Πρόσφατα έπεσα σε μια διαδικτυακή κουβέντα στο Facebook με έναν γνωστό που συνέκρινε το πρόσφατο κομμάτι της Sade με τη δουλειά μιας νεότερης καλλιτέχνιδας.

 

Παραπονιόταν ότι η Sade αποδείχτηκε κατώτερη των προσδοκιών του, ενώ, αντίθετα, η δουλειά της άλλης ήταν καλύτερη. Γιατί όμως πρέπει ως μουσικόφιλοι να σκάμε για την κάθε Sade, όταν υπάρχει τόση ενδιαφέρουσα μουσική από νέους καλλιτέχνες;


Αυτή η νοσταλγία για τις παλιές καλές εποχές και τους παλιούς καλούς μουσικούς στοιχειώνει τον τρόπο που ακούμε μουσική σήμερα.

 

Μπορείς να το καταλάβεις όταν ακούς όλους αυτούς που μιλούν συνέχεια για τις ίδιες μπάντες και τους ίδιους μουσικούς, λες και δεν υπάρχει τίποτε άλλο στον πλανήτη. Νέα μουσική (και καλή) έβγαινε πάντοτε, το ζήτημα είναι κατά πόσο είμαστε έτοιμοι να την ανακαλύψουμε.


Λόγω του Διαδικτύου υπάρχει υπερπληθώρα νέων καλλιτεχνών και τόση μουσική που δεν προλαβαίνεις να πάρεις χαμπάρι, πόσο μάλλον να ακούσεις, ενώ εμφανίζονται όλο και πιο περίεργες μείξεις μουσικών ειδών που ξενίζουν αρκετά.

 

Ο ήχος του Ghostemane έχει κάτι το απροσδιόριστο, ανά στιγμές νομίζεις ότι θα ήθελε να παίζει σε νορβηγική black metal μπάντα με την αισθητική που έχει. Είναι αρκετά ενοχλητικός και δεν καταλαβαίνεις καν τι αλαμπουρνέζικα μουρμουράει ‒ και καλύτερα, από μια άποψη.


Υπό αυτό το πρίσμα, ήταν θέμα χρόνου κάποιος πιτσιρικάς να μπλέξει τον αποκρυφισμό με το χιπ-χοπ. Ήταν, επίσης, θέμα χρόνου κάποιος να μπλέξει το industrial με το metal.

 

Ο Ghostemane, που είναι λευκός, κάνει και τα δύο και δεν είναι να απορεί κανείς, βλέποντας μάλιστα τα τατουάζ στο πρόσωπό του, που έχει ξεπηδήσει από αυτήν τη νέα σκηνή του soundcloud rap.


Ξέρει τι κάνει και φαίνεται όταν δηλώνει: «Οι διαφορές μεταξύ των δύο ειδών έχουν αρχίσει να ξεθωριάζουν. Οι καλλιτέχνες και οι πιτσιρικάδες σήμερα είναι πιο ανοιχτοί από ποτέ και αυτό βοηθάει ώστε να βγαίνει νέα, δημιουργική μουσική.

 

Μιλώντας για τα είδη ξεχωριστά, νομίζω ότι ακόμη και αν το χιπ-χοπ και η ραπ κυριαρχούν στο ραδιόφωνο και τη mainstream κουλτούρα, το μέταλ/hardcore είναι ακόμα πολύ ζωντανό». Ανάλογα φαινόμενα παρατηρούνται και στην Ελλάδα βέβαια, με τις δύο σκηνές να παραμένουν ακμαίες, όσα χρόνια κι αν περάσουν.

 

Ο θάνατός του πατέρα του τον επηρέασε πολύ, αλλά ταυτόχρονα τον απελευθέρωσε, επιτρέποντάς του να ακολουθήσει το όνειρό του, που ήταν η μουσική.
Ο θάνατός του πατέρα του τον επηρέασε πολύ, αλλά ταυτόχρονα τον απελευθέρωσε, επιτρέποντάς του να ακολουθήσει το όνειρό του, που ήταν η μουσική.


Αυτή η μείξη ακραίου ήχου με το ραπ δεν είναι κάτι καινούργιο. Οι Death Grips είναι ένα καλό πρόσφατο παράδειγμα, και το έχουν κάνει πετυχημένα, και, για να πάμε λίγο πιο πίσω, υπήρχαν οι Dalek ‒ και τα δύο αυτά σχήματα είναι, βέβαια, στην κατηγορία του experimental χιπ-χοπ). Ακόμα πιο πίσω βρίσκουμε τους Cypress Hill, που έκαναν το ίδιο με το ροκ. Και δεν πρέπει να ξεχνάμε και όλη τη φάση του horrorcore ραπ των '90s.

