Ίσως ήταν όταν καθόμουν στην Αμαλίας, μπροστά από την IBM και κοίταζα συνέχεια το demo με το αερόστατο.
Ή όταν είδα από κοντά για πρώτη φορά έναν υπολογιστή, τον ΖΧ81.
Ή στο περίπτερο, αγοράζοντας ένα νέο περιοδικό που το έλεγαν Pixel.
Ή όταν έβλεπα το Electric Dreams στη Γαρδένια, και ενώ οι άλλοι δίπλα μου γελούσαν, εγώ έκλαιγα που ο Edgar αυτοκτόνησε.
Ή στο Χίλτον, όταν σε μια έκθεση υπολογιστών χρησιμοποίησα για πρώτη φορά mac και Amiga.
Ή όταν έμενα ξάγρυπνος τα βράδυα επειδή ονειρευόμουν τη στιγμή που θα έχω τον δικό μου υπολογιστή να προγραμματίζω.
Ή στον Λαμπρόπουλο, που είχε τμήμα υπολογιστών και μουσικής.
Ή στη Στουρνάρη, μόνος μου να κοιτάζω με τις ώρες τις βιτρίνες.
Ή ένα μεσημέρι σε ένα υπόγειο στο Κολωνάκι.
Ή στον 7ο όροφο, σε ένα δώμα στα Εξάρχεια.
Ή όταν γύρναγα τα βράδια, μετά τη διπλωματική, και σκεφτόμουν πως σήμερα ένα κομμάτι από τη σκέψη μου είχε καταγραφεί κάπου. Και χαιρόμουν.
Ή όταν δίναμε με την αδερφή μου ονόματα στον εκτυπωτή και στο ποντίκι.
Ή όταν άκουγα Λένα Πλάτωνος, Depeche Mode, Kraftwerk, Marshall Jefferson, Bobby O και Moroder.
Ή την Πέμπτη που μας πέρασε.
Ευχαριστώ τον Steve Jobs γιατί, μαζί με μερικούς άλλους, κάτι έκανε, και το δικό μου όνειρο έγινε λίγο παραπάνω πραγματικότητα.
ΜΝ†ΝΣ
(μερικές από τις φωτογραφίες προέρχονται από το εξαιρετικό folklore.org)
σχόλια