Τι εστί Verbier
Το Verbier είναι σαν μια χειμερινή παιδική χαρά. Πρόκειται για ένα ελβετικό χειμερινό θέρετρο ευδαιμονίας. Βρίσκεται στο καντόνι του Valais. Τα καντόνια της Ελβετίας είναι, σαν να λέμε, νομοί. Το Verbier συνορεύει με τη Γαλλία στα δυτικά και με την Ιταλία στα νότια. Απέχει περίπου δύο ώρες οδικώς από το αεροδρόμιο της Γενεύης και με το τρένο από το αεροδρόμιο φτάνεις σε λιγότερο από μιάμιση ώρα.
Προτιμώ τη διαδρομή με το τρένο γιατί μοιάζει να ακολουθεί νοητά τη γραμμή της λίμνης Leman και περνάει απ’ τις ελβετικές καρτποσταλικές πόλεις. Ίσως να ‘ναι τα χιονισμένα βουνά που μοιάζουν να αγκαλιάζουν τη λίμνη. Το τοπίο πάντως αποπνέει μια καθησυχαστική ηρεμία που ξεκουράζει το μάτι και την ψυχή.
Αυτήν τη φορά δεν πήρα όμως το τρένο. Ανεβαίνω με ένα νοικιασμένο, νευρικό Opel που μαρσάρει όταν αλλάζω ταχύτητες. Ο αυτοκινητόδρομος είναι άνετος, έχει όμως έντονη βροχόπτωση και ομίχλη και η ανάβαση θυμίζει τη «Λάμψη» του Κιούμπρικ λίγο πριν φτάσει ο Τζόνι στο ξενοδοχείο. Ορατότητα ώρα μηδέν. Πίσω από κάτι ψηλά έλατα ξεπροβάλλει το ξενοδοχείο που θα μείνουμε. Το λένε «Vanessa». Είναι σαν ευρύχωρο σαλέ με ρουστίκ διακόσμηση. Αναρωτιέμαι αν Βανέσα λένε τη σύζυγο, την κόρη ή την ερωμένη του ιδιοκτήτη. Δεν έχει καμιά σημασία, αλλά ο εγκέφαλός μου σκαλώνει με κάτι τέτοια.
Το Verbier είναι για μένα σαν τόπος συμφιλίωσής μου με τον χειμώνα. Σαν εδώ οι χειμώνες να ‘ναι πιο στοργικοί. Σ’ αυτό το σημείο να πω ότι απεχθάνομαι τους χειμώνες. Τα κρύα, μουσκεμένα πόδια μέσα απ’ τις κάλτσες είναι το ταβάνι της δυστυχίας μου. Όπως έλεγε και ο Πεσσόα, τους χειμώνες μισοϋπάρχω.
Δεν χιόνισε σήμερα. Το χιόνι είναι μπαγιάτικο και κινδυνεύεις να φας σαβούρα γιατί έχει γίνει πάγος. Περπατάω επιφυλακτικά, σαν κάτω απ’ το χιόνι να έχει και νάρκες. Είναι και τα ρούχα του σκι και τα apres ski που θυμίζουν διαστημική στολή, και πηγαίνω κάπως μονοκόμματα. Ένα μικρό βήμα για τον άνθρωπο, ένα μεγάλο για την άνθρωποτητα. Και άλλοι συνάδελφοι δίπλα μου, φορτωμένοι ρούχα και μπουφάν, περπατούν σαν να είναι συγκαμένοι.
Το Verbier το ξέρω καλά. Έρχομαι σταθερά τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια. Είναι κάτι σαν το χωριό «τ’ αντρός μου». Δεν θέλω να δω βλέμμα αποδοκιμασίας, περιφρόνησης ή φθόνου.
Τι να κάνουμε; Στην Ελβετία μεγάλωσε, εδώ ερχόταν. Εγώ παραθέριζα στο Τολό της Αργολίδας, αυτός στο Verbier της Ελβετίας. C’ est la vie. Καθένας και η ιστορία του.
