Επιστροφή στην Gaudiland

Επιστροφή στην Gaudiland Facebook Twitter
0

Δεν ήταν η πρώτη φορά που βρισκόμουν στη Βαρκελώνη, κι όμως, μέρη που πρωτοαντίκριζα τα ένιωσα δικά μου, ενώ πράγματα που είχα ξαναδεί έλαμψαν στα μάτια μου με πρωτόγνωρο τρόπο. Προσεγγίζοντας την πόλη από αέρος, είδα πρώτα την εκτεταμένη βιομηχανική ζώνη και έπειτα την πρωτεύουσα της Καταλονίας να ξεκινάει από τη θάλασσα, για να εκταθεί μέχρι τους λόφους στα βορειοδυτικά. Στη διαδρομή από το αεροδρόμιο, αισθάνθηκα για μια ακόμη φορά το γνώριμο συναίσθημα που επιμένει πάντα να με επισκέπτεται στις πρώτες μου στιγμές σε μια ευρωπαϊκή μεγαλούπολη: Βίωσα μία ακαθόριστη θαλπωρή βλέποντας τις πλατείες, τα γωνιακά μπαρ (ή παμπ ή μπιστρό ή όπως αλλιώς λέγονται, ανάλογα με το πού βρίσκονται), τις αφίσες στους τοίχους οι οποίες αναφέρονται σε κάποιο γεγονός που ίσως γινόμουν κοινωνός του, τους ανθρώπους που βάδιζαν βιαστικοί ή σχημάτιζαν παρέες στη γλυκιά βραδιά, τις κατοικίες της κάθε γειτονιάς που έμοιαζαν να γνωρίζουν καλά ότι, πέρα από τα μνημεία και τα «αξιοθέατα», είναι αυτές που συνθέτουν τον πραγματικό χαρακτήρα μιας πόλης.

Το πρωινό ζητάει την πρώτη βόλτα, έτσι ξεκινάμε τη δική μας από το Εϊχάμπλε -όπου μέναμε- προς τη θάλασσα, την παραλία, την καρδιά του μεσογειακού λιμανιού. Κρυμμένα πίσω από τα σύμβολα της κατανάλωσης που κάνουν όλες τις πόλεις να μοιάζουν ισοπεδωτικά απαράλλαχτες, τα στοιχεία της ιστορίας τις διαφοροποιούν. Εντάξει, η Βαρκελώνη είναι μία σύγχρονη μεσογειακή μητρόπολη όπως λένε όλοι οι οδηγοί, εδώ όμως η ιστορία είναι παρούσα παντού, όχι με αποστειρωμένο, μουσειακό τρόπο αλλά μέσα από τη ζωντανή τέχνη, που αποτελεί την απτή παράδοσή της. Μακριά από την πρωτεύουσα της παλιάς αυτοκρατορίας, τη Μαδρίτη, αντιλαμβάνονται την ύπαρξή τους ξέχωρα από την κεντρική κυβέρνηση της Ισπανίας από τον 8ο αιώνα κιόλας, όταν αυτοπροσδιορίστηκαν ως «Καταλανοί», μιλώντας τα catalan, ιδίωμα που φέρνει λίγο στην langue d' oc, την παλιά γλώσσα της Νότιας Γαλλίας.

Βαδίζοντας στη Ράμπλας, το διάσημο κεντρικό δρόμο που καταλήγει στο λιμάνι ξεκινώντας από την κεντρικήΠλάθα Καταλούνια, συναντάμε ένα πανηγύρι χρωμάτων και τεχνοτροπιών: Κάθε τμήμα της έχει και διαφορετικό όνομα: Ράμπλα ντελ Εστουντίς, Ράμπλα ντε Σαν Χοσέπ, Ράμπλα ντελ Καπουτσίνς, Ράμπλα ντε Σάντα Μόνικα. Κατηφορίζουμε στην κοσμοπλημμύρα, στριμωχνόμαστε ανάμεσα στους πάγκους που πουλούν λουλούδια, ωδικά πουλιά και εξωτικά ζώα, δίπλα στους καλλιτέχνες του δρόμου, τα χιλιάδες πρόσωπα και τα φευγαλέα βλέμματα. Η Ράμπλας υπήρξε κάποτε ποταμός και αυτό παραμένει μέχρι σήμερα, ένα πολύχρωμο και πολύβουο ανθρώπινο ποτάμι.

