Στην καρδιά της κοιλάδας του Λίγηρα, ανάμεσα σε δεκάδες εντυπωσιακά κάστρα, το Σενονσό ξεχωρίζει όχι μόνο για την αρχιτεκτονική του αλλά και για την ιστορία του, που είναι γραμμένη σχεδόν αποκλειστικά από γυναίκες. Γι’ αυτό λέγεται και «Κάστρο των Κυριών», καθώς μέσα στους αιώνες υπήρξε έντονο το στοιχείο της παρουσίας γυναικών, από την Κατρίν Μπρισονέ, την Ντιάν ντε Πουατιέ και την Αικατερίνη των Μεδίκων μέχρι τη Λουίζ Ντιπέν.
Τα Κάστρα του Λίγηρα
Τα κάστρα που βρίσκονται στη συγκεκριμένη κοιλάδα είναι γνωστά και ως «Κάστρα του Λίγηρα», για τουριστικούς κυρίως λόγους. Στην περιοχή είναι συγκεντρωμένα περισσότερα από 80 κάστρα, τα οποία χτίστηκαν ή τροποποιήθηκαν σημαντικά κατά τη διάρκεια της γαλλικής Αναγέννησης, οπότε η αυλή των Γάλλων βασιλέων είχε εγκατασταθεί στην περιοχή.
Ένα από αυτά είναι και το Κάστρο των Κυριών, το οποίο κατοικήθηκε και διαμορφώθηκε σε μεγάλο βαθμό από τρεις γυναίκες. Χτίστηκε από την Κατρίν Μπρισονέ, εμπλουτίστηκε από την Ντιάν ντε Πουατιέ και διευρύνθηκε από την Αικατερίνη των Μεδίκων. Έγινε το ησυχαστήριο της βασίλισσας Λουίζας της Λωρραίνης και διασώθηκε από τη Λουίζ Ντιπέν κατά τη διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης.
Το gossip της εποχής ήταν πως η ο βασιλιάς Ερρίκος Β’ είχε πολλές ερωμένες· μία εξ αυτών ήταν η Ντιάν ντε Πουατιέ, στην οποία και χάρισε το κάστρο, ενώ η σύζυγός του, Αικατερίνη των Μεδίκων, το ήθελε για την ίδια.
Το gossip της εποχής ήταν πως η ο βασιλιάς Ερρίκος Β’ είχε πολλές ερωμένες· μία εξ αυτών ήταν η Ντιάν ντε Πουατιέ, στην οποία και χάρισε το κάστρο, ενώ η σύζυγός του, Αικατερίνη των Μεδίκων, το ήθελε για την ίδια. Όταν ο Ερρίκος πέθανε, η Αικατερίνη ανάγκασε την Πουατιέ να της το παραδώσει. Αλλά, ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Η Κατρίν Μπρισονέ
Το πρώτο κάστρο στο Σενονσό χτίστηκε τον 13ο αιώνα, μαζί με έναν μύλο που χρονολογείται από το 1230 και ανήκε στην οικογένεια Μαρκ. Η γέφυρα θα χτιστεί πολύ αργότερα, έτσι το κάστρο εκτιμάται πως δεν ήταν το πέρασμα του ποταμού αλλά εξυπηρετούσε εμπορικούς σκοπούς. Κατά τη διάρκεια του Εκατονταετούς Πολέμου το κάστρο υπέστη σημαντικές ζημιές και το κατέλαβαν οι Άγγλοι. Όμως, το 1411 πέρασε ξανά σε γαλλικά χέρια και σχεδόν είκοσι χρόνια μετά χτίστηκε ξανά. Μετά την οικονομική καταστροφή των Μαρκ, αγοράστηκε από τον Τομά Μπογιέ και τη σύζυγό του Κατρίν Μπρισονέ, η οποία επέβλεψε προσωπικά την κατασκευή του αρχικού μέρους του, γι’ αυτό θεωρείται ως η πρώτη κυρία του Σενονσό. Η κόρη του Μαρκ κατάφερε, μετά τον θάνατο του πατέρα της, να ανακτήσει τα εδάφη της οικογένειάς της. Ωστόσο, τη συνέχεια η περιοχή καταχωρίστηκε οριστικά στον Μπογιέ, που όμως τα οικονομικά του δεν ήταν στη καλύτερη φάση τους, έτσι το κάστρο μεταβιβάστηκε στον γαλλικό θρόνο.
