Elvis Presley: ο θρύλος που έφυγε νωρίς

Elvis Presley: ο θρύλος που έφυγε νωρίς Facebook Twitter
1

 

Όσοι γνώριζαν την σταδιακή παρακμή του Έλβις Πρίσλεϊ, δεν ξαφνιάστηκαν από την είδηση του θανάτου του, στις 16 Αυγούστου του 1977. Μάλιστα, το τελευταίο single που μπήκε στους καταλόγους επιτυχιών, ήταν το Way Down, το οποίο είχε ηχογραφήσει στο στούντιο του σπιτιού του τον Οκτώβριο της προηγούμενης χρονιάς, έφτασε μέχρι το νούμερο 53 (το τελευταίο του νούμερο 1 ήταν το υπέροχο Suspicious Minds, 7 χρόνια πριν) και τον Αύγουστο του 77 σκαρφάλωσε μερικές θέσεις, ισορροπώντας μετά βίας στο νούμερο 18. Μικρή απόδειξη της μεταστροφής στο κοινό του Πρίσλεϊ ήταν πως το πάλαι ποτέ έμβλημα της ροκ, είχε πλέον επιτυχία στα gospel και country charts, σε ένα κοινό τόσο συντηρητικό, όσο κι εκείνο που κάποτε έκαιγε τους δίσκους του ως βλάσφημους και προκλητικούς για τα χρηστά ήθη.

 

Ήταν μόλις 42 ετών, αλλά έμοιαζε να έχει διανύσει καριέρα πολλών δεκαετιών, εξαιτίας της μαζικής επιρροής του στην ποπ κουλτούρα, και της σαρωτικής του εργογραφίας: είχε προλάβει να πρωταγωνιστήσει σε 32, φαντεζί, σινεμασκόπ και αξιολησμόνητες (εκτός από το Jailhouse Rock) ταινίες, από το 1956 μέχρι το 1970, και φυσικά να κυκλοφορήσει δεκάδες albums και εκατοντάδες τραγούδια, πολλά από τα οποία αξέχαστα, καθώς και να περιοδεύσει σε  όλον τον κόσμο επιδεικνύοντας τις θηριώδεις ικανότητες του στα live. Ήταν ο βασιλιάς του rock n’ roll, που είχε εκθρονιστεί καιρό πριν, αλλά κανείς από το στενό του περιβάλλον δεν τολμούσε να του το σφυρίξει.

 

Eίχε προλάβει να πρωταγωνιστήσει σε 32, φαντεζί, σινεμασκόπ και αξιολησμόνητες (εκτός από το Jailhouse Rock) ταινίες, από το 1956 μέχρι το 1970, και φυσικά να κυκλοφορήσει δεκάδες albums και εκατοντάδες τραγούδια, πολλά από τα οποία αξέχαστα, καθώς και να περιοδεύσει σε όλον τον κόσμο επιδεικνύοντας τις θηριώδεις ικανότητες του στα live.

 