Η Βαρκελώνη είναι μια μητρόπολη της τέχνης και ζωγράφοι όπως ο Πάμλπο Πικάσο, ο Χουάν Μιρό και ο Άντονι Τάπιες διαθέτουν μουσεία αφιερωμένα σε αυτούς. Επιπλέον βόρεια της Βαρκελώνης βρίσκεται η Φιγκέρας όπου και η κατοικία-μουσείο του Σαλβαδόρ Νταλίκαι μια επίσκεψη μέχρι εκεί είναι απαραίτητη αν υπάρχει χρόνος. Πλησιάζοντας στο τέλος της Ράμπλας συναντάς στα αριστερά σου ένα μικρό αρ-ντεκό καφέ που ξεχωρίζει. Λέγεται Καφέ ντελ Οπεράκαι μπαίνοντας μπορείς να φανταστείς τις γενιές των ανθρώπων που πέρασαν από εκεί σε μια σκηνή που εκτυλίσσεσαι απαράλλακτα επί έναν ολόκληρο αιώνα.

Αριστερά από το Καφέ ντελ Οπερά, βρισκόμαστε στην Πιάτσα Ρεάλ, στις παρυφές της παλιάς γειτονιάς της πόλης του Μπάριο Γκόθικο με τους αλλόκοτους φανοστάτες. Ακολουθώντας κάποιο από τα ακτινωτά σοκάκια, χανόμαστε σε δρόμους περίκλειστους από ψηλά κτίρια που μοιάζουν να γέρνουν πάνω σου. Μερικά από αυτά τα σοκάκια είναι εντελώς έρημα, άλλα υπάρχουν μικρές αγορές που προσφέρουν κάθε λογής πραμάτεια.

Συνεχίζουμε τον περίπατό μας και φτάνουμε σε μια άλλη, μικρότερη πλατεία που το όνομά της με κάνει να χαμογελάσω. Λέγεται πλατεία Τζορτζ Όργουελ από τον μεγάλο Βρετανό συγγραφέα που βρέθηκε στην Καταλονία το 1936 συμμετέχοντας στον αντιφασιστικό αγώνα, για να αφήσει ένα από τα ομορφότερα χρονικά εκείνης της αναμέτρησης της ουτοπίας με το σκοτάδι: το Προσκύνημα στην Καταλονία.

Απαραίτητη επίσκεψη αν θέλει κάποιος να έχει μια εικόνα της ιστορίας του τόπου είναι το Μουσείο Ιστορίας της Καταλονίας (αναζητήστε τον αγγλικό κατάλογο γιατί τα εκθέματα παρουσιάζονται στα καταλανικά), που βρίσκεται στην Μπαρτσελονέτα, την παλιά ψαράδικη συνοικία της πόλης. Έτυχε να βρεθούμε εκεί μια μέρα τοπικής γιορτής και χαρήκαμε τους ντόπιους να χορεύουν τον παραδοσιακό κυκλικό χορό, τη sardada, χαρακτηριστικό της τοπικής παράδοσης των Καταλανών, μαζί με τις ανθρώπινες πυραμίδες (castellers), το αγαπημένο τους παιχνίδι, σύμβολο του ελεύθερου πνεύματος και του πείσματος της Καταλονίας.

Ανηφορίζοντας ξανά το Εϊχάμπλε, βλέπουμε στο βάθος να δεσπόζουν οι μυτερές απολήξεις της Σαγράδα Φαμίλια(Αγία Οικογένεια), του ναού που η ανέγερσή του άρχισε το 1882 από τον Φρανθίσκι Βιγιάρ, για να την αναλάβει ένα χρόνο μετά ο Αντόνιο Γαουδί. Οι διαστάσεις και η πολυπλοκότητα του κτιρίου δικαιολογούν το γεγονός ότι η κατασκευή του συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Κυριότερος εκφραστής του modernism, της καταλανικής εκδοχής της αρ νουβό, ο Αντόνιο Γαουδί συνδύασε αρμονικά τις πολλές επιρροές που συνωστίζονται στον πολιτιστικό ορίζοντα της Βαρκελώνης, καταθέτοντας μια αρχιτεκτονική πρόταση που παραμένει ανεπανάληπτη. Αντλώντας τα μοτίβα του από τη φύση (ίσως γι' αυτό τα έργα του, όσο αλλόκοτα και απόκοσμα κι αν δείχνουν με την πρώτη ματιά, παραμένουν φιλικά), άφησε μια τεράστια κληρονομιά στην πόλη στην οποία έζησε και αγάπησε.

Η Sagrada Familia, η La Pedrera, ηCasa Battlo, το Palau Guell και το Park Guell στα βόρεια της πόλης δεν αποτελούν απλώς αρχιτεκτονικά αξιοθέατα αλλά και μαρτυρίες μιας περιπετειώδους πνευματικής διαδρομής που άγγιξε τα άκρα με βαρύτατο προσωπικό κόστος: Όταν ο Γαουδί άφησε την τελευταία του πνοή το 1926, χτυπημένος από ένα τραμ σε μια από τις περιπλανήσεις του στην πόλη, πάμφτωχος, κυριευμένος από το πάθος της ολοκλήρωσης της ανέγερσης της Σαγράδα Φαμίλια, έμοιαζε τόσο με ανώνυμο άστεγο που πέρασαν μέρες ώσπου να αναγνωριστεί η σορός του.

