Το Garden of Dystopian Pleasures είναι ένα επταήμερο φεστιβάλ περφόρμανς, συζητήσεων, προβολών, εγκαταστάσεων κ.λπ. στον χώρο της ΑΣΚΤ σε επιμέλεια των ΦΥΤΑ και του νεοσύστατου think-tank The Ministry of Post-Truth.
Καταπιάνεται με το αρκετά καυτό ζήτημα της μετα-αλήθειας, δηλαδή την έξαρση των ψεύτικων ειδήσεων και την επιστροφή της συνωμοσιολογικής προπαγάνδας.
«Οι καλλιτεχνικές και ακαδημαϊκές παρουσιάσεις του φεστιβάλ έχουν να κάνουν αφενός με την ανάλυση των φαινομένων του post-truth (από εθνικιστικές μακεδονικές εξάρσεις και τον υποβόσκοντα αντισημιτισμό του αντισυστημικού αριστερού λόγου μέχρι τις νεο-μάτσο κουλτούρες του Διαδικτύου και 4chan-ικά φαινόμενα στην Αμερική) και αφετέρου με το ζήτημα της απόλαυσης μέσα σε μια τέτοια μετα-αποκαλυπτική συνθήκη» εξηγούν τα ΦΥΤΑ την ώρα που φωτογραφίζουμε μερικούς από τους περφόρμερ του φεστιβάλ στους χώρους της ΑΣΚΤ.
Είναι ένα φεστιβάλ που καλεί το κοινό να έρθει τόσο με αναλυτική όσο και με ψυχαναλυτική διάθεση, δηλαδή όχι μόνο να τοποθετηθεί κριτικά απέναντι σε μια σειρά από επικίνδυνα φαινόμενα αλλά και να μπει στη θέση του τέρατος, να ταυτιστεί με το τέρας, να γίνει το τέρας.
«Οι καλλιτεχνικές και ακαδημαϊκές παρουσιάσεις του φεστιβάλ έχουν να κάνουν αφενός με την ανάλυση των φαινομένων του post-truth (από εθνικιστικές μακεδονικές εξάρσεις και τον υποβόσκοντα αντισημιτισμό του αντισυστημικού αριστερού λόγου μέχρι τις νεο-μάτσο κουλτούρες του Διαδικτύου και 4chan-ικά φαινόμενα στην Αμερική) και αφετέρου με το ζήτημα της απόλαυσης μέσα σε μια τέτοια μετα-αποκαλυπτική συνθήκη» εξηγούν τα ΦΥΤΑ την ώρα που φωτογραφίζουμε μερικούς από τους περφόρμερ του φεστιβάλ στους χώρους της ΑΣΚΤ.
«Πώς μπορούμε να σταθούμε απέναντι στο τέρας της παραπληροφόρησης και του trolling; Είναι ένα φεστιβάλ που καλεί το κοινό να έρθει τόσο με αναλυτική όσο και με ψυχαναλυτική διάθεση, δηλαδή όχι μόνο να τοποθετηθεί κριτικά απέναντι σε μια σειρά από επικίνδυνα φαινόμενα αλλά και να μπει στη θέση του τέρατος, να ταυτιστεί με το τέρας, να γίνει το τέρας.
Το φεστιβάλ βρίσκεται κάτω από την ομπρέλα του ASFA barbecue, μιας διεθνούς συνάντησης καλλιτεχνών, θεωρητικών, σπουδαστών και κοινού που ξεκίνησε το 2013 και συμβαίνει μία φορά τον χρόνο στους χώρους της Σχολής Καλών Τεχνών στην Πειραιώς. Δεν πρόκειται για κλασική έκθεση καλλιτεχνικών έργων, αλλα κεντρική θέση στη διοργάνωση κατέχουν οι performing arts και η προσπάθεια να παρουσιαστεί κάτι πειραματικό και σε διάλογο με διεθνή κύματα τέχνης. Όταν μας κάλεσε ο Βασίλης Βλασταράς να συμμετάσχουμε, δεχτήκαμε αμέσως γιατί το barbecue μας φαίνεται από τις λίγες πρωτοβουλίες με ανατρεπτικό χαρακτήρα στο ελληνικό ακαδημαϊκό πλαίσιο, πράγμα που ταιριάζει με τη δουλειά και τα ενδιαφέροντά μας.
