Ο Μάριος Φωτόπουλος ή, αλλιώς, Volante δεν είναι ποδηλατάς. Όπως λέει, άλλωστε, δεν έχει τις γνώσεις για να κατασκευάσει ποδήλατα από το μηδέν. Αυτό που κάνει, όμως, εδώ και μερικά χρόνια με μεγάλη επιτυχία, μέσα σε ένα βουλκανιζατέρ στον Υμηττό, είναι να παίρνει ποδήλατα που φαίνονται άχρηστα και να τα αναπαλαιώνει, φέρνοντάς τα ακριβώς στη μορφή που είχαν όταν βγήκαν από το εργοστάσιο.
Καθένα έχει τη δική του ξεχωριστή ιστορία. Μοντέλα της δεκαετίας του '40, του '50 και του '60, που στο πέρασμα του χρόνου έχουν γίνει αγνώριστα, τα φέρνουν στο εργαστήρι του άνθρωποι που για τους δικούς τους λόγους θέλουν να τα δουν ξανά με την όψη που είχαν κάποτε.
«Από πολύ μικρή ηλικία θυμάμαι τον εαυτό μου να ασχολείται με το ποδήλατο. Στα δέκα μου είχα ένα αυτοσχέδιο συνεργείο με τους φίλους μου, που το λέγαμε "Το χρυσό γρανάζι". Μαζεύαμε διάφορα ποδήλατα που ήταν παρατημένα στη γειτονιά, τα λύναμε, παίρναμε τα ανταλλακτικά και φτιάχναμε τα ποδήλατα άλλων παιδιών» λέει. Από τότε που στα 14 του σταμάτησε το σχολείο και δούλεψε στο βουλκανιζατέρ του πατέρα του, ο Μάριος είχε επαφή με τον χώρο και ήξερε να χρησιμοποιεί τα εργαλεία της δουλειάς. Xρόνια αργότερα θα έφτιαχνε το πρώτο του ποδήλατο μέσα στο μαγαζί, που είχε περάσει πια στα χέρια του.
Όταν κάποιος μου φέρει ένα ποδήλατο που είχε στην παιδική του ηλικία ή ένα που ήταν του πατέρα του ή του παππού του, τον οποίο έχει χάσει, και το ξανακάνω όπως ήταν, το βλέμμα που παίρνει εκείνη τη στιγμή, η αύρα του, είναι κάτι μαγικό.
«Το '13 έφτιαξα το πρώτο μου ποδήλατο. Είχαμε κρίση, είχα ελεύθερο χρόνο και έπρεπε να τον εκμεταλλευτώ, να κάνω κάτι δημιουργικό, κάτι που μου αρέσει» συνεχίζει. «Με βλέπει ένας γείτονας, μου χαρίζει δυο ποδήλατα και τα φτιάχνω. Το πρώτο το πούλησα για πλάκα. Μπήκε ένας πελάτης μέσα, μου είπε "δώσε μου το ποδήλατο να πάω στη δουλειά μέχρι να αλλάξεις τα λάστιχα και θα γυρίσω". Όταν γύρισε, με ρώτησε "πόσο το δίνεις;".
Αναπαλαίωση είναι το να φέρεις ένα ποδήλατο ή αντικείμενο στην αρχική του μορφή. Έχω διώξει αρκετό κόσμο που μου ζητάει, για παράδειγμα, να κάνω ένα ποδήλατο μοβ. Δεν βάφω ένα ποδήλατο με χρώμα στο οποίο δεν έβγαινε, γιατί έτσι διαστρεβλώνεται η ιστορία του κλασικού ποδηλάτου. Αισθάνομαι ότι είμαι υπεύθυνος γι' αυτή και προσπαθώ να το κάνω ακριβώς όπως ήταν. Επειδή τα ποδήλατα δεν έχουν αρχείο, όπως τα αμάξια, πρέπει να το ψάξεις διαφορετικά. Οπότε, εγώ ψάχνω και αγοράζω από το εξωτερικό παλιές διαφημίσεις ποδηλάτων, οι οποίες έχουν τις εικόνες τους, και από αυτές καταλαβαίνω τα ανταλλακτικά που έχουν τα ποδήλατα.
