Central Pozitronics: Γνωρίστε το πιο συναρπαστικό κρυμμένο μυστικό του ελληνικού ροκ

Central Pozitronics: Γνωρίστε το πιο συναρπαστικό κρυμμένο μυστικό του ελληνικού ροκ Facebook Twitter
Φωτό: Πάρις Ταβιτιάν/LiFO
0

Νωρίς το απόγευμα, σε καφέ του Θησείου. Η αφορμή για τη συνάντηση με τους Central Pozitronics ήταν το πρώτο ομώνυμο άλμπουμ τους, που έσκασε σαν βόμβα λίγο μετά το τέλος του lockdown και είναι η πιο απροσδόκητη ελληνική κυκλοφορία του 2020, ένα άλμπουμ που είναι αδύνατο να περάσει απαρατήρητο. Η μαραθώνια κουβέντα μας, που συνοδεύτηκε από αμέτρητες μπίρες –back to back με καραφάκια τσίπουρο (τόσα, που έχασα τον λογαριασμό)–, δεν ήταν μια απλή συνέντευξη, ήταν μια τεράστια σε διάρκεια συζήτηση για την κατάσταση στη σημερινή μουσική γενικά, τόσο χαώδης όσο και το άλμπουμ τους, που περιέχει μερικές από τις πιο φασαριόζικες στιγμές του ελληνικού ροκ, από τότε που υπάρχει ως όρος.


Οι οκτώ συνθέσεις του άλμπουμ (το οποίο κυκλοφορεί σε βινύλιο με ένα εξαιρετικό και απολύτως ταιριαστό εξώφυλλο, σχεδιασμένο από τον Μίλτο Μπεγνή) είναι ένα πολυβόλο ηλεκτρονικού θορύβου, ηλεκτρικής κιθάρας και ντραμς που συγγενεύει τόσο με το τρομακτικό Japanoise των πρώιμων Boredoms όσο και με το noisecore μεγαλείο των Lightning Bolt – κάποιες στιγμές νομίζεις ότι οι Napalm Death διασκευάζουν Detroit techno. Τέλος πάντων, οι Central Pozitronics είναι μοναδική περίπτωση στη σύγχρονη ελληνική μουσική, ειδικά στα live τους, που είναι συναρπαστική εμπειρία, με μια word of mouth φήμη που τους ακολουθεί εδώ και καιρό στην Αθήνα.

Οι Central Pozitronics είναι μοναδική περίπτωση στη σύγχρονη ελληνική μουσική, ειδικά στα live τους, που είναι συναρπαστική εμπειρία, με μια word of mouth φήμη που τους ακολουθεί εδώ και καιρό στην Αθήνα.

Αυτή η κατάσταση πανζουρλισμού που δημιουργούν στις ζωντανές εμφανίσεις τους δυστυχώς δεν μπορεί να μεταφερθεί στα αυλάκια ενός δίσκου και παρότι το πρώτο τους άλμπουμ είναι αυτό ακριβώς που αναμενόταν, είναι δύσκολο να αποκαλύψει σε όλους την ενέργεια που κρύβει στα κομμάτια του, κι αυτό επειδή ελάχιστοι θα το ακούσουν στις σωστές συνθήκες. Δεν είναι άλμπουμ που μπορείς να ακούσεις από το λάπτοπ ή το κινητό και, βεβαίως, δεν μπορείς να το εκτιμήσεις ακούγοντάς το στο Bandcamp.

«Από την αρχή αποφασίσαμε με τον παραγωγό μας, τον Νίκο Μασσαρά, να γράψουμε τα κομμάτια ένα-ένα και να τους κάνουμε παραγωγή τέτοια που να μπορείς να τα ακούσεις στο σαλόνι» εξηγούν. «Γιατί δεν μπορεί να καταλάβει την ενέργειά τους όποιος ακούει τον δίσκο από το iΡhone. Ήταν και μια χρονοβόρα διαδικασία όλο αυτό, το ότι κάναμε κανονικό pop arrangement, ότι δουλέψαμε κάθε κομμάτι ξεχωριστά, το ξεζουμίσαμε, κι αυτός ήταν ένας λόγος που καθυστέρησε τόσο πολύ να βγει το άλμπουμ. Τα βινύλια πήγαν στην Πολωνία για να κοπούν και μετά από τρεις μήνες, μόλις τα παραλάβαμε, έγινε το lockdown.