Μετά το τέλος, κυκλοφόρησαν, εκτός από ανέκδοτα κομμάτια και ατελείωτες ανθολογίες με το γνωστό υλικό, ιστορίες και κουτσομπολιά για τα ναρκωτικά και τις καταχρήσεις στο κάστρο του, την Graceland. Ένα ευτραφές και ιδρωμένο φάντασμα του αεικίνητου, αεράτου και σέξι παλιού εαυτού του, ο Πρίσλεϊ γέρασε πολύ γρήγορα, καθώς δεν πρόλαβε να αντιληφθεί τι σήμαιναν τα 60ς, και πόσο αστραπιαία είχε φυσήξει ένας διαφορετικός άνεμος. Εγκλωβισμένος σε μια συγκεκριμένη περσόνα, και φορτωμένος με την πανοπλία που θα ενέπνεε στρατιές από σωσίες  που ακόμη και σήμερα βγάζουν το ψωμάκι τους μιμούμενοι τον Fat Elvis με τις πούλιες και τις φαβορίτες, διέκοψε τους δεσμούς του με την πραγματική μουσική και παντρεύτηκε την ευρεία έννοια της showbiz με ολέθρια αποτελέσματα. Κι ενώ όλοι ομολογούσαν πως εκείνος υπήρξε ο μαγικός σπινθήρας και η πολύτιμη γέφυρα των μπλούζ των μαύρων με το ρον των λευκών, ο Έλβις βυθιζόταν σε μια υπερπροστατευμένη καχυποψία. Έμοιαζε με την Γκλόρια Σουάνσον στη Λεωφόρο της Δύσης του Μπίλι Γουάϊλντερ που αποσύρθηκε πλούσια και μουμιοποιημένη σε μια επιτύμβια έπαυλη και προσποιόταν πως δεν καταλάβαινε πως ο καιρός της δόξας της είχε παρέλθει ανεπιστρεπτί, γιατί αρνείτο να κατανοήσει σε ποιούς καιρούς πλέον ζούσε- ειρωνικά, λίγους μήνες αργότερα, πέθανε ο μεγαλύτερος σταρ του βωβού σινεμά, ο Τσάρλι Τσάπλιν, που είχε ωστόσο προλάβει να γίνει ένας ζωντανός και αγαπητός θρύλος, πριν αποτραβηχτεί στην Ελβετία για να χαρεί την πολυμελή οικογένεια του.

 

Elvis Presley: ο θρύλος που έφυγε νωρίς Facebook Twitter
Ο Έλβις σε live εμφάνιση το 1968

 

Το κύκνειο άσμα, που σε κάθε άλλη περίπτωση θα είχε απολαύσει πολύ μεγαλύτερη, μεταθανάτια δημοφιλία, δεν ήταν δυνατόν να πουλήσει περισσότερα αντίτυπα ή να δημιουργήσει μια ψευδαίσθηση ανάστασης, όπως έγινε πριν από μερικά χρόνια με τον Μάϊκλ Τζάκσον (που παρεμπιπτόντως, ειδωλοποίησε τον Πρίσλεϊ ως το σημείο να παντρευτεί την κόρη του!), γιατί τα γούστα της εποχής ταξίδευαν σε άλλα πελάγη: το καλοκαίρι του 1977, τα αμερικάνικα ραδιόφωνα κατακλύζονταν από το Rumours των Fleetwood Mac και το Hotel California των Eagles. Οι πρώτοι είχαν κάνει την τελευταία από τις πολλές αλλαγές στο πολύπαθο σχήμα τους, όταν με μια κίνηση ματ, προσέλαβαν δύο χρόνια πριν τον Λίντσεϊ Μπάκινχαμ και την Στίβι Νικς, δίνοντας μια αιθέρια, ποπ ένεση στα μπλουζ απομεινάρια του Πίτερ Γκρίν και του Ντάνι Κίργουαν. Το άλμπουμ τους καρφώθηκε στο νούμερο ένα απί 31 εβδομάδες και μόνο οι Καλιφορνέζοι Eagles διέκοπταν την κυριαρχία τους, με τον ομώνυμο ύμνο του δίσκου και μια πιο country rock εγκατάλειψη στο αβίαστο, αρμονικό, νωχελικό τους στιλ. Με τους Steely Dan και το μυστηριώδες, τζαζόφιλο, αριστουργηματικό τους Aja, και τη Λίντα Ρόνσταντ και τον Μπάρι Μάνιλοου να ανεβαίνουν επίσης στην πρώτη θέση, τα charts έμοιαζαν να έχουν καταληφθεί από εντελώς διαφορετικούς Αμερικανούς, σε σχέση με τον ήχο του Πρίσλεϊ 20 μόλις χρόνια πριν. Ως εναλλακτική πρόταση για το mainstream, η ντίσκο ξεμάκραινε ακόμη περισσότερο, προσθέτοντας εμφατικά και ξεδιάντροπα χορευτικά, το rhythm στο blues, παίρνοντας μεγαλύτερη απόσταση από την επανάσταση στην οποία ηγήθηκε ο Πρίσλεϊ με τις ηχογραφήσεις του στην εταιρεία Sun.