 

Βέβαια, ο ήχος του Ghostemane έχει κάτι το απροσδιόριστο, ανά στιγμές νομίζεις ότι θα ήθελε να παίζει σε νορβηγική black metal μπάντα με την αισθητική που έχει.

 

Είναι αρκετά ενοχλητικός και δεν καταλαβαίνεις καν τι αλαμπουρνέζικα μουρμουράει ‒ και καλύτερα, από μια άποψη. Με μια ματιά στους στίχους του καταλαβαίνεις ότι δεν διαφέρει πολύ από τους υπόλοιπους ράπερ. Εξυμνούν τη βία (απέναντι στις γυναίκες) και τη βαθιά κατάθλιψη που τους έχει βαρέσει.


Στο stereogum, πάντως, αναφέρουν ότι αν και είναι προϊόν της εποχής του, κάνει κάτι τελείως φρέσκο, για το οποίο δεν έχουν βρει όρο ακόμα. Είναι από τα πιο ανερχόμενα ονόματα στον χώρο του underground, ωστόσο, με τόσα views στο YouTube, μόνο underground δεν τον λες. Είναι ίσως ο πρώτος Αμερικανός emo ράπερ που έρχεται στην Ελλάδα για δύο εμφανίσεις σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.

 

 

Ghostemane - John Dee (Official Video)


Αυτά είναι μερικά πράγματα που πρέπει να ξέρει κάποιος για τον Ghostemane πριν από τη συναυλία του στην Αθήνα ‒ μπορεί να γκρινιάζαμε παλιότερα ότι δεν βλέπουμε νέα πράγματα εδώ, αλλά αυτό έχει αλλάξει αρκετά το τελευταίο διάστημα.

 

Το πραγματικό του όνομα είναι Eric Ghoste και η βάση του είναι το Λος Άντζελες. Είναι 26 χρονών. Έχει γεννηθεί στη Φλόριντα, αν και οι γονείς του κατάγονται από τη Νέα Υόρκη.


Μικρός έπαιζε ποδόσφαιρο και είχε από τις πιο υψηλές βαθμολογίες στο σχολείο του. Λόγω της αυστηρής ανατροφής του, ήθελε να καταταγεί στο Ναυτικό. Έχει δηλώσει ότι κάποια στιγμή θέλει να πάει στο πανεπιστήμιο για να σπουδάσει Αστροφυσική.


Τα προβλήματα υγείας του πατέρα του και η εξάρτησή του από τα φάρμακα του καλλιέργησαν μια απέχθεια για τα χάπια. Έχασε τον πατέρα του, που ήταν μικροβιολόγος, στα 17 του. Ο θάνατός του τον επηρέασε πολύ, αλλά ταυτόχρονα τον απελευθέρωσε, επιτρέποντάς του να ακολουθήσει το όνειρό του, που ήταν η μουσική.

 

 

Ghostemane - Andromeda (Official Video)


Με το χιπ-χοπ ήρθε σε επαφή όταν έπαιζε σε μια hardcore μπάντα. Πριν από αυτό άκουγε μέταλ συγκροτήματα, ενώ μεγάλωσε με Greenday, death metal και metalcore.

 

Τον επηρέασαν μπάντες όπως οι Three Six Mafia και οι Bone Thugs 'n' Harmony, ενώ δηλώνει φαν του Dr. Dre. Έφτιαξε τους Shema Posse μαζί με τον Lil Peep το 2016. Άρχισε να γίνεται περισσότερο γνωστός από τη συνεργασία του με τον Pouya και τους $uicideboy$.


Με τον αποκρυφισμό άρχισε να ασχολείται βλέποντας ντοκιμαντέρ του Aleister Crowley, ενώ ήρωάς του είναι ο John Dee. Έχει πάρει και το logo του από αυτόν ‒ είναι μια παραλλαγή του monas hieroglyphica.

 

Μεταξύ μας, μοιάζει περισσότερο με ξεπατικωτούρα του σήματος των Einstürzende Neubauten, αλλά άντε βγάλε άκρη. Τέλος, εκτός από τραγούδι, έχει κάνει καλλιγραφικό τατουάζ στο κούτελο του τη λέξη «Kybalion» (Κυμβάλειον), για όποιον έχει την απορία τι γράφουν πάνω στα πρόσωπά τους, γενικά.

 

Info: Ο Ghostemane θα εμφανιστεί το Σάββατο 14 Απριλίου στο Shelter Club, Μεγ. Αλεξάνδρου 141, Γκάζι