 
Tο άλμπουμ, ωστόσο, το βγάλαμε, παρότι δεν ήταν σωστή κίνηση επιχειρηματικά. Δεν αντέχαμε άλλο όμως, το περιμέναμε τόσα χρόνια. Αργήσαμε πολύ περισσότερο από το αναμενόμενο, κυρίως για πρακτικούς λόγους, που ήταν αδύνατο να αποφύγουμε. Όταν αρχίσαμε να συγκεντρώνουμε το υλικό –επί έναν ολόκληρο χρόνο–, πάνω που έπαιρνε μορφή, φύγαμε οι δύο για την Αγγλία και ο Γιάννης για δουλειές στην Αμερική. Αυτό έγινε σε διαφορετικές χρονικές περιόδους και όταν οι δύο γυρίσαμε στην Αθήνα, ο Γιάννης έφυγε για Καραϊβική.

Σε δύο χρόνια κάναμε μόνο δύο πρόβες, μία τον χρόνο. Ήταν κάτι πολύ περίεργο, γιατί υπήρχαν full on η ένταση και η έμπνευση, αλλά αδυνατούσαμε να βρεθούμε όλοι μαζί. Πολύ σοβαρό πρόβλημα ήταν και το οικονομικό, πώς θα κυκλοφορούσε ο δίσκος, γιατί κάποιος έπρεπε να πληρώσει για να βγει. Θέλαμε να βγει σε βινύλιο και αυτό δεν γινόταν όσο ήμασταν φοιτητές. Τέλος πάντων, όταν λύσαμε το οικονομικό, είχαμε θέμα με τις ηχογραφήσεις, γιατί γράψαμε τύμπανα και δεν μας άρεσαν, έτσι τα διαγράψαμε και πήγαν ξανά όλα από την αρχή».

Central Pozitronics: Γνωρίστε το πιο συναρπαστικό κρυμμένο μυστικό του ελληνικού ροκ Facebook Twitter
Δεν μας ενδιαφέρει ούτε η δημοσιότητα ούτε τα φράγκα, μας φτάνει να ζούμε ωραία, όπως εμείς θεωρούμε το ωραίο, και να «βγαίνουν γούστα» μέσα από τη μουσική. Φωτό: Πάρις Ταβιτιάν/LiFO


Διηγούνται την περιπέτεια μέχρι την κυκλοφορία του δίσκου και τις δυσκολίες που υπάρχουν τώρα, με την προώθησή του, μια περίοδο που τα live είναι περιορισμένα. «Το φετινό καλοκαίρι δεν έχει φεστιβάλ, το επόμενο έχουν κλείσει ήδη τους ανθρώπους που δεν θα παίξουν φέτος, λόγω ακυρώσεων. Θα είναι δύσκολο να μπούμε σε κάποιο line-up, αλλά υπάρχουν και οι μικροί χώροι» λένε. «Το live μετράει πάρα πολύ για μας, γιατί είναι μια τελείως διαφορετική εμπειρία από τον δίσκο. Και χωρίς τον δίσκο, όμως, οι ζωντανές εμφανίσεις μας πήγαιναν πολύ καλά. Παίζουμε σε κοινό από 30 μέχρι 80 άτομα, που γούσταρε πολύ. Μπορεί να είναι λίγοι, αλλά υπάρχει πραγματικό vibe όπου κι αν παίζουμε.


Tο δικό μας το ατού (ή μειονέκτημα, όπως το δει κανείς) είναι ότι δεν έχουμε φωνητικά, έτσι μπορούμε να στοχεύσουμε στο εξωτερικό αρκετά εύκολα, γιατί δεν υπάρχει το πρόβλημα της προφοράς και του πώς τραγουδάς ένα κομμάτι. Τα δικά μας είναι μόνο μουσική και μπορούμε να τη βγάλουμε και έξω. Μακάρι να τα καταφέρουμε. Η αλήθεια είναι ότι δεν έχουμε ακούσει άλλη ελληνική μπάντα να παίζει κάτι παρόμοιο».

Όσο περνάει η ώρα και αδειάζουν τα καραφάκια μαθαίνω ότι το βράδυ παίζουν μουσική σε ένα μυστικό πάρτι κοντά στη θάλασσα, σε ένα μέρος που δεν θέλουν να αποκαλύψουν. Είναι η στιγμή να συστηθούν και να θυμηθούν πώς γνωρίστηκαν. «Οι Central Pozitroniks είναι ένα τρίο που δημιουργήθηκε από τον Γιάννη Παπαδούλη, τον Νίκο Αντωνόπουλο και τον Γιώργο Μυζήθρα στην Κέρκυρα, όπου σπουδάζαμε στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο» λένε.