 

 

Κι επειδή όλα κάνουν τον κύκλο τους, και το κουβάρι ξεμπλέκεται από εκεί που δεν το περιμένει κανείς, την ίδια χρονιά η Αγγλία παίρνει φωτιά με την punk, με αλήτες που βρίζουν και φτύνουν, ουρλιάζουν και διαμαρτύρονται μουσικά, με τον δικό τους τρόπο, χιλιάδες μίλια μακριά από τον αμερικάνικο Νότο, ενάντια σε διαφορετικούς Θεούς και διαφορετικού τύπου κατεστημένο βόλεμα. Όπως και ο βασιλιάς της ροκ, έτσι και οι πρωτεργάτες της πανκ δεν φύτρωσαν με παρθενογένεση, και οφείλουν πολλά σε προηγούμενους, εξίσου ζόρικους και ίσως πιο ευφάνταστους μουσικούς δημιουργούς, που δεν είχαν την τύχη να ηγηθούν κινήματος και να αναγνωριστούν στο πραγματικό τους μέγεθος. Όπως και ο Πρίσλεϊ, όσο κι αν ενόχλησαν στην αρχή, έγιναν οικεία ονόματα στη συνέχεια, παρήκμασαν φυσιολογικά, όσοι δεν πέθαναν πριν την ώρα τους, και δεκαετίες αργότερα, έγιναν μόδα από τους οίκους υψηλής ραπτικής. Ο Έλβις, που για κάποιους ζει ακόμη (δεν διαδίδεται τέτοια φήμη για όποιον κι όποιον…), θα είχε τσαντιστεί πολύ με αυτή την αδόκιμη σύγκριση του με την πανκ μουσική. Αλλά αν τον άφηναν να τη σκεφτεί καλύτερα, μάλλον θα έβλεπε ουσιαστικές ομοιότητες και θα κολακευόταν. 

Μουσική
1

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ερμής

Μουσική / Ermis: «Το τρέμολο του μπουζουκιού ήταν ο αγαπημένος μου ήχος από νιάνιαρο»

O περιζήτητος νέος συνθέτης που έχει συνεργαστεί με τον Good Job Nicky, τη Μαρίνα Σάττι, τη Χάρις Αλεξίου και τον Sidarta επαναπροσδιορίζει τον ήχο του μπουζουκιού και της κλασικής μουσικής με σεβασμό και τόλμη.
M. HULOT
Άξιζαν κάτι καλύτερο τα «100 Χρόνια Ελληνικής Δισκογραφίας»

Daily / Άξιζαν κάτι καλύτερο τα «100 Χρόνια Ελληνικής Δισκογραφίας»

Τα δώδεκα επεισόδια της ομώνυμης σειράς βρίσκονται στο Ertflix, η παρακολούθηση της σειράς όμως υπονομεύεται συχνά από την συμβατική και στεγνή προσέγγιση, και η στημένη παρουσία της Χάρις Αλεξίου στο ρόλο της παρουσιάστριας-αφηγήτριας δεν βοηθάει.  
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
«Πολυαγαπημένη μου Βίβιαν»: Στο φως η επιστολή που έγραψε ο Μάλκολμ ΜακΛάρεν στην Βίβιαν Γουέστγουντ λίγο πριν τον θάνατό του

Μουσική / Η επιστολή μεταμέλειας του Μάλκολμ ΜακΛάρεν προς τη Βίβιαν Γουέστγουντ, λίγο πριν τον θάνατό του

Τα αποκαλυπτήρια μιας επιστολής γεμάτης μετάνοια αλλά και πικρία, την οποία έγραψε –αλλά δεν έστειλε ποτέ– ο διαβόητος μάνατζερ των Sex Pistols προς την πρώην σύντροφο και συνοδοιπόρο του.
THE LIFO TEAM
APON: «Δεν είναι θέμα συγκυριών, είναι θέμα αξίας το αν θα ξεχωρίσεις μέσα στο χάος της σημερινής μουσικής»

Μουσική / APON: «Όταν πήγα να δειγματίσω τα πρώτα μου τραγούδια, γελάγανε»