Άλλη μια ιστορία ανάτασης με πικρό τέλος, όπως οι χιλιάδες που γράφει τούτη η πόλη και η ίδια η ζωή. Η Βαρκελώνη είναι μια πόλη των ανθρώπων, αφήνει συναισθήματα, όνειρα, δυσκολίες και οράματα να πλανηθούν ελεύθερα στον αέρα, πάνω από τις καμινάδες της Λα Πεδρέρα που θυμίζουν ιππότες της αποκάλυψης πάνω από τους πύργους της Σαγράδα Φαμίλια, πάνω από το Μοντχούικόπου βρίσκεται το μουσείο του Χουάν Μιρό, πάνω από τα σοκάκια του Μπάριο Γκόθικο, και τα φαρδιά πεζοδρόμια του Εϊχάμπλε....

Address Book

Αν ξέρεις αυτές τις διευθύνσεις νιώθεις Καταλανός!

2EAT

ELS PESCADORS
Plaça Prim1 (Pueblo Nuevo) Barcelona
www.elspescadors.com

1 μ.μ.-4 μ.μ. & 8 μ.μ.-12 μ.μ.

CAL PEP
Pl. de les Olles, 8 (Ciutat Vella) Barcelona
www.calpep.com

QUIMET & QUIMET
C/Poeta Cabanyes, 25 ( Poble Sec) Barcelona

2BYE

ESPLAI SHOP
Carrer del Pi, 1
Design, street, skate

LIMITED EDITIONS IN BARCELONA
Duc de la Victoria, 8 (Ciutat Vella)

MOI LA FEMME
Paris, 215, Barcelona
www.moilafemme.com

VINÇON
Paseo de Gracia, 96 Barcelona
www.vincon.com

2BE

CITY HALL
Rambla de Catalunya, 2-4, Barcelona
www.ottozutz.com

BALMES 88
Balmes, 88

ESTRELLA DAMM PRIMAVERA SOUND 2008
29-30/5
Είσοδος €50
29/5: Portishead, Public Enemy, De La Soul, Explosions In The Sky, Shipping News, Caribou, The Notwist
30/5: Portishead, Cat Power, Devo, The Sonics, Sebadoh, The Go! Team, The Rumble Strips

MUSEUM OF MODERN ART OF BARCELONA
Parc Ciutadella (Barceloneta) Barcelona

PICASSO MUSEUM IN BARCELONA
C. Montcada, 15-23 (El Born)
www.museupicasso.bcn.cat

PARK GUELL OF ANTONI GAUID IN BARCELONA
Carrer D'Olot
Palau GÁell
Nou de la Rambla, 3-5. (El Raval)

0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Στη λίμνη Ατιτλάν της Γουατεμάλας με έναν ερωτιάρη άγιο

Nothing Days / Στη λίμνη Ατιτλάν της Γουατεμάλας με έναν ερωτιάρη άγιο

Ο Μαξιμόν είναι ένας κακός άγιος που πίνει και καπνίζει και φιλοξενείται κάθε χρόνο σε διαφορετικό σπίτι στο Σαντιάγκο της λίμνης Ατιτλάν. Η λατρεία του είναι ένα μείγμα καθολικής πίστης και παγανισμού που έχει τις ρίζες του στις παραδόσεις των Μάγια.  
M. HULOT
Χώρα, Τζανάκι, Βάτσες: Η Αστυπάλαια είναι ακόμα μαγική

Ταξίδια / Χώρα, Τζανάκι, Βάτσες: Η Αστυπάλαια είναι ακόμα μαγική

Ένα ταξίδι-αστραπή στο νησί, μια μυσταγωγική διαδρομή προς τις Βάτσες, η Μαλτεζάνα -που μοιάζει με ωδή στα εγχώρια '80s- και οι τηγανητές πατάτες της Μαρίας στο Βαθύ, που κάνουν κάποιους να της φιλούν, κυριολεκτικά, τα χέρια.
ΤΖΟΥΛΗ ΑΓΟΡΑΚΗ
Τα νησιά πριν από τον (πιο πρόσφατο) χαμό