 
«Ο ήχος μας προέκυψε από τα τελείως διαφορετικά background μουσικής που έχει ο καθένας. Ο Γιάννης έκανε στην Κέρκυρα τζαζ ντραμς, ο Νίκος κλασική κιθάρα και ο Γιώργος ηλεκτρονική μουσική. Ξεκινήσαμε το γκρουπ αρχικά για τζαμάρισμα, για λίγη αλητεία, γιατί στην Κέρκυρα ήταν όλα αρκετά ακαδημαϊκά. Υπήρχε τζαζ, κλασική μουσική, και ακόμα και τα ηλεκτρονικά ήταν σε ακαδημαϊκό επίπεδο. Έτσι, κάναμε κάτι πιο ποπ, για να έχουμε την αίσθηση του live όταν κάναμε πρόβα στο χάλια υπόγειο με την υγρασία».

 

Cental Pozitronics - Psytan (official video)


— Θεωρείτε ότι η μουσική που κάνετε είναι ποπ;

Ένας μεγάλος διαχωρισμός που κάνουμε –και, δυστυχώς, έχει ξεκινήσει από το πανεπιστήμιο– είναι ότι υπάρχει μουσική την οποία στα ελληνικά χαρακτηρίζουμε έντεχνη και μουσική που είναι πιο δημοφιλής. Οπότε, όταν μιλάμε για μερικά παρακλάδια της τζαζ, ή για πειραματική ηλεκτρονική μουσική, ή για σύγχρονη κλασική μουσική, όλα αυτά είναι μη ποπ μουσική. Ποπ μουσική είναι από τους Black Sabbath και τους Beatles μέχρι τον Lil Uzi Vert και τον Sin Boy. Kι αυτό που κάνουμε, από τη στιγμή που είναι ρυθμικό, είναι για να χτυπιέσαι και έχει και μια φόρμα κουπλέ-ρεφρέν, είναι ποπ.

H ποπ έχει και ένα στοιχείο mainstream. Tο 2020, επειδή δεν υπάρχει εντελώς πρωτότυπη μουσική, το κυρίαρχο είδος είναι το τραπ, το οποίο όμως υπάρχει από το 2000, κλείνει μια 20ετία, έχει παλιώσει. Τώρα ο ήχος κινείται προς τα '90s. Ίσως αυτή να είναι και η μαγκιά του 2020, ότι όλοι ακούνε τα πάντα, χωρίς ιδιαίτερους ενδοιασμούς και πάθος. Ο ένας μπορεί να ακούει Beatles, ο άλλος μπορεί να ακούει σκυλάδικο, και είναι σε όλα μέσα. Και επειδή κανένας δεν παθιάζεται, η μουσική έχει γίνει κάτι επίπεδο, δεν είναι τρόπος ζωής όπως παλιότερα, είναι απλώς συνοδεία. Κάνεις μια γύρα στο YouTube, τα έχεις δει όλα, δεν σου έχει μείνει τίποτα, κι έχει τελειώσει εκεί. Είναι και τόση πολλή η πληροφορία που δεν μπορείς να την αφομοιώσεις. Ακούς κάτι στο Ίντερνετ, ενώ κάνεις και κάτι άλλο παράλληλα –συνήθως δουλειές–, και δεν το κάνεις βίωμα. Δεν πας να ακούσεις τη μουσική που σου αρέσει σε live, θα πας σε ένα κλαμπ και θα ακούσεις playback για 20 λεπτά. Όπως λέει και ο Snik, «μέσα σε μισή ώρα, με playback βγάζω πεντοχίλιαρα».

Δεν λέω ότι αυτό είναι απαραίτητα κακό, αλλά δεν υπάρχει η εμπειρία της ζωντανής μουσικής που θα σου γίνει βίωμα και θα τη θυμάσαι. Μου αρέσει ο Snik, αλλά έχει αλλάξει ο τρόπος που τον ακούει το κοινό, δεν γεμίζει στάδιο, τον ακούνε σε κλαμπάκια. Tο κοινό αυτό δεν έχει μάθει στην εμπειρία, στο βίωμα, να πηγαίνει να ακούει τον καλλιτέχνη live...


— Είναι εσκεμμένη αυτή η ποικιλία των ήχων στο άλμπουμ; Κάθε κομμάτι είναι διαφορετικό από το επόμενο.

