Πού στο καλό πήγε η νέα μουσική στην Ελλάδα;

Πού στο καλό πήγε η νέα μουσική στην Ελλάδα; Facebook Twitter
Το πρόβλημα εδώ δεν είναι ότι έρχονται τα παλιά ονόματα, είναι ότι δεν έρχεται ούτε ένα νέο της προκοπής που θα έφερνε μία ισορροπία.
4

Ως κάποιος που έχει συνδέσει την εφηβική και νεανική του ζωή περισσότερο από οτιδήποτε άλλο με φεστιβάλ, έχοντας φάει όλο μου το χαρτζιλίκι σε δίσκους και συναυλίες (ψωμολυσσώντας κυριολεκτικά για να δω μέρος από αυτά που θέλω), κι έχοντας δει στην ώρα τους σχεδόν όλα τα νεανικά μου μουσικά «είδωλα», έχω να πω ότι η φετινή κατάσταση στην Ελλάδα, από μουσικής άποψης, είναι απελπιστική.

Τσεκάροντας τα line up όλων ανεξαιρέτως των καλοκαιρινών φεστιβάλ, νομίζεις ότι ο χρόνος έχει σταματήσει –στην καλύτερη των περιπτώσεων- στο 2000, και το τι συμβαίνει σήμερα έχει εξαιρεθεί από κάθε (μα κάθε) διοργάνωση. Η μουσική πραγματικότητα του 2020 είναι κάτι που φαίνεται ότι δεν ενδιαφέρει κανέναν στην Ελλάδα. Ούτε τους διοργανωτές, ούτε το κοινό.

Να ξεκαθαρίσω αρχικά ότι δεν τίθεται θέμα ούτε καλλιτεχνικής αξίας αυτών που έρχονται, ούτε προσωπικού γούστου, μια χαρά είναι όλοι, ο καθένας είναι και ένα κεφάλαιο στη μουσική, κάποτε σπουδαίοι, τεράστιοι, και καλά κάνουν και έρχονται. Ούτε ένας, όμως, δεν εκπροσωπεί το σήμερα – από τους Orbital και τους Massive Attack, τους Placebo και τους Belle and Sebastian, μέχρι τον DJ Shadow, τους Chromatics και τους Deep Purple (αναφέρομαι σε όσα έχουν ήδη ανακοινωθεί).

Φαίνεται ότι το ενδιαφέρον για τη μουσική έχει σταματήσει λίγο πριν από το 2010, προ κρίσης, όταν ο κόσμος ίσως και να είχε κάποια περιέργεια για το τι συμβαίνει και λίγο παραέξω από τον μικρόκοσμό μας. Από κει και πέρα το χάος. Πού πήγαν οι εποχές που βλέπαμε τότε που έπρεπε, στο peak τους, Oasis, Blur, Prodigy, Orbital, Massive Attack, Moby, Rage Against The Machine, Editors, ακόμα και Public Enemy και Beastie Boys, ένα σωρό ονόματα που ήταν headliners σε κάθε φεστιβάλ του κόσμου και τότε εξέφραζαν το καινούργιο.

Κάτι ανάλογο δεν ξανάγινε από τότε σε μεγάλη κλίμακα. Το έκανε το Rockwave τα πρώτα χρόνια, το έκανε το Synch, το έκανε στην αρχή το Plissken, αλλά, αν εξαιρέσεις μερικές dance βραδιές, φεστιβάλ με πραγματικά νέο ήχο, ποπ, που να καλύπτει τα γούστα των μουσικόφιλων κάτω των 30 έχουμε χρόνια να δούμε στην Αθήνα. 

Κανείς δεν ξέρει αν αυτά που ακούει ένας 15χρονος στην άνεση του σπιτιού του –μπορεί και 50 φορές τη μέρα και τους δίνει νούμερα– θα τον σήκωναν από τον καναπέ για να πάει να τα δει και ζωντανά. Το πιο πιθανό είναι όχι, και ακόμα πιο πιθανό είναι να μην έχει τα 70 και 100 ευρώ (τουλάχιστον) που θα απαιτούνταν για να μπορέσει να δει αυτά τα ονόματα στην Ελλάδα.