Το Verbier είναι για μένα σαν τόπος συμφιλίωσής μου με τον χειμώνα. Σαν εδώ οι χειμώνες να ‘ναι πιο στοργικοί. Σ’ αυτό το σημείο να πω ότι απεχθάνομαι τους χειμώνες. Τα κρύα, μουσκεμένα πόδια μέσα απ’ τις κάλτσες είναι το ταβάνι της δυστυχίας μου. Όπως έλεγε και ο Πεσσόα, τους χειμώνες μισοϋπάρχω. Ανεβαίνω στα 1.500 μέτρα πάντα απρόθυμη. Το κρύο όμως εδώ είναι φρέσκο και μου ξυπνάει έναν πιο ζωντανό εαυτό.
Το Verbier ουσιαστικά είναι ένα σύμπλεγμα από τέσσερις πλαγιές. Σαν τέσσερα βουνά που κάνουν διάλογο το ένα με το άλλο. Σαν να συνεργάζονται για κοινό σκοπό. Μιλάμε για 410 χιλιόμετρα όπου μπορείς να κάνεις σκι και να πηγαίνεις απ’ τη μια κορυφή στην άλλη. Είναι η μεγαλύτερη περιοχή για σκι όχι μόνο στην Ελβετία αλλά και σε όλη την Ευρώπη. Το περίφημο «Bec des Rosses» είναι η πιο δύσκολη πλαγιά για κατάβαση, άκουσον άκουσον, στον κόσμο. Και πρώτο στις προτιμήσεις αυτών που το λέει η καρδούλα τους και κάνουν off piste σκι. Οι «vivere pericolozamente» αυτού του κόσμου συναντιούνται εδώ. Οπότε μην το σκέφτεστε σαν ένα θέρετρο όπου κάποιοι εύποροι σκοτώνουν την πλήξη τους.
Το Verbier είναι χτισμένο στο βουνό Βagnes που είναι στα 1.500 μέτρα. Το Mont Fort είναι η πιο ψηλή κορυφή, στα 3.330 μέτρα. Η θέα σού κόβει την ανάσα. Αν τεντώσεις τα χέρια σου, πιάνεις Θεό. (Νομίζω ακούμπησα το μάγουλό του, μπορεί να ήταν και κάτι άλλο).
Κατευθείαν για potence
Περνάω απ’ την κεντρική πλατεία του Verbier. Oι γιορτές έχουν περάσει, όμως είναι ακόμα στολισμένο με φωτάκια το έλατο. Νομίζω ότι το αφήνουν όλο τον χρόνο στολισμένο, σαν τα Χριστούγεννα να ‘ναι σε χρόνο αιωνίως ενεστώτα εδώ. Περιμετρικά της πλατείας βιτρίνες με μαγαζιά με επώνυμα ρούχα του σκι και γκαλερί. Σαν το ίδιο το Verbier να επιλέγει τις θεματικές των ενδιαφερόντων σου. Εδώ λοιπόν σε αφορά το σκι, η μόδα, η τέχνη, το ποτό, το φαγητό, τέλος. Ένα ενήλικο «μαμ, κακά και νάνι». Το μάτι μου πέφτει σε ένα πολύχρωμο μπουφάν του σκι Emillio Pucci. Φευ, κάνει 1.800 ευρώ με την έκπτωση. Μου λέει η πωλήτρια την τιμή με ύφος «το αφεντικό τρελάθηκε και το έβαλε κοψοχρονιά». Στα χιονοδρομικά θέρετρα, το χρήμα ρέει άφθονο. Σαν ο κόσμος που έρχεται εδώ να θέλει να το ξεπλύνει (στο χιόνι).
Το Verbier για τους Γενεβέζους είναι το must, το σικ, το καλό. Εδώ έρχεσαι για αξιόλογο σκι. Πηγαίνουν φυσικά και στην κοντινή Megeve που είναι σαράντα λεπτά απ’ τη Γενεύη και οι τιμές εκεί είναι πιο λογικές. Αλλά για «σκληροπυρηνικό» σκι και dolce vita έρχεσαι εδώ.