Δεν είναι καθόλου επιτηδευμένο αυτό, προέκυψε επειδή ο καθένας μας κάνει διαφορετικές μουσικές και, τελικά, το ότι είναι τόσο διαφορετικά τα πράγματα σε κάθε κομμάτι δημιουργεί μια συνεκτικότητα.

Central Pozitronics: Γνωρίστε το πιο συναρπαστικό κρυμμένο μυστικό του ελληνικού ροκ Facebook Twitter
Οι Pozitronics μένουν με κάποιον τρόπο αγνοί, δεν έχουμε κάνει καφρίλες, και δεν έχουμε σκοπό να κάνουμε. Φωτό: Πάρις Ταβιτιάν/LiFO


— Αν σας ζητούσε κάποιος να χαρακτηρίσετε τη μουσική που κάνετε, τι θα του λέγατε;

Θα κάναμε αυτό που κάνουμε και με τα tags. Θα βάζαμε πάρα πολλά μικροείδη και θα τα κολλάγαμε όλα μαζί, για πλάκα πιο πολύ. Θα λέγαμε ότι είναι breakbeat, junglecore, pop, mellodicore, house, trance, jazz, breakcore. Με μια ευρύτερη έννοια θα το έλεγες experimental. Κάποτε παίζαμε με τον όρο «πειραματική ρυθμική μουσική» ή «πειραματική χορευτική μουσική», αυτό που στην Αγγλία το λένε IDM, Ιntelligent Dance Music. Νομίζω ότι ως χαρακτηρισμός μάς ταιριάζει αρκετά, αλλά συνήθως σε αυτό το είδος υπάρχει ένας παραγωγός που «παίζει μπάλα» μόνος του, ενώ εμείς είμαστε μπάντα και έχουμε και κάποια ροκ στοιχεία.

Δεν έχουν και τόση σημασία οι ταμπέλες, σημασία έχει να κάνεις μουσική που δημιουργεί ένταση και κάνει τον κόσμο να περνάει καλά. Δεν μας ενδιαφέρει ούτε η δημοσιότητα ούτε τα φράγκα, μας φτάνει να ζούμε ωραία, όπως εμείς θεωρούμε το ωραίο, και να «βγαίνουν γούστα» μέσα από τη μουσική. Να βγαίνει το νοίκι, να κάνουμε και κανένα live session, χωρίς όμως να φύγουμε από τον σκοπό μας.


— Ο οποίος είναι ποιος;

Να κάνουμε πράγματα, να κάνουμε τέχνη. Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο είμαστε και οι τρεις επαγγελματίες μουσικοί, τα προς το ζην τα βγάζουμε με άλλα μουσικά πρότζεκτ. Έτσι οι Pozitronics μένουν αγνοί, δεν έχουμε κάνει καφρίλες, και δεν έχουμε σκοπό να κάνουμε. Το έχουμε αποδεχτεί ότι λεφτά θα βγάλουμε από αλλού. Θα ήταν ωραίο, όμως, να μάθουν την μπάντα μας περισσότεροι άνθρωποι, να κάνουμε εμφανίσεις και να ευχαριστιόμαστε πιο πολύ στα live. Αυτήν τη στιγμή έχουμε καύλα να παίζουμε gig κάθε μέρα. Kαι θέλουμε να παίξουμε παντού.


Μου εξηγούν πώς προέκυψαν οι τίτλοι των κομματιών, οι οποίοι, επειδή δεν υπάρχουν στίχοι για να κλέψεις το catch phrase, είναι σημαδιακοί κι έχουν ο καθένας και μια ιστορία. Φεύγοντας, και αφήνοντάς τους ζαλισμένους από το πολύ αλκοόλ, βάζω στα ακουστικά του κινητού να παίζει το «Psytan» και σκέφτομαι πόσο δύσκολο είναι να περιγράψεις με λόγια τη μουσική τους και όλον αυτόν τον ενθουσιασμό και τη χαρά που μεταδίδουν με τα κομμάτια τους. Είναι πολύ περισσότερα από ακραίος ρυθμός και tribal φασαρία: οι Central Pozitronics μπορεί να ακούγονται χαώδεις και ακραίοι, αλλά έχουν καλοδουλεμένες συνθέσεις και χιούμορ. Δεν ξέρω άλλο ελληνικό γκρουπ που να έχει γράψει κομμάτι για τη Μόνικα Λεβίνσκι...