Αναλαμβάνω ένα ποδήλατο εξ ολοκλήρου. Θα το βάψω, θα το ακτινολογήσω, θα κάνω την έρευνα, θα σχεδιάσω τα αυτοκόλλητα. Πριν ξεκινήσω, σχεδιάζω ένα ποδήλατο, κοιτάω πού ακριβώς ήταν τα γραφικά, για να τα κάνω στο ίδιο σημείο. Είναι χρονοβόρο, αλλά προσπαθώ να το κάνω όσο πιο πιστό γίνεται. Και οι βίδες που θα βάλω σε ένα ποδήλατο της δεκαετίας του '50 πρέπει να είναι με ίσιο κατσαβίδι, γιατί τότε δεν είχαν σταυρωτό. Δεν ασχολούμαι με ποδήλατα του '90 και μετά γιατί σε αυτά έχει χαθεί η ομορφιά και η μαγεία πια. Σκέψου ότι τα σήματα που έχουν μπροστά, μετά έγιναν αυτοκόλλητα.
Όταν κάποιος μου φέρει ένα ποδήλατο που είχε στην παιδική του ηλικία ή ένα που ήταν του πατέρα του ή του παππού του, τον οποίο έχει χάσει, και το ξανακάνω όπως ήταν, το βλέμμα που παίρνει εκείνη τη στιγμή, η αύρα του, είναι κάτι μαγικό. Δεν έχει να κάνει με τα χρήματα. Εννοείται ότι παίρνω χρήματα, αλλά με τις εργατοώρες που καταναλώνω, αυτό που κάνω δεν με συμφέρει καθόλου. Αν έκανα μηχανές ή αυτοκίνητα, θα έβγαζα πολλά λεφτά, γιατί το ποδήλατο έχει περιορισμένο κοινό στην Ελλάδα. Αλλά ένα πρότζεκτ το παίρνω μαζί μου. Θα φτιάχνω κάτι για έναν μήνα και όταν πάω σπίτι, θα είναι στο μυαλό μου.
Προσπαθώ να τα σώσω. Αν μια σέλα δεν σώζεται, θα ψάξω να βρω πού υπάρχει παγκοσμίως και θα την παραγγείλω. Εννοείται ότι κάθε ποδήλατο έχει και μια αναποδιά. Εκεί είναι και η μαγεία. Δεν είναι μια δουλειά τυποποιημένη, είναι μια τέχνη, δεν είναι φασόν, γι' αυτό κι εγώ δεν μπορώ να κάνω πάνω από δεκατρία ποδήλατα τον χρόνο. Η χρονιά μου τώρα είναι κλεισμένη. Ένα ποδήλατο παίρνει περίπου 120 εργατοώρες, χωρίς βέβαια να υπάρχει κάτι στάνταρ χρονικά.
Συνήθως έρχονται ποδήλατα των οποίων οι ιδιοκτήτες έχουν φύγει απ' τη ζωή και τα φτιάχνουν οι άνθρωποι που έμειναν πίσω, για να τους τιμήσουν. Έχω κάνει ποδήλατο από άνθρωπο που είχε φύγει από τη ζωή και όταν το έστειλα στους δικούς του, άρχισαν όλοι να κλαίνε γιατί πετάχτηκε η θεία και είπε: "Έτσι ήταν το ποδήλατο όταν το είχε πάρει ο παππούς". Έχω κάνει αναπαλαίωση στο ποδήλατο ενός βαριά άρρωστου, που όταν ήρθε να το παραλάβει, μου είπε "έχω να νιώσω πολύ καιρό τόσο καλά". Έχω φτιάξει ποδήλατο bmx της δεκαετίας του '80, που κάποιος το είχε ως πιτσιρικάς, μεγάλωσε, έκανε παιδί και ήθελε να του το δώσει.
Είναι μια μαγεία όλο αυτό. Είμαι συλλέκτης. Ζω το όνειρό μου. Στόχος μου είναι να κάνω ένα μουσείο ποδηλάτου, γι' αυτό έχω μαζέψει διάφορα ποδήλατα, αλλά στην Ελλάδα είναι κάτι πολύ "κουλό" για να το υλοποιήσεις.
Νιώθω ότι είμαι υπεύθυνος για την ιστορία του κλασικού ποδηλάτου και πρέπει οι αναπαλαιώσεις μου να είναι πιστές. Οι επόμενες γενιές θα δουν τα ποδήλατα που έχω φτιάξει και αυτά θα σώσουν την ιστορία. Ο επόμενος Mario Volante, μετά από 60-70 χρόνια, θα βρίσκει τα δικά μου ποδήλατα και θα προσπαθεί να τα αναπαλαιώσει ξανά».