Είναι πραγματικά άξιο εξερεύνησης το πώς καταλήξαμε σε αυτήν τη ρετρολαγνεία και πώς καταντήσαμε το πιο συντηρητικό κοινό της Ευρώπης, που πάει να δει φανατικά ό,τι είναι παλιό και αγνοεί εντελώς το καινούργιο. Είναι ένας ολόκληρος συνδυασμός πραγμάτων που μας έφερε σε αυτή την κατάσταση, από το γερασμένο μουσικά ραδιόφωνο, που στο πιο μεγάλο μέρος του δεν έχει επαφή με τον ήχο του τώρα, από τα μέσα που δεν ασχολούνται καθόλου με νέα μουσική, από το νεανικό κοινό που λογικό ήταν να γυρίσει την πλάτη στα παραδοσιακά μέσα και να κάνει τις δικές του επιτυχίες – οι οποίες όμως δεν είναι κάτι μετρήσιμο.

Κανείς δεν ξέρει αν αυτά που ακούει ένας 15χρονος στην άνεση του σπιτιού του –μπορεί και 50 φορές τη μέρα και τους δίνει νούμερα– θα τον σήκωναν από τον καναπέ για να πάει να τα δει και ζωντανά. Το πιο πιθανό είναι όχι, και ακόμα πιο πιθανό είναι να μην έχει τα 70 και 100 ευρώ (τουλάχιστον) που θα απαιτούνταν για να μπορέσει να δει αυτά τα ονόματα στην Ελλάδα.

Την ευθύνη, φυσικά, για την όλη κατάσταση δεν την έχουν αποκλειστικά οι διοργανωτές. Είναι ένας φαύλος κύκλος που, δυστυχώς, έχει ως αποτέλεσμα αυτό που βιώνουμε φέτος: Αβεβαιότητα και καχυποψία με το καινούργιο, γιατί κανείς δεν μπορεί να είναι πλέον σίγουρος τι θέλει το κοινό (και αν το καινούργιο όνομα δεν θα «φεσώσει» τη διοργάνωση), καλλιτέχνες που παντού γεμίζουν στάδια αλλά εδώ δεν θα έκοβαν ούτε 300 εισιτήρια, πολλά φεστιβάλ που πρέπει να κάνουν line up όσο πιο ασφαλή γίνεται γιατί δεν υπάρχουν οικονομικά περιθώρια για ρίσκα.


Όσο κατανοητά και να είναι όλα αυτά, μιλώντας ως φανατικός μουσικόφιλος που δεν σταμάτησε ποτέ να παρακολουθεί τι γίνεται στη μουσική, αισθάνομαι θλίψη όταν βλέπω τα line up που έχουν ανακοινωθεί. Όχι επειδή δεν έχει πράγματα να δεις στην Αθήνα, έχει, και καλά. Είναι όμως η πρώτη φορά από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου που γίνονται τόσα πολλά, αλλά δεν περιλαμβάνουν ούτε ένα από τα μεγάλα ονόματα της μουσικής του σήμερα.

Τσεκάρω τα line up των ανάλογων ευρωπαϊκών φεστιβάλ, τα οποία αν τα έχεις ως μέτρο σύγκρισης, είναι όντως να σε πιάνει απελπισία – όχι Sonar, Primavera και τέτοια θηρία, πιο μικρά, που έχουν έναν συνδυασμό παλιού και καινούργιου σε σωστή αναλογία και είναι όντως φεστιβάλ του 2020.

Το πρόβλημα εδώ δεν είναι ότι έρχονται τα «παλιά» ονόματα, είναι ότι δεν έρχεται ούτε ένα νέο της προκοπής που θα έφερνε μία ισορροπία. Είναι σαν να κάνεις ένα φεστιβάλ κινηματογράφου και να μην παίξεις ούτε μία νέα ταινία, μόνο αφιερώματα σε παλιό σινεμά, να μην ανεβαίνουν καθόλου καινούργιες παραστάσεις στο θέατρο ή να διοργανώσεις ένα φεστιβάλ βιβλίου και να μην έχεις ούτε ένα καινούργιο βιβλίο.