Τότε στον θρόνο ήταν ο Φραγκίσκος Α’ που δεν εκτίμησε ιδιαίτερα την ομορφιά και την τοποθεσία του, έτσι δεν το ανακαίνισε κι έμεινε να ρημάζει.
Η Ντιάν ντε Πουατιέ
Ο Φραγκίσκος Α’ πέθανε το 1547 και λίγους μήνες μετά τον θάνατό του ο γιος του Ερρίκος Β’ πρόσφερε το Σενονσό στην ευνοούμενή του Ντιάν ντε Πουατιέ, δούκισσα του Βαλεντινουά. Στη δεξιά όχθη του ποταμού, η Ντε Πουατιέ δημιούργησε κήπους που φέρουν το όνομά της, ενώ και η τοξωτή γέφυρα δημιουργήθηκε με δική της πρωτοβουλία. Λίγα χρόνια αργότερα, φιλοξενήθηκαν εκεί ο βασιλιάς Ερρίκος Β' και η σύζυγός του Αικατερίνη των Μεδίκων – και οι τρεις μαζί πρέπει να ήταν «μια ωραία ατμόσφαιρα».
Η Αικατερίνη των Μεδίκων
Μετά τον θάνατο του Ερρίκου Β’, η Αικατερίνη των Μεδίκων ανάγκασε την Ντε Πουατιέ να ανταλλάξει το Σενονσό με το κάστρο του Σομόν-σιρ-Λουάρ. Η βασίλισσα έκανε το Σενονσό την αγαπημένη της κατοικία, προσθέτοντας μια νέα σειρά κήπων και διοργανώνοντας βραδινές εκδηλώσεις. Το 1560 πραγματοποιήθηκε η πρώτη εμφάνιση πυροτεχνημάτων στη Γαλλία κατά τη διάρκεια των εορτασμών για την ενθρόνιση του γιου της Φραγκίσκου Β’.
Η Λουίζα της Λωρραίνης
Μετά τον θάνατο της Αικατερίνης των Μεδίκων το 1589 το κάστρο πέρασε στη νύφη της, Λουίζα της Λωρραίνης, σύζυγο του βασιλιά Ερρίκου Γ’. Στο Σενονσό η Λουίζα ειδοποιήθηκε για τη δολοφονία του συζύγου της το 1589 και έπεσε σε κατάθλιψη. Πέρασε την υπόλοιπη ζωή της περιπλανώμενη άσκοπα στους διαδρόμους του κάστρου ντυμένη με πένθιμα ρούχα, ανάμεσα σε μαύρες ταπετσαρίες διακοσμημένες με κρανία και σκελετούς. Το λευκό ήταν το πένθιμο χρώμα των βασιλισσών, έτσι έμεινε στην ιστορία ως η «Λευκή Βασίλισσα», μια φιγούρα μελαγχολική που περιφερόταν στο κάστρο.
Αυτές ήταν οι γυναίκες που αποτέλεσαν ορόσημο στην ιστορία του κάστρου, που συνέχισε να κατοικείται από γυναίκες. Η επόμενη ένοικός του ήταν η Λουίζ Ντιπέν, που ήταν Διαφωτίστρια, και άνοιξε το κάστρο στους μεγάλους διανοούμενους της εποχής όπως ο Βολτέρος και ο Ρουσό. Επιπλέον, έσωσε το κάστρο κατά τη διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης, πείθοντας τους επαναστάτες πως, λόγω της γέφυρας, ήταν σημαντικό για τη γεωργία.
Στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο λειτούργησε ως νοσοκομείο.
Σήμερα το κάστρο είναι ανοιχτό για το κοινό, γίνεται μια πολύ ωραία ξενάγηση στο εσωτερικό του και προσφέρεται για ατελείωτες βόλτες στους κήπους του. Ετησίως το επισκέπτονται πάνω από 1 εκατομμύριο τουρίστες και, αν λατρεύετε τα κάστρα και την ιστορία τους, αξίζει να το επισκεφθείτε.