Το Garden of Dystopian Pleasures είναι επίσης η πρώτη διοργάνωση του Ministry of Post-Truth, ενός διεπιστημονικού ερευνητικού κέντρου με βάση τέσσερις πόλεις (μεταξύ τους και η Αθήνα) και θεματική την έρευνα γύρω από το ζήτημα των θεμάτων της παραπληροφόρησης. Στη συνέχεια της ακαδημαϊκής χρονιάς θα οργανωθούν κι άλλα events του ministry, σε συνεργασία με διεθνείς οργανισμούς, όπως το Data Natives στο Βερολίνο και το Freud Museum του Λονδίνου».
«Τι θα μπορεί να δει κανείς στο φεστιβάλ;» «Το πρόγραμμα είναι πολύ πυκνό και γεμάτο από πράγματα που παρουσιάζονται πολύ σπάνια στην Αθήνα, οπότε ελπίζουμε το κοινό να βρει αρκετό χρόνο αφιερώσει στο φεστιβάλ αυτήν τη βδομάδα. Θα γίνουν πάνω από 40 περφόρμανς, ακαδημαϊκές παρουσιάσεις και προβολές.
Πέρα από τα πρότζεκτ που φωτογραφίζετε, να αναφέρουμε ενδεικτικά κάποια ακόμα απ' όσα θα παρουσιαστούν: μια διάλεξη από τη φεμινίστρια φιλόσοφο Nina Power που θα μιλήσει για την έμφυλη διάσταση του τρολαρίσματος, το Noise Skiladic Εxperience του Pop Tektonism, όπου η ελεύθερη noise συναντά το σκυλάδικο, μια παρουσίαση του καλλιτέχνη Ed Fornieles για την πορνογραφία την εποχή της εικονικής πραγματικότητας, την περφόρμανς "Daddy Knows", μια τηλεφωνική συνομιλία της Μεταθεοδοσίας με τον συνωμοσιολόγο πατέρα της, μια ομιλία του φιλοσόφου Γιάννη Σταυρακάκη για τη σχέση λαϊκισμού και μετα-αλήθειας, ένα ηδονιστικό ντελίριο από τις Χριστίνα Σαρλή και Κατερίνα Ψαραδέλλη, ένα cyborg τηλεφωνικό κέντρο εξυπηρέτησης πελατών από τις Βασιλική Λαζαρίδου και Κρυστάλλη Ζαχαριουδάκη, μια παρουσίαση της Σοφίας Μπέμπεζα για τις πρακτικές της νέας δεξιάς με χίπστερ ναζί και πράσινα βατράχια, μια περφόρμανς του Pedro de Senna, όπου ένας Βραζιλιάνος skinhead έρχεται στην Ελλάδα για να βρει τις ελληνικές ακροδεξιές του ρίζες, ένα πάνελ με ακαδημαϊκούς και δημοσιογράφους για τη σχέση ΜΜΕ και μετα-αλήθειας (Σίσσυ Αλωνιστιώτου, Θεμιστοκλής Πανταζάκος, Σταμάτης Πουλακιδάκος, Έλενα Ψυλλάκου), ένα έργο από την τρανς ακτιβίστιρα Clair Le C πάνω στη σχέση ταυτότητας φύλου, alt-right και Μπομπ Σφουγγαράκη, όπως και μουσικές παρουσιάσεις των Νόμος751, Αλέξανδρου Δρόσου και Κουηρώων, workshops/διαδραστικά έργα από τους Peter Max Lawrence, Μάνο Μπαζάνη, Marcella Bruno & Rev. Thanatos, Μαρίζα Τσάρη και πολλά άλλα.
Η εβδομάδα θα κλείσει με το Glam Slam!, ένα καμπαρέ με πειραματικές περφόρμανς μικρής διάρκειας που κανονικά συμβαίνει στον χώρο Cabaret Voltaire, αλλά μόνο γι' αυτόν το μήνα μετακομίζει στον χώρο της ΑΣΚΤ».
Το φεστιβάλ έχει ελεύθερη είσοδο και το ακριβές πρόγραμμα μπορεί να το βρει κανείς στη σελίδα του ASFA barbecue: asfabbq.com.
Περφόρμερ της φωτογράφισης: Kangela Tromokratisch, Νίκος Γεωργίου, Ανθή Κούγια & Σμαράγδα, Eggs & Legs, Πωλίνα Ευαγγέλου, Δέσποινα Σεβαστή, Space Manifesto, Κωνσταντίνος Βακίδης, Μάνος Μπαζάνης, Μάρκος Ροβήλος, Η Ξυλοκάτι είναι καλύτερη από την Ακρόπολη, Μαρίζα Τσάρη, Φιλ Ιερόπουλος / Shibari: Σοφία Πορφύρη / Props: Eggs & Legs / Βοηθός: Νατάσα Διαβαστή.