Κάποτε τα φεστιβάλ ήταν για τον νεαρόκοσμο, σήμερα είναι κυρίως για τους 40+, ακόμα και αυτά που θεωρούν ότι φέρνουν νέα ονόματα και είναι πρωτοπορία. Δεν γίνεται να αγνοείς το νεανικό κοινό, δεν γίνεται να μη φέρνεις ούτε ένα πρωτοκλασάτο όνομα του σήμερα και το μουσικό καλοκαίρι να είναι ένα déjà vu του 1990 και του 2000, όσο και να παίζεις με A-league ονόματα.  

Καλά είναι τα κλασικά, safe, και αρέσουν σε όλους, αλλά μήπως πρέπει να παίρνουμε πού και πού και κανένα ρίσκο; 

Μουσική
4

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Stormzy: Η βρετανική μουσική στα χρόνια του Brexit

Μουσική / Stormzy: Η βρετανική μουσική στα χρόνια του Brexit

Ο πιο χαρισματικός Βρετανός ράπερ της τελευταίας δεκαετίας μπαίνει συχνά σε μπελάδες λόγω του πολιτικού του σχολιασμού και αυτήν τη στιγμή πρωτοστατεί μαζί με άλλους Βρετανούς καλλιτέχνες που αντιδρούν στην πολιτική κατάσταση της χώρας τους.
ΜΑΡΙΑ ΠΑΠΠΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

CHECK 10 χρόνια σκοτεινών και χορευτικών ηλεκτρονικών ήχων από την Bedouin Records

Μουσική / 10 χρόνια σκοτεινών και χορευτικών ηλεκτρονικών ήχων από την Bedouin Records

Μια κουβέντα με τον Salem Rashid Skourlis, τον ιδρυτή της ανεξάρτητης δισκογραφικής εταιρείας ακραίου και ambient ηλεκτρονικού ήχου, έναν Έλληνα που ζει μεταξύ Τόκιο και Μπανγκόκ και διαπρέπει στο εξωτερικό.
ΜΑΡΙΑ ΠΑΠΠΑ
Κ.atou: «Kάποιοι χαλάνε λεφτά για να βγουν έξω ένα βράδυ, μην τους το χαλάς»

Οι Αθηναίοι / Κ.atou: «Kάποιοι ξοδεύουν λεφτά για να βγουν έξω ένα βράδυ, μην τους το χαλάς»

Η DJ που έχει δει στο Ντιτρόιτ να ακούνε το set της δυο κουνέλια έμαθε πρόσφατα τι πάει να πει «τέκνο με κ», ενώ η πόλη που πιστεύει ότι έχει την καλύτερη ηλεκτρονική σκηνή τώρα δεν είναι το Βερολίνο. Έχοντας ταξιδέψει σε τόσα μέρη, είναι χαρούμενη που ζει στην Αθήνα, αλλά δεν μπορεί να μείνει στο κέντρο της.
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ
10 πράγματα για τον Enrico Sangiuliano

Μουσική / Enrico Sangiuliano, ένας περφεξιονιστής του dancefloor

Ο DJ που έχει δει πολλές κυκλοφορίες του να μπαίνουν στα «κομμάτια της χρονιάς», όπως το remix που έκανε με τη σύζυγό του Charlotte de Witte στο «The Age of Love», επιστρέφει στην Αθήνα το Σάββατο 9 Μαρτίου. Συγκεντρώσαμε λοιπόν δέκα πράγματα που πρέπει να ξέρετε για εκείνον πριν χορέψετε στα πολλά του BPM.
ΦΩΦΗ ΤΣΕΣΜΕΛΗ
Jack Lamar ένας ράπερ που ξεπετάγεται με ορμή από την Γενιά Α μιλάει στη LiFO