Πρώτη στάση για φαγητό στο Αu Vieux Verbier, ένα από τα πιο παλιά εστιατόρια στην περιοχή, με σπέσιαλ πιάτο την τοπική «potence», που για χάρη της αξίζει να χυθεί πολύ λογοτεχνικό μελάνι.Ίσως ν’ ακουστώ κοιλιόδουλη, αλλά όταν μου λένε Verbier σκέφτομαι πρώτα την potence και μετά το χιόνι, το σκι και όλα τα άλλα. Σαν τον σκύλο του Παβλόφ.
Τι είναι η potence (ακούγεται σαν Μαντάμ Ορτάνς); Λοιπόν, περνάνε το μοσχαρίσιο φιλέτο σε κομμάτια σε ένα τσιγκέλι και το περιλούζουν με κονιάκ, του βάζουν φωτιά και στο φέρνουν έτσι φλαμπέ. Απ’ έξω είναι ροδοκοκκινισμένο και από μέσα με το αίμα του, ζουμερό και σιγοψημένο. Στο κάτω μέρος υπάρχει ένα ρύζι που το ποτίζει το κονιάκ και το ζουμάκι απ’ το κρέας που «στάει». Αριστούργημα. Η ποτάνς, όχι πουτάνς, ποτάνς, για μένα δεν είναι φαγητό, είναι κατάσταση. Κατάσταση ευθυγράμμισης. Το απόλυτο κομπλέ. Σου φέρνουν και διάφορες βελούδινες σος και βουτάς το ζεστό κρεατάκι, έχεις και κάτι φρεσκοτηγανισμένες λεπτές πατατούλες από δίπλα, και μιλάμε για γαστρονομικό όργιο.
Ruinettes
Για να πας σε μια απ’ τις κορυφές και να γυρίσεις με το τελεφερίκ μέχρι το Ruinettes θες 22 ευρώ το άτομο για πέντε λεπτά διαδρομή. Εδώ όμως βρίσκεται το Μουton Noir, ένα εστιατόριο-μπαρ όπου οι σκιέρ κάνουν διάλειμμα, πίνουν το «απερό» τους, όπως λένε το απεριτίφ τους οι Ελβετοί, και κάνουν μια μικρή σιέστα πριν ξεχυθούν πάλι στις πίστες.
Στο Verbier είχε συννεφιά το πρωί, αλλά εδώ ψηλά ο ήλιος λάμπει. Δεν είναι τυχαίο ότι στην κορυφή του Ολύμπου κατοικούσαν οι θεοί, κάτι ξέρανε. Έχει έναν εορταστικό ήλιο που μοιάζει να βγήκε για να λούσει τα πανέμορφα νεαρά αγόρια που κάνουν διάλειμμα απ’ το σκι τους. Αγόρια που θα σκότωνε ο Bruce Weber να τα φωτογραφίσει στις δόξες της Αbercrombie δίπλα στα snowboard τους. Τα περισσότερα περιφέρονται αναμαλλιασμένα, αναψοκοκκινισμένα απ’ την υπερβολική αδρεναλίνη, με τα νιάτα τους σαν χρυσαφιές σφιχτές πανοπλίες πάνω τους.
Ξαπλώνουν νωχελικά στους καναπέδες, κυλιούνται σε κάτι πουφ, γελάνε και χειρονομούν, ανοίγουν τα μπούτια τους. Ορισμένα επωφελούνται και κάνουν ηλιοθεραπεία τώρα που γυρίζει γιατί ποτέ σε ένα χιονοδρομικό δεν ξέρεις πόσο θα κρατήσει η ηλιοφάνεια! Κάποιοι πιο τολμηροί βγάζουν τις μπλούζες τους και μένουν ημίγυμνοι να λιάζονται. Τους παρατηρώ και μοιάζει με χορογραφία έτσι που βγάζουν τα χοντρά μπουφάν, τα ισοθερμικά και τα πουλόβερ τους. Κάποιοι μένουν με το T-shirt. Σε κάποιους φαίνεται η γυμνασμένη κοιλιά. Ένας ξανθωπός σήκωσε μέχρι πάνω το T-shirt και μ’ αυτό σκεπάζει το πρόσωπό του.
