«EASTERIA» ONOΜΑΖΕΤΑΙ ΤΟ ΝΕΟ ΑΛΜΠΟΥΜ του Monsieur Minimal. O τίτλος του είναι ένα λογοπαίγνιο με το East (Ανατολή) και τη λέξη «υστερία» και κάπως το δεύτερο σκέλος του αντικατοπτρίζει ιδανικά το συναίσθημα που σου αφήνει η εποχή που διανύουμε. Στο εντυπωσιακό εξώφυλλο φιγουράρει σαν ένας άλλος γκουρού που προσφέρει καλή μουσική στους πιστούς ακολούθους του.


Ο δίσκος είναι η δεύτερη δουλειά που κυκλοφορεί και τον βρίσκει σε καραντίνα. Είχε προηγηθεί το πρώτο σινγκλ του δίσκου, τον Mάρτιο, που είχε τίτλο «Release me».


«Ομολογώ πως δεν περίμενα να ξανασυμβεί» μου λέει διαδικτυακά. «Μάλιστα, είχα σχεδιάσει και μια σειρά από εμφανίσεις για την παρουσίαση και προώθησή του. Είναι στιγμές που νιώθω οργή, είναι στιγμές που νιώθω απογοήτευση, αλλά συνεχίζω να δημιουργώ και να είμαι ενεργός, γιατί μόνο έτσι πιστεύω ότι θα βγω με τις λιγότερες δυνατές απώλειες απ' όλη αυτή την κατάσταση».

 

Απομακρύνεται ακόμη περισσότερο από τα indie μουσικά μονοπάτια στα οποία τον είχαμε συνηθίσει και αστειεύεται λέγοντας ότι το να κάνεις ποπ εδώ πια «είναι σαν να μαγειρεύεις χορτοφαγικά σε πανηγύρι σε ορεινό χωριό».


Το άλμπουμ, πάντως, το ετοίμαζε περισσότερο από 4 χρόνια. Πολύ πιο πριν από το «Erotika». Από τότε που άρχισε να ακούει περισσότερα πράγματα από τη δεκαετία του '70. «Πώς βίωσε την πρώτη καραντίνα;» αναρωτιέμαι.


«Η καραντίνα με βοήθησε πολύ να γίνω πιο ευρηματικός με κάποιες ενέργειες για την προώθηση του άλμπουμ» αναφέρει. «Είχα αποφασίσει για τον τίτλο του πολύ πιο πριν, αλλά τώρα αισθάνομαι ότι είναι πιο επίκαιρος από ποτέ».

 

 

«Easteria»


Το «Easteria» είναι ένα αρκετά φιλόδοξο ηχητικά πρότζεκτ. Έρχεται τρία χρόνια μετά το «Erotika» και ακούγεται σαν η φυσική του προέκταση. Είναι ένα άλμπουμ που βρίσκει τον Χρίστο Τσιτρούδη σε πιο πειραματική διάθεση. Η κύρια διαφορά του με το προηγούμενο είναι ότι σε αυτό επιστρέφει στην αγγλική γλώσσα.


Απομακρύνεται ακόμη περισσότερο από τα indie μουσικά μονοπάτια στα οποία τον είχαμε συνηθίσει και αστειεύεται λέγοντας ότι το να κάνεις ποπ εδώ πια «είναι σαν να μαγειρεύεις χορτοφαγικά σε πανηγύρι σε ορεινό χωριό».


«Τεχνικά, το "Easteria" δημιουργήθηκε σε συνθήκες μουσικής εξερεύνησης διαφόρων ειδών μουσικής στα οποία δεν είχα εμβαθύνει ποτέ και ανακάλυψης νέων εργαλείων στην παραγωγή και την ενορχήστρωση. Πνευματικά, σε μια αρκετά κατασταλαγμένη φάση, λίγο πριν από τη "μεγάλη" δεκαετία των 40» περιγράφει.


Παίρνει το '70s ανατολίτικο ροκ ηχόχρωμα και εμβαθύνει περισσότερο σε αυτό. Είναι ένας ήχος που είχε εισαγάγει στη δουλειά του στο παρελθόν μέσα από τη συνεργασία του με τον Δάκη στο «Στιγμή», αλλά και πιο πρόσφατα με το σχήμα Do Not Trust Robots, με το «Hiras» και το «Σταγόνα».

 

 

«Release me»


Στα 7 συνολικά κομμάτια του δίσκου ξεδιπλώνονται οι επιρροές του. Το «Easteria», που ανοίγει το άλμπουμ, είναι ένα σύγχρονο μεσογειακό τσιφτετέλι, επηρεασμένο από τους Altin Gun, «το οποίο θα μπορούσε άνετα να ενσωματωθεί στην εικόνα που επικρατεί στην "ανατολική" πλευρά του κέντρου της Αθήνας» όπως μου εξηγεί.

 

Στο «Release Me», ο Demis Roussos συναντά τον Sébastien Tellier και το αποτέλεσμα είναι ένα απελευθερωτικό κομμάτι, το αγαπημένο του από τον δίσκο, που τον βοήθησε κατά τη διάρκεια της πρώτης καραντίνας.