Μουσική / Jack Lamar: Ο δεκάχρονος ράπερ που ξεπετάγεται με ορμή στο ελληνικό TikTok

Συναντήσαμε τον ράπερ που ανήκει στη Γενιά Α ενώ γύριζε το βιντεοκλίπ του «Oh Oh» στην πλατεία Συντάγματος. Ηχογράφησε το πρώτο του κομμάτι στα οχτώ, λέει πως οι βρισιές στο τραπ δεν τον αγγίζουν, κλείνει τα αυτιά του ή τις προσπερνά.
ΜΙΝΑ ΚΑΛΟΓΕΡΑ
Ρίχαρντ Στράους: Κυνηγώντας μουσικούς ανεμόμυλους

Συμφωνική Μουσική - Ιστορίες / Ρίχαρντ Στράους: Κυνηγώντας μουσικούς ανεμόμυλους

Πώς θα αφηγούμασταν μουσικά τον Δον Κιχώτη του Θερβάντες; Με αφορμή το ομώνυμο συμφωνικό ποίημα του Ρίχαρντ Στράους, η Ματούλα Κουστένη βουτά σε έναν συναρπαστικό μουσικό κόσμο.
ΜΑΤΟΥΛΑ ΚΟΥΣΤΕΝΗ

σχόλια

3 σχόλια
Κυριε Hulot,η απαντηση είναι δυστυχως προφανης αλλα δυσαρεστη.Μην ακουτε τους αλλους σχολιαστες, προσπαθουν να κρυφτουν απο την αληθεια (που προφανως εγω ξερω...διαδωστε!).Η ηγετικη ομαδα της Lifo είναι 20χρονα παιδαρελια ή μεσιλικες; τα μαθηματικα μας λενε ότι 70/2 και πανω είναι μεσιλικες και αρκετα πιο πανω γεροι.Σε πια ηλικιακη ομαδα το λοιπον ανηκουμε; Βλέπετε που το παω.Ο λογος που δεν βρισκετε την νεα μουσικη της ελλαδας είναι επειδη η γενια μας εχει παρει τα σωβρακα καθε δημιουργικης προσπαθειας απο τους νεους στην mainstream σκηνη με την λογικη "να εγω θα κατσω εδω με τα νιατα", λυπαμαι που σας το λεω αλλα είστε αυτος ο συγγενης και όχι μονο εσεις αλλα και ενας πολυ μεγαλος αριθμος των γενεων μας.Οταν οι νεοι κανουν κατι, μεσιλικα σιτε οπως η LIFO, τα Μικροπραγματα αλλα και πολλα αλλα (οταν η Lifo παινευεται πρωτια, πρωτια θα της δωσω), καλουν (δημοσιευουν) τους υπολοιπους ημων μεσιλικες να ενθουσιαστουμε και να παμε στα δρωμενα τους, με αποτελεσμα; μια θλιβερη εικονα......να προσπαθουν να διασκεδασουν τα νιατα με τον προαναφερθεν συγγενη που ολοι ειχαμε,τον αγαπησαμεεεεεεεεε και δυστυχως καταληξαμεΥπάρχει ομως μια ελπιδα με εσας, αυτο το αρθρο είναι το πρωτο σας που εγω διαβαζω που συμβαδιζει με την ηλικια μας....."αααα αυτοι οι νεοι τιποτα δεν κανουν, εμεις στην ηλικεια τους......"Σας καλω επισημως όχι σε παπουδιστικη παραιτηση αλλα να αφησεται τα νιατα στα δικα τους και να απολαυσουμε τις παλαβομαρες της δικιας μας γενιας.Η Γενια μας εχει γινει φορτικη στα νιατα. Εγω το πηρα χαμπαρι οταν συνειδητοποιησα τον εαυτο μου να κουναει το κεφαλι του στο ακουσμα του σιν πως τον λενε οπως ακριβως η θεια μου στο ακουσμα των horrified, "τι μαλακιες είναι αυτες που ακους!" και εγω ειμουνα "σιγα μην ακουσα τα αρχαια τα δικα σου"Στα ματια τους ειμαστε ο παρεισακτος εκεινος συγγενης, κρυβονται και μας αποφευγουν οπως εμεις καποτε, με την διαφορα ότι εχουμε το γουγλη που δεν είχαν οι δικοι μας.