Info:
To φεστιβάλ The Garden of Dystopian Pleasures θα πραγματοποιηθεί από τις 15 έως τις 21 Σεπτεμβρίου στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών, (Πειραιώς 256), στην Αθήνα.
Άλλο η Άννα Γούλα κι άλλο η αναγούλα.
Αν η Πάολα προήλθε από την Βέμπο
θέλω πλέον να μην βλέπω
διότι η Σχολή Καλών Τεχνών
κατέστη συνονθύλευμα αριστερίστικης κιτσαρίας και κακοτεχνιών.
Όταν η πρωτοπορία καθίσταται αυτοσκοπός
όλος αυτός ο αισθητικός εσμός
καταλήγει να είναι αποδεκτός.
Είμαι κι εγώ τέχνης καταναλωτής
και θέλω νάμαι πια σαφής:
όλο αυτό το απαύγασμα μπουρδολογίας
είναι η ντροπή της ιστορίας.
Όπως τότε που κατέρρεε η Ρώμη
κι αντίς για Σοφοκλή κι Αισχύλο
τις θηριομαχίες είχαν ως διασκέδασή τους μόνη.
Το όνειρο των καλλιτεχνών είναι να γίνουν καταξιωμένοι και διάσημοι και τα έργα τους να γίνουν μέρος συλλογής πλούσιων συλλεκτών, μουσείων, ιδρυμάτων, τραπεζών και να πωλούνται σε γκαλερί πλούσιων οικογενειών που έχουν κύρος.
Πόσο αριστερό είναι αυτό;
Δουλειά της τέχνης δεν είναι να μου λέει τι να σκέφτομαι (φεμινισμός, ιθαγένεια, white pride κτλ). Αυτό το κάνει η στρατευμένη τέχνη. Ring a bell?
Δουλειά της τέχνης είναι η διδαχή αισθητικής δια της τέχνικης.
Το εν λόγω κτίριο αποτελεί απομεινάρι του παλιού εργοστασίου, και στην ουσία μία επικοινωνιακή σκηνογραφία.
Δεν ειναι πολυ δυσκολο να κριτικαρεις τα appearances μιας κοινωνικο-πολιτικης κρισης και να γιορταζεις πανω στα αποκα'ι'δια.
Δυσκολο ειναι να εμβαθυνεις στις ριζες της κρισης και στις συνθηκες που την συντηρουν στη ζωη. Πρεπει να ψαξεις ( και να μαθεις ) τον μεταπολιτευτικο "βιο και πολιτεια" των δασκαλων σου για παραδειγμα ( που μαλλον εκτιμας 'η ακομη ακομη και γλυφεις γιατι σε βαθμολογουνε ) κι αυτο δεν ειναι ευκολο, παροτι ειναι μια αρχη στη σωστη κατευθυνση.
-White pride σημαινει λευκη υπερηφανεια οχι λευκη υπεροχη, παντως...
τα ίδια έλεγαν και για τον Μανέ, τους ντανταιστές, τον Jean Cocteau, τον Andy Warhol, τη Cindy Sherman, την Frida Kahlo, την Valie Export, την Judy Chicago και περίπου όλη την κορυφαία τέχνη του 20ου αιώνα που διδάσκεται σε όλες τις σχολές καλών τεχνών του κόσμου και για την οποία γίνονται αφιερώματα στα σπουδαιότερα μουσεία, μπιενάλε κλπ παγκοσμίως. Ανοίξτε και κανένα βιβλίο ή έστω ιστότοπο, περάστε επιτέλους αν όχι στον 21ο αιώνα, έστω στον 20ο, δεν βλάπτει. Σίγουρα ο Σοφοκλής θα σας το συνιστούσε θερμά.
Το λιγότερο που περίμενε κανείς ήταν η σύγκριση μιας κακέκτυπης περφόρμας (κοπυ-παστε Divine και Mexican Catch Show) με τον ντανταϊσμό, τον Warhol, την Sherman, κλπ κλπ.
Και επειδή ανοίγουμε και κανένα site του 21ου αιώνα
(http://www.arba-esa.be/recherche/, http://www.beauxartsparis.fr/fr/formation/programme-de-recherche/1650-sacre-sciences-arts-creation-recherche)
σας συνιστώ καλύτερα την αποφυγή συγκρίσεων. Είναι μια στάση καλλιτεχνίας και αυτή.
Σημειώστε δε ότι έχω το δικαίωμα και σύγκρισης και γνώμης, εφόσον είμαι Πολίτης (και δη φορολογούμενος) αυτής της κοινωνίας στην οποία το έργο της ΑΣΚΤ οφείλει να έχει αντίκτυπο.