 

Central Pozitronics - Beat-MI (Official Video)

Το άλμπουμ τους μπορείς να το ακούσεις και να το αγοράσεις εδώ:

https://centralpozitronics.bandcamp.com/releases

Μουσική
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Μια μέρα με τη Μόνικα στις Σπέτσες

Μουσική / Μια μέρα με τη Μόνικα στις Σπέτσες

Επισκεφθήκαμε τη Μόνικα στο νησί όπου ζει τα τελευταία χρόνια, με αφορμή την πανηγυρική επιστροφή της στο Ηρώδειο, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών, για την πρώτη παρουσίαση του ελληνόφωνου άλμπουμ της σε δυο βραδιές που υπόσχονται εκπλήξεις και ξεφάντωμα.
M. HULOT
Φοίβος Δεληβοριάς: Στους ολοκληρωτισμούς που έρχονται θέλω κι εγώ να αντιπαρατεθώ ολόκληρος

Συνεντεύξεις / Φοίβος Δεληβοριάς: Στους ολοκληρωτισμούς που έρχονται θέλω κι εγώ να αντιπαρατεθώ ολόκληρος

Λίγο πριν από την έναρξη της επίκαιρης εκδοχής της Ταράτσας στο Άλσος του Πεδίου του Άρεως, ο Φοίβος Δεληβοριάς μιλάει για όλα τα δύσκολα αλλά και δημιουργικά που έχει αναλάβει.
M. HULOT
Με τον Kareem Kalokoh και τη μουσική του σε ένα ταξίδι στους δρόμους του κόσμου

Μουσική / Με τον Kareem Kalokoh και τη μουσική του σε ένα ταξίδι στους δρόμους του κόσμου

Αυτό που έχει καταφέρει τα τελευταία χρόνια με τους ATH Kids είναι να εκπροσωπεί μια νέα γενιά καλλιτεχνών που με τον ήχο τους δίνουν το στίγμα του καινούργιου και ορίζουν τη μουσική της Αθήνας.
M. HULOT

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Στην Κόνιτσα, σε ένα τριήμερο γλέντι με ρουμανικό fusion, ποντιακά και ηπειρώτικα

Μουσική / Στην Κόνιτσα, σε ένα τριήμερο γλέντι με ρουμανικό fusion, ποντιακά και ηπειρώτικα

Το ακριτικό διαβαλκανικό φεστιβάλ του Christopher King και της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση ξεσήκωσε για άλλη μια χρονιά άτομα κάθε ηλικίας και καταγωγής με παραδοσιακή μουσική απρόσμενη και συναρπαστική.
M. HULOT
Η ποίηση του Οδυσσέα Ελύτη που έγινε λαϊκό ορατόριο από τον Μίκη Θεοδωράκη

Συμφωνική Μουσική - Ιστορίες / Η ποίηση του Οδυσσέα Ελύτη που έγινε λαϊκό ορατόριο από τον Μίκη Θεοδωράκη

Η Ματούλα Κουστένη διερευνά τη σχέση του ποιητή με τον συνθέτη, την αφετηρία της δημιουργίας του μεγάλου έργου «Άξιον Εστί» και την πορεία του μέχρι την πρώτη ηχογράφηση.
ΜΑΤΟΥΛΑ ΚΟΥΣΤΕΝΗ
Κι όμως, πέρασε μισός αιώνας από την αυγή των Talking Heads

Βιβλίο / Κι όμως, πέρασε μισός αιώνας από την αυγή των Talking Heads

Τέτοιες μέρες πριν από πενήντα χρόνια, το γκρουπ έκανε το ντεμπούτο του στην σκηνή του θρυλικού κλαμπ CBGB στη Νέα Υόρκη, κι ένα νέο βιβλίο ακολουθεί την πορεία τους από τις πρώτες τους ημέρες μέχρι το είδος εκείνο της επιτυχίας που συνήθως έρχεται με τα δικά της προβλήματα
THE LIFO TEAM
Νανά Τράντου: «Οι συναυλίες δεν θα πεθάνουν ποτέ, είναι μια εμπειρία»

Μουσική / Νανά Τράντου: «Οι συναυλίες δεν θα πεθάνουν ποτέ, είναι μια εμπειρία»

Η artistic και managing director της High Priority Promotions, η μόνη γυναίκα με αυτήν τη θέση στην Ελλάδα, μιλά για τις συναυλίες, τη μουσική σήμερα, τις αλλαγές σε καλλιτέχνες και κοινό και το Memory Corner με τα ιδιαίτερα vintage ρούχα, την άλλη μεγάλη της αγάπη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Q Lazzarus: Tο τραγικό στόρι του θρυλικού κομματιού «Goodbye Horses».