Η πρωτοφανής επιτυχία ενός νεαρού τραγουδοποιού που με το πρώτο άλμπουμ του προκαλεί πανδαιμόνιο στο ραδιόφωνο και στις μουσικές πλατφόρμες, ενώνοντας μουσικά ένα ετερόκλητο κοινό κάθε ηλικίας.
M. HULOT
H βαθιά υπνωτική ενέργεια του DJ Nobu

Μουσική / H βαθιά υπνωτική ενέργεια του DJ Nobu

Κάθε σετ του είναι μια κατάδυση, μια αργή πτώση σε υποσυνείδητα μοτίβα, σε αχαρτογράφητους ήχους, σε σκοτεινούς διαδρόμους που παραπέμπουν περισσότερο σε τελετουργία παρά σε πάρτι. Ένας από τους σημαντικότερους DJ's της εποχής μας έρχεται στην Αθήνα για ένα βράδι.
ΦΩΦΗ ΤΣΕΣΜΕΛΗ
Χελμός

Μουσική / Χελμός: 30 στιγμές από το πιο «ψηλό» φεστιβάλ του καλοκαιριού

Στημένο στα 1.700 μέτρα, το 3ο Helmos Mountain Festival υποδέχτηκε μερικά από τα πιο αγαπημένα ονόματα της εγχώριας σκηνής, σε ένα τριήμερο που συνδύασε μουσική, φύση και κορυφές - κυριολεκτικά και μεταφορικά.
LIFO NEWSROOM
Μυρτώ Βασιλείου: «Μου έχουν πει υποτιμητικά "πες κανένα λαϊκό, αυτό τραβάει"»

Μουσική / Μυρτώ Βασιλείου: «Μου έχουν πει υποτιμητικά "πες κανένα λαϊκό, αυτό τραβάει"»

Η νέα φωνή της ελληνικής μουσικής είναι, όπως λέει, «λίγο καθαρίστρια, λίγο ιδιωτική υπάλληλος, λίγο τραγουδίστρια». Μόλις έκλεισε τα τριάντα, ετοιμάζεται να ανέβει ξανά στη σκηνή με τη Νατάσσα Μποφίλιου και δείχνει πως έχει πολλά να προσφέρει.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΛΑΡΗΣ
Tsoula Festival

Μουσική / Tsoula Festival: Το πιο φρέσκο νησιώτικο φεστιβάλ στήνεται στην Αστυπάλαια

Με όνομα εμπνευσμένο από το παραδοσιακό φυλαχτό του νησιού, το φεστιβάλ που οραματίστηκαν τρεις δημοσιογράφοι στρέφει τα βλέμματα στην «πεταλούδα του Αιγαίου» – και έχουμε αποκλειστικά το πλήρες πρόγραμμά του.
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ
Ο Σαίξπηρ, η Αθήνα και ένα Καλοκαιρινό Όνειρο

Συμφωνική Μουσική - Ιστορίες / Ο Σαίξπηρ, η Αθήνα και ένα Καλοκαιρινό Όνειρο

Η Ματούλα Κουστένη μάς ξεναγεί στο «Όνειρο Καλοκαιρινής Νύχτας» του Φέλιξ Μέντελσον που εμπνέεται από τον Σαίξπηρ και θα ζωντανέψει, όπως και στο κείμενο, «στην Αθήνα, μια καλοκαιρινή νύχτα».
ΜΑΤΟΥΛΑ ΚΟΥΣΤΕΝΗ
Στέφανος Αθανασίου

Μουσική / Στέφανος Αθανασίου: «Γράφω για τον έρωτα, ο οποίος δεν έχει φύλο, δεν έχει καταγωγή»

Ο νεαρός τραγουδοποιός από τα Γιάννενα δεν είχε σκοπό να πει δημοτικά, αλλά συνόδεψε τη θεία του, Παγώνα Αθανασίου, σε δύο νεο-παραδοσιακά τραγούδια της Ηπείρου που του προκάλεσαν ανατριχίλα.
M. HULOT