Είναι νέοι, είναι άγαρμποι, χειρονομούν. Πέφτουν ο ένας πάνω στον άλλο, κάνοντας αστεία. Τα γέλια τους κάνουν αντίλαλο στο βουνό και ακούγονται απόκοσμα. Σαν να γελάει ο Θεός. Πίνουν αλκοόλ, πολύ αλκοόλ, ζητούν κι άλλο. Ανοίγουν μπουκάλια στις τρεις το μεσημέρι και τα αδειάζουν γρήγορα. Κλείνουν τα μάτια και αφήνουν τον ήλιο να τους χαϊδέψει. Τυχερέ ήλιε.
Μοιάζει ο ήλιος να λάμπει μόνο για αυτούς. Αυτούς τους λούζει. Εμάς τους υπόλοιπους απλά μας ζεσταίνει. Το πράγμα συνεχίζει έτσι. Γδύνονται, λιάζονται, πίνουν, χειρονομούν, αγγίζονται μεταξύ τους και αίφνης πετάγονται σαν να τους καλεί το καθήκον και ξαναφεύγουν για κάποια οff piste διαδρομή. Είναι ριψοκίνδυνοι, είναι νέοι, έχουν τσουβάλια αδρεναλίνης να ξοδέψουν. Φεύγουν, έρχονται άλλοι. Δεν ξέρω πόση ώρα έχει περάσει. Το τέλειο ξεδιψαστικό των ματιών. Σαν το ταξίδι να μου έδωσε και ρέστα.
Οι φλώροι του Verbier
Ενώ βρίσκω άκρως διασκεδαστικό το σκι, τα τελευταία χρόνια προτιμώ να κάθομαι στη δημόσια πισίνα του Verbier και να χτυπάω αέρα κοπανιστό μέχρι τελικής καταπόνησης. Βαριέμαι το σκι, το ομολογώ. Το έχω φάει με το κουτάλι. Βρίσκω πλέον φτηνές δικαιολογίες και στους άλλους και στον εαυτό μου. Ισχυρίζομαι ότι έχω μηνίσκο, ενώ στην πραγματικότητα έχω μια ευαισθησία στο αριστερό γόνατο που μου επιτρέπει να κάνω όσο σκι θέλω. Όμως κάτι μέσα μου δεν θέλει πλέον να ξεβολευτεί.
Μ’ αρέσει να λιάζομαι σε μια ξαπλώστρα συντροφιά με το βιβλίο μου ή να είμαι μέσα στο νερό στη ζεστή πισίνα. Τι ευτυχία έξω να ‘ναι παχύ παχύ το χιόνι και εγώ να αφήνω το βάρος μου μέσα στο ζεστό νερό την ώρα που οι άλλοι τρώνε χύμα στο κρύο χιόνι ή πέφτει κάποιος μεθυσμένος σκιέρ πάνω τους. Είδατε τι έπαθε και ο Σουμάχερ!
Το πιο ακραίο που τολμάω να κάνω είναι να βγω με το μαγιό για λίγα δευτερόλεπτα στο χιόνι και μετά να ξαναβουτήξω στη ζεστή πισίνα. Εκεί ξεκινάει και τελειώνει η δική μου περιπέτεια. Προτιμώ πια το βουνό να με κανακεύει και όχι να με εξαντλεί. Προτιμώ να κάνω βόλτες, να τρώω καλό φαγητό και να κοιμάμαι.