Προσωπικά προτείνω ένα γερό restart στην ΑΣΚΤ μετά από μια χρήσιμη παύση. Ίσως αυτό δώσει έναυσμα σε μια πιο δημιουργική συζήτηση από την μονότονη διαλογική που προτείνετε. Άλλωστε με το χέρι στην καρδιά και πολύ ειλικρινά: τι θα χάσει η Ελληνική Κοινωνία και Αισθητική, αν πάψει η ΑΣΚΤ να παράγει έργο; Η απάντηση δική σας.
Ευχαριστώ για την φιλοξενία
1. Τις performance δεν τις έχετε δει διότι δεν έχουν γίνει ακόμα.
2. Ναι, λυπάμαι που σας χαλάω την εγκεφαλική σούπα αλλά τα ίδια λέγανε οι αρτηριοσκληρωτικοί ‘κριτικοί’ της εκάστοτε ποχής, ξαναλέω ανοίξτε κανένα βιβλίο
3. Μερικές από εμάς έχουμε σπουδάσει πάρα πολλά χρονια τις συγκρίσεις αυτές, εσείς;
4. Και εμείς είμαστε Πολίτες και πλερώνουμε φόρους you know, και δεν γίνεται να έχουμε όλες οι Πολίτες την δική σας αισθητική, λυπάμαι
5. Δικαίωμα σύγκρισης και γνώμης μπορεί να έχετε, βαρύτητα όχι, εκτός και εαν πρόκειται για το ερευνητικό/ επαγγελματικό σας πεδίο
6. Το ASFA BBQ είναι μια διεθνής συνάντηση για επαγγελματίες, θεωρητικούς, φοιτητές και κοινό των time-based arts που διοργανώνει το Θέατρο της ΑΣΚΤ και η Μονάδα Επιχειρηματικότητας και Καινοτομίας της AΣΚΤ, και που φέτος επιμελούνται τα ΦΥΤΑ. Δεν εκπροσωπεί κατ’ανάγκη το σύνολο παραγωγής της σχολής. H ΑΣΚΤ σήμερα παράγει πολλά διαφορετικά είδη τεχνης και αισθητικής, thank god δεν έχουμε χούντα και μια γραμμή σε όλη τη σχολή, μπορείτε εσείς κάλλιστα να διαλέξετε κάποιο άλλο είδος. H μόνη μονότονη διαλογική εδώ μέσα είναι ο λογοκριτικός συντηρητισμός σας - να κλείσει η σχολή και να μπεί στον γύψο ώσπου να εξυγιανθεί όπως έλεγε και ο αείμνηστος.
7. Τέλος, δεν ξέρω γιατί μου στέλνετε generic links από σχολές της Γαλλίας και του Βελγίου. Προσωπικώς έχω σπουδάσει στην Αγγλία. Goldsmiths, University of London αν τυχόν σας λέει κάτι.
Φιλικά, Ερατώ
παρακολουθώντας την άνωθεν στιχομυθία κατανοώ πως ο,τιδήποτε σχετικό και προσκείμενο στα καλλιτεχνικά ρεύματα της τελευταίας εικοσαετίας πρέπει να σου είναι αν όχι άγνωστο, τουλάχιστον αποκρυμμένο από την ομίχλη μίας εξαιρετικά απλοποιητικής αφήγησης περί "μετανεωτερικών μορφωμάτων" και "παρακμής της δυτικής Τέχνης" που δεν κάνει τίποτα άλλο παρά να επιβεβαιώνει τις αυτοεκπληρούμενες προφητείες της της ακκιζόμενη νωχελικά. Την ίδια στιγμή, είναι προφανές πως η αντίληψή σου περί της συνθήκης του πολιτικού στην εποχή του post-truth έχει μείνει στην εποχή των μπρούτζινων στοχαστών και των αφαιρετικών καμβάδων, αγνοώντας καθοριστικά κάθε έννοια επιτελεστικών και εννοιολογικών τεχνών τη στιγμή που διεθνώς καταρτισμένα πανεπιστημιακά ιδρύματα, όπως το Saint Martins, το Dutch Institute of Art, το Royal College of Art και το California Institute of the Arts προσφέρουν ολόκληρα προγράμματα αφιερωμένα στις ενότητες αυτές. Με άλλα λόγια, τα επιχειρήματά σου εκκινούν και καταλήγουν σε μία θέση επώδυνα γνώριμη για όλους όσους ασχολούμαστε με τη τέχνη στην Ελλάδα, αυτή του αρτιοσκληρωτικού συντηρητισμού με παραισθήσεις ευρωπαϊκής νηφαλιότητας.