Αααα και το "οχι ρε συ νεοι ειμαστε ακομα" το λεγαν απο τοτε εκεινοι οι συγγενεις.Οποτε τι κανουμε; Στρωνουμε τσοχουλα, φτιαχνουμε μπιριμπακια, σιντακι στο κασσετοφωνο να παιζει τα "κλασσικα" της εποχης μας( active member, stereo nova, sepultura, τι ακουγανε οι φωτεινουλιδες ρειβαδες κτλ) και ΚΡΑΖΟΥΜΕ ΤΑ ΑΔΙΚΟΖΩΗΤΑ ΤΑ ΝΙΑΤΑ! (εχοντας τα βεβαια χαρτζιλικοσει στα κρυφα να πανε να ακουσουνε εκεινα τα απαραδεκτα δικα τους, γιατι θελουμε να είμαστε παραλληλα εκεινος ο γαματος ο μπαρμπας )Υποθεση εργασιας: 20ριδες ανοιγουν μπαρ και βαζουν πινακιδα "απογορευεται η εισοδος σε 30 και ανω", ποιοι θα θεσουν θεμα "συνταγματικοτητας" και "ωιμε ηλικιακη διακριση"; οι "οχι ρε νεοι ειμαστε" φορτικοι. Φανταστητε να κανουν νεοι ανθρωποι συναυλια χωρις........πυρασφαλια! Ποιοι θα φριξουν και θα γραψουν αρθρα; αυτοι που φριξαν και γραψαν αρθρα και για τις δικες μας συναυλιες. Ποιοι θα παινεψουν και θα γραψουν για τα καλα και συνετα παιδια; αυτοι που παινεψαν και γραψαν αρθρα για εμας.Περα απο την πλακα, οι μεσιλικες εχουμε κηδεμονευσει καθε πτυχη των νεων και δεν είναι σωστο, ας κανουν πραγματα που σε εμας θα φανουν θλιβερα, απαραδεκτα, ανηθικα, αχαρα, επικυνδυνα και ότι να 'ναι, ολες οι γενιες βρηκαν την ακρη.Εμεις την μονη "νεα" μουσικη που μπορουμε να βρουμε είναι η κοινωνικα αποδεχτη απο τα "προκομενα" και "συνετα" παιδια, χεστηκαν οι νεοι για αυτην. Η μονη νεα μουσικη είναι αυτη που οταν θα την ακουσουμε θα συγχηστουμε, μεσα στα "αντιδραση αντιδραση το μονο που θα κανω, αντιδραση αντιδραση μεχρι να πεθανω" θα γραψουνε και "αγγελοι χωρις φτερα, λουλουδια διχως χωμα", μονο που δεν θελουν να τα τραγουδησουν σε εμας αλλα να είναι κατι δικο τους μακρια απο εμας.Κυρ Χουλο μου αν συνεχησουμε ετσι θα φαμε τετοια πορτα που θα το φυσαμε και δεν θα κρυωνει, ουε ενα ποτηρι νερο δεν θα μας δωσουν στο τελος. Ερχεται παντα η στιγμη στην ζωή που απλα πρεπει να παρουμε αποφαση ότι τα νιατα δεν μας παιζουν πια.