Μουσική / Q Lazzarus: Tο τραγικό στόρι του θρυλικού κομματιού «Goodbye Horses»

Για χρόνια η Q Lazzarus του «Goodbye Horses», μία από τις πιο αδικημένες ερμηνεύτριες στην ιστορία της ποπ μουσικής, παρέμενε μια μυστηριώδης φιγούρα, τώρα όμως ένα μουσικό ντοκιμαντέρ φωτίζει τη ζωή της.
ΜΑΡΙΑ ΠΑΠΠΑ
Eddie Dark: «Γράφω μουσική επειδή έχω σιχαθεί τα πάντα»

Μουσική / Eddie Dark: «Γράφω μουσική επειδή έχω σιχαθεί τα πάντα»

Από μικρός ένιωθε αποσυνάγωγος. Πιστεύει ότι τα κόμικς είναι η μόνη μορφή τέχνης που είναι τελείως αφιλτράριστη και πιστεύει ότι η γενιά του θα μείνει στην ιστορία ως η γενιά που έχασε τα καλά πράγματα στο τσακ. Ο μουσικός Eddie Dark είναι ο Αθηναίος της εβδομάδας.
M. HULOT
Ερμής

Μουσική / Ermis: «Το τρέμολο του μπουζουκιού ήταν ο αγαπημένος μου ήχος από νιάνιαρο»

O περιζήτητος νέος συνθέτης που έχει συνεργαστεί με τον Good Job Nicky, τη Μαρίνα Σάττι, τη Χάρις Αλεξίου και τον Sidarta επαναπροσδιορίζει τον ήχο του μπουζουκιού και της κλασικής μουσικής με σεβασμό και τόλμη.
M. HULOT
Άξιζαν κάτι καλύτερο τα «100 Χρόνια Ελληνικής Δισκογραφίας»

Daily / Άξιζαν κάτι καλύτερο τα «100 Χρόνια Ελληνικής Δισκογραφίας»

Τα δώδεκα επεισόδια της ομώνυμης σειράς βρίσκονται στο Ertflix, η παρακολούθηση της σειράς όμως υπονομεύεται συχνά από την συμβατική και στεγνή προσέγγιση, και η στημένη παρουσία της Χάρις Αλεξίου στο ρόλο της παρουσιάστριας-αφηγήτριας δεν βοηθάει.  
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
«Πολυαγαπημένη μου Βίβιαν»: Στο φως η επιστολή που έγραψε ο Μάλκολμ ΜακΛάρεν στην Βίβιαν Γουέστγουντ λίγο πριν τον θάνατό του

Μουσική / Η επιστολή μεταμέλειας του Μάλκολμ ΜακΛάρεν προς τη Βίβιαν Γουέστγουντ, λίγο πριν τον θάνατό του

Τα αποκαλυπτήρια μιας επιστολής γεμάτης μετάνοια αλλά και πικρία, την οποία έγραψε –αλλά δεν έστειλε ποτέ– ο διαβόητος μάνατζερ των Sex Pistols προς την πρώην σύντροφο και συνοδοιπόρο του.
THE LIFO TEAM
APON: «Δεν είναι θέμα συγκυριών, είναι θέμα αξίας το αν θα ξεχωρίσεις μέσα στο χάος της σημερινής μουσικής»

Μουσική / APON: «Όταν πήγα να δειγματίσω τα πρώτα μου τραγούδια, γελάγανε»

Η πρωτοφανής επιτυχία ενός νεαρού τραγουδοποιού που με το πρώτο άλμπουμ του προκαλεί πανδαιμόνιο στο ραδιόφωνο και στις μουσικές πλατφόρμες, ενώνοντας μουσικά ένα ετερόκλητο κοινό κάθε ηλικίας.
M. HULOT
H βαθιά υπνωτική ενέργεια του DJ Nobu

Μουσική / H βαθιά υπνωτική ενέργεια του DJ Nobu

Κάθε σετ του είναι μια κατάδυση, μια αργή πτώση σε υποσυνείδητα μοτίβα, σε αχαρτογράφητους ήχους, σε σκοτεινούς διαδρόμους που παραπέμπουν περισσότερο σε τελετουργία παρά σε πάρτι. Ένας από τους σημαντικότερους DJ's της εποχής μας έρχεται στην Αθήνα για ένα βράδι.
ΦΩΦΗ ΤΣΕΣΜΕΛΗ