Ένα λάθος που κάνετε όλοι εσείς που ασχολείστε με την τέχνη είναι ότι δεν την κάνετε για εσάς. Την κάνετε για εμάς. Δεν την κάνετε για να πείτε ο ένας στον άλλο μπραβο μεταξύ σας. Την κάνετε για να αρέσει όχι σε ένα κοινό ειδικών αλλά στις μάζες, οι οποίες μπορεί να είναι μυημενες, μπορεί και όχι.
Αντέχετε την απόρριψη από αυτές;
Οι πραγματικές πρωτοπορίες βρίσκονται εκτός ακαδημιών, ακριβοθόρυτων πανεπιστημιακών τίτλων και κρατικών κονδυλίων.
Αυτοί που «έλεγαν τα ίδια» για τον Μανέ και τον Ντανταϊσμό ήταν οι ακαδημίες. Στο σήμερα, οι ακαδημίες παρουσιάζουν μια πρωτοπορία που ΔΕΝ είναι πρωτοπορία ακριβώς γιατί η πρωτοπορία δεν μπορεί να εκπροσωπείται από τις ακαδημίες. Οι ακαδημίες εκπροσωπούν την εξουσία.
Μην κοροίδευομαστε.
Η αγαπημένη μου κριτική είναι του κριτικού Amédée Cantaloube “This Olympia is a sort of female gorilla, a grotesque in India rubber outlined in black, apes on a bed, in a state of complete nudity, the horizontal attitude of Titian’s Venus: the right arm rests on the body in the same fashion, except for the hand, which is flexed in a sort of shameless contraction.”
Αλλά και οι κριτικός και ποιητής Theophile Gautier δεν πάει πίσω στην ανοησία: "With some repugnance I come to the peculiar paintings by Manet. It is awkward to discuss them, but they cannot be passed by in silence. . . . Many people think it is enough to pass them by and laugh, but that is a mistake. Manet is not without importance; he has a school, he has admirers, even fanatic followers; his influence extends further than is generally realized. M. Manet has the honor of being a danger. But now the danger is passed.
Olympia is inexplicable from any point of view even taken for what she is, a puny model stretched out on a sheet. The color of the flesh is dirty, the modeling non-existent. The shadows are indicated by more or less large smears of blacking. What’s to be said of the negress who brings a bouquet of flowers in a paper, or the black cat that leaves its muddy footprints on the bed? We would still excuse the ugliness were there only some truth in it, some careful study, heightened by some splendid effect of color. Even the least pretty woman has bones, muscles, skin and some sort of color. Here there is nothing, we are sorry to say, but the desire to attract…"
Και τέλος για πρωτοπορίες μιλήσατε εσείς, που η βιβλιογραφία σας έχει μείνει στο 1700, προσωπικώς ουδέποτε χρησιμοποίησα αυτό τον μπανάλ όρο, καθώς παρόμοιες performance γίνονται εδώ και αρκετά χρόνια, μη σας πω δεκαετίες και πάθετε ανακοπή.
Λοιπόν γειά σας τώρα, πάω να πλύνω κανα πιάτο
xoxo
Στην εποχή του Σοφοκλή θα είχαμε κάθε δικαίωμα να γιουχαρουμε και να πλακωσουμε μια κακη 'περφορμανς' στα ζαρζαβατια.
Η επίκληση δεν ήταν στην λογοκρισία αλλά στην αισθητική. Εξάλλου κι οι ίδιοι για δυστοπία ομιλούν. Αν θέλω δυστοπία πετάγομαι μέχρι τον πεζόδρομο έξω από τη νομική. Δεν χρειάζεται πτυχία ΑΕΙ.
Δεν αμφισβητώ το ταλέντο, αλλά χωρίς πειθαρχία και εργατοωρες δεν σε πάει πουθενά (μιλάω για πειθαρχία την ώρα που δημιουργείς, έξω από αυτήν κάνε και τον γορίλα).
Δεν φτανει που δεν έχουμε άμεση την δυνατότητα να βλέπουμε ίδιοις ομμασι τι συμβαίνει έξω, να κάνουμε τις συγκρίσεις μας και την αυτοκριτική μας. Αντ´ αυτού εχουμε και την αθάνατη ελληνίδα μάνα να μας φουσκωνει το κεφάλι μέχρι να γίνει ζέπελιν.
Ο,τι ήταν η Ιστορική Ζωγραφική τότε για τις ακαδημίες, είναι σήμερα αυτού του τύπου οι δράσεις. Οι καλλιτέχνες (;) μπορεί να θεωρούν πως κάνουν κάτι πρωτοποριακό, πρόκειται όμως για τον νεο-ακαδημαϊσμό.