Μια χαρα θα περασουμε μεταξυ μας, μην σας πω και καλυτερα και τις πυρασφαλιες μας θα εχουμε, και τον αντικαπνιστικο μας και τα ολα μας,ηρθε η ωρα να δρεψουμε την χαρα του δικου μας μεσιλικου παλιπαιδισμου μας (και στην βαρεμαρα ριχνουμε κι ενα αναθεμα στα νιατα για να μην ξεχνιουντε)Τα νιατα ουτε αρθογραφουνε, ουτε σχολιαζουνε, προσπαθουν να αποκρυπτογραφησουνε το "γκομενιζειν" και να πεισουνε την κουλα ότι ο κυριακος είναι κωλοπαιδο(κουλης/α, κυριακος/ή περι ορεξεως κολοκυθοπιτα)Παρουμε δε παρουμε ρισκα, οι νεοι δεν μας θελουν στα ποδια τους, ολα τα αλλα είναι να 'χαμε να λεγαμε. Ξερω ειναι σκληρο και απανθρωπο αυτο που λεω αλλα οι μισοι γκριζαραμε και οι αλλοι μισοι χασαν το μισο της κεφαλης, οση βαφη και να βαλουμε, οσο 090- δενδροφυτεψη και να κανουμε, μας πειρανε χαμπαρι.
Θα συμφωνήσω με τον/την .-.-Κατά τα άλλα η εποχή της ροκ των σταδίων έχει περάσει. Ακόμα και τα μεγάλα ξένα φεστιβάλ έχουν βάλει στις συνθέσεις τους καλλιτέχνες της trap, grime και hip-hop αναγνωρίζοντας τη δυναμική αυτής της μουσικής. Τα κόστη της παραγωγής επίσης αυξήθηκαν ενώ τα κόστη μετακίνησης του κοινού έπεσαν. Για παράδειγμα είναι πιο εύκολο να πάει κάποιος στο Reading η στο Benicassim να ακοσει 80 καλλιτέχνες ενώ παράλληλα στην Ελλάδα της κρίσης με τα μετριοτατα ραδιόφωνα και τις πολλαπλές παραγωγικές δυσχέρειες δυσκολότερο να φέρει κάνεις τους καλλιτέχνες που πρωταγωνιστούν. Όπως και να έχει όμως, ονόματα όπως οι Idles, οι National, οι Deafheaven αλλά και άλλοι που μου διαφεύγουν πρωταγωνιστούν στις αντίστοιχες μουσικές κατηγορίες τους. Οπότε κάτι θα ακούσουμε και φέτος.
Μάλλον λίγο άνισο το άρθρο.Δεν έχει καμία ευθύνη η σύγχρονη μουσική βιομηχανία για όλο αυτό; Υπάρχουν τα ονόματα σήμερα με τη μαζικότητα περασμένων δεκαετιών; Η ευκολία με την οποία δημιουργούνται συγκροτήματα με καλές παραγωγές (λόγω του εκδημοκρατισμού/της μαζικοποίησης της σχετικής τεχνολογίας) αλλά με μικρή απήχηση (τουλάχιστον σε παγκόσμια κλίμακα) δεν παίζει κανένα ρόλο; Ο απίστευτος κατακερματισμός στα είδη και το εμμονικό κόλλημα της mainstream βιομηχανίας με είδη αμφιβόλου ποιότητας (βλ. trap και κακό hip hop, κτλ.) δεν παίζει κανένα ρόλο; (υποκειμενική αυτή η θέση, το παραδέχομαι) Η ευκολία με την οποία βρίσκουν και ακούνε μουσική τα νέα παιδιά δεν σχετίζεται καθόλου με το όλο θέμα; Η εσωστρέφεια και η συνεχόμενη πτώση του πολιτισμικού επιπέδου την περασμένη δεκαετία που σίγουρα συμβάλλουν αρνητικά και σε αυτό τον τομέα δεν είναι ένα γεγονός;Δεν νομίζω πως ευθύνονται οι διοργανωτές συναυλιών για όλα τα παραπάνω.
Όλοι αυτοί οι δήθεν λόγοι ισχύουν για την Ελλάδα μόνο ε?Γιατι στο εξωτερικό μια χαρα γινονται συναυλίες?Είναι καθαρα θέμα διοργανωτών.Ας ξυπνήσουν καποια στιγμή.