Ταξίδια / Τα νησιά πριν από τον (πιο πρόσφατο) χαμό

Όχι, δεν μιλάμε για την ασπρόμαυρη Ελλάδα με τα γαϊδουράκια και τις ασπρισμένες αυλές, αλλά για τις εποχές που η Μύκονος δεν είχε VIP ζώνες, η Πάρος δεν είχε drones, και η Αστυπάλαια δεν κατακλυζόταν από influencers.
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Ποιος λοιπόν, δεν θέλει να μείνει στον παράδεισο;»

Γειτονιές της Ελλάδας / «Ποιος δεν θέλει να μείνει στον Παράδεισο;»

Ο Άγγελος Δημητρακόπουλος άφησε την Αθήνα και εγκαταστάθηκε με τη γυναίκα του σε ένα μικρό ορεινό χωριό στα Βαρδούσια, δουλεύοντας στο παραδοσιακό παντοπωλείο τους και κάνοντας «ό,τι ηρεμεί την ψυχούλα τους».
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
«Φεύγαμε από τη Βίτσα και κλαίγαμε, γιατί ξέραμε ότι θα αργούσαμε να ξαναπάμε»

Γειτονιές της Ελλάδας / «Φεύγαμε από τη Βίτσα και κλαίγαμε, γιατί ξέραμε ότι θα αργούσαμε να ξαναπάμε»

Ο Τάσος Ανέστης άφησε πίσω του τις πισίνες και τους παιδότοπους της Αθήνας και μετακόμισε σε ένα Ζαγοροχώρι για να μεγαλώσουν τα παιδιά του με μυρωδιές του δάσους και βόλτες στα ποτάμια και τα βουνά.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
Οδοιπορικό στην Τουρκία: Βαδίζοντας στα χνάρια του Αινεία

Ταξίδια / Τσανάκαλε, Αρχαία Τροία, Καταρράκτες Sütüven. Ένα οδοιπορικό στην Τουρκία

Από τον εντυπωσιακό ναό του Απόλλωνα Σμινθέα στο Γκιουλπινάρ μέχρι τον χολιγουντιανό Δούρειο Ίππο στο Τσανάκαλε, η Τουρκία ξεδιπλώνει έναν απολαυστικό χάρτη γεμάτο μύθο και… καλοκαιρινές εκπλήξεις.
ΚΟΡΙΝΑ ΦΑΡΜΑΚΟΡΗ
Σε ένα μικρό χωριό στο Ζαγόρι έχουν γυριστεί 60 ταινίες μικρού μήκους

Γειτονιές της Ελλάδας / Σε ένα μικρό χωριό στο Ζαγόρι έχουν γυριστεί 60 ταινίες μικρού μήκους

Η Βαγγελιώ Ρετάλη μιλά για το Zagoriwood, ένα φεστιβάλ που για λίγες μέρες κάθε καλοκαίρι μετατρέπει τα ήσυχα Κάτω Πεδινά σε επίκεντρο κινηματογραφικής συνάντησης και δημιουργίας.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
Νάπολη: Γιορτάζοντας τη χαρά της ζωής στη σκιά του Βεζούβιου

Nothing Days / Νάπολη: Γιορτάζοντας τη χαρά της ζωής στη σκιά του Βεζούβιου

Ένα «ανοιξιάτικο» τριήμερο σε μία πόλη που ξέρει από φυσικές καταστροφές αλλά ξέρει και να υμνεί τη ζωή, και μία μεγάλη βόλτα στην Πομπηία και στο Ερκολάνο. Από το αρχαίο «fast food» στις σύγχρονες γεύσεις της ναπολιτάνικης κουζίνας.
M. HULOT
Ο Δημήτρης και ο Κερέμ κάνουν πράξη την ελληνοτουρκική φιλία

Ταξίδια / Ο Δημήτρης και ο Κερέμ κάνουν πράξη την ελληνοτουρκική φιλία

Ο ένας Έλληνας, ο άλλος Τούρκος. Δύο άνθρωποι που γνωρίστηκαν, έγιναν φίλοι και αποφάσισαν να δημιουργήσουν έναν χώρο που να αποτυπώνει όλα όσα τους συνδέουν − και όχι όσα τους χωρίζουν. Το «Meraki Café» στην Κωνσταντινούπολη. 
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Μπορεί να μην είναι ρόδινα τα πράγματα στην επαρχία, αλλά και πού είναι;»

Γειτονιές της Ελλάδας / «Μπορεί να μην είναι ρόδινα τα πράγματα στην επαρχία, αλλά και πού είναι;»

Η Ευγενία Μαστοράκη άφησε την Αθήνα για την Οκτωνιά, ένα μικρό, γραφικό χωριό στην Εύβοια, όπου ζει με τον σύζυγό της και τα δυο τους παιδιά. Της λείπουν πολλά πράγματα, αλλά εκεί ανασαίνει καλύτερα.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