 

Αντίθετα, το «Tonight», όπου συμμετέχει η Rosy Blue, είναι μια παλιά σύνθεση, απ' όταν ζούσε ακόμη στη Θεσσαλονίκη, πριν από 14 χρόνια. «Νομίζω πως υπάρχει ακόμα στο μαγνητόφωνο η ηχογράφηση με μια ακουστική κιθάρα. Στη συνέχεια, όμως, δεν ασχολήθηκα με το κομμάτι, καθώς δεν ταίριαζε με τα άλμπουμ που κυκλοφορούσα», αναφέρει και συνεχίζει, «ώσπου μια μέρα, εκεί γύρω στα μέσα του 2018, με πήραν τηλέφωνο από τη Minos EMI και μου έκαναν την πρόταση να γράψω κάποια τραγούδια για το νέο άλμπουμ της Χαρούλας Αλεξίου, οπότε και δέχτηκα με μεγάλη χαρά. Έγραψα λοιπόν 3–4 τραγούδια και σκέφτηκα να συμπεριλάβω και αυτό του "Tonight", μελοποιημένο στα ελληνικά. Κανονίσαμε, λοιπόν, ένα ραντεβού στο σπίτι της για να ακροαστεί τα κομμάτια που είχα γράψει. Προς μεγάλη μου χαρά της άρεσαν όλα και συμφωνήσαμε να προχωρήσουμε. Σε μια τηλεφωνική μας επαφή, μάλιστα, μου εκμυστηρεύτηκε πως αυτό που τώρα αποκαλείται "Tonight" της άρεσε περισσότερο απ' όλα και ήταν αρκετά ενθουσιασμένη. Δυστυχώς, όμως, μετά, το θέμα που προέκυψε με τη φωνή της και την απόφασή της να σταματήσει τη δισκογραφία και το τραγούδι δεν μας επέτρεψε να κάνουμε αυτή την κυκλοφορία». Είναι να αναρωτιέται κανείς πώς ακριβώς θα ακουγόταν αν το ερμήνευε η Αλεξίου, εδώ πάντως η ενορχήστρωσή του είναι μια έμμεση αναφορά στα κομμάτια που έγραφε ο Lee Hazlewood στη Nancy Sinatra.

 

Το «Only to hold me» είναι το μόνο κομμάτι που θυμίζει τις παλιές, πιο indie pop δουλειές του, ενώ το «Blues Vintage» είναι ένα κομμάτι με το οποίο νιώθει ότι κάνει έρωτα με την κιθάρα του, όπως μου περιγράφει χαρακτηριστικά.

 

Τέλος, ο δίσκος κλείνει ουσιαστικά με το αντι-ραδιοφωνικό «White and Black Angel» – αντι-ραδιοφωνικό με την καλή έννοια, επειδή πρόκειται για ένα σχεδόν οκτάλεπτο έπος, που στην αρχή φέρνει σε soft-rock των '80s, πριν καταλήξει σε ένα φανκ/σόουλ ξέσπασμα και στα πιο πειραματικά του.

 

Είναι ξεκάθαρο, από τον αγγλικό στίχο κυρίως, πως στοχεύει σε ένα ευρύτερο, πιο διεθνές ακροατήριο. Και γιατί όχι; Το «Easteria» δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από ανάλογες προσπάθειες.

 

 

«Tonight»


— Πώς είναι να κυκλοφορείς ένα άλμπουμ στην κατάσταση την οποία βιώνουμε τελευταία;

Ριψοκίνδυνο, ίσως και παράλογο από εμπορικής άποψης, μια και δεν επιτρέπονται οι συναυλίες, που είναι το κύριο έσοδο για εμάς. Ακόμα πιο μεγάλο είναι το ρίσκο όταν έχεις επενδύσει κι έχεις χρηματοδοτήσει μια παραγωγή, η οποία, για να φτάσει σε ένα αρκετά καλό επίπεδο, είναι ιδιαίτερα κοστοβόρα. Και, δυστυχώς, δεν παίζει από πίσω μπαμπάς με λεφτά.


— Μπορεί να βιοποριστεί ένας μουσικός σε αυτή την κατάσταση;

Δεν ξέρω, ειλικρινά. Αν δεν μεριμνήσει το κράτος, δεν νομίζω να μπορέσει να επιβιώσει ο κλάδος μας. Είμαστε αυτοί που έχουν πληγεί περισσότερο και χωρίς να έχει υπάρξει οποιαδήποτε βοήθεια έως τώρα. Ήδη, από την πρώτη φάση αρκετοί έχουν προσανατολιστεί αναγκαστικά σε άλλα, πρόχειρα επαγγέλματα, για λόγους βιοπορισμού. Όπως καταλαβαίνετε, αυτό θα έχει τις ανάλογες συνέπειες στην παραγωγικότητα αλλά και στην ποιότητα παραγωγής. Ίσως ο κόσμος που αγαπά τη μουσική να στηρίξει τους μουσικούς που εκτιμά, αγοράζοντας είτε το φυσικό προϊόν είτε ψηφιακά. Ίσως αυτό να κάνει και τη μουσική πιο σεβαστό προϊόν.


— Τι σου δίνει ελπίδα;

Η ηδεία ύπαρξη της ζωής, το ότι είμαι ζωντανός και μπορώ να παλέψω. Σε καμία περίπτωση η κοινωνία και ο κόσμος γύρω μου, ειδικά στην Αθήνα. Ελπίδα μου δίνει, επίσης, η δύναμη που βρίσκω μέσα μου να συνεχίσω να κάνω αυτό που αγαπώ, παρ' όλες τις αντιξοότητες, και δεν αναφέρομαι μόνο στον Covid. Φυσικά, αυτό πηγάζει και από μια αξιοσέβαστη ανταπόκριση που λαμβάνω από το κοινό, το οποίο αγκαλιάζει τις δημιουργίες μου.

 

Το «Easteria» μόλις κυκλοφόρησε από τη Μο.Μi Records