Μιλώντας για φαγητό, σταθερό στις προτιμήσεις μου είναι το Le Chamois, το τέλειο μέρος για fondue και raclette. Η raclette είναι το τυρί που παρασκευάζεται στις ελβετικές Άλπεις και θεωρείται ο βασιλιάς των τυριών. Το σερβίρουν λιωμένο και, το κυριότερο, το λιώνουν μπροστά σου και βλέπεις το μεγάλο κεφάλι του τυριού με έναν τρόπο δικό τους, επιδέξιο, να «λιώνει για σένα». Αυτό το ζεστό τυράκι μαζί με ένα καλό κόκκινο κρασί είναι για μένα ο παράδεισος. Δεν γίνεται Verbier χωρίς potence, raclette και τη σούπα κάστανο στο Le fer de Cheval.
Το Le fer, όπως το λέμε για συντομία, είναι απ’ τα πιο παλιά στέκια στην Ελβετία. Το μπαρ είναι γεμάτο χαρτονομίσματα από διάφορες χώρες που αφήνουν όσοι πέρασαν απο εκεί. Βρίσκω και ένα παλιό χιλιάρικο σε δραχμές. Γόης δάσκαλος του σκι στη δεκαετία του ενενήντα, τώρα δουλεύει στο μπαρ. Η ομορφιά του τσάκισε, όμως φτιάχνει ωραία κοκτέιλ. Εδώ τρώω την πιο ωραία βελούδινη σούπα με κάστανο που έχω φάει ποτέ στη ζωή μου.
Το Milk bar είναι το μέρος για να πιεις μια ζεστή σοκολάτα και να φας απίθανα γλυκά. Εδώ την τιμητική τους έχουν οι τάρτες και οι γλυκές πίτες. Αυτή με βερίκοκο και κριτσανιστή καραμελιζέ ζύμη είναι αιτία πραξικοπήματος. Όπως θα καταλάβατε, στο Verbier τρως καλά.
Λιγότερο καλά έφαγα στο trendy ιταλικό Intenso. Όπως κάθε τι trendy, δεν ήξεραν πώς να διαχειριστούν τόσο κόσμο. Άργησα να φάω και η pasta με λευκή τρούφα από το Πιεμόντε ήταν μέτρια.
Για διασκέδαση υπάρχει το The Lounge Bar, με ιδιαίτερα κοκτέιλ και κάποιες φορές live μουσική. Πέτυχα βραδιά με γαλλικές ‘80s επιτυχίες και τη Στεφανί του Μονακό να τραγουδά για κάποιον Ανεμοστρόβιλο. Και το Αpres Ski έχει φαν γιατί κάθε μέρα παίζει live μια μπάντα. Έτσι από τις έξι το απόγευμα τους βλέπεις όλους να παρατάνε έξω απ’ το μαγαζί τα σκι τους και να μπαίνουν με όρεξη στο πάρτι.
To Farm club είναι το μόνο «κλαμπένιο» κλαμπ απ’ τη δεκαετία του εβδομήντα. Εδώ όλοι χορεύουν ξέφρενα μέχρι το πρωί. Τα νεαρά αγόρια που το πρωί τα έβλεπα να λιάζονται στο Μouton Noir τώρα δίνουν ενέργεια στην πίστα και την κάνουν να ξεχειλίζει από ερωτισμό. Όμορφα νεαρά κορίτσια χορεύουν δίπλα τους. Σαν πρώτη φορά να μπαίνουν στο κάδρο μου και τα κορίτσια. Κάθομαι μισή ώρα και μετά θέλω να φύγω. Ξέρεις τελικά ότι έχεις μεγάλωσει όταν δεν κάνεις σκι. Όταν κοιτάς τα νεαρά αγόρια. Όταν φεύγεις απ’ το κλαμπ με το που τελειώνεις το πρώτο ποτό σου.
Το Verbier όμως δεν μεγαλώνει, καίει πάντα στον πυρετό της εφηβείας του. Είναι σαν να τρέφεται απ’ τα νιάτα, την αδρεναλίνη και όσους αγαπούν το ρίσκο και τις off piste καταστάσεις.
