτό είναι απαραίτητα κακό, αλλά δεν υπάρχει η εμπειρία της ζωντανής μουσικής που θα σου γίνει βίωμα και θα τη θυμάσαι. Μου αρέσει ο Snik, αλλά έχει αλλάξει ο τρόπος που τον ακούει το κοινό, δεν γεμίζει στάδιο, τον ακούνε σε κλαμπάκια. Tο κοινό αυτό δεν έχει μάθει στην εμπειρία, στο βίωμα, να πηγαίνει να ακούει τον καλλιτέχνη live...
— Είναι εσκεμμένη αυτή η ποικιλία των ήχων στο άλμπουμ; Κάθε κομμάτι είναι διαφορετικό από το επόμενο.
Δεν είναι καθόλου επιτηδευμένο αυτό, προέκυψε επειδή ο καθένας μας κάνει διαφορετικές μουσικές και, τελικά, το ότι είναι τόσο διαφορετικά τα πράγματα σε κάθε κομμάτι δημιουργεί μια συνεκτικότητα.
— Αν σας ζητούσε κάποιος να χαρακτηρίσετε τη μουσική που κάνετε, τι θα του λέγατε;
Θα κάναμε αυτό που κάνουμε και με τα tags. Θα βάζαμε πάρα πολλά μικροείδη και θα τα κολλάγαμε όλα μαζί, για πλάκα πιο πολύ. Θα λέγαμε ότι είναι breakbeat, junglecore, pop, mellodicore, house, trance, jazz, breakcore. Με μια ευρύτερη έννοια θα το έλεγες experimental. Κάποτε παίζαμε με τον όρο «πειραματική ρυθμική μουσική» ή «πειραματική χορευτική μουσική», αυτό που στην Αγγλία το λένε IDM, Ιntelligent Dance Music. Νομίζω ότι ως χαρακτηρισμός μάς ταιριάζει αρκετά, αλλά συνήθως σε αυτό το είδος υπάρχει ένας παραγωγός που «παίζει μπάλα» μόνος του, ενώ εμείς είμαστε μπάντα και έχουμε και κάποια ροκ στοιχεία.
Δεν έχουν και τόση σημασία οι ταμπέλες, σημασία έχει να κάνεις μουσική που δημιουργεί ένταση και κάνει τον κόσμο να περνάει καλά. Δεν μας ενδιαφέρει ούτε η δημοσιότητα ούτε τα φράγκα, μας φτάνει να ζούμε ωραία, όπως εμείς θεωρούμε το ωραίο, και να «βγαίνουν γούστα» μέσα από τη μουσική. Να βγαίνει το νοίκι, να κάνουμε και κανένα live session, χωρίς όμως να φύγουμε από τον σκοπό μας.
— Ο οποίος είναι ποιος;
Να κάνουμε πράγματα, να κάνουμε τέχνη. Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο είμαστε και οι τρεις επαγγελματίες μουσικοί, τα προς το ζην τα βγάζουμε με άλλα μουσικά πρότζεκτ. Έτσι οι Pozitronics μένουν αγνοί, δεν έχουμε κάνει καφρίλες, και δεν έχουμε σκοπό να κάνουμε. Το έχουμε αποδεχτεί ότι λεφτά θα βγάλουμε από αλλού. Θα ήταν ωραίο, όμως, να μάθουν την μπάντα μας περισσότεροι άνθρωποι, να κάνουμε εμφανίσεις και να ευχαριστιόμαστε πιο πολύ στα live. Αυτήν τη στιγμή έχουμε καύλα να παίζουμε gig κάθε μέρα. Kαι θέλουμε να παίξουμε παντού.
Μου εξηγούν πώς προέκυψαν οι τίτλοι των κομματιών, οι οποίοι, επειδή δεν υπάρχουν στίχοι για να κλέψεις το catch phrase, είναι σημαδιακοί κι έχουν ο καθένας και μια ιστορία. Φεύγοντας, και αφήνοντάς τους ζαλισμένους από το πολύ αλκοόλ, βάζω στα ακουστικά του κινητού να παίζει το «Psytan» και σκέφτομαι πόσο δύσκολο είναι να περιγράψεις με λόγια τη μουσική τους και όλον αυτόν τον ενθουσιασμό και τη χαρά που μεταδίδουν με τα κομμάτια τους. Είναι πολύ περισσότερα από ακραίος ρυθμός και tribal φασαρία: οι Central Pozitronics μπορεί να ακούγονται χαώδεις και ακραίοι, αλλά έχουν καλοδουλεμένες συνθέσεις και χιούμορ. Δεν ξέρω άλλο ελληνικό γκρουπ που να έχει γράψει κομμάτι για τη Μόνικα Λεβίνσκι...
Central Pozitronics - Beat-MI (Official Video)
Το άλμπουμ τους μπορείς να το ακούσεις και να το αγοράσεις εδώ:
